Είκοσι χρόνια από το έπος της Βουλιαγμένης. Ο Γιώργος Αφρουδάκης στο Sport-Retro.gr

Δύο δεκαετίες πέρασαν από την τεράστια επιτυχία της ανδρικής ομάδας πόλο της Βουλιαγμένης, η οποία στις 22 Μαρτίου 1997 κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων.

Αυτός ο θρίαμβος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το εφαλτήριο της ελληνικής υδατοσφαίρισης, διότι ακολούθησαν αρκετοί ακόμα σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο.

Μια παρέα από τη Βουλιαγμένη, αποτελούμενη από 12 γηγενείς παίκτες και με μοναδικό ξένο τον Πέταρ Τρμπόγεβιτς, κατάφερε να φέρει εντός των τειχών την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα στο πόλο.

Με αφορμή τo μεγάλο αυτό γεγονός, το Sport-Retro.gr «φιλοξενεί» έναν εκ των πρωταγωνιστών, τον Γιώργο Αφρουδάκη, ο οποίος όπως αποδείχθηκε διαθέτει μνήμη… ελέφαντα.

Επιπλέον, ο τότε, 20χρονος φουνταριστός προβαίνει σε μία σειρά αποκαλύψεων, όπως για παράδειγμα ότι το Κύπελλο είχε έρθει… πρόωρα στο σπίτι του και πως εκείνη την περίοδο έμελλε να γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του.

Μονίμως χαμογελαστός και ευδιάθετος παρά τις όποιες κακοτοπιές μπορεί να συναντήσει κανείς σε μία συνέντευξη σε εξωτερικό χώρο, ο πρώτος σκόρερ στην Ιστορία της Α1 Ανδρών ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων στον Μάνο Ανδρουλάκη, με φόντο τον Ναυτικό Όμιλο της Βουλιαγμένης και υπό την παρουσία του συντονιστή Αντώνη Αραβαντινού.

Η συνέντευξη άρχισε με ερώτηση που αφορούσε στην προετοιμασία του 1996, όμως ο Γιώργος Αφρουδάκης προτίμησε να γυρίσει τον χρόνο πιο πίσω και να βάλει στην εξίσωση τον παράγοντα «σύμπτωση».

«Ήταν μια γενιά πάρα πολύ δυνατή για την ομάδα πόλο της Βουλιαγμένης. Η γενιά του Γιώργου Μαυρωτά, του Τεό Λοράντου, του Γιώργου Ψύχου… Μια ομάδα η οποία κατάφερε το 1991 να φέρει το πρώτο πρωτάθλημα στην Ιστορία του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης στη Γλυφάδα.

Σίγουρα είχε κάνει πάρα πολλά βήματα αυτή η ομάδα. Και ήρθε η κατάλληλη στιγμή να «παντρευτεί» με τη δική μου γενιά. Μια γενιά γεννημένων το 1976 και το 1977. Μια γενιά που υπήρξε η καλύτερη στην Ιστορία της Βουλιαγμένης, με πάρα πολλά πρωταθλήματα στα εφηβικά και στους Νέους. Οπότε, όταν έγινε το «πάντρεμα» μεταξύ αυτών των δύο γενιών δημιουργήθηκε η ομάδα του 1996 και μετέπειτα.

Το 1996 η Βουλιαγμένη ξεκινά σαν το μεγάλο φαβορί του πρωταθλήματος. Έχει σημασία αυτή η ιστορία γιατί είμαστε σχεδόν αήττητοι όλη τη χρονιά, δείχνουμε μεγάλο φαβορί, παίζαμε ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο…

Ξεκινάνε τα πλέι οφ, φτάνουμε στον τελικό και παίζουμε με τον Ολυμπιακό. Το πρώτο παιχνίδι ήταν εκτός έδρας, στην έδρα δηλαδή της ομάδας που είχε ντεζαβαντάζ, και τα επόμενα δύο στην ομάδα που είχε πλεονέκτημα. Κερδίζουμε με περίπατο, σχεδόν, στον Πειραιά κι ερχόμαστε στη Βουλιαγμένη, ουσιαστικά, για να σφραγίσουμε τον τίτλο με δύο νίκες.

Γεμίζει, λοιπόν, όλο το κολυμβητήριο, επικρατεί σκηνικό γιορτής με μπαλόνια, μπάντες κ.τ.λ. και απρόσμενα ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει σε 1-1 τη σειρά. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που μας κέρδισε εκείνη τη χρονιά. O τίτλος, λοιπόν, φτάνει να κριθεί στο τρίτο παιχνίδι που πάλι γίνεται στην έδρα μας, δηλαδή κρατάμε το πλεονέκτημα της έδρας.

Γίνεται ένα τρομερό τρίτο παιχνίδι με παρατάσεις, διακυμάνσεις… Στο τέλος ενώ είμαστε ένα γκολ μπροστά θέλει 20’’ για να λήξει, καταγράφεται ένα πάρα πολύ σημαντικό και χοντρό διαιτητικό λάθος, το οποίο έχει παραδεχθεί ο διαιτητής και έχει ζητήσει και συγγνώμη. Έγινε παραποίηση κανονισμού. Το εκμεταλλεύεται τελικά ο Ολυμπιακός και ισοφαρίζει και πάμε νομίζω στη δεύτερη παράταση. Τελικώς, ο Ολυμπιακός καταφέρνει να πάρει το πρωτάθλημα εντελώς απρόσμενα και με μεγάλη έκπληξη σε όλο τον χώρο του υγρού στίβου.

Αυτό το λέω γιατί από αυτό το πρωτάθλημα που χάθηκε, η Βουλιαγμένη οδηγήθηκε στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Οπότε η ιστορία ξεκινά από το 1996 γιατί αν το είχαμε πάρει θα είχαμε πάει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οπότε έχει πάρα πολύ σημασία το σκηνικό και πως βρεθήκαμε να χάσουμε το πρωτάθλημα.

Θεωρώ πως ήταν και μία από τις πιο στενάχωρες στιγμές της καριέρας μου γιατί ήμουν 20 ετών και ήθελα να πάρω το πρώτο μου πρωτάθλημα. Είχε γίνει τρομερή κινητοποίηση στις τάξεις της πόλης, δεν νομίζω να είχε ποτέ ξανά τόσο κόσμο στο κολυμβητήριο όσο στους τελικούς του 1996».

Ο Γιώργος Αφρουδάκης χρησιμοποιεί συχνά Ενεστώτα, ίσως επειδή με τον τρόπο που περιγράφει τα γεγονότα, βλέπει να περνούν μπροστά του όλες οι στιγμές. Σαν να τα ξαναζεί τώρα.

“Παίζαμε με πέντε ομάδες αν θυμάμαι καλά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πήραμε αποτελέσματα που ήταν καλά, αλλά και πως δεν είχαμε παίξει στο 100% των δυνατοτήτων γιατί ήταν πολύ σημαντικός ο παράγοντας κούραση. Είχαμε πάρει την πρόκριση και περιμέναμε την επόμενη φάση στις οκτώ καλύτερες ομάδες με την πρόκριση να φέρνει τη Μεντιτεράνεα”.

Πλέον, η Βουλιαγμένη παύει να είναι το φαβορί, αφού οι υπόλοιπες τρεις ομάδες είναι πανίσχυρες και, άρα, με περισσότερες πιθανότητες για την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Ο Γιώργος Αφρουδάκης έχει τον λόγο και αποκαλύπτει…

 

Η πρόκριση στον τελικό με τη Ρόμα είναι γεγονός! Η Βουλιαγμένη έχει κάνει την υπέρβαση και φιλοδοξεί να βάλει το κερασάκι στην τούρτα στον διπλό τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων.

«Είχαν ένα μικρό κολυμβητήριο σαν «στρούγκα». Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πίσω από τους διαιτητές έτρεχαν και οπαδοί που όσο να πεις τους επηρέαζαν με τον τρόπο τους. Η Ρόμα διέθετε ένα πολύ μεγάλο μπάτζετ, με τον καλύτερο Ούγγρο και τον καλύτερο Ιταλό πολίστα της εποχής. Και, βέβαια, ήταν η κάτοχος του Κυπέλλου. Τελικά, το πρώτο ματς λήγει 9-9 και περιμένουμε τους Ιταλούς να έρθουν στην Αθήνα.

Μετά έπρεπε να αποφασίσουμε που θα διεξαχθεί ο δεύτερος τελικός. Οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, έλεγαν να γίνει στη Νέα Σμύρνη, προκειμένου να έχουμε κι εμείς μία «καύτη» έδρα, όμως ο Γιαννουρής επέμενε να γίνει στο ΟΑΚΑ. Πίστευε ότι θα μαζευτεί αρκετός κόσμος και ότι θα γράψουμε ιστορία.

Πράγματι, το κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ γεμίζει από χιλιάδες κόσμο, ο Γιαννουρής δικαιώνεται και το ματς είναι συγκλονιστικό. Όταν έληξε το τρίτο οκτάλεπτο με το σκορ στο 7-6 έκανα μια σκέψη από μέσα μου. Να μην μπει άλλο γκολ και να το πάρουμε έτσι! Έτσι κι έγινε. Θυμάμαι αμέσως μετά τη λήξη που άρπαξα τον Γιαννουρή και τον έριξα στην πισίνα.

Ήταν απίστευτη η επιτυχία μας. Με 12 Έλληνες παίκτες και έναν ξένο, τον Πέταρ (σ.σ. Τρμπόγεβιτς), ο οποίος μάλιστα είχε προσβληθεί από λοιμώδη μονοπυρήνωση, με συνέπεια να χάσει μεγάλο μέρος της σεζόν. Στιγμές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Εξάλλου, τότε άνοιξε ο δρόμος για τις μεγάλες επιτυχίες της χώρας σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο».

Αν το ελληνικό πόλο είχε όνομα, τότε αυτό θα ήταν «Αφρουδάκης». Η οικογένεια που έχει προσφέρει πάρα πολλά στο άθλημα με επικεφαλής τον Πολύβιο, πατέρα του Γιώργου και τότε έφορου της Βουλιαγμένης.

Υπενθυμίζεται ότι συμπαίκτης του Γιώργου ήταν ο αδερφός του Ζάχος, ενώ ο μικρότερος Χρήστος ήταν τότε σχεδόν 13 ετών και ετοιμαζόταν να κολυμπήσει στα επαγγελματικά μονοπάτια.

«Εκείνη η περίοδος μου είχε μείνει χαραγμένη και γιατί είχα γνωρίσει τη μετέπειτα σύζυγό μου. Επίσης, πρέπει να σου αποκαλύψω ότι το κύπελλο βρισκόταν στο σπίτι μου σε ένα χάρτινο κουτί! Το είχε παραλάβει ο πατέρας μου μετά τον πρώτο τελικό και το είχε στο σπίτι για να το παραδώσει στον νικητή».

Τελικά, ο Γιώργος Αφρουδάκης έμελλε να κρατήσει στο… σπίτι του το Κύπελλο Κυπελλούχων. Και να γευτεί μία σειρά από δεκάδες διακρίσεις σε όλα τα επίπεδα. Του άξιζαν γιατί εκτός από τρομερός παίκτης διέθετε (και διαθέτει) σπουδαίο χαρακτήρα.

Τα γενέθλια του μεγάλου αυτού θριάμβου θα γιορταστούν με κάθε λαμπρότητα την Παρασκευή 24 Μαρτίου στις 18:30, έπειτα από τον αγώνα της τωρινής ομάδας με τον Ν.Ο. Πατρών.

Αντί επιλόγου, η ομάδα της Βουλιαγμένης τη σεζόν 1996-97 και ένα video από τον τελικό της 22ας Μαρτίου: Γιώργος Ρέππας, Γιώργος Αφρουδάκης, Δημήτρης Μάζης, Τόνι Κουτσογιάννης, Γιώργος Μαυρωτάς (αρχηγός), Τζώρτζης Μουριάδης, Τεο Λοράντος, Σπύρος Μπουλουγουράς, Ζάχος Αφρουδάκης, Δημήτρης Τσίκλος, Νίκος Καφετζόπουλος, Διονύσης Σταθόπουλος, Βασίλης Λαμπάτος, Πέταρ Τρμπόγεβιτς. Προπονητής: Γιάννης Γιαννουρής.

* Το Sport-Retro.gr ευχαριστεί θερμά τον Αντώνη Αραβαντινό για την πολύτιμη βοήθεια στην υλοποίηση της συνέντευξης