«Γεια σας. Με λένε Κατερίνα. Θα μπορούσα να λέγομαι Γιώργος ή Μαρία. Είμαι 9 χρονών.
Αγαπώ τον μπαμπά μου, τη μαμά μου και τα δύο αδερφάκια μου, όμως τον τελευταίο ένα χρόνο δεν τους βλέπω πολύ. Και μου λείπουν.
Τα περυσινά μου γενέθλια ήταν διαφορετικά. Εκείνη τη μέρα έμαθα ότι κάτι μου συμβαίνει. Έπρεπε να πάω σε ένα άλλο σπίτι που το λένε Κλινική Αιματολογίας-Ογκολογίας Παίδων ΠΑΓΝΗ. Εκεί έχει καλούς ανθρώπους που αγαπάνε κι εμένα κι όλα τα άλλα παιδιά.
Εδώ μένω πολύ καιρό. Ζωγραφίζω, φτιάχνω ρούχα από γάντια. Μπορώ να φτιάξω ζακέτες, παντελόνια. Μπορώ να φτιάξω πολλά πράγματα από γάντια. Κι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σχεδιάστρια.
Μια φορά έπαιζα με δύο κούκλες. Είχαν πολλά μαλλιά και γι’ αυτό τις έβαλα στο κεφάλι μου. Ο μπαμπακούλης μου έψαξε πολύ μαζί με άλλους κύριους. Μου έφεραν μια κούκλα χωρίς μαλλάκια. Και πολλοί άλλοι κύριοι έφεραν δώρα σε εμένα και τα άλλα παιδιά.
Ο μπαμπακούλης μου λέει ότι θέλει να βοηθήσει όσο περισσότερο γίνεται τα παιδιά που δεν έχουν μαλλιά. Και γι’ αυτό τον αγαπώ πιο πολύ. Και επίσης μου λέει ότι όλα όσα περνάμε είναι ευλογία».
***
Η Κλινική Αιματολογίας-Ογκολογίας Παίδων ΠΑΓΝΗ είναι μία από τις λίγες εξειδικευμένες για παιδικό καρκίνο στη χώρα και η μοναδική εκτός Αθήνας-Θεσσαλονίκης.
Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, υπό τη διεύθυνση της κ. Ευτυχίας Στειακάκη, φροντίζει παιδιά σχεδόν από ολόκληρη τη νότια νησιωτική Ελλάδα.
Η συγκεκριμένη κλινική που βρίσκεται στο Ηράκλειο είναι η μοναδική της χώρας που εκτός από βρέφη, παιδιά, έφηβους, έχει τη δυνατότητα να νοσηλεύσει και ενήλικες μέχρι 21 έτους.
Η καθημερινή προσπάθεια που καταβάλλεται στο ΠΑΓΝΗ αξίζει πολλά συγχαρητήρια. Θυμίζει μονάδες προηγμένων χωρών του εξωτερικού. Είναι, όμως, λίγοι οι γιατροί και μόλις 13 οι νοσηλεύτριες για όλα τα παιδιά.
Είναι στιγμές που γεμίζει η κλινική. Για παράδειγμα, όταν έρχεται ένα παιδί με πυρετό δεν μπορεί να μπει στο ίδιο δωμάτιο με ένα άλλο που είναι ανοσοκατεσταλμένο. Χρειάζονται κλίνες και άνθρωποι που μπορούν να αφιερώσουν χρόνο. Υπήρχαν εθελόντριες, φοιτήτριες της Ιατρικής, όμως σταμάτησαν να έρχονται λόγω Covid-19. Υπάρχει μόνο ένας παιδοψυχολόγος, ο κ. Παναγιώτης Τσιούλος.
Χρειάζονται εκπαιδευτές για να μην είναι τα παιδιά όλη την ώρα κλεισμένα σε ένα δωμάτιο. Άνθρωποι διορισμένοι που να κάνουν αυτή τη δουλειά. Να δημιουργηθεί, εν ολίγοις, ένας χώρος που να αφιερωθεί στα παιδάκια χωρίς μαλλιά. Η Κρήτη έχει πληθυσμό άνω των 600.000 κατοίκων και αν συνυπολογιστούν μέρη της Νότιας Ελλάδας (Νότια Πελοπόννησος, Δωδεκάνησα, Νότιες Κυκλάδες κ.τ.λ.), τότε αυτός ο χώρος θα μπορεί να καλύπτει ανάγκες για παιδιά/έφηβους/νεαρούς ενήλικες ενός πληθυσμιακού εύρους περίπου 1.000.000 ψυχών.
Η ενίσχυση του, άξιου, ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και η πρόσληψη ειδικών για την τόνωση της ψυχολογίας παιδιών/γονέων είναι οι δύο πυλώνες που θα πρέπει να πέσει το βάρος.
Μέσω του προπονητή Ανδρέα Ξυδάκη, ο οποίος έχει αναφερθεί ουκ ολίγες φορές δημοσίως σε ένα τόσο λεπτό θέμα, καθώς και των συνοδοιπόρων του που σταδιακά αυξάνονται, οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της Κρήτης και της Νοτίου Ελλάδας ζητούν από τις «κεφαλές» του νησιού και όχι μόνο να ευαισθητοποιηθούν.
Ένας ξεχωριστός χώρος στο ΠΑΓΝΗ αφιερωμένος σε αυτά τα παιδιά. Στα παιδιά μας. Με περισσότερους ανθρώπους (γιατρούς, νοσηλευτές, ψυχολόγους κ.τ.λ.) ταγμένους σε αυτά.
Παράλληλα με αυτόν τον ξεχωριστό χώρο, ο οποίος αποτέλεσε το ερέθισμα για τη δημιουργία αυτού του άρθρου, οι πολίτες της Κρήτης και, κατ’ επέκταση, της Νοτίου Ελλάδας ονειρεύονται ένα οργανωμένο κέντρο μέσα στον χώρο του ΠΑΓΝΗ. Ένα αντίστοιχο «Παναγιώτη & Αγλαΐας Κυριακού» ή «Αγία Σοφία» που υπάρχουν στην Αθήνα. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις υπάρχουν Νοσοκομεία Παίδων – γιατί όχι και στο Ηράκλειο. Ένα κέντρο που, μεταξύ άλλων, να περιλαμβάνει ΜΕΘ & ΜΑΦ για παιδιά, κλινικές (παιδοχειρουργική, παιδοψυχιατρική, παιδονευρολογική κ.ά.), τμήμα νεογνών κ.ά.
Είναι ένας εφικτός στόχος! Το κέντρο μπορεί να κατασκευαστεί εντός του αχανούς συγκροτήματος στο ΠΑΓΝΗ. Με όχι πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και με το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό να βρίσκεται σε απόσταση μερικών μέτρων από τον έναν χώρο στον άλλον, παράγοντας καταλυτικός για την όσο το δυνατόν καλύτερη φροντίδα των παιδιών/εφήβων/νεαρών.
Τι μπορείς να κάνεις εσύ; Βοήθησε στη διάδοση του ιερού αυτού σκοπού με μία από τις πολλές δημοσιεύσεις που θα δεις αυτές τις ημέρες στο διαδίκτυο. Μία κοινοποίηση στα social media είναι χρήσιμη.
***
«Τόση ώρα λέτε πράγματα, που κάποια τα καταλαβαίνω και κάποια όχι. Τα περισσότερα, όμως, να ξέρετε ότι τα καταλαβαίνω παρότι είμαι 9 χρονών. Τώρα θέλω να σας πω μια ιστορία που είχα διηγηθεί και στην κυρία Λίλιαν και μετά να παίξω.
“Μια μέρα στο περιβόλι ήταν ένα σκιάχτρο. Τα φρούτα και τα λαχανικά δεν του μιλούσανε και ένιωθε μόνο. Μια μέρα αποφάσισε να φύγει απ’ το περιβόλι για να πάει να δει τη θάλασσα. Πήγαινε, πήγαινε, πήγαινε… Είχε δει παιδιά, είχε δει τη θάλασσα, είχε δει τον ουρανό… Κι όταν έγινε ξανά πρωί, τα λαχανικά και τα φρούτα ήτανε μόνα τους. Δεν είχαν κανέναν για να τους προστατεύει”».
*Στην κεντρική φωτογραφία η Κατερίνα με φίλους της
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα