Στον ανώνυμο φίλαθλο

«Αυτή η νίκη αφιερώνεται στους φιλάθλους μας» – «Λυπόμαστε που στεναχωρήσαμε τους φιλάθλους μας».

Κάποιοι ίσως πουν ότι αποτελούν μερικές από τις πολλές κλισέ φράσεις που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι αθλητές και, κυρίως, οι ποδοσφαιριστές.

Δεν είναι κλισέ.

Τα πάντα για τους φιλάθλους γίνονται. Ή, τέλος πάντων, θα έπρεπε να γίνονται.

Είναι εκείνοι που περιμένουν πως και πώς να έρθει η μέρα του αγώνα για να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.τ.λ.

Αρκετοί πληρώνουν από το υστέρημά τους, αγχώνονται, στεναχωριούνται αν η αγαπημένη τους ομάδα δεν τα πάει καλά.

Αντιμετωπίζουν καύσωνες, βροχές και κρύα (μην κοιτάτε μόνο τους «μεγάλους», υπάρχουν γήπεδα που δεν έχουν σκέπαστρα ούτε το 2018).

Ταξιδεύουν στο εξωτερικό και σε εκτός έδρας αναμετρήσεις όταν τους επιτραπεί διότι, άλλο κι αυτό, στην Ελλάδα δεν μπορείς να δεις ΠΑΝΤΟΥ την αγαπημένη σου ομάδα.

Γιατί είναι μεγάλος σύλλογος ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης και 3-4 άλλοι; Γιατί έχουν εκατοντάδες χιλιάδες ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ.

Όσοι και να είναι όμως, η αγάπη τους είναι ίδια με αυτή που δείχνουν εκείνοι οι λίγοι που υποστηρίζουν την ομάδα της γειτονιάς ή του χωριού τους.

Έχουν την ίδια αγωνία όταν φεύγουν από το σπίτι τους για να φτάσουν στο γήπεδο, να παρακολουθήσουν το ματς, να κάνουν το καλαμπούρι τους, να χειροκροτήσουν, να φωνάξουν και να γυρίσουν πάλι για την καθημερινότητα, που πολλές φορές είναι μίζερη.

Το βράδυ της Κυριακής 11 Νοεμβρίου «έφυγε» ένας φίλαθλος του Ολυμπιακού λίγη ώρα μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

Όλοι θα «φύγουμε». Παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι και λοιποί. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα δεν είναι πιο όμορφο να απολαμβάνουμε τον αθλητισμό χωρίς ασχήμιες; Είναι κρίμα να συμβαίνουν περιστατικά όπως εκείνο του Διούδη για να δείχνουν και οι οργανωμένοι την ανθρωπιά τους. Μάγκες… οργανωθείτε λίγο πια.

Το οφείλετε στους ανώνυμους φιλάθλους. Σε σας τους ίδιους δηλαδή.

ΥΓ1: Ήθελα πολύ να φωνάξω «γκολ» όταν σκόραρε ο Παναθηναϊκός, όμως φοβήθηκα. Γιατί να φοβάμαι, ρε γαμώτο; Δεν είναι ωραίο συναίσθημα. Είναι λογικό να φοβόμαστε για το άγνωστο, για τον θάνατο, για ένα πρόβλημα υγείας… Αλλά όχι να φοβόμαστε επειδή δεν μπορούμε να εκφράσουμε τη χαρά μας για μια κλωτσιά κάποιου νεαρού σε μια μπάλα πάνω σε μια χορτάρινη επιφάνεια.

ΥΓ2: Αν ήξερα τι θα συμβεί μετά, θα ήθελα πολύ να μην βρισκόμουν στα δημοσιογραφικά, αλλά δίπλα στον φίλαθλο για να πανηγυρίσουμε μαζί το γκολ του Ολυμπιακού. Μακάρι να πρόλαβε να το δει για να ταξιδεύει χαρούμενος.

Συλλυπητήρια στους οικείους του.