Ο 19χρονος Αντώνης Γεωργιάδης έπαιξε τελικό Κυπέλλου με παρατσούκλι

«Έφυγε» τη Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2020 μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο υπηρέτησε ελάχιστα ως παίκτης και πολύ περισσότερο ως προπονητής.

Ο Αντώνης Γεωργιάδης γλίτωσε από του Χάρου τα δόντια σε εκείνο το τροχαίο της 12ης Μαρτίου 1996 στην περιοχή της Κακιάς Σκάλας και έζησε άλλα 24 χρόνια, ως τα 85 του (σ.σ. οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ως ημερομηνία γέννησης τη 12η Φεβρουαρίου 1935, αλλά ο «Πρωινός Τύπος» της Δράμας υποστηρίζει ότι είδε το πρώτο φως της ζωής το 1936).

Με προπονητική καριέρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ως τα τέλη εκείνης του 1990, δηλαδή κοντά μια 40ετία, ο «ζαβούνας» δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Από την άσημη Ελπίδα Δράμας και τον Ηρακλή Σερρών, ο Αντώνης Γεωργιάδης συνέχισε σε Πανσερραϊκό, Καβάλα, Δόξα Δράμας, Ολυμπιακό Βόλου.

 

Έπειτα, οδήγησε τον ΠΑΣ Γιάννινα στη μέχρι τότε καλύτερη θέση της ιστορίας του (5η), πέρασε για λίγο από την Παναχαϊκή, επανήλθε στην ομάδα της Ηπείρου, κατηφόρισε στον ΟΦΗ και ανέβηκε στην ΑΕΛ για να φτάσει στον τελικό Κυπέλλου του 1982 (ήττα με 1-0 από τον Παναθηναϊκό).

Εύλογα ήρθε η εξέλιξη με 74 ματς στον πάγκο του Άρη, 20 σε εκείνον της ΑΕΚ, 48 σε αυτόν του Ολυμπιακού, προτού θητεύσει στον αλησμόνητο Απόλλωνα Καλαμαριάς του Χάρρυ Κλυνν και μεταβεί από τον Εθνικό στην… Εθνική Ανδρών εν έτει 1989.

Επί της ουσίας, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η επιστροφή στον ταραγμένο Ολυμπιακό του 1993, αλλά με την κομβική παρουσία του στον Πανηλειακό τη διετία 1994-96 αναδείχθηκαν σούπερ σταρ, όπως ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και ο Στέλιος Γιαννακόπουλος (η δική του απάντηση στους κορνέδες που δέχθηκε στου Ρέντη).

 

Ομοσπονδιακός τεχνικός για 30 ματς

Το τροχαίο στα 61 του ανέκοψε μία ήδη πολυετή και σπουδαία καριέρα στους ελληνικούς πάγκους, προτού επανέλθει για τα τελευταία ένσημα στον Ολυμπιακό Βόλου της Γ’ Εθνικής από τον Απρίλιο του 1997 μέχρι το τέλος της επόμενης σεζόν.

Αν συνυπολογιστούν οι αγώνες στον πάγκο της Ελπίδας Δράμας και του Ηρακλή Σερρών, ο Αντώνης Γεωργιάδης ξεπέρασε τους 800 (!) με το συνολικό πρόσημο να είναι θετικό.

Ακόμα και ως ομοσπονδιακός προπονητής, από το 1989 μέχρι το 1992 (με διάλειμμα ενός αγώνα) οι νίκες ήταν 11 (ξεχώρισε το 3-2 επί της Πορτογαλίας και το 6-1 επί της Αιγύπτου), οι ισοπαλίες 9 και οι ήττες 10.

Αποχώρησε προσωρινά τον Ιανουάριο του 1992, επανήλθε για δύο φιλικά και, βέβαια, το πρώτο ματς για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994 κόντρα στην Ισλανδία (1-0 το σκορ), ώσπου ανέλαβε ο Αλκέτας Παναγούλιας.

Να σημειωθεί ότι στο ενδιάμεσο, στον πάγκο της Εθνικής για τον εκτός έδρας αγώνα απέναντι στην Αλβανία, είχε καθίσει ο Στέφανος Πετρίτσης, πάλαι ποτέ προπονητής του Αντώνη Γεωργιάδη στη Δόξα Δράμας τη σεζόν 1956-57.

Αναφορικά με τις προηγμένες ποδοσφαιρικές του μεθόδους και, κυρίως, το ποιόν του θα έχουμε/έχετε την ευκαιρία για περαιτέρω μία από τις επόμενες ημέρες.

Προς το παρόν, το Sport-Retro.gr παραθέτει μία πολύ σπάνια ιστορία για το ευρύ κοινό, ενδεχομένως και άγνωστη, που αφορά στον αγώνα-ξεπέταγμα.

 

Φιναλίστ Κυπέλλου στα 19!

Ως ποδοσφαιριστής, ο Αντώνης Γεωργιάδης ανήκε στη «χρυσή» φουρνιά της Δόξας Δράμας στα 50s, συνυπάρχοντας με θρύλους του συλλόγου, όπως ο Παύλος Μποϊντάρης, ο Γιώργος Κοτρίδης, ο Φάνης Ιγνατίου, οι Παύλος & Πάρις Γρηγοριάδης, ο Νίκος Πιστικός, ο Βασίλης Ιωάννου, o Αλέκος Ναλμπάντης και, βέβαια, τα αδέρφια Λουκανίδη.

Ουσιαστικά, τη σεζόν 1953-54 άρχισε να χτυπά πιο έντονα την πόρτα της α’ ομάδας, αν και δεν είχε λάβει μέρος σε σημαντικά ματς όπως το 3-2 επί του ΠΑΟΚ ή το 2-1 επί του Άρη στο Κύπελλο Ελλάδας.

Δεν είχε αγωνιστεί ούτε στο ατυχές για τη Δόξα μπαράζ με τη Νίκη Βόλου που διεξήχθη στο ουδέτερο γήπεδο του ΠΑΟΚ στο Σιντριβάνι και είχε ως έπαθλο τη συμμετοχή στην τελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος.

 

Συμπεριλήφθηκε, όμως, στην αποστολή για τον τελικό Κυπέλλου απέναντι στον Ολυμπιακό, που θα διεξαγόταν την 23η Μαΐου 1954 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Οι «μαυραετοί» είχαν φτάσει δύο ημέρες νωρίτερα στο ξενοδοχείο «Εστία Εμπόρων» και την προηγούμενη είχαν προπονηθεί στην έδρα του Παναθηναϊκού.

Ήδη οι φίλαθλοι είχαν αρχίσει να συρρέουν στα αθλητικά καταστήματα, προκειμένου να αγοράσουν εισιτήρια προς 35 δραχμές στις αριθμημένες θέσεις, προς 20 στις εξέδρες και προς 10 στους ορθίους.

 

«Ζαβούνας», ο μοιραίος

Μερικές ημέρες πριν από τον τελικό, η δραμινή εφημερίδα «Πρωινός Τύπος» δημοσίευσε ένα φλογερό άρθρο-προαναγγελία, υπό τον τίτλο «Δεν θα περάσουν!»

Ο συντάκτης Γιάννης Παντζίκης συνέκρινε το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου με τους «μαυραετούς», προσδίδοντας έναν αν μη τι άλλο υπερβολικό ηρωικό τόνο, δείγμα βέβαια του κλίματος της εποχής.

«Έτσι και σήμερα που τα σημερινά παιδιά της Δόξας μας σαν θρύλο θυμούνται τη νίκη εκείνη, πρέπει να θυμηθούν ότι σε λίγες μέρες πηγαίνουν στην Αθήνα να αγωνιστούν για τον θρύλο του συλλόγου μας, για τον αθλητισμό της ακριτικής αυτής γωνιάς της πατρίδας μας, για το ποδόσφαιρο της πόλης μας, το εξυψωμένο από τα παιδιά των ομάδων της Δράμας μας και για το έπαθλο της μεγάλης προσπάθειας, το Κύπελλο Ελλάδος», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Αφού ολοκληρώνει την πύρινη εισαγωγή, ο συντάκτης προχωρά στο ρεπορτάζ εν όψει του τελικού, χρησιμοποιώντας σε αρκετές περιπτώσεις τα παρατσούκλια ή τα μικρά ονόματα των ποδοσφαιριστών («Μουράτης» ο Σημπλιώτης, «πάπιας» ο Ιωάννου, «Φάνης» ο Ιγνατίου και… «ζαβούνας» ο Γεωργιάδης).

 

Συγκεκριμένα για τον Γεωργιάδη αναφέρει: «Κεντρικός κυνηγός πιστεύω ότι θα παίξει ο «ζαβούνας». Αυτός θα είναι ένας… μοιραίος παίκτης. Πρέπει να ξεχάσει τον εαυτό του. Θα παίξει με αυτοθυσία, με δυναμικότητα που σ’ αυτήν αποτελεί το ερωτηματικό.

Έχει σπουδαίο κεφάλι, είναι δεξιοτέχνης, με δυο πόδια, εφόσον θα παίξει δυναμικά στη θέση του ενδιάμεσου της άμυνας και επίθεσης, και την άμυνά μας θα κάνει αδιαπέραστη και ασφαλώς θα μας χαρίσει περίλαμπρη νίκη, με υπέροχη εμφάνιση και θεαματικότητα στο παιχνίδι της ομάδας μας. Αυτό το περιμένουν όλοι οι Δοξαίοι και πιστεύουμε ότι θα μας δικαιώσει».

Να φανταστεί κανείς ότι ανήμερα του τελικού η «Αθλητική Ηχώ» δεν τον ανέφερε με το πραγματικό του όνομα, αλλά με το παρατσούκλι, το οποίο παρεμπιπτόντως πιθανώς να τον ακολουθούσε από το χωριό που καταγόταν (Αδριανή Δράμας).

Πηγή του Sport-Retro.gr από την ευρύτερη περιοχή αναφέρει: «Ήταν ένας ντελικάτος ψηλός στο κέντρο του γηπέδου. Έπαιζε πάντα με ψηλά το κεφάλι και έβλεπε μόνο παίκτες, την μπάλα όχι! Είχε σουτ διαβήτη, δυνατό και βρόμικο, αν μπορεί να συνδεθεί αυτό με το παρατσούκλι του. Πώς λέμε “βρομόχερο” για τους μπασκετμπολίστες που είναι δεινοί σκόρερ…».

Δυστυχώς για τον «ζαβούνα» και τη Δόξα «ο Γεωργιάδης προσέκρουσεν εις έναν σιδηρούν Σούλην (σ.σ. Κίνλεϊ)», όπως ανέφερε ο Θεόδωρος Νικολαΐδης στην «Αθλητική Φωνή».

Οι «μαυραετοί» ηττήθηκαν 2-0, όμως, για αρκετούς εξ αυτών, μεταξύ των οποίων ο «ζαβούνας», δεν ήταν παρά το ξεκίνημα μιας ένδοξης πορείας στο ποδόσφαιρο, το οποίο από τα 26 άρχισε να υπηρετεί ως προπονητής.

Πρόλαβε, όμως, να συμμετάσχει σε άλλους δύο τελικούς Κυπέλλου (1958, 1959), να σκοράρει σε έναν εξ αυτών (1959) και να αποτελέσει μέλος της ομάδας που στο πρώτο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής κατέλαβε την 6η θέση.

Και κάτι τελευταίο που αναδεικνύει την αξία της Δόξας: Η διοίκηση προσέφερε ένα ποσό στον Αντώνη Γεωργιάδη (και σε άλλους παίκτες), προκειμένου να σπουδάσει. Ήταν ένας σύλλογος-πρότυπο με αξίες και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Δεν είχε ως στόχο μόνο το αγωνιστικό σκέλος αλλά και την επιμόρφωση των άσων του, γι’ αυτό και φρόντιζε να βρίσκονται σε επαφή με το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό…

Μέσα από αυτές τις ζυμώσεις αναδείχθηκαν θρύλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως ο Αντώνης Γεωργιάδης, οι αφοί Λουκανίδη και αρκετοί ακόμη. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.