Φερνάντο Μαρτίν: Σκοτώθηκε στα 27 αφού έγινε «μύθος» της Ρεάλ και ο πρώτος Ισπανός του NBA

Σε έναν οικογενειακό τάφο στο κοιμητήριο της Αλμουδένα της Μαδρίτης “αναπαύεται” ο Φερνάντο Μαρτίν Εσπίνα από τον Δεκέμβριο του 1989.

Το νήμα της ζωής του θρυλικού καλαθοσφαιριστή κόπηκε πρόωρα ενώ ήταν 27 ετών στις 3 εκείνου του μήνα, εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος και ο θάνατος του θεωρείται ένα από τα τραγικότερα γεγονότα στην Iστορία του ισπανικού μπάσκετ και της Ρεάλ.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συμπαικτών του ήταν γεννημένος ηγέτης και είχε τη… μαγική ικανότητα να εξελίσσεται από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Το Sport-Retro.gr ετοίμασε αφιέρωμα προκειμένου να τιμήσει τη μνήμη του αδικοχαμένου μπασκετμπολίστα, παραθέτοντας ταυτόχρονα όσα είπαν για εκείνον οι συμπαίκτες, οι φίλοι και το οικογενειακό του περιβάλλον.

 

«Το μπάσκετ δεν είναι όλη μου η ζωή…»

Το αναμενόμενο σε ένα αφιέρωμα για την καριέρα ενός αθλητή θα ήταν να γίνει αρχικά αναφορά στα παιδικά του χρόνια και εν συνεχεία στις μέρες όπου γνώρισε την απόλυτη δόξα.

Με αφορμή, ωστόσο, τη σήμα κατατεθέν φράση του Φερνάντο Μαρτίν «το μπάσκετ δεν είναι όλη μου η ζωή, το σημαντικότερο πράγμα για μένα είναι να νιώθω απαραίτητος και να εισπράττω αγάπη από τους γύρω μου», αξίζει να παρατεθεί πρώτα η γνώμη ορισμένων προσώπων για τον χαρακτήρα του.

Ο προπονητής του Λόλο Σάινθ αποκάλυψε κάποτε ότι ήταν ανασφαλής και ότι έπασχε από μια μορφή κατάθλιψης, όπως αποδεικνύει περίτρανα το μότο του.

Σε ό,τι αφορά το αγωνιστικό του πρόσωπο τον θεωρούσε μεγάλο μαχητή, ο οποίος δύσκολα τα παρατούσε. Η λέξη ήττα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο του, ενώ ποτέ δεν κατέθετε τα όπλα προτού ακουστεί η κόρνα της γραμματείας.

Οι φίλοι, ο επίσης μπασκετμπολίστας αδελφός του, ονόματι Αντόνιο Μαρτίν και η οικογένειά του έκαναν λόγο για έναν υπέροχο άνθρωπο, ιδιαίτερα συμπαθή και ελκυστικό.

Ο Χουάν Αντόνιο Κορμπαλάν, συμπαίκτης του στη Ρεάλ Μαδρίτης, έγραψε πριν από μερικά χρόνια ένα συγκινητικό άρθρο στη «Μarca», το οποίο έφερε τον τίτλο: «Φερνάντο».

«Επρόκειτο για έναν άνθρωπο που έτρεφε μεγάλη αγάπη για το μπάσκετ, όμως, ακόμη μεγαλύτερη  για τη ζωή. Όταν τον γνώρισα το καλοκαίρι του 1981 μου φάνηκε ψυχρός, ενώ μου έκανε εντύπωση η ωριμότητα που διέθετε, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Γνώριζα ότι ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης, ο οποίος άξιζε να βρίσκεται στο draft του ΝBA και που σίγουρα στη «βασίλισσα» δεν θα περνούσε απαρατήρητος.

Διέθετε μυαλό και δυνατό κορμί, οπότε κάλυπτε οποιοδήποτε κενό υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο. Με τη βοήθεια του η ομάδα μεταμορφώθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς να καταλάβει κανένας την επιρροή που ασκούσε.

Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος που δεν έπαψε ποτέ να κάνει όνειρα, μέσω των οποίων ένιωθε δυνατός και ευτυχισμένος. Μακριά από την οικογένειά του η ζωή του ήταν δύσκολη, ενώ συνήθιζε να λέει: «Θέλω να προσφέρω αγάπη και να εισπράττω αγάπη».

Σαν προσωπικότητα θα χαρακτηριζόταν περισσότερο συναισθηματικός και λιγότερο αθλητικός. Στην ομάδα, λεπτό δεν πάψαμε να τον νιώθουμε δίπλα μας και μέχρι σήμερα οι ψυχές μας παραμένουν, κατά κάποιο τρόπο, ενωμένες…».

 

Από τις πισίνες στα παρκέ

Κατά τα εφηβικά του χρόνια ο Μαρτίν διέπρεπε στην κολύμβηση, καθώς είχε κατακτήσει 5 φορές το πρωτάθλημα στην Καστίλη, ενώ παράλληλα ασχολείτο με το τζούντο, το πινγκ πονγκ και το χάντμπολ.

Παρ’ όλα αυτά, στην πορεία τον κέρδισε η πορτοκαλί μπάλα, οπότε αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με το μπάσκετ, αρχίζοντας από την Εστουδιάντες.

Η θέση στην οποία μεγαλουργούσε ήταν αυτή του σέντερ, όμως, μπορούσε να αγωνιστεί εξίσου αποτελεσματικά και ως πάουερ φόργουορντ.

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων το 1979 η Ισπανία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο και η εξαιρετική απόδοσή του προσέλκυσε το ενδιαφέρον σπουδαίων συλλόγων της ηπείρου.

Το καλοκαίρι του 1981 ένα υπέροχο όνειρο έγινε πραγματικότητα, αφού εντάχθηκε στο ρόστερ της Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία εκείνη την περίοδο διέθετε αστέρες όπως ο Φερνάντο Ρομάι και ο Xoυάν Μανουέλ Λόπεθ Ιτουριάγα.

Τα χείλη των παραπάνω «στάζουν μέλι» όταν αναφέρονται στον αλησμόνητο Μαρτίν, με τον Ρομάι να θεωρεί πως όταν η ομάδα «ναυαγούσε», τη βοηθούσε να βρει ξανά τον εαυτό της.

Ο Ιτουριάγα είπε κάποτε: «Μπορεί να πέρασαν χρόνια, ωστόσο, η μορφή του Φερνάντο έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Τον θαυμάζαμε για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, το αθλητικό και κοινωνικό του στάτους, τα επιτεύγματά του και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του.

Συνεχώς αναρωτιέμαι πώς θα εξελισσόταν η καριέρα του αν δεν συνέβαινε το δυστύχημα. Πώς θα τελείωνε η καριέρα του; Θα συνεχίζαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον; Ήταν και εξακολουθεί να είναι μοναδικός»!

 

Καθιέρωση στη Ρεάλ και άλμα στο NBA

Κατά την πρώτη του θητεία στη Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε 4 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Copa del Rey και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1984, επικρατώντας στον τελικό της Μιλάνο.

Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου έχασε τον τίτλο από την Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ του μετέπειτα συμπαίκτη του Ντράζεν Πέτροβιτς.

Ο μεγάλος ανταγωνιστής του ήταν ο Άντονι Νόρις της Μπαρτσελόνα και οι μονομαχίες τους στο παρκέ έχουν μείνει χαραγμένες στην Iστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Μάλιστα, ο Ισπανός δημοσιογράφος Ραμόν Τρέθετ σε άρθρο του ανάφερε χαρακτηριστικά πως κάθε φορά που οι δυο τους διασταυρώνονταν, δαίμονες κυρίευαν τον Μαρτίν, ξυπνούσε η σκοτεινή του πλευρά, ενώ προτιμούσε μέχρι και να πεθάνει από το να ηττηθεί.

Το 1987 ο νεαρός Φερνάντο πέρασε στην Ιστορία, αφού έγινε ο πρώτος Ισπανός που διέσχισε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, προκειμένου να αγωνιστεί σε ομάδα από τον  μαγικό κόσμο του NBA.

Δύο χρόνια νωρίτερα είχε γίνει pick στο Νο 38 του draft  από τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, εντούτοις τα δικαιώματά του μεταφέρθηκαν τελικά στους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς.

Πάντως, ο 25χρονος -τότε- άσος αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών, γεγονός που οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στους πολλούς τραυματισμούς που υπέστη κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου.

Φυσικά, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι… άνοιξε τον δρόμο για να αγωνιστούν αργότερα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου άλλοι Ισπανοί, όπως οι φημισμένοι αδελφοί Γκασόλ.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί η δήλωση του Πάου για τον Φερνάντο: «Ήταν ένας φοβερός παίκτης και ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ο καθένας τον θυμάται και τον εκτιμάει. Ήταν, είναι και θα είναι ένας θρύλος του ισπανικού μπάσκετ».

Με τη φανέλα της ομάδας του Πόρτλαντ αγωνίστηκε σε 24 ματς, σημειώνοντας 22 πόντους και μαζεύοντας 28 ριμπάουντ σε 146 λεπτά συνολικής συμμετοχής.

Το 1987 ντύθηκε ξανά στα λευκά και κατά κάποιο τρόπο εκδικήθηκε την Τσιμπόνα για την απώλεια του τίτλου το 1985, αυτή τη φορά στο Κύπελλο Κόρατς.

Οι τελικοί του εν λόγω θεσμού ήταν διπλοί και η «βασίλισσα» επικράτησε 102-89 στη Μαδρίτη, ενώ ηττήθηκε 93-94 στο Ζάγκρεμπ.

Βέβαια, ο Μαρτίν δεν έδωσε το «παρών» σε καμιά από τις δύο αναμετρήσεις, καθώς εκείνη την περίοδο εξακολουθούσε να ταλαιπωρείται από αρκετούς μυϊκούς τραυματισμούς.

 

Ραντεβού με τον θάνατο

Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 1989 και οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 3:15 το μεσημέρι, όταν ο Μαρτίν άφηνε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο του αυτοκινητοδρόμου Μ30 της Μαδρίτης.

Εκείνη τη μέρα η Ρεάλ υποδεχόταν στο «Palacio de los Deportes» τη Σαραγόσα και την ώρα που προσπάθησε να βγει στην έξοδο της οδού που οδηγούσε στο γήπεδο, συνέβη το μοιραίο.

Διέσχισε διαγώνια τέσσερις λωρίδες, πέρασε πάνω από τη νησίδα, βγήκε στο αντίθετο ρεύμα και το αυτοκίνητο του ανατράπηκε, με αποτέλεσμα να πέσει στην μπροστινή δεξιά πόρτα ενός άλλου οχήματος, ο οδηγός του οποίου τραυματίστηκε σοβαρά.

Η συγκεκριμένη στροφή είναι ιδιαιτέρως κλειστή και για το λόγο αυτό το μέγιστο όριο ταχύτητας, κατά την είσοδο, ορίζεται στα 80 χιλιόμετρα την ώρα.

Φημολογείται ότι ο Μαρτίν είχε εισέλθει στη στροφή με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα, αλλά αν τα πράγματα είχαν όντως συμβεί έτσι, θα είχε χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του πριν να στρίψει.

Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι ότι γνώριζε πολύ καλά τη συγκεκριμένη διαδρομή, αφού το σπίτι του βρισκόταν μόλις μερικά μέτρα από τον αυτοκινητόδρομο.

Πάντως, το πώς ακριβώς προκλήθηκε το ατύχημα ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε, αν και το πιο πιθανό είναι για αγνώστους λόγους να επιτάχυνε πολύ πριν επιχειρήσει να στρίψει.

 

Tα… γατάκια νίκησαν τον ΠΑΟΚ!

Την ημέρα της κηδείας του στη Μαδρίτη η Ρεάλ υποδεχόταν τον ΠΑΟΚ στο πλαίσιο του Κυπέλλου Κυπελλούχων και παρά το γεγονός ότι αρχικά είχε συμφωνηθεί με τη FIBA να μην διεξαχθεί το ματς, οι ομάδες αποφάσισαν από κοινού ότι πρέπει να αγωνιστούν για να τιμήσουν τη μνήμη του.

Μετά την εκπνοή του πρώτου μέρους ο «δικέφαλος» διατηρούσε προβάδισμα 13 πόντων, ωστόσο, η ισπανική ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο επανήλθε δριμύτερη και κατάφερε να επικρατήσει 92-71.

Ο τότε προπονητής της «βασίλισσας» Τζορτζ Καρλ, μέσω μίας δήλωσής του, αποκάλυψε πως βρήκαν οι παίκτες τη δύναμη να συνεχίσουν και στο τέλος να αποσπάσουν τη νίκη.

“Στα αποδυτήρια τους είπα ότι, κατά τον Φερνάντο, ήταν ένα μάτσο γατάκια. Το είπα γιατί δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά ήταν πολύ μαχητικός.

Μέσα σε 6 λεπτά από εκεί που χάναμε με 13 πόντους, προηγηθήκαμε με 21! Μετά τον αγώνα ο κόσμος φώναζε: “Ο Φερνάντο είναι εδώ”. Ήταν απίστευτο…”.

O αδερφός του αδικοχαμένου άσου, ο Αντόνιο, σταμάτησε στους 18 πόντους και είχε πολύτιμη συμβολή στη νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης επί του ΠΑΟΚ.

 

Για πάντα στις καρδιές των Μαδριλένων

Η φανέλα με το Νο 10 που φορούσε ο Μαρτίν αποσύρθηκε και μέχρι σήμερα κοσμεί την οροφή του γηπέδου της Ρεάλ Μαδρίτης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο σύλλογος από την ίδρυσή του δεν είχε (και δεν είχε) αποσύρει τη φανέλα με τον αριθμό κανενός άλλου παίκτη!

Το 2009 ο Ρούντι Φερνάντεθ στον διαγωνισμό καρφωμάτων του All Star Game επέλεξε να τον τιμήσει, φορώντας τη ρετρό εμφάνιση των Μπλέιζερς με το Νο 10 και το όνομά του στην πλάτη.

Μάλιστα, εξήγησε ότι ο λόγος που το έκανε ήταν επειδή ο Μαρτίν είχε γίνει ο πρώτος Ισπανός, ο οποίος συμμετείχε στον συγκεκριμένο διαγωνισμό (αμφότεροι κατέλαβαν την πρωτιά).

Δείτε ΕΔΩ μερικά αφιερώματα στον Φερνάντο Μαρτίν (στα ισπανικά)