Σοκαριστήκαμε, παρακολουθήσαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε, βουρκώσαμε, προσπαθήσαμε να διαπιστώσουμε, αποτύχαμε να διαπιστώσουμε, τελικά διαπιστώσαμε, κλάψαμε, σκεφτήκαμε, ξαγρυπνήσαμε… Όλα αυτά δύο, τρεις, πέντε, πενήντα πέντε φορές. Τώρα;
Ο πρώτος πληθυντικός εξυπηρετεί, υπό την έννοια ότι η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας δεν είχε κάποιον συγγενή, σύντροφο, συνάδελφο ή αγαπημένο φίλο στη μακάβρια λίστα του τρένου. Για όλους όσοι τυχαίνει να διαβάσουν αυτό το άρθρο και φέρουν έναν από τους προαναφερθέντες χαρακτηρισμούς, οι «πενήντα πέντε φορές» μετατρέπονται σε «άπειρες, αμέτρητες». Και το ερώτημα «τώρα;» πιθανώς να μην συλλαμβάνεται καν από τον νου. Να μην είναι σε θέση ο εγκέφαλος να δώσει τέτοια εντολή.
Και, εξ ονόματος πολλών, για όνομα του Θεού, οι παρουσιαστές, οι δημοσιογράφοι, οι ρεπόρτερ να μην βγάζουν στον «αέρα» τις μανάδες, τους πατεράδες κ.λπ. Δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας λόγος. Εκτός πια αν το ζητήσουν οι ίδιοι, διότι έχουν την ανάγκη να πουν κάτι δημόσια. Εκεί αλλάζει και είναι ιερή υποχρέωση αυτών των μέσων να δίνουν λόγο και χρόνο.
Δυο λόγια να γράψουμε κι εμείς στο Sport-Retro.gr σε μία προσπάθεια για… κάτι. Για να νιώσουμε καλύτερα; Για να γίνουμε καλύτεροι; Για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών των ανθρώπων; Όλα μαζί; Δεν ξέρουμε.
Η ζωή θα συνεχιστεί για εμάς τους απ’ έξω. Όπως συνεχίστηκε και σε προηγούμενες «μαύρες» στιγμές. Αλλά δεν συνεχίστηκε για τους γονείς, τα αδέρφια, τα παιδιά, τους αγαπημένους όλων όσοι «έφυγαν» τόσο άδικα.
Ξέρετε είναι διαφορετικό να βρίσκεται κάποιος μόνος του μέσα σε ένα αυτοκίνητο, να τρέχει με 200χλμ., να τρακάρει σε έναν τοίχο και να σκοτώνεται. Τραγικό, θλιβερό, σοκαριστικό, αλλά αυτοκτονικό. Περιστατικά, όμως, όπως το Μάτι, οι μαθητές στα Τέμπη και στον Μαλιακό, η Θύρα 7, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, η δολοφονία του Άλκη Καμπανού, το Express Samina, η πτήση 522 της Helios Airways και άλλα τόσα με πιο πρόσφατο το σιδηροδρομικό δυστύχημα/πολλαπλό έγκλημα, δεν χωνεύονται ποτέ. Για την ακρίβεια, δεν πρέπει να χωνεύονται ποτέ. Από εκεί καταλαβαίνει κανείς αν πραγματικά διαθέτει ενσυναίσθηση, ανθρωπιά.
Αναφερθήκαμε σε συμβάντα που έγιναν στην Ελλάδα. Αν φτάσουμε στο σημείο να διαθέτουμε ανάλογη, ειλικρινή ενσυναίσθηση και με συμβάντα που γίνονται στο εξωτερικό, τότε οι λαοί θα έχουμε πετύχει κάτι πολύ καλό. Οι πρόσφατοι σεισμοί στην Τουρκία και η έμπρακτη στήριξη της χώρας μας, φανέρωσαν ότι στα δύσκολα είμαστε ένα. Δεν φτάνει, όμως, να είμαστε ένα μόνο στα δύσκολα. Πολύ μακριά πάει η βαλίτσα, οπότε ας επανέλθουμε στα του οίκου μας.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που μαστίζεται από τις ελλείψεις προσωπικού στο σύστημα υγείας, την ολιγωρία αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών (βλ. πυρκαγιές), τη διαφθορά, την ατιμωρησία από τον νόμο και το «ξέπλυμα» από μερίδα Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης».
Όλη αυτή η σαπίλα δεν θα καθαρίσει ποτέ, αν δεν παγιώσουμε μέσα μας την πεποίθηση ότι «έχουμε ο ένας τον άλλον». Ας μην περιμένουμε από την πλειοψηφία των πολιτικών να αλλάξει τα παραπάνω. Το γράφουμε με λύπη. Αν πραγματικά «έχουμε ο ένας τον άλλον», όπως απέδειξαν και κάποιοι άνθρωποι του τρένου που βοήθησαν συνεπιβάτες τους, τότε σταδιακά θα γίνονται όλα καλύτερα.
Μία βόλτα με τα πόδια και άλλη μία με το αυτοκίνητο αρκούν για να διαπιστώσει κανείς δύο, τρεις, πέντε ανορθογραφίες. Κάποιος που πέρασε το φανάρι στο μεταίχμιο πορτοκαλί-κόκκινο, κάποιος που πέταξε στον δρόμο το εισιτήριο του λεωφορείου, κάποιος που έβρισε τον μπροστινό οδηγό γιατί, κατά την άποψή του, κινούνταν αργά. Όλα αυτά στο repeat, κάθε μέρα, βιαστικά, συνηθισμένα. Έτσι μας έμαθαν. Έτσι πορευόμαστε. Και «εντάξει μωρέ, έτσι είμαστε ως λαός». Ώσπου, φτάνουμε, έπειτα από ένα κάρο λάθη, στο σημείο ένας σταθμάρχης να είναι υπεύθυνος καθημερινά για εκατοντάδες ανθρώπους που ανεβοκατεβαίνουν την Ελλάδα
. Ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας που έσπασε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Μια αλυσίδα που άντεχε, άντεχε, άντεχε… Ώσπου έσπασε.
Υπήρξαν παραιτήσεις, υπήρξαν καταγγελίες, αλλά δεν έγινε Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α. Χοντρικά, από το 2000, δεν έγινε τίποτα που να εμποδίσει το 2023 δύο τρένα να μπουν στην ίδια γραμμή με μέτωπο το ένα προς το άλλο και ταχύτητα ικανή να σκοτώσει δεκάδες συνανθρώπους μας.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με έναν οδηγό αυτοκινήτου που κάθε μέρα τρέχει με 200χλμ. Στατιστικά, είναι πιθανό κάποια στιγμή να μηδενίσει πολύ απότομα. Κι όχι επειδή θα έχει συνετιστεί…
Υπάρχει η -ιερή- έννοια της ευθύνης. Δηλαδή, ας πούμε, εμείς στο Sport-Retro.gr θα γράψουμε για μία αξέχαστη νίκη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, μία σπάνια ιστορία κ.λπ. Εσείς θα τη διαβάσετε, θα περάσετε ωραία ή αδιάφορα τον χρόνο σας και θα συνεχίσετε τη ζωή σας. Σώοι και αβλαβείς. Ένας μουσικός ή ένας ηθοποιός θα προσπαθήσει να μας ψυχαγωγήσει. Εμείς πράγματι θα ψυχαγωγηθούμε ή δεν θα ψυχαγωγηθούμε γιατί δεν μας άρεσε και, πολύ απλά, θα συνεχίσουμε τη ζωή μας. Σώοι και αβλαβείς.
Όμως, ένας γιατρός, ένας πιλότος, ένας πλοίαρχος, ένας επαγγελματίας οδηγός, ένας σταθμάρχης κ.ά. δεν πληρώνεται για να ψυχαγωγήσει. Έχει ευθύνη. Για να ασκεί κανείς κάποιο από τα παραπάνω επαγγέλματα, δεν θα πρέπει να σκέφτεται μόνο τον μισθό και την ασφάλισή του. Μακάρι όλα τα επαγγέλματα να ήταν διασκεδαστικά. Η ζωή θα συνεχιζόταν. Όποιος κάνει κάποιο από τα παραπάνω, αν δεν είναι πάντα 100% αφοσιωμένος, τότε για μερικούς η ζωή δεν θα συνεχιστεί. Και, όχι, όσο κι αν έχει προσπαθήσει το μισάνθρωπο σύστημα να εκμηδενίσει το όλον της λέξης «ζωή», ιδίως από την εμφάνιση της Covid-19 κι έπειτα, αυτή η μάχη δεν πρέπει να χαθεί.
Επομένως, λοιπόν, επιβάλλεται για όλους όσοι ασκούν τόσο νευραλγικά επαγγέλματα να φέρουν ως προτεραιότητα το μότο «έχουμε ο ένας τον άλλον». Να βλέπουν στα πρόσωπα των ασθενών και των επιβατών τη μάνα τους, τον πατέρα τους και το παιδί τους. Όσο μπορεί να γίνει αυτό. Να το προσεγγίσουν έστω. Δεν πρέπει να επηρεάζονται ούτε από προσωπικά θέματα, ούτε από χαμηλές απολαβές, ούτε από οτιδήποτε άλλο. Έτσι είναι αυτά τα πόστα. Αν δεν νιώθεις δυνατός, δεν το κάνεις. Τόσο απλό. Γιατί αν δεν βρίσκεσαι στη σωστή ατομική κατάσταση και επαγγελματική ετοιμότητα, καταλήγεις να «κουβαλάς δεκάδες φέρετρα στην πλάτη σου». Είσαι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας που σπάει και κλείνει δεκάδες σπίτια.
Ζούμε στη χώρα όπου η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την «έσυρε» στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μόλις 13 ημέρες πριν από το συμβάν «λόγω μη τήρησης των κανόνων για τις σιδηροδρομικές μεταφορές». Στην Ε.Ε. κάνουν λόγο για «εγκληματική ευθύνη των εποπτικών αρχών» και επισημαίνουν ότι «η Ε.Ε. έχει πληρώσει εκατοντάδες εκατομμύρια για να γίνει ασφαλής η διπλή σιδηροδρομική γραμμή όπου δεν θα κατευθύνεται το ένα τρένο απέναντι στο άλλο».
Ζούμε σε μία χώρα όπου σε κάθε σχεδόν πολυάριθμη κινητοποίηση διαμαρτυρίας, η αστυνομία ρίχνει χημικά για «τα επεισόδια που προκαλούν άγνωστοι» και πολλά τηλεοπτικά κανάλια κάνουν λόγο για «πορεία που αμαυρώθηκε». Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι αυτό δεν συμβαίνει, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό, σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Και αναφερόμαστε στην Ευρώπη, επειδή σε αυτήν ανήκουμε γεωγραφικά/θεσμικά.
Εν κατακλείδι, ακόμη κι αν σφαιρικά, οι Έλληνες είμαστε πιο ανέμελοι, πιο παραβατικοί, πιο «ωχαδερφιστές» από άλλους λαούς, αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παρεισφρέει στα νευραλγικά πόστα που προαναφέραμε. Και, επιτέλους, ακόμη κι αν υπάρχει σκαρταδούρα στην πλειοψηφία των υπουργών, ακόμη κι αν οι περισσότεροι πολιτικοί δεν προάγουν την έμπνευση ότι μπορεί να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, ο εκάστοτε πρωθυπουργός θα πρέπει να επιλέγει τους πιο ικανούς για τα υπουργεία που είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις ζωές μας.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα