-Μπαμπά, θα μου αγοράσεις ένα κασκόλ;
-Μπαμπά, θα μου πάρεις μία σημαία;
-Μπαμπά, θέλω σουβλάκι!
Ίσως είναι του μυαλού μου, αλλά με αυτή τη χρονική σειρά θυμάμαι τις επισκέψεις μου στα γήπεδα της Αττικής όταν ήμουν αγοράκι.
Καταρχήν μακαρίζω την τύχη μου, πρώτα απ’ όλα, επειδή εν αντιθέσει με άλλα παιδάκια, ο αδερφός μου κι εγώ χαρήκαμε μαμά και μπαμπά.
Όταν διαθέτεις στη ζωή σου τα στοιχειώδη, αναζητάς και τα υπόλοιπα, τα οποία στην προκειμένη δεν είναι άλλα από το ποδόσφαιρο και το σουβλάκι.
Ευτύχησα να έχω έναν πατέρα φίλαθλο που μου έμαθε να εκτιμώ τις μικροχαρές της καθημερινότητας, την αξία της έννοιας ‘παρέα’ και την ασπρόμαυρη μπάλα.
Προτού περάσω στο… κυρίως πιάτο, σιγουρεύτηκα ότι όταν ήθελα κασκόλ ή σημαία υπέβαλα ερώτηση, ενώ όταν λαχταρούσα ένα σουβλάκι, πολύ απλά το απαιτούσα…
***
Καλαμάκι στα νταμάρια
Οι πρώτες ποδοσφαιρικές ανησυχίες μου συνέπεσαν με την παρουσία του γειτονικού Αθηναϊκού στα σαλόνια της Α’ Εθνικής.
Κατά συνέπεια, δεδομένου ότι οι θεατές των «λόρδων» δεν είχαν ως προτεραιότητα να βγάλουν το μάτι ή να σπάσουν το κεφάλι του αντιπάλου, ο πατέρας μου με έπαιρνε συχνά μαζί του.
Στα νταμάρια του Βύρωνα θυμάμαι ότι συνδύασα για πρώτη φορά τη μυρωδιά του χορταριού με εκείνη της γηπεδικής τσίκνας.
Πιθανότατα η αναμέτρηση που συνέβη το παραπάνω… μυσταγωγικό περιστατικό να είναι εκείνη του video, μεταξύ του Αθηναϊκού και του ΠΑΟΚ.
Μία από τις πρώτες εικόνες που θυμάμαι, σε μεταγενέστερο ματς από εκείνο του video, ήταν ένας μακρυμάλλης οπαδός του Παναθηναϊκού με κασκόλ τυλιγμένο στον λαιμό, τζιν και κονκάρδες, να καταβροχθίζει ένα καλαμάκι πριν από ένα ματς στον Βύρωνα.
Ξέρετε πώς είναι τα παιδιά. Αυτό το πλάνο σε συνδυασμό με τα λουκούλεια δείπνα στο γαλατικό χωριό και τον Οβελίξ να πρωτοστατεί (μεγάλος εραστής του αγριογούρουνου, όπως έγραφε στην εισαγωγή των Αστερίξ), μου έδωσαν τροφή για… τροφή!
Όλα εκείνα τα χρόνια των αρχών της δεκαετίας του 1990, η Κυριακή στο γήπεδο αποτελούσε ένα τελετουργικό μετά το οικογενειακό τραπέζι ή τη βόλτα προς τη θάλασσα.
Σπριντ, διατάσεις, διπλό… σουβλάκι
Ένα σεβαστό μέρος των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων κύλησε στο χωμάτινο γήπεδο της Διάνας (επισήμως λέγεται Β’ Δημοτικό Γήπεδο Ηλιούπολης).
Οι προπονήσεις άρχιζαν με γύρους και ολοκληρώνονταν με γύρους… απ’ όλα. Τότε προτιμούσα το πρώτο σκέλος του προγράμματος, τώρα σίγουρα το τελευταίο.
Χαλαρό τρέξιμο γύρω-γύρω (παντού γύρους βλέπω, τι γίνεται;), σπριντ, διατάσεις, κορόιδο, ασκήσεις με μπάλα, διπλό… Ωραία χρόνια.
Ήμουν πραγματικός… γυρολόγος, καθώς αγωνίστηκα σε Φωστήρα Ηλιούπολης, Υμηττό, Χαραυγιακό, Διάνα Ηλιούπολης και Γ.Σ. Ηλιούπολης.
Αφού ο αγωνιστικός χώρος δεν διέθετε χορτάρι, εκείνες οι κρύες χειμωνιάτικες νύχτες των 90s’ μύριζαν θερμαντική αλοιφή και τσίκνα.
Περιμέναμε πως και πως να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα της προπόνησης, προκειμένου να καλύψουμε άμεσα τις χαμένες θερμίδες με μπουκιές χοιρινού ή λουκάνικου.
Γίναμε άνδρες
Η ποδοσφαιρική καριέρα της συντριπτικής πλειοψηφίας της παρέας μου ολοκληρώθηκε πριν από την έναρξη της τρίτης δεκαετίας της ζωής της.
Το μετεφηβικό στάδιο δεν θα μπορούσε να μην έχει… στάδιο, καθώς άπαντες πηγαίναμε στη Νέα Σμύρνη, το ΟΑΚΑ, τη Λεωφόρο ή το Καραϊσκάκη για να παρακολουθήσουμε τις αγαπημένες μας ομάδες.
Ποτέ δεν υπήρχαν εντάσεις κι ένας από τους λόγους ήταν οι, συνήθως ουδέτερες, βραδιές Champions League, εκείνες που συνδυάζονταν με στοίχημα και σουβλάκια.
Αμέτρητες είναι οι στιγμές που με θυμάμαι να παραπονιέμαι, διότι καταβρόχθιζα το φαγητό προτού καταλογιστεί το πρώτο… κόρνερ και εν συνεχεία αισθανόμουν ότι η απόλαυση είχε μειωθεί κατά το ήμισυ.
Όταν δε τελείωναν οι αγώνες, έβλεπα τι συνέβαινε στο τραπεζάκι μπροστά μου και σκεφτόμουν τον εκάστοτε σπίκερ να κάνει την εξής αποφώνηση: «Ολοκληρώνουμε τη μετάδοσή μας. Τα περιτυλίγματα, οι νάιλον σακούλες και μερικά υπολείμματα ντομάτας μαρτυρούν ότι απόψε έγινε ένα σπουδαίο ματς στο σαλόνι του… τάδε».
Ειλικρινά, έχω φτάσει στο σημείο να θεωρώ ότι ο συνδυασμός των λέξεων «σουβλάκι-ποδόσφαιρο» είναι αντίστοιχος του «Δομάζος-Αντωνιάδης», «Αναστόπουλος-Μητρόπουλος» ή «Μαύρος-Μπάγεβιτς».
Γίναμε και Νεοσμυρνιώτες!
Μεγαλώσαμε και όλα τα μέλη της παρέας πατήσαμε τα –άντα. Άλλοι το έριξαν στο τένις, άλλοι στο κολύμπι, άλλοι στο TRX, άλλοι στο… BMX και όλοι μαζί στο 8Χ8 μια φορά την εβδομάδα.
Πλέον, δεν μαζευόμαστε συχνά σε σπίτια όπως τότε, αλλά προτιμάμε να βγαίνουμε έξω για σουβλάκι, μπυρίτσα, ποδόσφαιρο, κουβεντούλα…
Εσχάτως ανακάλυψα ένα «διαμαντάκι» που βρίσκεται στην Πλατεία Ηρώων Κύπρου (Άνοιξης) στη Νέα Σμύρνη και που ήδη έχω επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές με γονείς, μελλοντική σύζυγο, φίλους κ.τ.λ.
Πού κολλάει το ποδόσφαιρο; Εδώ σε θέλω μάστορα. Ξέρεις το, αριστερό, σλόγκαν των 80s’ «αν είσαι νέος, όμορφος και ωραίος, είσαι Πανιώνιος κι ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος»;
Όχι, δεν υπάρχει ταύτιση με καμία αριστερή, δεξιά κ.ο.κ. κατεύθυνση. Μία είναι η κατεύθυνση: Αυτή που οδηγεί στην «Μπουρνοβαλιά»!
Ένα και το αυτό με τον Πανιώνιο θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το κεμπαπτζίδικο που βρίσκεται στην οδό Αγίας Σοφίας 93 στη Νέα Σμύρνη.
Κυανέρυθρα κασκόλ και λάβαρα διακοσμούν το ταμείο του μαγαζιού, το οποίο συχνά-πυκνά προσκαλεί τους κατοίκους των Νοτίων Προαστίων για να παρακολουθήσουν σημαντικά αθλητικά γεγονότα, συνοδεία των εδεσμάτων του.
Τι έχασες ρε Μπρέσκα…
Αγαπητοί αναγνώστες του Sport-Retro.gr, δεν φοράμε τσάμπα τα δημοσιογραφικά γαλόνια. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα κι αυτά δεν μας κάνουν πια, έπειτα από την τελευταία επίσκεψή μας στην «Μπουρνοβαλιά».
Πήγαμε, είδαμε ποδόσφαιρο, απολαύσαμε τα διαφόρων ειδών κεμπάπ και αισθανθήκαμε σαν τον Μάριο Μπρέσκα, όταν πια η καριέρα του είχε πάρει την κατιούσα.
Ο σπουδαίος Σλοβάκος επιθετικός και μετέπειτα ξακουστός καλοφαγάς δεν συνέπεσε με την «Μπουρνοβαλιά» το διάστημα που αγωνιζόταν στον Πανιώνιο.
Ευτυχώς θα πουν οι… κακές γλώσσες, διότι το βάρος του θα είχε εκτοξευθεί από την εποχή που βρισκόταν ακόμη σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία.
Ο Μπρέσκα ήταν παιχταράς, αλλά το χιούμορ είναι απαραίτητο όταν μιλάμε για σουβλάκι και ποδόσφαιρο. Κι όταν μιλάμε για σουβλάκι είναι απαραίτητη η «Μπουρνοβαλιά».
Από τα νταμάρια του Βύρωνα μέχρι την πλατεία Ηρώων Κύπρου (Άνοιξης), ένα καλαμάκι δρόμος…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα