Η Αγγλία χρειάστηκε 20 χρόνια για να νικήσει ξανά σε Παγκόσμιο Κύπελλο K20. Τελευταία φορά που είχε πανηγυρίσει, πρωταγωνιστές ήταν οι Μάικλ Όουεν και Τζέιμι Κάραχερ, σε ένα αλησμόνητο τουρνουά το 1997, με νικήτρια μία Αργεντινή από… Ελλάδα.
Το ημερολόγιο δείχνει 1997, οι Spice Girls και οι Backstreet Boys μονοπωλούν τα walkman, το ECU αποτελεί το μοναδικό πανευρωπαϊκό νόμισμα, το ίντερνετ αφορά ακόμα λίγους, Γαλλία και Ισπανία αναζητούν το πρώτο Μουντιάλ στην ιστορία τους, ο ξυρισμένος γουλί Ροναλντίνιο ξεχωρίζει στις ακαδημίες της Γκρέμιο.
Αυτή ήταν η εποχή που η Αγγλία κατάφερε να πανηγυρίσει νίκη σε Παγκόσμιο Κύπελλο Κ20 για τελευταία φορά μέχρι τη φετινή διοργάνωση, όπου σημείωσε τέσσερις και βρίσκεται ήδη στα ημιτελικά του θεσμού, αντιμετωπίζοντας την Ιταλία την Πέμπτη (8/6).
Είκοσι χρόνια χρειάστηκε να περάσουν ώστε τα «λιοντάρια» να επικρατήσουν έναντι κάποιας ομάδας. Είκοσι χρόνια ή αλλιώς 17 αγώνες σε πέντε διοργανώσεις (κι ενώ η χώρα απουσίασε από άλλα τέσσερα τουρνουά).
Η πρώτη φετινή νίκη ήταν στην πρεμιέρα της φάσης των ομίλων απέναντι στην Αργεντινή με πρωταγωνιστές παίκτες όπως ο Ντόμινικ Κάλβερτ Λιούιν, ο Λιούις Κουκ, ο Ντόμινικ Σολάνκε και ο Τζόντζο Κένι. Σε αυτό το 3-0 έσπασε η κατάρα 20 ετών που άρχισε στις 26 Ιουνίου 1997, απέναντι στην… Αργεντινή, στη φάση των 16 του Μουντιάλ K20.
Το Sport-Retro.gr θυμάται εκείνη την Αγγλία στην οποία πρωταγωνίστησαν δύο «θρύλοι» της Λίβερπουλ, ο Μάικλ Όουεν και ο Τζέιμι Κάραχερ.
Η 3η θέση που ξεκίνησε τα πάντα
Όλα άρχισαν από το Ευρωπαϊκό K18 του 1996, το οποίο έδινε την πρόκριση στο Μουντιάλ K20 του επόμενου έτους. Η Αγγλία είχε προκριθεί στην τελική φάση των οκτώ ομάδων, που χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των τεσσάρων.
Οι Άγγλοι τοποθετήθηκαν στο 2ο γκρουπ μαζί με Ισπανία, Ιρλανδία και Ιταλία. Στον πρώτο αγώνα απέναντι στη «φούρια ρόχα», καμία ομάδα δεν κατάφερε να βρει τον δρόμο προς τα δίχτυα. Μετά από το 0-0 της πρεμιέρας, ήρθε το 1-1 με την Ιταλία. Τα άλλα δύο παιχνίδια του ομίλου έληξαν κι αυτά ισόπαλα κι έτσι την τελευταία αγωνιστική οι τέσσερις ομάδες ήταν ισόβαθμες με δύο βαθμούς.
Η Αγγλία επικράτησε με 1-0 της Ιρλανδίας χάρη σε γκολ του Ντέιβιντ Τόμπσον στο 86′ και εξασφάλισε την πρόκριση. Στο άλλο παιχνίδι, όμως, η Ισπανία νίκησε με 3-0 την Ιταλία και τερμάτισε στην πρώτη θέση, παίρνοντας το «εισιτήριο» για τον τελικό (όπου ηττήθηκε με 1-0 από τη Γαλλία των Νταβίντ Τρεζεγκέ, Τιερί Ανρί, Νικολά Ανελκά, Γουιλιάμ Γκαλάς, Μικαέλ Σιλβέστρ).
Η Αγγλία αγωνίστηκε στον μικρό τελικό με αντίπαλο το Βέλγιο που παρότι επίσης αήττητο, τερμάτισε στη 2η θέση του 1ου ομίλου (πάνω από Ουγγαρία και Πορτογαλία). Οι Άγγλοι προηγήθηκαν με 2-0, οι «κόκκινοι διάβολοι» ισοφάρισαν κι έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση, εκεί όπου ο Όουεν με γκολ στο 102′ εξασφάλισε το χάλκινο μετάλλιο για τον ίδιο και τους Ρίο Φέρντιναντ, Φρανκ Λάμπαρντ, Εμίλ Χέσκεϊ, Μάικλ Μπρίτζες και Ρίτσαρντ Ράιτ.
Η σεζόν που «έψησε» Όουεν και Κάραχερ
Η σεζόν 1996-1997 κύλησε ιδανικά για ορισμένους εκκολαπτόμενους ποδοσφαιριστές, που κατάφεραν να κάνουν τα πρώτα επαγγελματικά βήματά τους. Ένας εξ αυτών ήταν ο Όουεν, ο οποίος είχε καταρρίψει ήδη τα ρεκόρ σκοραρίσματος που κατείχε ο Ίαν Ρας στα τμήματα υποδομής της Λίβερπουλ και ετοιμαζόταν για το μεγάλο «άλμα».
Υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο ανήμερα των 17ων γενεθλίων του, στις 14 Δεκεμβρίου 1996, και έναν μήνα αργότερα, ο προπονητής της Αγγλίας K20, Τεντ Πάουελ, δήλωνε ότι πρόκειται για τον καλύτερο παίκτη της νέας γενιάς, που περιελάμβανε ποδοσφαιριστές όπως ο Πολ Σκόουλς, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και ο Ρόμπι Φάουλερ.
Στις 6 Μαΐου 1997 είχε έρθει η ώρα του «νέου Φάουλερ», όπως ήταν το παρατσούκλι του εκείνη την εποχή. Σε μία αναμέτρηση για το πρωτάθλημα με αντίπαλο τη Γουίμπλεντον στο «Σέλχαρστ Παρκ», ο Ρόι Έβανς επιχείρησε να βρει λύση στο αδιέξοδο βάζοντας τον 17χρονο στη θέση του Πάτρικ Μπέργκερ.
Ο νεαρός επιθετικός απάντησε με γκολ 16 λεπτά πριν από τη λήξη, μετά από πάσα του Στιγκ Μπιόρνμπι, και σε ηλικία 17 ετών και 144 ημερών έγινε ο νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, ρεκόρ που άντεξε μέχρι τον Νοέμβριο του 2016 και το γκολ του Μπεν Γούντμπερν. Η Λίβερπουλ δεν απέφυγε την ήττα με 2-1 και μάλιστα αυτό το αποτέλεσμα έστεψε μαθηματικά πρωταθλήτρια τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δύο αγώνες πριν από το τέλος.
Σε αυτόν τον αγώνα, το σκορ για τους γηπεδούχους άνοιξε ο Τζέισον Γιούελ, ο οποίος αργότερα θα ήταν παρτενέρ του Όουεν στην επίθεση της Αγγλίας κ-20, ενώ ο Κάραχερ παρέμεινε στον πάγκο των «κόκκινων». Ο μετέπειτα αρχηγός της Λίβερπουλ, δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον Όουεν, είχε προλάβει να κάνει ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα τον Ιανουάριο εκείνης της σεζόν και μάλιστα στη δεύτερη εμφάνισή του σκόραρε το πρώτο από τα τέσσερα γκολ που σημείωσε στην επαγγελματική καριέρα του.
Βέβαια, η γνωριμία του με τον Όουεν έγινε στις ακαδημίες της Λίβερπουλ, όπου τη σεζόν 1995-1996, εκείνος ως στόπερ για πρώτη φορά (έπαιζε επιθετικός ή μέσος μέχρι τότε) κι ο Όουεν ως «φουνταριστός», κατέκτησαν το Κύπελλο Νέων απέναντι στη Γουέστ Χαμ των Φρανκ Λάμπαρντ και Ρίο Φέρντιναντ που ήταν αήττητη για 24 σερί αγώνες.
Τα «αστέρια» του τουρνουά και οι ομογενείς
Το τέλος της σεζόν βρήκε ορισμένους από τους κορυφαίους νεαρούς ποδοσφαιριστές του πλανήτη να ταξιδεύουν στη Μαλαισία για το Παγκόσμιο Κύπελλο K20. Μεταξύ των 24 ομάδων, οι έξι πρώτες από το Euro K18 που είχε προηγηθεί το 1996, οπότε και η Αγγλία.
Το δρόμο για τη χώρα της Ασίας πήρε μεταξύ άλλων η Ουρουγουάη του Πάμπλο Γκαρσία που πέρασε από Μίλαν και Ρεάλ μέχρι να βρει το λιμάνι του στον ΠΑΟΚ, του Μαρσέλο Σαλαγέτα με μια δεκαετία στη Γιουβέντους, του Φαμπιάν Καρίνι και του Γκουστάβο Μουνούα στο τέρμα και των Μάριο Ρεγκέιρο και Αλεχάντρο Λέμπο που πέρασαν από τον Άρη την προηγούμενη δεκαετία. Η «φουρνιά» της Βραζιλίας ήταν σχετικά «φτωχή», αφού ξεχώρισαν μόνο ο Άλεξ, το μετέπειτα «δεκάρι» της Φενέρμπαχτσε, ο Ανταΐλτον με τη γεμάτη καριέρα στη Serie A και ο τερματοφύλακας Έλτον που πέρασε έντεκα χρόνια στην Πόρτο. Κάπως «αδύναμη» και η Ισπανία, με τους Χαβιέρ Φαρινός, Μιγκέλ Άνχελ Ανγκούλο, Ζεράρ και Νταβίδ Αλμπέλδα να κάνουν καριέρα τα επόμενα χρόνια.
Η Γαλλία παρατάχθηκε με τα αστέρια που είχε και έναν χρόνο νωρίτερα, μαζί με τους Μικαέλ Λαντρό και Γουιλί Σανιόλ, το Βέλγιο είχε τον τερματοφύλακα Ζαν Φρανσουά Ζιλέ που παίζει ακόμα στην Κατάνια, η Νότια Αφρική είχε τον Μπένι Μακάρθι, η Κίνα είχε τον Τιε Λι, η Ιαπωνία τον Σουνσούκε Νακαμούρα, η Ιρλανδία τον Ντέιμιεν Νταφ και η Κόστα Ρίκα τον Αλόνσο Σολίς που πέρασε από τον ΟΦΗ.
Στην αποστολή της Γκάνας περιλήφθηκε ο 16χρονος Στέφεν Άπια που αργότερα έγινε αρχηγός της αντρικής ομάδας, ο 17χρονος Πίτερ Οφορίκουε της Καλαμάτας και ο 19χρονος Κόφι Αμπονσά που δεν είχε αποκτηθεί ακόμα από τον Πανελευσινιακό. Η Αυστραλία είχε τον Μπρετ Έμερτον και τον Λούκας Νιλ που έκαναν καριέρα στην Μπλάκμπερν και τους Έλληνες ομογενείς Κώστα Σαλαπασίδη (έπαιξε στην Καλλιθέα) και Πέτρο Ζώη. Δύο ομογενείς είχε και ο Καναδάς, τους Ρόμπι Αριστοδήμου και Χρήστο Σταθόπουλο, μαζί με τον Πολ Σταλτέρι που έκανε καλή πορεία στη Βέρντερ, κατακτώντας και το νταμπλ του 2004 μαζί με τον Άγγελο Χαριστέα.
Το 3/3 του Όουεν
Η Αγγλία τοποθετήθηκε στον 6ο όμιλο, μαζί με Μεξικό, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Ακτή Ελεφαντοστού. Ο δρόμος της πρόκρισης είχε στρωθεί από την κλήρωση και από τη στιγμή που επικράτησε με 2-1 των Αφρικανών στην πρεμιέρα, τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα. Ο Όουεν χρειάστηκε μόλις 6 λεπτά για να δείξει την εκτελεστική δεινότητά του, ευστοχώντας σε πέναλτι στην αρχή του αγώνα. Ο Πολ Σέφερντ κατάφερε να βρει το γκολ της νίκης στο 69′ και η πρώτη νίκη ήταν γεγονός.
Οι «Ελέφαντες» είχαν ισοφαρίσει στο 22′ με τον Σουλαϊμάν Σισέ, ωστόσο ακόμα δεν είχαν «σμιλεύσει» την τρομερή γενιά που θα τους έφερνε διεθνείς επιτυχίες. Ο Μποναβεντούρ Καλού, μεγάλος αδερφός του Σαλομόν Καλού, ήταν ο παίκτης που έκανε τη διαφορά και που γρήγορα πήρε μεταγραφή στη Φέγενορντ και ακολούθως σε Οσέρ και Παρί Σεν Ζερμέν. Στο ίδιο ρόστερ υπήρχε και ο Σερζ Ντιε, που από το 2008 μέχρι το τέλος της καριέρας του το 2014 αγωνίστηκε σε Ηρακλή, Καβάλα, Βέροια, ξανά Καβάλα και Ξάνθη.
Ακολούθησε η αναμέτρηση με τα ΗΑΕ, όπου η Αγγλία έκανε… πάρτι. Πρωταγωνιστής ήταν ακόμα ένας παίκτης που στη συνέχεια θα έκανε καριέρα με τη Λίβερπουλ και ο οποίος σημείωσε χατ τρικ. Ο λόγος για τον… δήμιο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ντάνι Μέρφι, ο οποίος τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια αγωνιζόταν στην Κρου ως βασικός επιθετικός μέσος και είχε μεγάλη εμπειρία από αγώνες. Ο Όουεν σκόραρε ξανά και το τελικό αποτέλεσμα διαμόρφωσε στο 60′ ο Αμπντουλά Αχμέντ Αμπντουλά με αυτογκόλ.
Η αναμέτρηση με το Μεξικό στην 3η αγωνιστική (κι ενώ τα ΗΑΕ σημείωναν απρόσμενη νίκη με 2-0 επί της Ακτής Ελεφαντοστού και προκρίνονταν στην επόμενη φάση μεταξύ των καλύτερων τρίτων παρότι είχαν 2-10 γκολ) έπαιξε ρόλο τελικού στον όμιλο. Ο νικητής έβγαινε πρώτος και ζευγάρωνε με τον 2ο του ομίλου της Αργεντινής, ο ηττημένος έπαιζε με τη Γαλλία που τερμάτισε 2η στον 2ο όμιλο, πίσω από τη Βραζιλία. Να σημειωθεί ότι έναν χρόνο πριν από το Μουντιάλ του 1998, όπου συμμετείχαν και παίκτες από το Παγκόσμιο Κύπελλο K20, η «σελεσάο» διέλυσε με 3-0 τους «τρικολόρ» στον αγώνα του ομίλου (και με 10-3 τη Νότια Κορέα), ωστόσο οι Γάλλοι πήραν την εκδίκησή τους λίγους μήνες αργότερα…
Το Μεξικό είχε ταξιδέψει στη Μαλαισία με μία ομάδα από την οποία κανείς παίκτης δεν είχε εξέλιξη, αφού ουδείς δεν συμπλήρωσε πάνω από 12 συμμετοχές με την ομάδα των ανδρών. Ο Μαριάνο Τρουχίγιο ήταν ένας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που έκαναν αξιοπρεπή διασυλλογική καριέρα, αλλά που στην πρώτη δοκιμή να αφήσει τη χώρα, υπέγραψε στην Ξάνθη το καλοκαίρι του 2007 και επέστρεψε στο Μεξικό τον Ιανουάριο του 2008 χωρίς καμία συμμετοχή, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους. Απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο, ο Όουεν έκανε το 3/3 στον όμιλο και με το 1-0 η Αγγλία προκρίθηκε ως πρωτοπόρος.
Ο Ρικέλμε, ο Αϊμάρ και οι «Έλληνες»
Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όμως, όπως τα περίμενε όλος ο κόσμος. Η Αργεντινή έπεσε θύμα μεγάλης έκπληξης στην 3η αγωνιστική του ομίλου της, όπου ηττήθηκε με 4-3 από την Αυστραλία μετά από καρέ του Σαλαπασίδη, με συνέπεια να τερματίσει στη 2η θέση και να διασταυρωθεί με τους Άγγλους.
Στις 26 Ιουνίου 1997, στο «Λάρκιν» της Τζοχόρ Μπαχρού, τέθηκαν αντιμέτωπες Αγγλία και Αργεντινή, έναν χρόνο πριν από ακόμα μία εμβληματική μονομαχία του Μουντιάλ της Γαλλίας. Ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι με πολιτικές προεκτάσεις, ακόμα κι αν επρόκειτο για διοργάνωση με νεαρούς παίκτες.
Ο Πάουελ παρέταξε όλα τα «όπλα» που είχε στη φαρέτρα του. Στην ενδεκάδα χρησιμοποίησε δύο παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που αποτέλεσαν μέλη μιας δεύτερης «γενιάς» που επιχείρησε να βγάλει από τις ακαδημίες ο Άλεξ Φέργκιουσον, αλλά απείχαν παρασάγγας από την αυθεντική: ο Ρόνι Γουόλγουορκ και ο Τζον Κέρτις. Στο κέντρο έπαιξε ο Τζόντι Μόρις, που μέχρι να αγοράσει την Τσέλσι ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς, ήταν παρών στις προηγούμενες επιτυχίες (αν και όχι με σημαντικό ρόλο).
Φανέλα βασικού πήρε και ο Κίερον Ντάιερ, ακόμα ένας παίκτης που εκείνα τα χρόνια τον συνόδευε σπουδαία φήμη και είχε 16 συμμετοχές με την Ίπσουιτς στην 3η τη τάξει κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος. Βασικός και ο Τζέισον Κρόου, ο οποίος ήταν στη σκιά του Λι Ντίξον ως δεξί μπακ στην Άρσεναλ και όταν έκανε ντεμπούτο, σε αγώνα κυπέλλου, αποβλήθηκε μέσα σε 33 δευτερόλεπτα. Όουεν, Κάραχερ και Μέρφι εξακολουθούσαν να καταλαμβάνουν αυτομάτως τρεις θέσεις βασικών.
Στον αντίποδα, οι θέσεις βασικών για την «αλμπισελέστε» ήταν πιο ανταγωνιστικές. Για παράδειγμα, ο Λέο Φράνκο, προτού εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες της Primera Division με την Ατλέτικο, ήταν αναπληρωματικός του Κριστιάν Μουνιός (που δεν έκανε ιδιαίτερη καριέρα). Ο σκληροτράχηλος Λιονέλ Σκαλόνι έμεινε κι αυτός στον πάγκο, όπως και το μετέπειτα «δεκάρι» του Παναθηναϊκού, Αριέλ Ρομέρο, ο οποίος αγωνίζεται ακόμη στην Κίλμες.
Η ενδεκάδα της Αργεντινής, είκοσι χρόνια μετά, ακούγεται ασυναγώνιστη. Στην άμυνα υπήρχε ο Λεάντρο Κουφρέ, ο οποίος μετά από έξι χρόνια στη Χιμνάσια Λα Πλάτα αγωνίστηκε σε Ρόμα και Μονακό και το 2006 έγινε ο πρώτος παίκτης που αποβάλλεται μετά από το τέλος αγώνα Μουντιάλ. Ο Βάλτερ Σάμουελ ήταν επίσης ένας πολύ δυνατός αμυντικός, με καριέρα κυρίως σε Ρόμα και Ίντερ και επί χρόνια στόπερ της πρώτης ομάδας της Αργεντινής. Ο Ντιέγκο Πλασέντε με καριέρα σε Ρίβερ και Λεβερκούζεν (και τελικό Champions League το 2002) αγωνίστηκε αριστερά στην άμυνα.
Ο Εστεμπάν Καμπιάσο ήταν ο βασικός αμυντικός μέσος εκείνης της ομάδας παρότι χρειαζόταν ακόμα δύο μήνες για να συμπληρώσει τα 17 χρόνια του. Μπροστά του, σε ρόλο οργανωτή, ήταν ο κορυφαίος παίκτης εκείνης της ομάδας, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε. Ο Αργεντινός με την αξιοθαύμαστη καριέρα και τα πολλά «αν», είχε ήδη μία γεμάτη χρονιά με την Μπόκα Τζούνιορς και αγωνίστηκε σε αυτό το παιχνίδι δύο ημέρες μετά από τα 19α γενέθλιά του.
Σκοπός του ήταν να τροφοδοτεί τον κατά έναν χρόνο μικρότερο Πάμπλο Αϊμάρ, ο οποίος ερχόταν από πίσω ως το αντίπαλον δέος της Ρίβερ Πλέιτ, αλλά όσον αφορά στην Αργεντινή, έφερε κι αυτός το προσωνύμιο «επόμενος Ντιέγκο Μαραντόνα». Σε αυτήν την παρέα, ακόμα ένας ποδοσφαιριστής με λαμπρό μέλλον εκείνη την εποχή, ο οποίος τελικά πέρασε έξι χρόνια στη χώρα μας, ο Ντιέγκο Κιντάνα της Ξάνθης.
«Σίγησε» ο Όουεν, νίκησε η Αργεντινή
Μόλις στο 9ο λεπτό της αναμέτρησης, Ο Μαρκ Τζάκσον δεν κατάφερε να συνεννοηθεί με τον Κέρτις, ο Αϊμάρ έκλεψε την μπάλα, μπήκε στην περιοχή και ανατράπηκε από τον Τζάκσον. Ο Ρικέλμε ανέλαβε την εκτέλεση του πέναλτι και με ψύχραιμο πλασέ νίκησε τον Ντέιβιντ Λούκας για το 1-0, φτάνοντας τα τέσσερα γκολ στο τουρνουά. Η Αργεντινή συνέχισε να επιτίθεται και στο 26ο λεπτό, ο Μπερνάρντο Ρομέο άλλαξε δύο φορές πάσες με τον Αϊμάρ και ο τελευταίος με πλασέ πίσω από το πέναλτι έκανε το 2-0.
Στο 48ο λεπτό, μετά από εκτέλεση φάουλ από δεξιά, ο Κάραχερ έπιασε κοντινή κεφαλιά και βρήκε δίχτυα, μειώνοντας σε 2-1. Ο Πάουελ δεν είχε πολλές λύσεις στον πάγκο κι εμπιστεύτηκε τον (μετέπειτα διεθνή με την Τζαμάικα) Γιούελ μόλις στο 81ο λεπτό αντί του Ρίτσι Χάμφρεϊς. Το 2-1 παρέμεινε μέχρι τέλους και από αυτό το παιχνίδι άρχισε το αρνητικό σερί των Άγγλων.
Οι Αργεντινοί του Χοσέ Πέκερμαν, από την πλευρά τους, έφτασαν μέχρι τον τελικό όπου στο ντέρμπι με την Ουρουγουάη αναδείχθηκαν νικητές σε έναν αγώνα με… ελληνικό στοιχείο: το 1-0 έγινε από τον Γκαρσία στο 15′, ο Καμπιάσο ισοφάρισε στο 26′ και ο Κιντάνα σημείωσε το νικητήριο γκολ στο 43′.
https://www.youtube.com/watch?v=-CrU2hxEHqc
Λύθηκαν τα μάγια
Ο Όουεν συνέχισε να εκπλήσσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και έναν χρόνο μετά ήταν ένα από τα «αστέρια» του Μουντιάλ των ανδρών. Ο Κάραχερ κατάφερε να κάνει κι αυτός μία τεράστια καριέρα, ενώ και οι Άπσον, Μέρφι και Ντάιερ είχαν τις δικές τους σημαντικές στιγμές τα επόμενα χρόνια.
Όταν συνυπήρξαν στην εθνική Αγγλίας, είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω σε μία εκπληκτική «φουρνιά» της Αργεντινής και αναγκάστηκαν να διακόψουν νωρίς τα όνειρα για μία επιτυχία.
Ποτέ δεν θα μπορούσαν να φανταστούν, όμως, ότι όλοι τους θα κρεμούσαν τα «παπούτσια» τους μέσα στα επόμενα 20 χρόνια και θα παρέμειναν οι τελευταίοι παίκτες της εθνικής Αγγλίας που είχαν σημειώσει νίκη στο Παγκόσμιο Κύπελλο K20.
Μετά από δύο δεκαετίες, οι διάδοχοί τους, τους ξεπέρασαν και έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά του τουρνουά. Φρόντισαν, μάλιστα, να κλείσουν τον κύκλο, αφού η πρώτη νίκη ήρθε απέναντι στην Αργεντινή. Τα… μάγια λύθηκαν.
Διαβάστε ακόμη:
Το πρώτο τρόπαιο του Φραντσέσκο Τότι ήρθε το 1996 σε «μαγικό» Euro
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα