Στο πένθος έχει βυθιστεί ο καλλιτεχνικός κόσμος (και όχι μόνο) στο άκουσμα της είδησης ότι τα ξημερώματα της Δευτέρας 9 Σεπτεμβρίου «έφυγε» από τη ζωή ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Ο εμπνευσμένος τραγουδοποιός και συνθέτης με τη σοβαρή φωνή υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του Παναθηναϊκού και συχνά έδινε το «παρών» στις εξέδρες των γηπέδων που αγωνιζόταν.
«Το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει. Να εξευγενίσει τον κόσμο. Δεν είναι η ρωμαϊκή αρένα όπου έβαζαν τους χριστιανούς και τους έτρωγαν τα θηρία. Ένα σπορ είναι. Κάποιοι λένε ότι η σωματική επαφή των παικτών μεταφέρει την έντασή τους στην εξέδρα. Ε, και; Και η ελληνορωμαϊκή έχει στοιχεία μάχης, πάλης. Αυτό τι σημαίνει, ότι όσοι τη βλέπουν πλακώνονται στην εξέδρα;
Το να βράζει το γήπεδο είναι ωραίο πράγμα. Το θέμα είναι να υπάρχει μόνο μια διάθεση για ξέσπασμα. Αλλά κάπου αυτό να σταματάει. Κι εγώ γουστάρω να κερδίζει συνέχεια ο Παναθηναϊκός και να κάνω καζούρα στους φίλους μου τους Ολυμπιακούς. Αλλά ως εκεί. Όχι και να πλακωνόμαστε στις μπουνιές», έλεγε σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 8 Ιουλίου 2012.
Γεννημένος στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία Μαγνησίας, δεν θα μπορούσε να απαρνηθεί τη Νίκη Βόλου και όπως ο ίδιος είχε πει: «Από τη στιγμή που ήμουν Νίκη Βόλου, δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ Ολυμπιακός. Αφού τους έβλεπα και έβγαζα… σπυριά.
Να σκεφτείς ότι ο πατέρας μου ήταν Ολυμπιακός και για να με κάνει… ομοϊδεάτη του με πήγε σε ένα παιχνίδι με τη Γουέστ Χαμ. Κι εγώ έγινα Γουέστ Χαμ! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Μπόμπι Μουρ, με τα ξανθά του τα μαλλιά. Ήταν σαν Θεός για μένα τότε, σαν Άγγελος».
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν φίλαθλος του Παναθηναϊκού. Μα πάνω απ’ όλα φίλαθλος. Στις 9 Ιουλίου 2012, ημέρα Δευτέρα, ένωσε με τον τρόπο του πέντε διαφορετικές χώρες: την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ισπανία. Εκείνος, με τη σειρά του, ήρθε πιο κοντά σε όσα πρεσβεύει η Μπαρτσελόνα.
Το Παναθηναϊκό (τι άλλο;) Στάδιο φωτίστηκε, «ντύθηκε» με ειδικά εφέ και video walls για τους «Αγγέλους που ζουν ακόμη στη Μεσόγειο», τον δίσκο του που τίμησαν πολλοί καλλιτέχνες, ντόπιοι και ξένοι. Ανάμεσά τους και ο Τζουζέπ Τέρο.
Ο τροβαδούρος από την Καταλονία γνώρισε τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μέσω του Νίκου Μάλλιαρη, ιδρυτικού μέλους της Μπαρτσελόνα Μονοφατσίου, συντονιστή της Πρωτοβουλίας Ελληνοκαταλανικής Φιλίας και μέλους του συλλόγου φίλων της Μπαρτσελόνα στην Αθήνα.
«Μόνο εάν ενωθούμε όλοι οι καταπιεσμένοι λαοί, οι λαοί και οι κουλτούρες μπορούμε να πάμε μπροστά», είπε τότε ο Τέρο, αφού προηγουμένως τραγούδησε στα ελληνικά το «Θυμήσου Σώμα», μελοποιημένο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αντιλήφθηκε την αξία της Πρωτοβουλίας Ελληνοκαταλανικής Φιλίας, η οποία έχει ως στόχο να συμβάλλει στην επανασύνδεση του ποδοσφαίρου με την κοινωνία, τις τέχνες, τα γράμματα και το φίλαθλο πνεύμα.
Γενικώς αντιλαμβανόταν την καινοτομία, την καλαισθησία, την κρυφή δύναμη της ψυχής… Κι αφού μετέφερε μέσα από την καρδιά του όσα πίστευε, πήρε ανάσα και χρώμα και πέταξε σε άλλη τροχιά. Αν και «πράσινος», έριξε κόκκινο στη νύχτα. Γιατί εκτός από, πάνω απ’ όλα, εμπνευσμένος καλλιτέχνης και ευγενική φυσιογνωμία, ο «Λάρι» ήταν φίλαθλος.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα