To Sport-Retro.gr τάσσεται υπέρ της ισότητας των δύο φύλων και δίνει τον λόγο σε ένα… θηλυκό για να περιγράψει τα βιώματά της αναφορικά με το ποδόσφαιρο.
Ίσως μέσω αυτού του κειμένου να εκφράζεται η μέση Ελληνίδα γυναίκα. Ίσως πάλι οι εποχές να έχουν αλλάξει αρκετά και το ενδιαφέρον να μην περιορίζεται σε μόδα ή κουτσομπολιό. Αυτό που δεν θα πάψει ποτέ να κυκλοφορεί σαν ανέκδοτο είναι η κατανόηση του “οφσάιντ” από το “ασθενές φύλο”.
Γυναίκα, έχεις τον λόγο…
“Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτήν την ιστορία αγάπης και μίσους του ποδοσφαίρου με το γυναικείο φύλο, ειλικρινά όμως δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Νομίζω ότι όλες μας έχουμε περάσει το στάδιο «Πάλι ποδόσφαιρo θα δεις;» και όλες μας έχουμε νιώσει ηττημένες από τη στρογγυλή θεά. Χαμένο παιχνίδι εξ αρχής αν με ρωτήσετε.
Αν και τα πράγματα τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει και οι γυναίκες πλέον ασχολούνται με το ποδόσφαιρο πιο ενεργά, πάλι η γυναίκα χάνει και η μπάλα ή η φανέλα κερδίζει.
Από προσωπική πείρα μιλώντας και γεννημένη πριν από 34 χρόνια αισίως, άρα θεωρούμαι ρετρό (ατάκα κάποιας ψυχής), θα σας μιλήσω για τα προσωπικά μου βιώματα. Πρώτον θέλω να σας ενημερώσω ότι έχω πατέρα, αδερφό και σύντροφο. Η επαφή μου με το ποδόσφαιρο καθημερινή και η γνώση μου μηδαμινή. Είμαι από αυτές που δεν τις νοιάζει καθόλου. Είμαι τέτοια.
Ξεκίνησαν όλα από τότε που άρχισα να συγκρατώ λεπτομέρειες της ζωής μου και όχι μόνο σκόρπιες εικόνες ή συναισθήματα.
Περίπου στα έξι μου θυμάμαι ένα πατέρα κολλημένο με την μπάλα. Πλέον, απλά παρακολουθούσε, αλλά παλαιότερα έπαιζε ερασιτεχνικά με προοπτικές (ευτυχώς τον κέρδισε το επάγγελμά του, αν θέλετε τη γνώμη μου).
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μπάλα ήταν παντού. Ο αδελφός μου, παιδί τότε, έπαιζε και έβλεπε ποδόσφαιρο. Κολλημένοι και οι δύο, δεν θα πω με ποια ομάδα, άλλωστε «μία είναι η ομάδα», έτσι με υποχρέωναν να λέω, βίωνα μέσα στο σπίτι τον φαλλοκρατισμό.
Εγώ ως «κλασσικό» κοριτσάκι, ήθελα να βλέπω στην τηλεόραση Κάντυ–Κάντυ, αρκουδάκια της αγάπης και, άντε στα μεγάλα κέφια, Θάντερκατς. Καταλαβαίνετε το πρόβλημά μου ε; Δεν συνέβαινε ποτέ. Πάντα η φανέλα έμπαινε μπροστά και αν δεν ήταν η φανέλα θα ήταν κάποιος πολύ σημαντικός αγώνας από ομάδες του εξωτερικού.
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, και περιμένοντας κάτι να αλλάξει, έφτασα στο στάδιο που έγινα κοριτσάκι ή μάλλον καλύτερα όπως ήθελα τότε να λέω «γυναίκα». Στην ηλικία των 13 με 14 αποφάσισα ότι έπρεπε να αποκτήσω γνώσεις και να γίνω πιο θηλυκό. Γιατί δεν με λες και γυναίκα, που έπαιζα ακόμα με τις κούκλες μου.
Έτσι, αποφάσισα ότι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνω αυτό ήταν ποιος άλλος φυσικά από το να βλέπω μανιωδώς και πυρετωδώς «Beverly Hills» – μην το παίζετε αδιάφοροι, όλοι βλέπαμε τη σειρά ή τουλάχιστον όλοι όσοι είμαστε ρετρό.
Έπαιρνα εγώ αποφάσεις και η ιστορία, λάθος μάλλον λέξη, το ποδόσφαιρο ήθελα να πω, με διέψευδε. Πάλι ο μπαμπάς και ο αδερφός άλλαζαν κανάλι, βλέπανε ματς, μια μπάλα και κάμποσους άντρες να τρέχουν πάνω-κάτω χωρίς σκοπό ή μάλλον αυτό νόμιζα τότε. Όχι ότι πλέον έχω αλλάξει γνώμη κατά πολύ.
Αποφάσισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα για να μάθω τι είναι πια αυτό το ποδόσφαιρο. Ο αρμόδιος άνθρωπος για αυτό ήταν ο αδελφός μου. Μεγαλύτερος, ψύχραιμος και λάτρης του ποδοσφαίρου. Έτσι σε όλες τις μαζώξεις που είχαμε σπίτι για την παρακολούθηση αγώνων πήγαινα και εγώ, προσπαθώντας να μάθω, να καταλάβω… Μάταιη η προσπάθεια…
Το μόνο που κατάφερα να μάθω ήταν ότι η κάθε ομάδα είχε 11 παίκτες και ότι αν κάποια από τις δύο έβαζε περισσότερα γκολ θα ήταν η νικήτρια. Για παράδειγμα, δεν μπορούσα να διαχωρίσω ποιος παίκτης ήταν ο καθένας, αναρωτιόμουν γιατί αυτός που στέκεται μπροστά από τα δίχτυα είναι ντυμένος αλλιώς κ.τ.λ. Μπροστά στο ποδόσφαιρο και στη λογική του, η πυρηνική φυσική μου φαινόταν πιο εύκολη.
Κατάλαβα τελικά ότι το να παρακολουθώ μόνο δεν με έφερνε πιο κοντά στη μάθηση. Συνεπώς το επόμενο στάδιο ήταν να αρχίσω να υποβάλλω ερωτήσεις όταν παρακολουθούσαμε αγώνες, προκειμένου να καταλάβω τι γίνεται.
Έκανα πολύ εύστοχες ερωτήσεις, όπως γιατί ο τερματοφύλακας είναι ντυμένος διαφορετικά, γιατί αυτοί οι 20 τρέχουν πάνω-κάτω, γιατί ρίχνουν πάσες και δεν είναι κάποιος εκεί να τις πιάσει, δεν μπορούν 10 άνθρωποι να συνεννοηθούν για να βάλουν γκολ;
Αποκορύφωμα των ερωτήσεων, η μόνιμη απορία κάθε γυναίκας: «τι είναι το οφσάιντ;». Ο ψύχραιμος αδελφός, όπως ανέφερα και παραπάνω, έπειτα από τις 28.000 ερωτήσεις που του έκανα, εκ των οποίων οι 27.990 ήταν περί οφσάιντ, απλά με πέταξε έξω από το δωμάτιο και μου απαγόρευσε την είσοδο σε αυτό όταν παίζει η ομάδα του και γενικώς όταν βλέπει ματς.
Όπως καταλαβαίνετε, ήμουν καταδικασμένη και ανεπίδεκτη μαθήσεως, αλλά το σατανικό γυναικείο μου μυαλό βρήκε τη λύση. Αποφάσισα να πηγαίνω και εγώ να παρακολουθώ αγώνες. Αυτή μου η απόφαση δεν με ευνόησε γιατί βαριόμουν στους αγώνες και γκρίνιαζα.
Προχώρησε η ζωή μου, συνεχίζοντας να νιώθω παραγκωνισμένη και καταπιεσμένη από αυτό το στρογγυλό πράγμα. Πατέρας, αδερφός, άντρες φίλοι, ο σύντροφός μου, όλοι το ίδιο. Φανέλα, μπάλα και γήπεδο.
Κάποια στιγμή μου ήρθε η άλλη μεγαλοφυή ιδέα: να κινηθώ εναντίον της. Μέχρι τώρα προσπαθούσα να την ακολουθήσω, τώρα θα της πήγαινα κόντρα. Θα τη νικούσα!
Ακολούθησα και αυτήν την τακτική, γκρίνιαζα, καταπίεζα, αρνιόμουν να κάνω οτιδήποτε που θα την περιέχει, έκανα γλύκες όπου χρειαζόταν για να σταματήσω πια να έχω αντίπαλη αυτή την ποταπή «μπάλα».
Φαντάζομαι ότι όλοι ξέρουμε την κατάληξη. Πάλι έχασα παταγωδώς. Αυτή βγήκε νικήτρια και εγώ απλά γκρινιάρα.
Αφού συμπέρανα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να παίξω μαζί της και να κερδίσω, άφησα τη ζωή μου και τη ζωή της να κυλήσουν ήρεμες, χωρίς εχθροπραξίες και αντιπαραθέσεις.
Και τώρα πια απλά ζούμε μακριά και αγαπημένες. Άσπονδες φίλες. Απλά ανεχόμαστε η μία την παρουσία της άλλης στη ζωή και το επάγγελμα του μοναδικού πραγματικού συντρόφου της ζωής μου.
ΥΓ: Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι το οφσάιντ…”
ΓΙΩΤΑ ΓΟΥΒΑΛΑΡΗ
Διαβάστε ακόμη:
«Έμπαινε… Γιούλα». Η αρχή του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα