Η πορεία της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας είναι αν μη τι άλλο αξιοσημείωτη με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το σύνολο του Βενσάν Κολέ υποχρέωσε τους Αμερικανούς στην πρώτη τους ήττα σε διεθνές τουρνουά μετά τον ημιτελικό του 2006 και οδεύει για το πρώτο χρυσό της σε αυτό το επίπεδο.
Ήταν η αφορμή που παρακίνησε το Sport-Retro.gr προκειμένου να ψάξει τ’ αρχεία του και να φέρει στην επιφάνεια μορφές που τίμησαν την μπλε φανέλα πολύ πριν εμφανιστεί ο Ριγκοντό, ο Πάρκερ, ο Ντε Κολό ή ο Φουρνιέ και ο Γκομπέρ.
***
Το γαλλικό μπάσκετ δεν γεννήθηκε όταν ο Τόνι Πάρκερ γινόταν σύμβολο ενός ολόκληρου έθνους, ένας μπασκετικός Ζινεντίν Ζιντάν. Το γαλλικό μπάσκετ έχει δεκάδες χρόνια ύπαρξης και δημιουργίας, επιτυχιών και επιτευγμάτων. Ίσως όχι αντίστοιχων της νίκης επί των Αμερικανών στο Παγκόσμιο της Κίνας, μα ουδείς ξεχνά ότι κατάφερνε σχεδόν πάντα να είναι μεταξύ των υπολογίσιμων δυνάμεων της Ευρώπης.
Δράττοντας την ευκαιρία συνθέσαμε μια 5άδα θρυλικών μορφών που μας ήρθαν αβίαστα στο μυαλό. Θα ήταν ένα χαμηλό σχήμα, αλλά με γερά κορμιά, με προσωπικότητα και με ποιότητα για ν’ ανταπεξέλθουν στις ανάγκες των αγώνων.
Τους θυμάσαι;
Αλέν Ζιλ – πλέι μέικερ
Στα χρόνια του, μεταξύ 60s και 70s, η Γαλλία δεν ήταν η ισχυρή δύναμη που εμφανίστηκε μεταπολεμικά ή η υπολογίσιμη που έγινε στα 80s. Κόντρα πάντως στις δυνατότητες του συνόλου που υπηρετούσε ο πόιντ γκαρντ από τη Ροάν κατάφερνε να ξεχωρίζει παλεύοντας με τα θηρία.
Στο Eurobasket του 1971, όταν ακόμη το τρίποντο δεν είχε μπει στη ζωή του μπάσκετ, είχε 20 πόντους ανά παιχνίδι αποτελώντας την κύρια απειλή για κάθε αντίπαλη άμυνα. Με χαμηλό κέντρο βάρους, ευελιξία και οξυδέρκεια κατάφερνε να ηγείται και να κάνει τη διαφορά. Σκέψου έναν Τόνι Πάρκερ 30 χρόνια πριν.
Στο Eurobasket του 1977 ήταν η τελευταία διεθνής παρουσία του με το εθνόσημο στο στήθος, ακολουθώντας μετά καριέρα προπονητή σε Βιλερμπάν και Μονπελιέ. Η αξία του αναγνωρίστηκε, καθώς το 1991 αναδείχθηκε μεταξύ των κορυφαίων 50 παικτών, ενώ ψηφίστηκε ο καλύτερος Γάλλος καλαθοσφαιριστής του 20ού αιώνα. Ο «Monsieur Basket» έφυγε από τη ζωή στις 18 Νοεμβρίου του 2014.
Ερβέ Ντιμπουισόν – σούτινγκ γκαρντ
Μεγαλύτερος σκόρερ από τον 62χρονο σήμερα παλαίμαχο σούτινγκ γκαρντ δεν έβγαλε το γαλλικό μπάσκετ. Μια καλαθομηχανή παραγωγής πόντων που στεκόταν ισάξια δίπλα στους κορυφαίους της εποχής του, έγινε ο πρώτος της χώρας που δοκίμασε το αμερικανικό όνειρο του ΝΒΑ, όταν για κάποιους ήταν μια σκέψη χωρίς πιθανότητες υλοποίησης.
Του έλειπαν τα σωματικά προσόντα για να επιβληθεί σ’ ένα σκληρό κόσμο, αλλά ουδείς αμφισβητεί την αξία ενός παίκτη που στα 254 παιχνίδια του με το εθνικό συγκρότημα είναι με 1.000 πόντους περισσότερους από τον δεύτερο (3.821) ο ρέκορντμαν της λίστας. Κατέχει μάλιστα την υψηλότερη επίδοση με 51 σε αγώνα με την Ελλάδα.
Στο προολυμπιακό του 1984 είχε 25.4 πόντους, με 40 απέναντι στους Σουηδούς. Ωστόσο το πραγματικά μεγάλο τουρνουά του ήταν το Eurobasket του 1981 με 18.3 ανά συμμετοχή για μια Γαλλία που τερμάτισε 8η επειδή έχασε το ματς με το Ισραήλ.
Ρισάρ Ντακουρί – σμολ φόργουορντ
Ό,τι είναι και εκπροσωπεί ο Παναγιώτης Γιαννάκης για το ελληνικό μπάσκετ, υπήρξε ο 60χρονος σήμερα γκαρντ/φόργουορντ. Στην όψη του αντανακλώνται το πάθος και το πείσμα, η θέληση και η αποφασιστικότητα.
Γεννημένος στο Αμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού και μιγάς λόγω της μίξης των γονιών του, βίωσε τον αποκλεισμό τόσο στη μία όσο και στην άλλη χώρα. Παρ’ όλα αυτά υπηρέτησε για 11 χρόνια το εθνικό συγκρότημα των Γάλλων (1981-1992) και σε 7 διαφορετικές διοργανώσεις (160 διεθνείς συμμετοχές).
Με περισσότερους από 2.200 πόντους είναι ο 8ος σκόρερ στην ιστορία των «μπλε», αλλά εκτός από αξιόπιστος σκόρερ ήταν αυτός που αναλάμβανε τις πιο απαιτητικές αμυντικές αποστολές, χάρη στα σωματικά και αθλητικά προσόντα του, φέρνοντας εις πέρας την αποστολή του, εξαιρουμένης φυσικά αυτής πάνω στον Νίκο Γκάλη.
Το καλύτερο τουρνουά του ήταν το Eurobasket του ’89 στο Ζάγκρεμπ, με 22 πόντους ανά ματς, ενώ δύο χρόνια μετά στη Ρώμη είχε 15.7 και βοήθησε τους «τρικολόρ» να τερματίσουν 4οι. Το 2005 κέρδισε μία θέση στο Hall of Fame του γαλλικού μπάσκετ, ως μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του.
Ερίκ Μπενιό – φόργουορντ
Μεγάλο αστέρι δεν ήταν ποτέ, ούτε ο ηγέτης που θα κουβαλούσε τους υπόλοιπους. Πιστό στρατιώτη θα τον έλεγες πάντα, έναν παίκτη που δούλευε για το σύνολο και υπηρετούσε τη δουλειά που είχε να κάνει εν ώρα δράσης.
Χαρακτηριστική η κόμη του, αυτή η αφανέ που συνόδευε τα pop idols της εποχής, ήταν ένας δίμετρος φόργουορντ που θα σ’ έβγαζε ασπροπρόσωπο.
Στο ολυμπιακό τουρνουά του Λος Άντζελες το 1984 ήταν ο 2ος σκόρερ των Γάλλων, με 20άρες απέναντι σε Καναδά και Βραζιλία.
Οι Γάλλοι κατέληξαν 11οι, έχοντας νικήσει μονάχα την Αίγυπτο στο τελευταίο παιχνίδι τους, αλλά ο Μπενιό είχε ξεχωρίσει.
Στο ΣΕΦ το 1987 έκανε τις τελευταίες διεθνείς εμφανίσεις του, μετρώντας συνολικά 212 (τρίτος της λίστας) και σχεδόν 2.500 πόντους στο σύνολο αυτών.
Στεφάν Οστρόφσκι – φόργουορντ/σέντερ
Μήτε τ’ όνομα μήτε η όψη παρέπεμπαν σε βέρο Γάλλο. Μολαταύτα ο ψηλόλιγνος πάουερ φόργουορντ γεννήθηκε τον Μάρτη του ’62 στην Μπρον, στα 10 χιλιόμετρα από τη Λιόν, και από το 1983 ως το 1996 ήταν μόνιμο και ενεργό στέλεχος των ομάδων που εμφάνισαν οι «τρικολόρ» στις διεθνείς διοργανώσεις.
Με μπόι 205 εκατοστών ήταν άκρως αποτελεσματικός με την μπάλα στα χέρια είτε έπαιζε με πρόσωπο είτε με πλάτη στο καλάθι. Το 1989 στο Eurobasket του Ζάγκρεμπ έκανε απίθανες εμφανίσεις και τελείωσε το τουρνουά έχοντας σκοράρει 24 πόντους ανά παιχνίδι. Μόνο στο ματς της πρεμιέρας με τους Βούλγαρους, που κρίθηκε από πολύ νωρίς, έμεινε κάτω από το φράγμα των 20.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα