Πρέπει να δίνουμε σημασία στη χρήση των εισαγωγικών, όταν διαβάζουμε ένα κείμενο. Οι εχθροί στον τίτλο, για παράδειγμα, δεν παίρνουν εισαγωγικά. Η λέξη «πολεμά» παίρνει, διότι δεν πρόκειται για κανονικό πόλεμο. Κι εδώ είναι η παγίδα.
Μεγάλο μέρος της γενιάς των σημερινών 30+ έχει μεγαλώσει με έναν παππού που αντιμετώπισε ενόπλως Τούρκους ή Γερμανούς ή Ιταλούς ή Βούλγαρους ή ακόμα και συμπατριώτες Έλληνες.
Με μία γιαγιά που πέρασε πείνες, στερήσεις, κάθε λογής κακουχίες. Ενδεχομένως και το ρίσκο μιας ζωής που παίχτηκε κορώνα-γράμματα σε ένα βουνό ή σε κάποιο μέρος που απλά δεν «έπρεπε» να βρισκόταν.
Κάποιοι, βέβαια, αντιμετώπισαν δύο και τρεις διαφορετικούς λαούς ή ήταν πολύ νέοι για να ξεχυθούν στα πεδία των μαχών, αλλά σε κάθε περίπτωση βίωσαν ως παιδιά τη φρίκη του πολέμου και της Κατοχής.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών; Το γεγονός ότι ο εχθρός ήταν ορατός. Κάποιοι θα πουν ότι και στο «ορατός» χρειάζονται εισαγωγικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η Ιστορία απέδειξε πως δεν έχουν άδικο.
Όμως, να είμαστε σαφείς, ορατός ήταν ο εχθρός της περιόδου 1940-1944. Η γενιά των παππούδων/γιαγιάδων μας ήξερε ότι υπήρχε ένας πυρήνας, ένας Άξονας, που φιλοδοξούσε να υποδουλώσει τους Έλληνες, ανάμεσα σε τόσους άλλους λαούς.
Ήταν τόσο ξεκάθαρο που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεξιοί-κεντρώοι-αριστεροί πήραν τα όπλα με χαμόγελο και έλαβαν θέση μάχης, γράφοντας μερικές από τις πιο χρυσές σελίδες του ιδανικού που λέγεται Ελευθερία.
Αφού μεσολάβησαν τόμοι ηρωισμού (αρχικά) και μαύρης μαυρίλας (στη συνέχεια), άρχισε ο Εμφύλιος για την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων στη, μετέπειτα, ελεύθερη Ελλάδα.
Και κάπου εκεί, από τον ξεκάθαρο εχθρό, ήρθε η μετατροπή στον αόρατο. ΗΠΑ κ.τ.λ. ή ΕΣΣΔ; Ο σπόρος μιας διχόνοιας που έπεσε και στους Έλληνες. Μιας… ψύχρας που επί σειρά δεκαετιών δεν έλεγε να κοπάσει.
Έλληνας είναι εκείνος που τη μία επαναστατεί και βάζει δύσκολα σε έναν γιγάντιο αντίπαλο και την άλλη φυλακίζει τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, γκρεμίζει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο από την Ακρόπολη ή στέλνει Ρουμελιώτες να δολοφονήσουν Μωραΐτες, προτού καν ανεξαρτητοποιηθεί ένα μέρος της σημερινής χώρας.
Ο λαός που τη μία τσακίζει τους Ιταλούς φασίστες και, επί της ουσίας, δεν παύει ποτέ να αντιστέκεται στους Ναζί, προτού σηκώσει τα όπλα για να σκοτώσει αυτόν που πριν 3-4 χρόνια συμπολεμούσε δίπλα-δίπλα.
Διχόνοια, λοιπόν, η μία ρίζα του κακού που υπήρχε από πάντα. Σύγχυση στην πορεία (βλ. όσα επακολούθησαν μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, το Πολυτεχνείο και την περίφημη γενιά του). Αποχαύνωση εσχάτως, όταν πια η υποκουλτούρα που η ιδιωτική TV (επ)έβαλε στα σπίτια μας σαν άλλος Δούρειος Ίππος.
Να μας συγχωρείτε που το κείμενο συμπυκνώνεται στα εν Ελλάδι δρώμενα. Δε σημαίνει ότι είναι για πέταμα, αν μεταφραστεί και τροποποιηθεί σύμφωνα με τα βιώματα του εκάστοτε λαού.
Εσχάτως μπήκαν και τα «social» media στην εξίσωση. Εδώ το «social» παίρνει εισαγωγικά, διότι ο πραγματικός τους σκοπός δεν είναι να δικτυωθείς κοινωνικά. Βέβαια, αν είσαι μάγκας και έχεις μάθει να φιλτράρεις, τότε μπορείς να κάνεις εσύ τον «Δούρειο Ίππο».
Συνοψίζοντας, το δηλητηριώδες αυτό κοκτέιλ εμπεριέχει διχόνοια, σύγχυση, αποχαύνωση και «social» media. Με τις οθόνες να σου πετάνε συνέχεια διαφημίσεις από φάρμακα και υποπροϊόντα, αν δεν θωρακιστείς υπάρχει ο κίνδυνος να γίνεις ρομπότ ή και να λυγίσεις ποικιλοτρόπως.
Ας μην υποτιμάμε, λοιπόν, τη γενιά μας (των 30+) και ας μην ηρωοποιούμε μόνο τον παππού και τη γιαγιά. Εκείνοι πέρασαν πολέμους, φτώχειες, πείνες, κακουχίες, πίκρες κ.τ.λ., αλλά ΗΞΕΡΑΝ. Η γενιά μας δυσκολεύεται απίστευτα να βρει τον πραγματικό εχθρό και τη ΓΝΩΣΗ. Την εμποδίζουν χίλιοι δυο παράγοντες. Το junk food εδραιώθηκε και επεκτάθηκε σε junk ενημέρωση. Junk στο στομάχι, junk και στο μυαλό.
Γνώση για όσα πραγματικά συμβαίνουν, δεν θα αποκτήσουμε. Όμως, όσο διαβάζουμε, όσο ψυχαγωγούμαστε ποιοτικά, όσο ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τον εαυτό μας και τον διπλανό, όσο αποφεύγουμε τα υποπροϊόντα, αποκτούμε επιπλέον ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Και ατομικά, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, θωρακιζόμαστε σε πνεύμα και υλική υπόσταση. Μόνο έτσι θα είμαστε πραγματικά ΧΡΗΣΙΜΟΙ. Μόνο έτσι θα αφήσουμε ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ στους επόμενους.
Ας μην υποτιμάμε τη γενιά μας. Είναι εκείνη που στα 20-30 βίωσε την «οικονομική κρίση», εν συνεχεία τα «capital controls», ένα «όχι» που έγινε «ναι», μία ομάδα νεοναζί που μπήκε στη Βουλή και εσχάτως μία πρωτόγνωρη ιστορία που λέγεται Covid-19. Μια ιστορία που στην Ελλάδα ο κόσμος ανταποκρίθηκε περίφημα μέχρι να ανοίξουν τα σύνορα, οπότε ας μην αισθανόμαστε ενοχή με τις ευθύνες που μας φορτώνουν για τα εκατοντάδες θύματα.
Είδατε πόσος κόσμος συγκεντρώθηκε στις 7 Οκτωβρίου έξω από το Εφετείο Αθηνών. Επειδή ο εχθρός ήταν φανερός πια. Αν, επί παραδείγματι, στο παρελθόν υπήρχε κοσμοσυρροή για την τροποποίηση της παρ.1 του άρθρου 29 του Συντάγματος, πιθανώς η Χρυσή Αυγή να μη μετατρεπόταν σε κόμμα. Μπορεί βέβαια και να «ξέσπαγαν επεισόδια» για να διαλυθεί ο κόσμος και, κατ’ επέκταση, να υποβιβαστεί το παλλαϊκό αίτημα σε δεύτερη μοίρα. Ποιος ξέρει; Αυτά πάνε ανάλογα με τις κυβερνητικές/επιχειρηματικές φιλοδοξίες/κατευθύνσεις.
Είμαστε οι τελευταίοι που πρόλαβαν να δεχθούν τα περισσότερα ερεθίσματα έξω από τις οθόνες, παρά από μέσα. Αν λέει κάτι αυτό, θα φανεί στην πορεία. Καλά, μάλλον όχι. Χαμπάρι δεν θα πάρουμε. Όπως δεν πήραμε μέχρι τώρα, τόσο εμείς όσο οι προηγούμενοι, με αποτέλεσμα την τελευταία δεκαετία να αποδυναμωθεί σε μεγάλο βαθμό η λεγόμενη μεσαία τάξη, είτε κυριολεκτικά είτε ψυχικά.
Εν κατακλείδι, το αντίστοιχο σημερινό «ΟΧΙ» θα πρέπει να λέγεται στις κάθε λογής ευκολίες. Επιβάλλεται δηλαδή να διαθέτουμε την απαιτούμενη αντίληψη, η οποία σταδιακά θα μετατρέπεται σε δύναμη, σιγουριά και θέληση για το «μαύρο» σε αυτά που ο εχθρός παραθέτει ως εμπροσθοφυλακή. Δεν νοείται δηλαδή, επί παραδείγματι, κάποια ριάλιτι να παίρνουν αθροιστικά 30% ποσοστό τηλεθέασης ημερησίως (αν φυσικά ισχύουν οι αριθμοί).
Η εποχή μας δεν είναι τόσο ηρωική, αν μας επιτρέπεται η φράση, όμως η αποχαύνωση οδηγεί και στην πνευματική/σωματική εξάντληση. Οπότε; Προσπάθησε να μη γίνεις σαν τον δεξιό της κεντρικής φωτογραφίας που επιμελήθηκε ο GK George Kosentinos, αλλά σαν τους αριστερούς – προφανώς με τον δικό σου τρόπο.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα