«Εδώ και κάποια χρόνια η σχολή απονείμει το βραβείο ‘Ανδρέας Μπόμης‘ στον αριστούχο της χρονιάς, ο οποίος αναδεικνύεται από τη βαθμολογία και τη γνώμη των καθηγητών, αλλά και τις ψήφους των συμφοιτητών του», είπε ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Στη συνέχεια προσέθεσε: «Ο Ανδρέας Μπόμης αντιμετωπίζει ένα μικρό πρόβλημα υγείας και δεν μπορεί να είναι κοντά μας σήμερα για να το παραδώσει ο ίδιος. Να του ευχηθώ περαστικά και να τον έχουμε κοντά μας κάποια άλλη στιγμή».
Λίγο αργότερα σηκώθηκα από τη θέση μου για να παραλάβω το βραβείο «Ανδρέας Μπόμης» από τα χέρια του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, ως αριστούχος της χρονιάς 2017-18 στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ.
Την Παρασκευή (9/11) ο Ανδρέας Μπόμης απεβίωσε σε ηλικία 80 ετών, καθώς τελικά δεν κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε.
Αν έδινε το «παρών» στην τελετή βράβευσης των αριστούχων του ΚΑΡ στις 11 Οκτωβρίου, θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα βραβευόταν απευθείας από τον ίδιο, αλλά σε κάθε περίπτωση ήμουν ο ύστατος που τιμήθηκε με αυτόν τον τρόπο όσο βρισκόταν εν ζωή.
Δεν είμαι κατάλληλος να πω εγώ ποιος ήταν ο Ανδρέας Μπόμης, οπότε ας μην παρεξηγηθεί το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιώ, ωστόσο, μπορώ να αναφερθώ στον ρόλο που έπαιξε στην επιθυμία μου να γίνω δημοσιογράφος.
Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν ακόμα το «Γκολ 2000, ένας αιώνας ποδόσφαιρο» και η «Επίτομη έκδοση για το Παγκόσμιο Κύπελλο», τα οποία έχω διαβάσει και ξεφυλλίσει χιλιάδες φορές από παιδί.
Τότε με έφερναν πιο κοντά σε έναν κόσμο που ήθελα να γνωρίσω από τα Μέσα, ενώ σήμερα όταν η δουλειά επιβάλλει -και το κάνει πολλές φορές- να γράψω για περιστατικά που συνέβησαν στο «τότε», τα ίδια βιβλία με «ξελασπώνουν» καλύτερα από την ίδια την Google.
Αν προσθέσω δε πόσα έντυπα έχω κρατήσει, στα οποία ήταν εκδότης ο εκλιπών, τότε ο ρόλος που έχει διαμορφώσει στην ποδοσφαιρική μου διαπαιδαγώγηση μεγαλώνει παραπάνω απ’ όσο φανταζόμουν.
Δεν πρόλαβα φυσικά να συνεργαστώ με τον Ανδρέα Μπόμη – αυτό θα ήταν αδύνατον για πολλούς λόγους, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό.
Πρόλαβα, όμως, να τον γνωρίσω από κοντά στην εκδήλωση που παρέθεσε πέρυσι ο ΠΣΑΤ στον χώρο της ΕΣΗΕΑ, προκειμένου να τιμήσει τους πρωτεργάτες του αθλητικού ρεπορτάζ στη χώρα.
Πέρα από το γεγονός ότι γνώρισα έναν άνθρωπο που έδειχνε να έχει ακόμα πάθος για το αντικείμενο, προσπαθούσε να συντονίσει την εκδήλωση και να βοηθήσει σε ό,τι μπορούσε για να κυλήσει ομαλά, είχε διάθεση να συνομιλήσει ακόμα και με τον πιο «άσημο» εκκολαπτόμενο δημοσιογράφο που έτυχε να βρίσκεται στον χώρο.
Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ εξάλλου. Με ρώτησε τι κάνω, αν δουλεύω, που δουλεύω, έστειλε χαιρετίσματα σε όποιον γνώριζε από τη σχολή, ενώ δεν παρέλειψε να με προσκαλέσει για «πριβέ μάθημα δημοσιογραφίας», όπως το αποκάλεσε, μαζί με τέσσερις άλλους συμφοιτητές μου, σε ένα καφέ στην Κηφισιά.
Δυστυχώς η πίεση από τη δουλειά μου επέβαλε να βρίσκομαι στο πόστο μου εκείνο το πρωί κι όχι στο καφέ της Κηφισιάς, όπου πήγαν οι υπόλοιποι τέσσερις, οι οποίοι είχαν να λένε μετά ένα σωρό ιστορίες και συμβουλές που άκουσαν.
Θεωρούσα ότι θα έχω ξανά την ευκαιρία, αλλά όπως γίνεται συχνά στη ζωή, έκανα λάθος, ενώ προς μεγάλη μου απογοήτευση η όμορφη φωτογραφία που είχα με τον κύριο Ανδρέα μπροστά από την ΕΣΗΕΑ δεν υπάρχει πια. Ας όψεται η τεχνολογία…
Η σταδιοδρομία του «μιλά» από μόνη της για το μέγεθος της απώλειας του στον χώρο της δημοσιογραφίας και ιδιαίτερα της αθλητικής.
Επί προσωπικού, έχω να θυμάμαι ότι ανάμεσα σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές φωνές που μου έδωσαν την επιθυμία να προσπαθήσω να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία, τεράστια συμβολή στο γνωστικό μου υπόβαθρο είχε και η δική του δουλειά.
Σαν ένας δάσκαλος που δεν γνώρισα ποτέ, ας πούμε, ή μάλλον γνώρισα ελάχιστα και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις που θα μπορούσα να έχω.
Καλό «ταξίδι» στον Ανδρέα Μπόμη και καλή δύναμη στους οικείους του.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα