Όταν γίνεται λόγος για προδοσίες ποδοσφαιριστών, εκείνη του Ραούλ συνήθως δεν βρίσκεται στη συζήτηση. Ο Ισπανός επιθετικός έχει ταυτιστεί μόνο με έναν σύλλογο, έστω κι αν αγωνίστηκε σε ακόμα τρεις, μετά από τα 16 χρόνια στην πρώτη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ούτε η Σάλκε ούτε η Αλ Σαντ ούτε η Νιου Γιορκ Κόσμος διεκδικούν πρωταγωνιστική θέση στο βιογραφικό του. Ούτε καν η Ατλέτικο Μαδρίτης, η ομάδα στην οποία πέρασε δύο χρόνια, προτού τον… προσφέρει στον «αιώνιο» αντίπαλο.
Το «ευχαριστώ» της Ρεάλ ήρθε στις 29 Οκτωβρίου 1994, όταν ο εκ των κορυφαίων Ισπανών επιθετικών στην ιστορία έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα των «μερένγκες», χωρίς να κοιτάξει ποτέ ξανά το «ροχιμπλάνκο» παρελθόν του.
Τα θέματα του Sport-Retro.gr για την Ισπανία
Ατλέτικο από μικρό παιδί
Γέννημα θρέμμα πρωτευουσιάνος, ο Ραούλ είδε το πρώτο φως της ημέρας στις 27 Ιουνίου 1977, μόλις 12 μέρες μετά από τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές στην Ισπανία, που διαδέχθηκαν τη δικτατορία του στρατηγού Φράνκο.
Μεγάλωσε στη γειτονιά Μαρκόνι του Σαν Κριστομπάλ ντε λος Άνχελες, μία μικρή και σίγουρα όχι πλούσια περιοχή της Μαδρίτης. Ως είθισται σε κάθε οικογένειά, από τη στιγμή που ο πατέρας Πέδρο Γκονθάλεθ ήταν φανατικός οπαδός της Ατλέτικο, το ίδιο συνέβη και με τα παιδιά του.
Ο Ραούλ και τα αδέρφια του υποστήριζαν από μικρά τη δεύτερη ομάδα της πόλης, παρότι η Ρεάλ βρισκόταν σε μία «χρυσή» εποχή, με τη «γενιά του γύπα» και τα πέντε σερί πρωταθλήματα από το 1986 μέχρι το 1990.
Η Ατλέτικο έκλεισε τις ακαδημίες της
Ήταν η εποχή που ο Ραούλ εντάχθηκε στην τοπική ομάδα της Σαν Κριστομπάλ, με στόχο να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, κάποια στιγμή να αγωνιστεί στην Ατλέτικο. Οι εμφανίσεις του στις ακαδημίες της άσημης ομάδας και οι δεσμοί της με τους «ροχιμπλάνκος» όντως τον οδήγησαν στον σύλλογο που υποστήριζε.
Στα τμήματα υποδομής της Ατλέτικο ξεχώρισε, ανέβηκε γρήγορα κατηγορίες, σημείωσε δεκάδες γκολ σε δύο χρόνια, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ωστόσο βρέθηκε στη λάθος ομάδα τη λάθος εποχής.
Όταν ο πατέρας του Ραούλ ζήτησε από τους ανθρώπους της Ατλέτικο να καλύψουν τα έξοδα σπουδών του παιδιού του, του αστεριού της ακαδημίας, ο Χεσούς Χιλ απάντησε με έναν αδιανόητο τρόπο. Ο ιδιοκτήτης του συλλόγου έκρινε ότι η λειτουργία όλων αυτών των τμημάτων υποδομής ήταν κοστοβόρα και έκλεισε τα περισσότερα εξ αυτών, διατηρώντας μόνο δύο.
Ο Ραούλ, μαζί με εκατοντάδες παιδιά, έμεινε ελεύθερος και η Ρεάλ, η οποία παρακολουθούσε την εξέλιξή του, παρενέβη και τον έκλεισε άμεσα, μαζί με μερικούς άλλους εκκολαπτόμενους ποδοσφαιριστές.
Συμφώνησε να γυρίσει, τον μετέπεισε ο Βαλδάνο
Μετά από δύο σερί πρωταθλήματα στην ηλικιακή κατηγορία που αγωνιζόταν με την Ατλέτικο, ο Ραούλ εντάχθηκε στην Cadete της Ρεάλ (ηλικίες 14-15). Σε 33 αγώνες σκόραρε 71 φορές, οπότε το 1993-1994 προβιβάστηκε στη Juvenil B (16-18), όπου παρέμεινε μόνο για δύο αγώνες, μέχρι να προβιβαστεί στη Juvenil A. Ούτε εκεί θα μακροημέρευε, αφού προβιβάστηκε εκ νέου, στην 3η ομάδα της Ρεάλ, που αγωνιζόταν στη Segunda División B (3η τη τάξει κατηγορία της Ισπανίας), αλλά όχι χωρίς… περιπέτειες.
Όλα έδειχναν να κυλούν αρμονικά στη σχέση Ραούλ – Ρεάλ, μέχρι που ο νεαρός Ισπανός κάθισε στον πάγκο σε τελικό διοργάνωσης νέων, με συνέπεια να εκνευριστεί και να αποφασίσει πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στην αγαπημένη ομάδα του.
Οι συζητήσεις που έκανε με την Ατλέτικο «καρποφόρησαν« και η συμφωνία ήταν για μία σεζόν στη δεύτερη ομάδα και το 1995-1996 εγγυημένη παρουσία στην πρώτη ομάδα.
Ο Χόρχε Βαλδάνο, πρώην προπονητής στις ακαδημίες της Ρεάλ, ο οποίος είχε φύγει κι είχε κάνει θαύματα με την Τενερίφη, επέστρεψε στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» το καλοκαίρι του 1994, αυτήν τη φορά ως προπονητής της πρώτης ομάδας.
Ο Αργεντινός ήταν αυτός που επιστρατεύτηκε να πείσει το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο των ακαδημιών της Ρεάλ να μην αλλάξει και πάλι «στρατόπεδο». Την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε η καταστροφή και ο Ραούλ συνέχισε να αγωνίζεται στις μικρές ομάδες των «μερένγκες».
Σμπαράλιασε τα δίχτυα στις ακαδημίες της Ρεάλ
Ο Ραούλ εντάχθηκε στη Ρεάλ Γ, ωστόσο έκανε ορισμένες προπονήσεις με την πρώτη ομάδα και μάλιστα συμμετείχε σε δύο φιλικά, κόντρα σε Οβιέδο στην Ισπανία και σε Κολωνία στη Γερμανία, σκοράροντας και στα δύο.
Το ντεμπούτο του με τη Ρεάλ Γ ήταν εντυπωσιακό, αφού στην αναμέτρηση κόντρα στην Κοραλέχο ντε Φουερτεβεντούρα σημείωσε πέντε γκολ. Μετά από επτά αγώνες και 13 τέρματα, ο Ραούλ άρχισε και τη σχέση του με την εθνική Ισπανίας, αφού κλήθηκε στην ομάδα κ-18 και σε δύο αγώνες σημείωσε τέσσερα τέρματα.
Ακολούθησε μία συμμετοχή με τη Ρεάλ Καστίγια, τη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ με προπονητή τον Ράφα Μπενίτεθ, μέχρι ο Βαλδάνο να τηρήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον Ραούλ και να τον πάρει μαζί του στην πρώτη ομάδα για την Primera Division.
«Όλα τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα και μερικές φορές σκέφτομαι πόσο πιο σκληρή θα είναι η πτώση. Γι’ αυτό αρνούμαι να αφήσω κάτω την ασπίδα μου και να σταματήσω να παλεύω», δήλωνε στην «El Pais» λίγο πριν από μία κομβική μέρα για τη ζωή του.
Ο νεαρότερος παίκτης της Ρεάλ
Μία εβδομάδα μετά από το ντεμπούτο του στη Segunda Division με τη Ρεάλ Καστίγια, ο Ραούλ βρισκόταν στην αποστολή της Ρεάλ Μαδρίτης για το εκτός έδρας παιχνίδι κόντρα στη Σαραγόσα. Παρότι τη μέρα του αγώνα, την 29η Οκτωβρίου 1994, δήλωνε στην «El Pais» ότι παραμένει φίλαθλος της Ατλέτικο, ετοιμαζόταν να γράψει ιστορία στη Ρεάλ, ως ο νεαρότερος παίκτης που έχει φορέσει τη φανέλα της σε ηλικία 17 ετών και 124 ημερών (το ρεκόρ έσπασε αργότερα στη σεζόν ο Αλμπέρτο Ριβέρα).
Η στιγμή ήταν τόσο σημαντική που η «Marca» είχε στείλει απεσταλμένο στο πατρικό του πριν φύγει και ένας άλλος συντάκτης είδε τον αγώνα δίπλα στους γονείς του, στην κερκίδα του «Ρομαρέδα».
Όταν ο Βαλδάνο άφηνε εκτός ενδεκάδας τον Εμίλιο Μπουτραγκένιο, καταγράφηκε μία συμβολική στιγμή. Ο ηγέτης της προηγούμενης εποχής των επιτυχιών του συλλόγου έδινε τη θέση του στον ηγέτη της επόμενης εποχής των επιτυχιών. Ο Ραούλ έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο και άρχισε να κάνει αυτό που έμαθε καλύτερα από τους περισσότερους επιθετικούς στον κόσμο: δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων αμυντικών.
«Τα έκανε όλα σωστά, εκτός από το γκολ»
Ή και τερματοφυλάκων, όπως θυμήθηκε χρόνια αργότερα ο Αντόνι Θεντρούν, που υπερασπίστηκε την εστία της Σαραγόσα σε εκείνο το παιχνίδι όπου ο Ραούλ έβγαλε μία ασίστ, έχασε τέσσερις μεγάλες ευκαιρίες, όμως δεν σκόραρε.
«Γνωρίζαμε ότι η Ρεάλ ερχόταν με ένα παιδί από τις ακαδημίες, όμως φυσικά δεν είχαμε πληροφορίες γι’ αυτόν, δεν τον γνωρίζαμε. Στην τελική, ήταν ακόμα ένας αντίπαλος».
«Τα έκανε όλα σωστά στο ‘Ρομαρέδα’, απλά έχασε το γκολ. Όμως ήταν ένα παιδί που είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, κινούταν πολύ καλά τόσο με την μπάλα όσο και χωρίς και έβγαινε στην κόντρα με ταχύτητα. Θυμάμαι ότι μας δημιούργησε πολλά προβλήματα λόγω της κινητικότητάς του κι επειδή ήταν γρήγορος».
«Έμοιαζε με βετεράνος, εξαιτίας των κινήσεών του και του τρόπου που διάβαζε το παιχνίδι. Θεωρείτο πολλά υποσχόμενος, όμως το ίδιο συνέβη με τόσα παιδιά που δεν τα κατάφεραν. Μπορούσες να διακρίνεις σπουδαίο μέλλον στο πρόσωπό του, επειδή έκανε ντεμπούτο εκτός έδρας κι όμως έκανε τη διαφορά».
Η Ρεάλ, με τους Φερνάντο Ιέρο, Μανόλο Σαντσίς, Μίκαελ Λάουντρουπ, Λουίς Ενρίκε, Μίτσελ, Φερνάντο Ρεδόνδο και Ιβάν Σαμοράνο, ηττήθηκε 2-3 στην Αραγονία, από μία Σαραγόσα που στο τέλος της σεζόν θα κατακτούσε το Κύπελλο UEFA. Ο πρώην επιθετικός των «μερένγκες», Χουάν Εσνάιντερ, σημείωσε τα πρώτα δύο τέρματα του αγώνα και παρά την ισοφάριση από τους Σαμοράνο και Χοσέ Αμαβίσκα, ο Γκουστάβο Πογέτ με γκολ στο 86′ έδωσε τη νίκη στους γηπεδούχους.
«Ο Ραούλ είχε πολλές ευκαιρίες, αλλά απέτυχε σε όλες. Δεν είχε σημασία. Παρ’ όλη την αστοχία του, αμέσως καταλάβαμε τι είδους παίκτης ήταν. Μας τρέλανε. Έτρεχε διαρκώς. Του έδιναν διαγώνιες πάσες, κοιτούσε πάντα την πλάτη των στόπερ και κινούταν με απίστευτη ταχύτητα».
«Όταν τελείωσε το παιχνίδι και πήγαμε στα αποδυτήρια, το μόνο σχόλιο που κάναμε μεταξύ μας ήταν όχι για το παιχνίδι που κερδίσαμε, αλλά για το μέγεθος και το επίπεδο του παιδιού αυτού. Αγχωμένος; Αστειεύεστε; Εμείς ήμασταν αγχωμένοι. Ευτυχώς, έκανα καλό παιχνίδι, εγώ και όλοι. Η αναμέτρηση ήταν εξαιρετική, με επιθέσεις και από τις δύο πλευρές, χωρίς φρένα ή παύση. Ο μόνος που έμοιαζε ψυχρός σαν μάρμαρο ήταν το παιδί. Έπρεπε να κάνω 2-3 επεμβάσεις και μια φορά, όταν είχε την μπάλα στο κακό πόδι του, απέκρουσα και πήγε στο οριζόντιο δοκάρι. Ήταν αληθινός εφιάλτης για εμάς», κατέληξε ο Θεντρούν.
«Ο Ραούλ, μόλις 17 ετών αλλά με περίσσιο ταλέντο, έδειξε ένα ευρύ ρεπερτόριο που θα τον καταστήσει μία ποδοσφαιρική φιγούρα. Στις χειρότερες στιγμές της ομάδας του κατάφερε να δημιουργήσει δύο καταστάσεις για τον Θεντρούν. Έδειξε φαντασία, ικανότητα να ξεμαρκαριστεί και αυθεντία, ειδικά στην πρώτη, που πέρασε εντυπωσιακά τον τερματοφύλακα. Απέτυχε με την τελική προσπάθεια. Και στις δύο περιπτώσεις, έστειλε την μπάλα άουτ», έγραφε την επόμενη μέρα στην «El Mundo» ο Χεσούς Αλκάιδε.
Πρόλαβε την… Ατλέτικο
Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο για τον Ραούλ. Σημείωσε 9 γκολ στα επόμενα 27 παιχνίδια που αγωνίστηκε και ένα γκολ σε δύο αγώνες κυπέλλου, με συνέπεια να αναδειχθεί Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος Παίκτης.
Στο τέλος της σεζόν πανηγύρισε το πρωτάθλημα μετά από τέσσερις σερί κατακτήσεις της Μπαρτσελόνα, το πρώτο από τα έξι που θα σήκωνε συνολικά, έναν χρόνο πιο νωρίς από αυτό που θα κατακτούσε, αν αποδεχόταν την πρόταση της Ατλέτικο!
Συνολικά πανηγύρισε 16 τρόπαια με τους «μερένγκες», τρία εκ των οποίων ήταν Champions League, τα πρώτα μετά από τρεις δεκαετίες «ανομβρίας» για τον σύλλογο.
Κατέρριψε το ρεκόρ συμμετοχών με τη Ρεάλ συνολικά (741 αγώνες) και στο πρωτάθλημα (550), υπήρξε πρώτος σκόρερ του συλλόγου με 323 γκολ μέχρι να τον ξεπεράσει ο Κριστιάνο Ρονάλντο και για ένα διάστημα ήταν ρέκορντμαν συμμετοχών (102) και γκολ (44) στην εθνική Ισπανίας.
Όλα άρχισαν εκείνη την 29η Οκτωβρίου του 1994, όταν έχανε τη μία ευκαιρία μετά από την άλλη, σε μία ήττα της Ρεάλ! Όσο για το πρώτο τέρμα του, δεν άργησε πολύ. Μία εβδομάδα αργότερα, στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», κόντρα στην… Ατλέτικο Μαδρίτης!
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα