Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018, ώρα 12:50.
Ένας άντρας λίγο παραπάνω από τα 30 αμφιταλαντεύεται σε διλήμματα. «Να πάω ή όχι; Θα προλάβω ή δεν θα προλάβω;»
«Μέχρι τις 13:30 θα βρίσκεται στο παρεκκλήσι», ο ένας φίλος.
«Δεν θα προλάβεις ρε. Είναι μέχρι τις 13:00», ο άλλος φίλος.
Όταν επικρατεί αλληλουχία σκέψεων στο μυαλό του, αυτός ο άνδρας λειτουργεί μηχανικά, «ενστικτώδικα» και πράττει. Άλλες φορές σωστά, άλλες λανθασμένα.
«Αφού θέλεις να πας, πρέπει να πας».
Όλα τα εκδοτήρια του Μετρό (πλην ενός) εκτός λειτουργίας. Στο γκισέ ένα χαρτί γράφει «δεν πωλούνται εισιτήρια». Το μοναδικό διαθέσιμο «κουτί» καθυστερεί χαρακτηριστικά τη διαδικασία. Η ώρα 13.10-13.15. Ο άνδρας κάνει κίνηση να φύγει. Μια αόρατη δύναμη τον σταματά.
«Αφού θέλεις να πας, πρέπει να πας».
Επτά λεπτά αναμονής. Ο νόμος του Μέρφι σε πλήρη εφαρμογή. Πλέον, είναι δεδομένο ότι δεν θα προλάβει το παρεκκλήσι ακόμη κι αν η διαδικασία αποχαιρετισμού κρατήσει μέχρι τις 13:30.
Τρεχάλα στην πλατεία Συντάγματος, γοργό βήμα στην οδό Μητροπόλεως. Η ώρα 13:38. Συνάντηση με φίλους. «Δεν πρόλαβα ε;». «Ε και; Φτάνει που είσαι εδώ».
Ποτέ ξανά δεν συναντήθηκαν στον ίδιο χώρο τόσες μαζεμένες προσωπικότητες της πολιτικής και αθλητικής ζωής του τόπου.
Τα στεφάνια ήταν τόσα πολλά που, κυριολεκτικά, δεν χώραγαν στον περιβάλλοντα χώρο της Μητρόπολης Αθηνών.
«Στον αγαπητό φίλο μου. Σωκράτης Κόκκαλης».
«Θερμά συλλυπητήρια. Γιώργος Ι. Βαρδινογιάννης»
(Δύο ενδεικτικά παραδείγματα)
Χειροκρότημα σε κάθε άφιξη προσωπικότητας που τίμησε τον Παναθηναϊκό, βουβαμάρα στο λιοπύρι, αλλά και μερικές άσχημες στιγμές που θα τον στεναχώρησαν όσο ανέβαινε προς τον ουρανό.
«Παιδιά μου, τι κάνετε εκεί; Αυτά δεν ταιριάζουν στην Ιστορία του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου. Θα προχωράτε με το ήθος, τις αξίες και τα ιδανικά που ονειρεύτηκε ο ιδρυτής Γιώργος Καλαφάτης», είναι σίγουρο ότι τους είπε με ένα αόρατο μικρόφωνο.
Ώρα 15:00-15:10. Ο άνδρας ανηφορίζει την οδό Μητροπόλεως τη στιγμή που εκατοντάδες πρασινοφορεμένοι την κατηφορίζουν αμίλητοι. Το κοντράστ. Οι αντίθετοι δρόμοι που κάπου-κάπου διασταυρώνονται. Τα παιδικά χρόνια, οι χαρές, οι αγωνίες, οι λύπες, το παιχνίδι, η εφηβεία… Η ζωή πριν από την ωριμότητα. Σε ένα ντεκόρ πράσινο και μαύρο.
-Πρόεδρε, θέλουμε να έρθουμε να δούμε και την καινούργια Λεωφόρο που θα μένεις, αλλά δεν μας αφήνουν να περάσουμε».
«Πόσοι είστε, παιδιά μου;»
-Χιλιάδες.
«Ε, πάρτε από ένα εισιτήριο και περάστε. Σας ευχαριστώ που ήρθατε. Να αγαπάτε τον Παναθηναϊκό. Να αγαπάτε τον Αθλητισμό. Να προχωράτε με το ήθος, τις αξίες και τα ιδανικά που ονειρεύτηκε ο ιδρυτής Γιώργος Καλαφάτης».
***
Αντίο, Παύλο
Ένας φίλαθλος που δεν σου ζήτησε ποτέ τίποτα. Αλλά πήρε τόσα πολλά από σένα…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα