«Μέναμε σε μια τρώγλη, γυρίσαμε χωρίς σεντ, μας έφαγε λεφτά το πρακτορείο». Η άλλη πλευρά του Euro 2004

Τέτοιες μέρες πριν από 13 χρόνια, η Ελλάδα βρισκόταν σε ρυθμούς Euro και δεν αναφερόμαστε στην ένταξή της στη ζώνη του κοινού νομίσματος της ευρωζώνης.

Βέβαια, η πορεία της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ήταν… όλα τα λεφτά, αφού από την αφάνεια και την «αιώνια» απαξίωση βρέθηκε ξαφνικά να σηκώνει Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα!

Χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια χωρίς υπερβολή, πολίτες της πολύπαθης χώρας μας ξεχύθηκαν στους δρόμους για να εξωτερικεύσουν την απόλυτη ονείρωξη και να εκτονώσουν τα συναισθήματα που κανένα ελληνικό μυαλό δεν είχε προετοιμάσει ποτέ ότι θα χωρέσει στο εσωτερικό του.

Η επικείμενη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, η κατάκτηση του Eurobasket το 2005, η μπασκετική νίκη επί των ΗΠΑ το 2006, ακόμα και η πρωτιά της Έλενας Παπαρίζου στη… Eurovision είχαν βάψει σε χρώμα γαλανόλευκο (και μάλιστα με πολλά περασμένα χέρια) όλα τα επίπεδα.

Αν σκεφτεί κανείς ότι λέξεις όπως οικονομική κρίση, ΔΝΤ, τρόικα, ανεργία, Σόιμπλε, Ντάιζελμπλουμ, Eurogroup, Μέρκελ, ΓΑΠ, μνημόνια, αξιολογήσεις, ελάφρυνση ήταν άγνωστες στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα, εύκολα αντιλαμβάνεται πως ο Έλληνας ζούσε το όνειρό του.

Κι όμως, πίσω από τη βιτρίνα των αστραφτερών γεγονότων κρύβονται ιστορίες που εμπεριέχουν άγχος, υποκρισία, ταλαιπωρία και, βέβαια, εκμετάλλευση.

Μία ημέρα πριν από το βιωματικό (και εορταστικό) κείμενο για το Έπος του 2004, το Sport-Retro.gr «στρίβει» την άλλη όψη του νομίσματος, δηλαδή την εξαπάτηση εκατοντάδων Ελλήνων στο Οπόρτο και τη Λισαβόνα.

Η ιστοσελίδα επικοινώνησε με έναν από τους χιλιάδες συμπατριώτες μας που ταξίδεψαν στην Πορτογαλία το καλοκαίρι του 2004, προκειμένου να μάθει περισσότερα για τις πτυχές του θριάμβου, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είχαν χρώμα γαλανόλευκο αλλά μελανό.

“Μας είχαν υποσχεθεί εισιτήριο για τον τελικό”

Ο Aλέξης Μιχαήλ, φοιτητής τότε, πήρε την απόφαση να αναζητήσει «πακέτο» με έναν φίλο του και αρκετούς συμπατριώτες του, έπειτα από τη νίκη επί της Γαλλίας στην προημιτελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

«Βρήκαμε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο στο κέντρο της Αθήνας και πήραμε τηλέφωνο. Η συμφωνία περιελάμβανε εισιτήριο του ημιτελικού με την Τσεχία, διαμονή σε ξενοδοχείο του Οπόρτο και, βέβαια, τα αεροπορικά μας.

Το «πακέτο», όμως, προέβλεπε ότι αν προκρινόμασταν την Πέμπτη, θα μας εξασφάλιζαν εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής και θα μας έβρισκαν χώρο διαμονής στη Λισαβόνα. Μάλιστα, είχαμε δώσει περισσότερα χρήματα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο».

-Πόσοι άνθρωποι ήσασταν στο γκρουπ;

«Περίπου 100».

-Γίνεται το ματς με την Τσεχία και η Εθνική προκρίνεται. Τι σας είπαν μετά;

«Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας είπαν ‘παιδιά δυστυχώς αύριο το πρωί θα πρέπει να φύγουμε γιατί μετά δεν θα υπάρχει αεροπλάνο’. Όπως καταλαβαίνεις έγινε χαμός γιατί είχαμε προπληρώσει για εισιτήριο τελικού, διαμονή κ.τ.λ. Και, φυσικά, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι βρισκόμαστε στην Πορτογαλία και δεν θα δούμε αυτόν τον αγώνα.

Αυτοί προφανώς δεν περίμεναν ότι θα περάσουμε στον τελικό και ξαφνικά βρέθηκαν προ εκπλήξεως γιατί, όπως αποδείχθηκε, δεν είχαν οργανώσει το παραμικρό σε περίπτωση πρόκρισης. Μας κορόιδεψαν, μας «έφαγαν» χρήματα με το ψέμα ότι θα μας βρουν εισιτήριο για τον τελικό και μετά εξαφανίστηκαν».

-Και τελικά τι απόφαση πήρατε;

«Οι 70 έφυγαν το επόμενο πρωί, ενώ οι άλλοι 30 αποφασίσαμε να παραμείνουμε και να ψάξουμε μόνοι μας για τη μετακίνηση από το Οπόρτο στη Λισαβόνα, τη διαμονή, το εισιτήριο του τελικού και το αεροπορικό της επιστροφής.

Ο πατέρας μου, επειδή ήμουν μικρός τότε, μου είχε πει ‘αν δεν γυρίσεις τώρα, θα σε κλειδώσω απ’ έξω’. Η μητέρα μου δε, όπως και άλλοι Έλληνες, είχε πάει στο πρακτορείο στο κέντρο της Αθήνας για να διαμαρτυρηθεί και να προσπαθήσει να βγάλει άκρη».

“Δωμάτιο σε μία τρώγλη”

-Πώς κύλησε η Παρασκευή και το Σάββατο;

«Την Παρασκευή το πρωί το αεροπλάνο του πρακτορείου επέστρεψε στην Αθήνα. Εμείς πήγαμε με το τρένο από το Οπόρτο στη Λισαβόνα, όπου θα γινόταν ο τελικός. Κλείσαμε δωμάτιο σε μία τρώγλη. Η βρώμα δεν περιγράφεται…

Το βράδυ κοιμηθήκαμε από τις 00:00 μέχρι τις 03:00 γιατί θέλαμε να στηθούμε στην «ουρά» των εκδοτηρίων και να προσπαθήσουμε να βρούμε εισιτήριο. Ήμασταν 2.500-3.000 Έλληνες και υπήρχαν μόνο 2 υπάλληλοι για να μας εξυπηρετήσουν!

Περιμέναμε στην «ουρά» μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου με τις βαλίτσες γιατί δεν θέλαμε να αφήσουμε τα πράγματα στην τρώγλη. Τίποτα όμως. Έκλεισαν τα εκδοτήρια κι εμείς δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε εισιτήριο για τον τελικό. Έπρεπε να ξαναπάμε το επόμενο πρωί και να ξαναστηθούμε για κανα 8ωρο μπας και…

Την επομένη, ανήμερα του τελικού πια, περιμέναμε πάλι πόσες ώρες… Δεν βγάζαμε άκρη, ώσπου εμφανίστηκαν ξαφνικά κάτι παιδιά από τους 30 του γκρουπ, μας είδαν που περιμέναμε στην «ουρά» και μας… έσωσαν.

Μας είδαν που ήμασταν πιτσιρικάδες και μας είπαν ‘παιδιά, θα σας δώσουμε εμείς εισιτήριο’. Αυτοί μάλλον είχαν αγοράσει αρκετά εισιτήρια, κάποια τους είχαν περισσέψει και μας τα πούλησαν. Μάλιστα ήταν τα πιο φθηνά με 90 ευρώ».

-Η Κυριακή του τελικού πέρασε χωρίς άλλες περιπέτειες;

«Όχι ιδιαίτερα. Το κλίμα ήταν πανηγυρικό, δηλαδή από τη μία έβλεπες Έλληνες μαζί με Πορτογάλους να τραγουδάνε, να βγάζουν φωτογραφίες κ.τ.λ., αλλά τριγύρω μας υπήρχαν μερικά τοπικά κλεφτρόνια που εκμεταλλεύονταν το «μπούγιο» και άρπαζαν ό,τι έβρισκαν.

Αρκετοί έπεσαν θύμα κλοπής και αντί να βρεθούν στις εξέδρες ή πίσω από κάποια γιγαντοοθόνη έπρεπε να πάνε στην Αστυνομία για να καταγγείλουν τι τους είχε συμβεί.

Θυμάμαι επίσης μέσα στον πανικό τον Χαρδαβέλλα και τον Ευαγγελάτο να κάνουν ρεπορτάζ εν όψει του τελικού».

-Τελικά πώς γυρίσατε;

«Όπως σου είπα και πριν, έπρεπε από μόνοι μας να βγάλουμε άκρη με τα πάντα. Αφού είχαμε πάρει και το Euro, οι περιπέτειες άξιζαν τον κόπο.

Εμφανίστηκε ξαφνικά ένας τύπος μετά τον τελικό και μας είπε ‘παιδιά, μαζέψτε ό,τι λεφτά έχετε για να ναυλώσουμε ένα τσάρτερ και να γυρίσουμε’. Ένας Θεός ξέρει από πού είχε εμφανιστεί αυτός ο τύπος. Ίσως να ήταν κι από το πρακτορείο, ποτέ δεν μάθαμε.

Εμείς δώσαμε ένα 100άρικο, άλλοι έδιναν 200-300… Τέλος πάντων, μαζεύτηκε ένα ποσό, βρέθηκε ένα αεροπλάνο και τη Δευτέρα το πρωί θα ταξιδεύαμε για Αθήνα. Περίεργη ιστορία, αλλά εμάς το μόνο που μας ένοιαζε πια ήταν να γυρίσουμε.

Κοιμηθήκαμε στρωματσάδα στο αεροδρόμιο για 3-4 ώρες και την άλλη μέρα φύγαμε. Σκέψου, όταν φτάσαμε στην Αθήνα δεν είχαμε ούτε ένα σεντ στην τσέπη μας! Ευτυχώς βρέθηκε ένα ζευγάρι που μας έδωσε 20-30 ευρώ για να πάρουμε ταξί!

Όλη αυτή η χαρά και οι πανηγυρισμοί, σε συνδυασμό με την ταλαιπωρία, την αϋπνία και το άγχος, με άφησαν άφωνο για 2-3 μέρες. Δεν μπορούσα να μιλήσω! Ο πατέρας μου, βέβαια, από εκεί που με απειλούσε ότι θα με κλειδώσει απ’ έξω, μου είπε ‘μπράβο, έγινες άντρας’ (γέλια)”.

-Εκτός από εσάς, ξέρεις κι άλλους Έλληνες που είχαν βιώσει τέτοιες περιπέτειες;

“Πάρα πολλούς. Καταρχάς ήταν εκατοντάδες εκείνοι που αποφάσισαν να παραμείνουν στην Πορτογαλία και μετά τον ημιτελικό, αλλά δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο για τον τελικό. Από τη μία έβλεπες να χαιρόμαστε για την Εθνική, από την άλλη να έχουμε αγωνία για τα αεροπορικά, τη διαμονή, ακόμα και τις αποσκευές μας. Σίγουρα κάποιοι “έφαγαν” χρήματα από αυτήν την ιστορία. Οι περισσότεροι παρακαλούσαν για ένα εισιτήριο, άρα καταλαβαίνεις ότι θα έδιναν όσο-όσο για να βρουν”.

-Όταν πια επιστρέψατε στην Ελλάδα, ασχοληθήκατε με το πρακτορείο;

“Αρχικά σκεφτόμασταν να κάνουμε μηνύσεις, αλλά τη γλίτωσαν επειδή… πήραμε το Euro και ήμασταν μες στην τρελή χαρά. Πάντα κάποιοι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευθούν ένα μεγάλο γεγονός ή την υπέρμετρη χαρά των ανθρώπων. Και ας μην ξεχνάμε ότι τότε ο Έλληνας δεν αντιμετώπιζε τις δυσκολίες του σήμερα. Δηλαδή για ένα ματς όπως αυτό με την Τσεχία ή αυτό με την Πορτογαλία, θα μπορούσε να δώσει ένα τεράστιο ποσό για να βρει εισιτήριο και να το παρακολουθήσει”.

***

Συντονιστείτε στο Sport-Retro.gr για το αυριανό (4/7) βιωματικό κείμενο μερικών, τότε, 18χρονων που έζησαν την απόλυτη ποδοσφαιρική ονείρωξη στην ιδανικότερη ηλικία.

 

*Κάντε like στο Facebook και follow στο Twitter και το Instagram για να μαθαίνετε άμεσα τις ιστορίες της πιο… ρετρό ιστοσελίδας της χώρας