Ο μοναδικός αρχηγός της εθνικής Ολλανδίας που έχει σηκώσει τρόπαιο κάποιας διοργάνωσης, του Euro 1988, ήταν και ο αρχηγός ίσως στην πιο «μαύρη» στιγμή των «οράνιε», στη μεγαλύτερη αυτοκαταστροφή που έχει καταγραφεί στα χρονικά του ποδοσφαίρου, στην ανταρσία των παικτών δύο χρόνια αργότερα.
Αν όλοι μιλούν για τη χαμένη ευκαιρία των τελικών του 1974 και του 1978, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 πιθανόν να πρόκειται για μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία, αφού σε εκείνο το τουρνουά δεν υπήρχαν τόσο καλές ομάδες όπως το 1974 και η Ολλανδία ήταν ανώτερη από εκείνη του 1978.
Λίγο πριν συμπληρώσει τα 28 του, όντας γεννημένος την 1η Σεπτεμβρίου 1962, ο Ρουντ Γκούλιτ πρωτοστάτησε στα γεγονότα που προηγήθηκαν του Italia 90 και προκάλεσαν -ακόμα μία- ολλανδική πανωλεθρία. Το Sport-Retro.gr θυμάται…
Τα θέματα του Sport-Retro.gr για την Ολλανδία
Το ρατσιστικό επεισόδιο Λίμπρεχτς – Γκούλιτ
Η κατάρα έμοιαζε να ανήκει στο παρελθόν. Τα φαντάσματα είχαν «ξορκιστεί» από το μαγικό δεξί βολέ του Μάρκο φαν Μπάστεν που «κρέμασε» τον Ρινάτ Ντασάεβ και «κλείδωσε» το τρόπαιο για την εθνική Ολλανδίας. Οι «οράνιε» κατέκτησαν το Euro 1988 και έχοντας στις τάξεις τους μία κορυφαία γενιά, ήταν έτοιμοι να γράψουν ιστορία.
Ο στόχος παρέμεινε ίδιος ακόμα κι όταν ο Ρίνους Μίχελς, ο προπονητής του τίτλου, ολοκλήρωσε την τρίτη θητεία του στον πάγκο της εθνικής για να αναλάβει τη Λεβερκούζεν. Εξάλλου, η επιλογή της ομοσπονδίας στη θεωρία ήταν λογική. Προσέλαβε ως διάδοχο τον προπονητή που με τον Γιόχαν Κρόιφ στο «κύκνειο άσμα« του, κατέκτησε το νταμπλ με τη Φέγενορντ το 1983-1984, τον Τάις Λίμπρεχτς. Η αλήθεια απείχε παρασάγγας…
Ο πρώην παίκτης της Εξέλσιορ και της Φέγενορντ είχε αρχίσει προπονητική καριέρα από την πρώτη και μετά από πέντε χρόνια μεταπήδησε στην Αϊντχόφεν. Το 1983 ανέλαβε τη Φέγενορντ και στην πρώτη σεζόν του κατέκτησε το νταμπλ. Με τον Κρόιφ να αποσύρεται, όμως, φάνηκε η προπονητική «γύμνια» του γι’ αυτό το επίπεδο, όπως επίσης και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς του που τον καθιστούσαν αντιπαθή στους παίκτες.
Αλαζόνας, ξεροκέφαλος, αυστηρός στη συμπεριφορά του και πιθανότατα ρατσιστής, εξαιτίας ενός πασίγνωστου επεισοδίου με τον νεαρό τότε Γκούλιτ, που συνέβαλε στην αποπομπή του. Ο Λίμπρεχτς φώναζε «μαυρούκο» τον Κορυφαίο Ολλανδό Παίκτη του 1984 και έλεγε ότι «ο Γκούλιτ είναι τεμπέλης. Αυτό συμβαίνει όταν έχεις μαύρους». Ο Λίμπρεχτς υποστήριζε για χρόνια ότι αυτές οι εκφράσεις δεν είχαν ρατσιστική χροιά και το «μαυρούκος» ήταν απλά ένα παρατσούκλι.
Η… Ελλάδα τον έχρισε ομοσπονδιακό τεχνικό
Όταν έφυγε από τη Φέγενορντ, τον Νοέμβριο του 1984, βρήκε αμέσως επόμενη προπονητική στέγη στην Ελλάδα, για λογαριασμό του Άρη. Το καλοκαίρι του 1986 πήγε στον ΠΑΟΚ, αλλά το ιστορικό 6-1 επί του Ολυμπιακού στις Σέρρες στις 6 Δεκεμβρίου 1987, έβαλε τον Ολλανδό στο μάτι του «φρέσκου« ιδιοκτήτη των Πειραιωτών, Γιώργου Κοσκωτά.
Καταβάλλοντας 20.000.000 δραχμές για να αγοράσει τον προπονητή (και άλλα 80.000.000 για τον Χάρη Μπανιώτη), ο Λίμπρεχτς κατηφόρισε στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» από τον Δεκέμβριο εκείνου του έτους. Έμεινε στην ομάδα μέχρι τις αρχές του επόμενου Φεβρουαρίου, όταν τον διαδέχθηκε ο… προκάτοχός του, Παύλος Γρηγοριάδης.
Αυτή δεν ήταν η μοναδική θητεία του στην Ελλάδα, αφού επέστρεψε για τον Ηρακλή το 1991 και το 1994 βρέθηκε ξανά στον Ολυμπιακό. Παρ’ όλα αυτά, αυτή ήταν η προϋπηρεσία που κρίθηκε επαρκής από την ομοσπονδία της Ολλανδίας, ώστε να του αναθέσει την πιο σημαντική θέση, αυτή του προπονητή που θα έφερνε το πρώτο τρόπαιο Παγκοσμίου Κυπέλλου στη χώρα.
Οι παίκτες έδιωξαν τον προπονητή
Αν και η ομάδα ήταν ίδια με εκείνη του Euro 1988, αφού αποχώρησε μόνο ο 38χρονος Άρνολντ Μούρεν, τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου προκάλεσαν ανησυχία στους φιλάθλους. Νίκη επί της Ουαλίας στο Άμστερνταμ με 1-0 χάρη σε γκολ του Γκούλιτ στο 82′, δύο ισοπαλίες με τη Δυτική Γερμανία, με 0-0 στο Μόναχο και με 1-1 στο Ρότερνταμ, με τον Φαν Μπάστεν να ισοφαρίζει στο 87′, νίκη στη Φινλανδία με 1-0 και πάλι με γκολ στο τέλος (Βιμ Κιφτ στο 87′).
Οι «οράνιε» δεν θύμιζαν σε τίποτα την ομάδα που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης προ μηνών και οι ευθύνες έπεσαν στον Λίμπρεχτς. Οι διεθνείς ζητούσαν μία πιο επιθετική φιλοσοφία και ήταν δυσαρεστημένοι με την τακτική του προπονητή τους. Παρά την εξασφάλιση της πρόκρισης και μάλιστα ως πρωτοπόροι (η Γερμανοί «σκόνταψαν» με την Ουαλία), δεν ηρέμησαν και μεθόδευσαν την αποπομπή του Λίμπρεχτς, με τη βοήθεια του Μίχελς.
Ο τελευταίος είχε απολυθεί από τη Λεβερκούζεν και είχε επιστρέψει στην Ολλανδία, αναλαμβάνοντας πόστο διευθυντικό πόστο στην ομοσπονδία. Όταν του απευθύνθηκαν οι παίκτες, γνωστοποιώντας του ότι επιθυμούσαν να ταξιδέψουν στα γήπεδα της Ιταλίας με έναν προπονητή που εκτιμούσαν περισσότερο, ο Μίχελς πήρε το μέρος τους.
Στις 26 Μαρτίου 1990, τρεις μήνες πριν από την έναρξη του τουρνουά, ανακοινώθηκε η απόλυση του Λίμπρεχτς. Ο Ολλανδός τεχνικός πήγε στα δικαστήρια της Ουτρέχτης, ζητώντας ανάκληση της απόφασης, ωστόσο η ομοσπονδία δικαιώθηκε, από τη στιγμή που ο Λίμπρεχτς είχε απολέσει την εμπιστοσύνη των παικτών.
Η «κάλπη» για διάδοχο έβγαλε Κρόιφ «δαγκωτό»
Στις 3 Απριλίου 1990, σε συνέντευξή του σε ολλανδικό ραδιοφωνικό σταθμό, ένας από τους πιο «ισχυρούς» παίκτες στα αποδυτήρια, ο Ρόναλντ Κούμαν, αποκάλυψε την ύπαρξη ψηφοφορίας για τον διάδοχο του Λίμπρεχτς.
Τα ονόματα που προέκυψαν ήταν τρία. Τελευταίο κατά σειρά με μόλις δύο ψήφους ήταν αυτό του Άαντ ντε Μος. Ο πρώην προπονητής του Άγιαξ και της Μέχελεν, ο οποίος το 2009-2010 προπόνησε την Καβάλα, θεωρείτο εξαιρετικός στην τακτική, έξυπνος, που μιλούσε τη «γλώσσα» των παικτών και φέρεται να πήρε την ψήφο του Βιμ Κιφτ και ίσως του Κούμαν. Στη 2η θέση, με λίγες ψήφους παραπάνω, ήταν ο Λέο Μπεενάκερ, τότε προπονητής του Άγιαξ, με 20ετή εμπειρία στους πάγκους και θητεία και στην εθνική Ολλανδίας το 1985-1986, όταν οι «οράνιε» αποκλείστηκαν στα μπαράζ πρόκρισης με το Βέλγιο, εξαιτίας κεφαλιάς του Ζορζ Γκριν στο 85′.
Η επιλογή που κέρδισε εννέα από τις 15 ψήφους, σύμφωνα με τον Κούμαν, ήταν η πλέον φυσική: ο Κρόιφ. Προπονητής της Μπαρτσελόνα εκείνη την εποχή, ο «ιπτάμενος Ολλανδός» είχε συνεργαστεί με τους περισσότερους παίκτες της ομάδας και είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Με εξαίρεση τους Κιφτ και Κούμαν, οι οποίοι είχαν προβλήματα μαζί του στον Άγιαξ και γι’ αυτό φέρονται να ψήφισαν Ντε Μος, ο Κρόιφ κρίθηκε καταλληλότερη επιλογή γι’ αυτήν την αποστολή από τους περισσότερους παίκτες της εθνικής ομάδας, όπως ο Γκούλιτ, ο Φρανκ Ράικαρντ (κι αυτός είχε προβλήματα μαζί του στον Άγιαξ, αλλά τον ψήφισε), ο Φαν Μπάστεν, ο Άρον Βίντερ, ο Ρίχαρντ Βίτσχε, ο Τζον φαν’τ Σχιπ, ο Γιαν Βόουτερς κ.ά. Υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα, όμως, ο… προπονητής του Κρόιφ σε Άγιαξ, Μπαρτσελόνα και εθνική Ολλανδίας.
Η κόντρα Μίχελς – Κρόιφ
Τα τελευταία 15 χρόνια, η αγαστή σχέση Κρόιφ – Μίχελς ανήκε στη σφαίρα του παρελθόντος. Παρότι ο Κρόιφ έζησε τα καλύτερα ποδοσφαιρικά χρόνια χάρη στον Μίχελς, παρότι ο ένας «τράβηξε» τον άλλον στον «μαγικό» Άγιαξ στα τέλη του ’60 με αρχές του ’70, αλλά και στην εθνική το 1974, παρότι ο Μίχελς πήρε μαζί του τον Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα για να αναγεννήσουν ένα «κοιμώμενο γίγαντα«, οι δύο κορυφαίες προσωπικότητες του ολλανδικού ποδοσφαίρου βρισκόταν στα «μαχαίρια«.
Κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας τι προκάλεσε αυτήν τη ρήξη, ωστόσο αμφότεροι ήταν ισχυρογνώμονες και εξαιτίας ολλανδικής καταγωγής, όλο αυτό στο τετράγωνο. Η απώλεια του τελικού στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1974 από τη Δυτική Γερμανία ίσως ήταν η αιτία, αφού η επιλογή του Κρόιφ να αγωνιστεί πιο πίσω από ό,τι συνήθως και ο δισταγμός του να σουτάρει σε μία μεγάλη ευκαιρία κι ενώ το σκορ ήταν 1-0, δεν ξεχάστηκαν από τον Μίχελς.
Παρ’ όλα αυτά, ο Κρόιφ ήταν ο νικητής στην πρώτη μάχη, αφού ο Μίχελς αποχώρησε από την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 1975, έστω κι αν επέστρεψε έναν χρόνο αργότερα, για να φύγουν μαζί το 1978. Οι «μπλαουγκράνα» προτίμησαν τη φιλοσοφία του Κρόιφ, στήριξαν τον Κρόιφ, επέλεξαν τον Κρόιφ για την επόμενη αναγέννησή τους το 1988. Παράλληλα, ο Μίχελς έπαιρνε εκδίκηση κόντρα στον (προπονητή πια) Φραντς Μπεκενμπάουερ το 1988 στο Euro και δύο χρόνια αργότερα, του δόθηκε η ευκαιρία να πάρει εκδίκηση και κόντρα στον Κρόιφ.
«Ψυχοπαθής» Κρόιφ και πόλεμος στις εφημερίδες
Όταν είδε την επιλογή των παικτών για τον διάδοχο του Λίμπρεχτς, έθεσε βέτο. Υποστήριξε ότι ο Μπεενάκερ ήταν πιο παλιός, ότι ο Κρόιφ δεν είχε εμπειρίες ως προπονητής, ότι ποτέ δεν έκανε τα απαραίτητα μαθήματα προπονητικής, ότι θα προκαλέσει προβλήματα με την ομοσπονδία, αφού πάντοτε είχε διαταραγμένες σχέσεις με την KNVB, ότι ήταν ακριβός και πολλά ακόμα. Μάλιστα, τον αποκάλεσε ψυχοπαθή, κάτι που δεν ακούστηκε καλά στους παίκτες.
«Θέλαμε τον Κρόιφ. Στηρίξαμε αυτήν την επιλογή και κάναμε ακόμα και τη ‘βρώμικη’ δουλειά της ομοσπονδίας, διώχνοντας τον Λίμπρεχτς. Η ομοσπονδία μας υποσχέθηκε τον Κρόιφ, αλλά ο Μίχελς μπλόκαρε αυτήν την κίνηση. Είπε άσχημα πράγματα για τον Γιόχαν, τον αποκάλεσε ψυχοπαθή. Θεέ μου. Ήξερα τότε ότι θα επέλθει καταστροφή. Δεν έχω κάτι με τον Μπεενάκερ. Είχε τις… μπάλες να αναλάβει, αλλά είπε κάτι του στιλ ‘δεν είναι δικό μου ρόστερ’ και γνώριζα από τότε ότι θα είχαμε προβλήματα», δήλωσε ο Γκούλιτ προ ετών στο ολλανδικό περιοδικό «VI».
Ο Κρόιφ απαίτησε τον ετήσιο μισθό του στην Μπαρτσελόνα γι’ αυτούς τους τρεις μήνες που θα απασχολούταν παράλληλα στην εθνική Ολλανδίας και ήθελε να φέρει και το δικό του επιτελείο. Ο Μίχελς θεώρησε πολλά τα χρήματα κι εκεί πάτησε ως αφορμή, ώστε να μην επιτρέψει αυτήν την πρόσληψη.
Το «τιμόνι» πέρασε στα χέρια του Μπεενάκερ και ο «πόλεμος» άρχισε. Στις 23 Απριλίου, ο Φαν Μπάστεν επιτέθηκε στον Μίχελς για την αντίθεσή του στην επιθυμία των παικτών, αν και λίγες ημέρες αργότερα απολογήθηκε δημόσια στον Μίχελς.
Ο αρχηγός Γκούλιτ αντιδρούσε μέσω της στήλης του στην εφημερίδα του Ρότερνταμ «AD», την ώρα που η αντίπαλη εφημερίδα «Der Telegraaf», με έδρα το Άμστερνταμ, φιλοξενούσε τη στήλη του Μίχελς, ο οποίος διέρρεε πράγματα εκ των έσω! Σύντομα, η ομοσπονδία πήρε την απόφαση να απαγορεύσει στους παίκτες να γράφουν άρθρα σε εφημερίδες. Αυτή ίσως ήταν η μοναδική σωστή επιλογή…
Προετοιμασία σε κάστρο και έριδες
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το τέλος της σεζόν βρήκε τους διεθνείς να συγκεντρώνονται για την προετοιμασία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι προπονήσεις δεν θα γίνονταν σε κάποιο κατάλληλο προπονητικό κέντρο, με παροχές και τη δυνατότητα οι παίκτες να «καθαρίσουν» το κεφάλι τους από όλη τη φούρια της σεζόν και να ετοιμαστούν για τον μεγάλο στόχο.
Η ομάδα ταξίδεψε στη Γιουγκοσλαβία, όπου πέρασε τις μέρες της προετοιμασίας της σε ένα μοναστηριακού τύπου κάστρο! Σε ένα φιλικό παιχνίδι με τους «πλάβι», νίκησε με 2-0, ωστόσο οι Γιουγκοσλάβοι έχασαν πολλές ευκαιρίες και οι Ολλανδοί έδειξαν να μην έχουν χημεία. Το ήδη κακό κλίμα έγινε χειρότερο, αφού οι έριδες μεταξύ παικτών «φούντωσαν« μέσα σε αυτές τις συνθήκες απομόνωσης και αποξένωσης.
«Ναι, είναι η ολλανδική ξεροκεφαλιά. Η νοοτροπία ‘τα ξέρουμε όλα’. Σε ένα ρόστερ, χρειάζεσαι ιεραρχία. Και αυτή η ιεραρχία υφίσταται σχεδόν φυσικά, αν μια ομάδα δεν έχει επιτυχίες. Οι πιο αδύναμοι παίκτες θέλουν να ακολουθήσουν τους πιο ισχυρούς. Αυτός είναι ο δρόμος της επιτυχίας. Όταν έρθει η επιτυχία, όμως, όλοι οι παίκτες στην Ολλανδία αρχίζουν να σκέφτονται ότι μπορούν να γίνουν ηγέτες. Και έχεις πια κλίκες και ζητήματα», προσθέτει ο Γκούλιτ.
«Πηγαίνοντας για το Παγκόσμιο Κύπελλο 1990, ξαφνικά είχαμε πολλούς αρχηγούς. Ξαφνικά διάβαζα συνεντεύξεις που… νεροκουβαλητές, με κάθε σεβασμό, άρχιζαν να γκρινιάζουν για τα προνόμια των τριών παικτών της Μίλαν (σ.σ. Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ) και όλα αυτά. Τι διάολο; Ή ορισμένοι παίκτες άρχιζαν να μιλούν για τα πριμ που θα παίρναμε αν κατακτούσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτή η ηλίθια συμπεριφορά».
Αρχή με δύο ισοπαλίες
Η πρεμιέρα της Ολλανδίας στη διοργάνωση ήταν προγραμματισμένη για τις 12 Ιουνίου. Οι πρωταθλητές Ευρώπης τοποθετήθηκαν στον 6ο όμιλο, σε ένα γκρουπ παρόμοιο με αυτό του Euro 1988. Όπως και τότε υπήρχαν Αγγλία και Ιρλανδία, όμως αντί για τη Σοβιετική Ένωση, το 1990 υπήρχε η Αίγυπτος, κόντρα στην οποία άρχιζαν και οι αγωνιστικές υποχρεώσεις.
Μία κακή Ολλανδία προηγήθηκε με τον Κιφτ στο 58′, όμως οι Αιγύπτιοι ισοφάρισαν με πέναλτι του Μαγκντί Αμπντελγκανί στο 83′. Μικρό το κακό, αφού και το άλλο παιχνίδι έληξε ισόπαλο. Στη 2η αγωνιστική, η Ολλανδία αντιμετώπισε την Αγγλία. Τα «τρία λιοντάρια» ήταν ανώτερα, όμως για δεύτερο σερί Παγκόσμιο Κύπελλο, είχαν την ατυχία να χάσουν με τραυματισμό τον αρχηγό τους, Μπράιαν Ρόμπσον. Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1 και το πέρας της 2ης αγωνιστικής βρήκε τις τέσσερις ομάδες ισόβαθμες με 1-1 τέρματα.
Μαυρισμένο μάτι ο Μπεενάκερ, φευγάτος ο Γκούλιτ
Οι Ολλανδοί της Μίλαν είχαν ίσως τη μεγαλύτερη ισχύ σε αυτό το ρόστερ. Ο αρχηγός Γκούλιτ ήταν παιδικός φίλος με τον Ράικαρντ, ενώ συνεργαζόταν με κλειστά τα μάτια με τον Φαν Μπάστεν και ως εκ τούτου είχαν σχηματίσει μία ηγετική και άρρηκτη τριπλέτα. Αυτό δεν άρεσε σε όλους τους παίκτες και τα αποδυτήρια είχαν πάρει «φωτιά» πριν από τη σέντρα της διοργάνωσης.
«Όταν γυρίσαμε στις προπονήσεις μετά από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα στην Μπενφίκα, ακούσαμε ότι οι υπόλοιποι παίκτες ήταν ενοχλημένοι μαζί μας. Το κλίμα ήταν άσχημο. Έμενα τον περισσότερο χρόνο στο δωμάτιό μου. Στην πραγματικότητα, ήμουν έτοιμος να φύγω», εξιστορεί ο Γκούλιτ.
Τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα με τον Φαν Μπάστεν, ο οποίος δεν σκόραρε σε αυτά τα δύο παιχνίδια, με τους Φαν’τ Σχιπ, Κιφτ και Βόουτερς να αποτελούν την πηγή κινδύνου της Ολλανδίας. Κάποια στιγμή, ο Μπεενάκερ εμφανίστηκε να βγαίνει από τα αποδυτήρια με μαυρισμένο μάτι. Οι φήμες ήθελαν τον Φαν Μπάστεν να του δίνει γροθιά, όμως ο Ολλανδός τεχνικός υποστήριξε ότι απλά έπεσε κάπου. Άλλες φήμες θέλουν τον Φαν Μπάστεν να πετάει ένα τασάκι στο κεφάλι του Μπεενάκερ.
Την ίδια στιγμή, ο Γκούλιτ ήταν έτοιμος να φύγει από την ομάδα, μεσούσης της διοργάνωσης. Εξάλλου, από τα μέσα Απριλίου του 1989 μέχρι πριν από το τουρνουά είχε αγωνιστεί μόλις σε πέντε παιχνίδια (τα δύο οι νικηφόροι τελικοί Κυπέλλου Πρωταθλητριών) για οποιαδήποτε διοργάνωση με τη Μίλαν λόγω σοβαρών τραυματισμών και δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση.
«Ναι, αισθανόμουν χάλια. Όπως και ο Μάρκο. Και οι δύο είχαμε φτάσει στα όριά μας. Μετά από τα πρώτα παιχνίδια των ομίλων, πήγα να δω τον Μπεενάκερ. Ο Μάρκο ήταν εκεί και ο Τεντ Τρόοστ (σ.σ. σύμβουλος του Φαν Μπάστεν και του Γκούλιτ) ως μεσολαβητής. Και πρέπει να το πω, ο Λέο ήταν καλός σε εκείνη τη συνάντηση. Άκουγε, συμπαραστάθηκε και βρήκαμε κοινά σημεία που με έκαναν να παραμείνω. Είδα κάποια θετικά πράγματα σε εκείνη τη συνάντηση. Και στο πρώτο παιχνίδι μετά από τη συνάντηση, κόντρα στην Ιρλανδία, σκόραρα και αισθάνθηκα ότι ίσως υπάρχει κάτι πίσω από όλο αυτό».
Πλασαρίστηκαν μετά από κλήρωση
Πράγματι, στο 11ο λεπτό του αγώνα κόντρα στην Ιρλανδία, μετά από μία όμορφη ντρίμπλα και σουτ, ο Γκούλιτ άνοιξε το σκορ. Οι Ιρλανδοί του Τζακ Τσάρλτον, εμφανίστηκαν πολύ σκληροί για να πεθάνουν, με συνέπεια να ισοφαρίσουν με τον Νάιαλ Κουίν στο 71′. Ακόμα κι έτσι, η Ολλανδία προκρίθηκε μαζί με την Ιρλανδία με τρεις ισοπαλίες και την Αγγλία πρωτοπόρο του ομίλου, μετά από τη νίκη της με 1-0 επί της Αιγύπτου.
Μάλιστα, Ολλανδία και Ιρλανδία είχαν τις ίδιες επιδόσεις, με τρεις ισοπαλίες και 2-2 τέρματα, με συνέπεια, βάσει κανονισμών της εποχής, να βρεθούν σε κλήρωση για να διαπιστωθεί ποια ομάδα θα καταλάμβανε τη 2η θέση και ποια την 3η του ομίλου.
Οι «οράνιε» έχασαν, με συνέπεια η Ιρλανδία να πέσει με τη Ρουμανία στα νοκ άουτ (η Αγγλία ως πρωτοπόρος πήρε το Βέλγιο αρχικά και μετά το Καμερούν) και οι Ολλανδοί να κληθούν να αντιμετωπίσουν τη Δυτική Γερμανία.
Το επεισόδιο Ράικαρντ – Φέλερ
Η μεγάλη κόντρα των δύο χωρών θα αναβίωνε σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Αμφότερες διέθεταν τρομερό ρόστερ και ο στόχος τους ήταν ίδιος, η κατάκτηση του τροπαίου. Χώρος υπήρχε μόνο για μία όμως και με βάση τα πρώτα λεπτά του αγώνα, αυτή θα ήταν η Ολλανδία. Μέχρι που συνέβη αυτό:
Ο Ρούντι Φέλερ έκανε «θέατρο» σε ένα μαρκάρισμα του Ράικαρντ, με συνέπεια ο μέσος της Μίλαν να «κιτρινιστεί» από τον Χουάν Κάρλος Λοουστάου. Πηγαίνοντας προς τη μεγάλη περιοχή για την εκτέλεση του φάουλ, ο Ράικαρντ έφτυσε τον αντίπαλό του, ο οποίος γύρισε αποσβολωμένος προς τον διαιτητή κι άρχισε να διαμαρτύρεται. Ο Αργεντινός δεν είχε αντιληφθεί την πράξη του Ολλανδού και έδειξε κίτρινη κάρτα και στον επιθετικό της Ρόμα. Ο Ράικαρντ έκανε σινιάλο με τα χέρια του προς τον Φέλερ ότι μιλάει πολύ και ετοιμάστηκε για τον… 2ο γύρο.
Με την εκτέλεση του φάουλ, ο Φέλερ έπιασε την πρώτη κεφαλιά κι έτρεξε στην πλάτη της άμυνας να πάρει τη δεύτερη, όμως μαζί του έτρεξε κι ο Χανς φαν Μπρόικελεν. Ο τερματοφύλακας της Αϊντχόφεν πήδηξε προς τα εμπρός, πρόλαβε να μπλοκάρει την μπάλα και μάλιστα τίναξε πονηρά το δεξί πόδι του, ώστε ο Φέλερ να βρει τον Φέλερ κι εκείνος να χάσει την ισορροπία του, καθώς βρισκόταν στον αέρα. Όπερ και εγένετο, με τον Ράικαρντ που στεκόταν δίπλα να πέφτει πάνω στον Φέλερ, θεωρώντας ότι έκανε νέο «θέατρο».
Ο Λοουστάου δεν είχε περαιτέρω όρεξη και έδειξε δεύτερη κίτρινη κάρτα και στους δύο παίκτες για τον νέο καυγά τους. Καθώς όδευαν προς τα αποδυτήρια, ο Ράικαρντ έφτυσε ξανά τον Φέλερ, ο οποίος τον κοιτούσε χωρίς να μπορεί να το πιστέψει. Μάλιστα, κάποια στιγμή ο Γερμανός έτρεξε δίπλα του, όμως δεν τον κοίταξε καν, απλά τον προσπέρασε.
Αποκλεισμός παρά τις ευκαιρίες
Κάθε έννοια συγκέντρωσης είχε εξοβελιστεί από το Σαν Σίρο, όπου διεξαγόταν ο αγώνας. Τα τάκλιν άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο, έστω κι αν υπήρξαν κι ευκαιρίες, κυρίως για την Ολλανδία με τους Φαν’τ Σχιπ, Βόουτερς και Βίντερ στο 1ο ημίχρονο. Από τη στιγμή που δεν προηγήθηκαν στο σκορ, οι Ολλανδοί «τιμωρήθηκαν«, αφού ο Γίργκεν Κλίνσμαν στο 51′ έγραψε το 1-0. Ο Αντρέας Μπρέμε διπλασίασε τα τέρματα των «πάντσερ» στο 85′ (με τον Φαν Μπρόικελεν να έχει σώσει άλλα γκολ νωρίτερα) και παρά τη μείωση του σκορ στο 89′ με πέναλτι του Κούμαν, η Ολλανδία αποκλείστηκε άδοξα από τη διοργάνωση.
«Στο πρώτο νοκ άουτ μας κόντρα στη Γερμανία παίξαμε πραγματικά καλά. Κυριαρχήσαμε, ήμασταν η καλύτερη ομάδα. Μέχρι που ο Φράνκι έφτυσε τον Φέλερ στον λαιμό. Και μία ώρα αργότερα, μπορούσαμε να αρχίσουμε να μαζεύουμε τις βαλίτσες μας», θυμάται ο Γκούλιτ.
«Δεν είχα να πω κάτι στον Φράνκι, ήξερε ότι έκανε λάθος. Δεν χρειαζόταν να του το πω εγώ. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος της αποτυχίας μας. Η αποστολή ήταν καταδικασμένη εξ αρχής. Η νοοτροπία των παικτών, η ομοσπονδία που δεν μας έδωσε τον Κρόιφ, το απαράδεκτο προπονητικό κέντρο. Νομίζω ότι ο Γιόχαν ήταν ο μόνος που είχε τη δυνατότητα να μας πάρει όλους με το πλευρό του. Θα ήταν σκληρός με τους νεροκουβαλητές και θα είχε απλή και αποτελεσματική τακτική και ενδεκάδα. Ακόμα τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι ο κόσμος μας ισοπέδωσε τότε γι’ αυτό».
Ο Κρόιφ απέρριψε την πρόταση του Μίχελς
Ο Μπεενάκερ παραδέχθηκε αργότερα ότι η συγκεκριμένη προπονητική πρόκληση δεν είχε κανένα περιθώριο επιτυχίας και πρόσθεσε ότι ήλπιζε πως το ταλέντο των παικτών θα βοηθούσε ώστε να φτιάξουν τα πράγματα. «Με τόσο σπουδαίους παίκτες, ο προπονητής δεν είναι τόσο σημαντικός», είπε, προσθέτοντας ότι περίμενε τα αστέρια του ρόστερ να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Κατηγόρησε, δε, τις κακές σχέσεις των παικτών με την ομοσπονδία, ως τη βασική αιτία της αποτυχίας. Μετά από το τέλος αυτής της σύντομης περιπέτειας, επέστρεψε στον Άγιαξ.
Ο Μίχελς αναζήτησε τον διάδοχό του στο πρόσωπο του… Κρόιφ, όμως ο τελευταίος αρνήθηκε, λόγω της απόρριψής του πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο και των υποχρεώσεών του με την Μπαρτσελόνα. Πρότεινε, πάντως, να αναλάβει την ομάδα στην τελική φάση του Euro 1992 και μέχρι τότε να χριστεί υπηρεσιακός ομοσπονδιακός τεχνικός ο πρώην συμπαίκτης του σε Άγιαξ και Ολλανδία και τότε προπονητής στη Φέγενορντ, Βιμ Γιάνσεν.
Ο Μίχελς ενημέρωσε τη διοίκηση της ομοσπονδίας ότι δεν βρήκε κατάλληλο αντικαταστάτη του Μπεενάκερ και το ΔΣ επέμεινε να αναλάβει εκείνος, για τέταρτη φορά, τα «ηνία» της εθνικής. Ο Μίχελς αποδέχθηκε την πρόταση, κάτι που εκνεύρισε τους Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν, ενώ ο Ράικαρντ αποχώρησε από την ομάδα, αν και ανακάλεσε αργότερα.
Τα θέματα του Sport-Retro.gr για το Παγκόσμιο Κύπελλο
Ακόμα ένα ολλανδικό «αν»
Ο Κρόιφ ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς να προπονήσει ποτέ την εθνική Ολλανδίας, έστω κι αν υπήρχε πάντοτε η πάσης φύσης επιρροή του. Ο Γκούλιτ ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς να τον προπονήσει ποτέ ο θείος της τρίτης συζύγου του, Εστέλ Κρόιφ (κόρη του αδερφού του Γιόχαν Κρόιφ), με την οποία έκαναν δύο παιδιά στα 13 χρόνια που ήταν μαζί, μέχρι να τον παρατήσει για έναν μαχητή πολεμικών τεχνών.
Η ανταρσία των Ολλανδών διεθνών απέτυχε παταγωδώς. Όχι μόνο δεν πήραν τον προπονητή που ήθελαν, αλλά μετά από τον αποκλεισμό στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1990 ουσιαστικά διαλύθηκαν. Μία «φουρνιά« που ήταν γεννημένη για πολλά πράγματα, περιορίστηκε στο Euro 1988.
Αυτή η ολλανδική ομάδα προστέθηκε στα «αν» που έχουν ακουστεί για άλλες, παρόμοιες. Το αποτέλεσμα μέχρι είναι ίδιο: ο Γκούλιτ παραμένει ο μοναδικός αρχηγός της Ολλανδίας που σήκωσε τρόπαιο.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα