«Τον Ιούνιο του 2005, μόλις είχα ορκιστεί, πήρα μετάθεση σε ένα στρατόπεδο στην Κρήτη, βγαλμένο από άλλη εποχή. Χωρίς σήμα για κινητά και σε περίοδο εμπλοκής. Έφτασε 2 Αυγούστου για να πάρω την πρώτη μου άδεια. Εννέα μέρες!
Η Ηλιούπολη είχε ξεκινήσει την προετοιμασία και μόλις είχε ανέβει στα 3-5 Πηγάδια για το βασικό στάδιο. Πήρα το αεροπλάνο από τη Σητεία, έφτασα στο σπίτι στην Αθήνα, ίσα για ν’ αφήσω τα στρατιωτικά, να πάρω ρούχα και να φύγω με ταξί γρήγορα για να προλάβω το ΚΤΕΛ. Κηφισός-Νάουσα.
Έφτασα αργά το βράδυ μετά από πολλές ώρες ταξίδι. Εκεί με περίμενε άνθρωπος της διοίκησης για να με μεταφέρει στο αθλητικό κέντρο και να προπονηθώ στις 7 το πρωί κανονικά με την ομάδα.
Έκατσα όλες τις ημέρες της άδειας μου και γύρισα στο στρατόπεδο με τον ίδιο τρόπο, ενώ η ομάδα θα παρέμενε στα 3-5 Πηγάδια για τις υπόλοιπες προπονήσεις».
Κόλαση στον Ωρωπό
Ο Τάσος Ρουσάκης γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1985. Από παιδί Δημοτικού ακόμα, έκανε τη διαφορά με μία μπάλα στα πόδια και το χαρακτηριστικό «καρέ» μαλλί. Φωστήρας, Υμηττός, Διάνα, Ολυμπιακός, Ποσειδώνας Γλυφάδας…
«Στα 16 μου πήγα δανεικός για έναν χρόνο στον Ποσειδώνα Γλυφάδας. Εκείνη τη χρονιά ανέβαινε κατηγορία μόνο ο πρωταθλητής. Πώς τα έφερε έτσι η σεζόν που φτάσαμε να παίζουμε τελευταίο παιχνίδι στον Ωρωπό. Πρώτοι με 56 βαθμούς εμείς, δεύτεροι με 55 εκείνοι. Εκεί έκανα και το καλύτερο παιχνίδι μου στη χρονιά.
Όταν φτάσαμε με το πούλμαν στην πόλη και μέχρι να προσεγγίσουμε το γήπεδο, δεχόμασταν πέτρες και φωτοβολίδες. Στο γήπεδο είχαν στήσει γιορτή με μπαλόνια και τραγούδια. Στ’ αποδυτήρια μας ενημέρωσαν κιόλας ότι έχουμε ήδη χάσει. Αστυνομία δεν υπήρχε πουθενά φυσικά.
Στο ζέσταμα μέσα στο γήπεδο, άνθρωπος της διοίκησης του Ωρωπού γρονθοκόπησε κι έριξε κάτω τον συμπαίκτη μου Άλεξ Καστίγιο, τον αδερφό του Νέρι. Το γήπεδο όχι μόνο ήταν γεμάτο αλλά είχε κόσμο και στις μάντρες. Εγώ έχοντας άγνοια φόβου λόγω και της ηλικίας, ήθελα όλο και περισσότερο να αρχίσει ο αγώνας.
Στο 85’ και με το ματς να είναι στο 0-0, άνοιξαν οι πόρτες των κερκίδων κι ο κόσμος ήταν κυριολεκτικά στις γραμμές του άουτ. Είχε νυχτώσει κι ο ρέφερι δε σφύριζε. Στο 90+10’ που το έληξε, αυτά που συνέβησαν δεν είχαν προηγούμενο.
Εγώ μετά από αρκετό τρέξιμο τη γλίτωσα με λίγες μόνο κλωτσιές, αφού με πήρε αγκαλιά ο αρχηγός του Ωρωπού και με έβαλε στ’ αποδυτήρια. Ύστερα από λίγη ώρα πετούσαν και τους συμπαίκτες μου μέσα, αιμόφυρτους, σαν τσουβάλια».
Δεν έμπαινε το παπούτσι, μπήκε το γκολ
Τελικά ο μέσος με τον γρήγορο τρόπο σκέψης, το καθαρό μυαλό και τη μαχητικότητα που πολλές φορές μετατρεπόταν σε αυταπάρνηση, ρίζωσε στον Γυμναστικό Σύλλογο Ηλιούπολης. Και μαζί με τον Γιώργο Βενετσανόπουλο αποτελούν μόνιμους «κατοίκους» του γηπέδου της πόλης, αφού οι φανέλες τους έγιναν γκράφιτι σε έναν τοίχο. Γιατί επιλέχθηκε ο Ρουσάκης; Πάρτε μια γεύση…
«Σε ένα ματς με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, είχα ακολουθήσει την αποστολή περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους, καθώς υπέφερα από βαρύ διάστρεμμα που με δυσκόλευε ακόμα και στο περπάτημα.
Την προηγούμενη ημέρα στο ξενοδοχείο, με φώναξε ο προπονητής. Με ρώτησε αν είμαι σε θέση να το δοκιμάσω πριν από τον αγώνα. Ήταν τόσο πρησμένο που σε συνδυασμό με τον επίδεσμο, δεν έμπαινε το ποδοσφαιρικό παπούτσι! Από τη στιγμή που βγήκα για ζέσταμα όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να μην αγωνιστώ».
Όσοι παρακολουθούν το ελληνικό ποδόσφαιρο σε βάθος, γνωρίζουν ότι οι λιγότερο προβεβλημένες κατηγορίες εμπεριέχουν «διαμαντάκια». Ιστορίες που αν μπουν στη συρραφή, εύκολα γράφονται τόμοι ή τηλεοπτικά σίριαλ.
«Όταν ακόμη ήμουν φαντάρος, περίμενα πώς και πώς τη μετάθεση για την Αθήνα. Ωστόσο, έγινε η κλήρωση κι έβγαλε στις πρώτες αγωνιστικές τη μονομαχία με τον άλλον διεκδικητή της ανόδου στη Γ’ Εθνική, τον Φωστήρα Ταύρου, και δεν ήθελα με τίποτα να το χάσω. Τελικά κατάφερα να είμαι στην Αθήνα την εβδομάδα του αγώνα και με λίγες προπονήσεις ακολούθησα την αποστολή για να είμαι στον πάγκο.
Το γήπεδο ήταν γεμάτο. Πιθανή νίκη θα έδινε σημαντικό ψυχολογικό και βαθμολογικό αβαντάζ για την κατάκτηση του στόχου που ήταν η άνοδος στις επαγγελματικές κατηγορίες μετά από χρόνια. Δεν έβλεπα την ώρα να μπω.
Στο 80’, κι ενώ προηγούμαστε 0-1, είμαι στη γραμμή έτοιμος να περάσω στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ο συμπαίκτης μου λίγο πριν μου δώσει το χέρι, δέχεται δεύτερη κίτρινη για καθυστέρηση! Τελικά, αφού αντικατέστησε άλλον ο προπονητής, μπήκα περίπου στο 85’.
Στο 90’ έχουμε κερδίσει φάουλ κάπου στο κέντρο του γηπέδου. Όλη η ομάδα φώναζε να καθυστερήσουμε για να κερδίσουμε χρόνο, όμως εγώ είδα τους αμυντικούς του Φωστήρα να λογομαχούν. Δεν περίμεναν ποτέ ότι θα εκτελεστεί άμεσα.
Έβαλα την μπάλα κάτω γρήγορα και με μεγάλη πάσα έβγαλα τετ-α-τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα έναν συμπαίκτη μου, ο οποίος έκανε το 0-2. Αυτά που «άκουσα», βέβαια, μέχρι να φτάσει η μπάλα στο πόδι του και εν τέλει να σκοράρει, δεν έτυχε να τα «ξανακούσω» από συμπαίκτες μου σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας μου…».
Δράμα η… κατάσταση
Μόλις είχε κλείσει τα 26, όταν αποφάσισε να απαντήσει καταφατικά στην πρόταση της Καλλιθέας. Από τον «Ήλιο» στο «Ελ Πάσο», από το «κυανέρυθρο» στο «κυανόλευκο».
«Παίζαμε στη Δράμα με τη Δόξα και ο Ταραλίδης μου έδωσε ένα σπρώξιμο χωρίς να έχει πρόθεση, ενώ κάλυπτα την μπάλα για να καταλήξει πλάγιο. Βρέθηκα μέσα σε έναν λάκκο από λάσπη εκτός της πλάγιας γραμμής, με συνέπεια να μου γυρίσει ο αστράγαλος.
Ο πόνος ήταν πολύ έντονος. Δεν ξέρω, βέβαια, τι ήταν χειρότερο εκείνη την ώρα. Ο πόνος ή τα φτυσίματα και όσα άκουγα από τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας όσο ήμουν πεσμένος…;»
Οι περισσότεροι φίλαθλοι πιστεύουν πως η ζωή ενός ποδοσφαιριστή είναι ρόδινη. Δόξα, παχυλές απολαβές, μπόνους, υλικά αγαθά γενικότερα και εύκολες «κατακτήσεις» γυναικείων καρδιών. Ισχύουν, όμως, αυτά στον… μαγικό κόσμο της Β’ Εθνικής;
«Σεζόν 2011-12. Η πρώτη μου στην Καλλιθέα. Εκπληκτική πορεία, διεκδικούμε την άνοδο στη Super League. Όλα τα ματς ήταν τελικοί, όμως από τον Ιανουάριο κι έπειτα είχα κάποιες ενοχλήσεις στο γόνατο που με οδήγησαν σε μαγνητική. Τα αποτελέσματα έδειξαν μερική ρήξη στον μηνίσκο.
Ο γιατρός της ομάδας μού έδωσε δύο επιλογές, τις οποίες συζήτησα με τον αείμνηστο πρόεδρο Νίκο Σαλευρή. Η μία ήταν να μπω στο χειρουργείο για αρθροσκόπηση, κάτι που σήμαινε ότι θα έχανα 1,5-2 μήνες. Η άλλη να γυμνάζομαι συντηρητικά με 2-3 προπονήσεις την εβδομάδα και να παίζω κανονικά στους αγώνες, αλλά με το ρίσκο να γίνει ολική η ρήξη, να χειρουργηθώ και να χάσω τότε τους 2 μήνες.
Με τον πρόεδρο πήραμε την απόφαση να ακολουθήσουμε τον δεύτερο δρόμο. Σε κάθε βήμα μου μετά από το 60ό λεπτό των αναμετρήσεων, ένα «κρακ» έφτανε στ’ αυτιά μου. Εφόσον, όμως, οι ενοχλήσεις ήταν υποφερτές, δε μου περνούσε από το μυαλό να βγω.
Άντεξα έτσι για περίπου 3 μήνες και μέχρι το τελευταίο ματς του πρωταθλήματος, βγάζοντας μόνο 90λεπτα! Ώσπου στον αγώνα με την Αναγέννηση στα Γιαννιτσά, έπειτα από ένα άλμα, ήρθε η ολική ρήξη. Η ομάδα είχε μπει στα μπαράζ ανόδου που θα ξεκινούσαν σε 3 εβδομάδες. Κατευθείαν οδηγήθηκα στο χειρουργείο για να μη χάνω χρόνο.
Στις 25 μέρες μπήκα για προπόνηση με την ομάδα! Θυμάμαι την ατάκα του προπονητή κ. Παντέλη στον γιατρό που με χειρούργησε. ‘Ρε, μήπως δεν του έκανες χειρουργείο; Αυτός δεν έχει τίποτα’. Στον μήνα μπήκα αλλαγή στο παιχνίδι με την Καλλονή, κάνοντας ένεση στ’ αποδυτήρια».
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σκεφτείτε ότι ο ίδιος ο Ρουσάκης… έριξε τον εαυτό του, αφού δε θυμόταν το ακριβές διάστημα επιστροφής. Δηλαδή, στην πραγματικότητα μπήκε νωρίτερα από τις 25 μέρες για προπόνηση και δεν πέρασε αλλαγή μόνο στο παιχνίδι με την Καλλονή (24/6) αλλά και σε εκείνο με την Παναχαϊκή (18/6). Δηλαδή έκανε αρθροσκόπηση στις 25 Μαΐου και μόλις 24 ημέρες αργότερα έδωσε το «παρών» σε επίσημο ματς! Υπήρξε, όμως, και μια φορά που οι πόνοι δεν παλεύονταν…
«Κάνοντας τάκλιν σε αγώνα στο «Ελ Πάσο», μπλέχτηκε το δεξί μου χέρι στα πόδια του αντιπάλου. Τα δύο «κρακ» ακούστηκαν, κυριολεκτικά, στην εξέδρα. Βλέποντας τις αντιδράσεις των συμπαικτών μου και το χέρι μου να έχει κρεμάσει, ήλπιζα ότι θα ξυπνήσω από εφιάλτη.
Όμως όχι, οδηγήθηκα κατευθείαν όπως ήμουν στο αυτοκίνητο του γιατρού και σε χρόνο-ρεκόρ στο «Metropolitan» του Φαλήρου. Θυμάμαι ένα τσούρμο γιατρών πάνω μου, άλλοι να με κρατάνε και άλλοι να προσπαθούν να μου επαναφέρουν το χέρι. Εγώ με την εμφάνιση, η οποία βγήκε αργότερα με ψαλίδι, τις επικαλαμίδες και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια.
Τους πόνους δε χρειάζεται και δεν μπορώ να τους περιγράψω. Συντριπτικό κάταγμα κερκίδας και ωλένης, τα δύο δηλαδή οστά που ενώνουν τον αγκώνα με τον καρπό. Αυτό που με απασχολούσε πάλι; Πότε θα ξαναπαίξω! Όλο το βράδυ από τους πόνους, κοιτούσα το ρολόι. Ανυπομονούσα να πάει 6 το πρωί για να μπω στο χειρουργείο. «Παντρεύτηκα» και δύο λάμες φυσικά».
Τιμή στον Νίκο Σαλευρή
«Βρισκόμασταν σε ξενοδοχείο στην Καστοριά για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Ένα βράδυ, ύστερα από την απογευματινή προπόνηση, ο προπονητής μας κ. Βαζέχα μας ενημέρωσε πως το επόμενο πρωί θα είχαμε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε. Κάναμε διπλές προπονήσεις επί αρκετές συνεχόμενες ημέρες και η κούραση ήταν μεγάλη.
Στις 9 το πρωί, αφού πήραμε το πρωινό, μας ζητήθηκε να περάσουμε στην αίθουσα που κάναμε τις ομιλίες. Υποθέσαμε ότι θα γίνει κάποια ενημέρωση για την ως τότε πορεία της ομάδας στην προετοιμασία.
Τότε, ο γενικός αρχηγός μας ανακοίνωσε ότι από το προηγούμενο βράδυ ο Νίκος Σαλευρής δεν είχε δώσει σημεία ζωής και πως πριν από λίγη ώρα βρέθηκε πνιγμένος στη θάλασσα. Ξέσπασε σε κλάματα και μας ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή. Μία εμβληματική προσωπικότητα για την ομάδα και την πόλη της Καλλιθέας».
Θα είναι πάντα σπόρτσμαν
Στα 35 του πια, αφού φόρεσε τη φανέλα του Απόλλωνα Σμύρνης, του Εργοτέλη και του Αήττητου Σπάτων, ο Τάσος Ρουσάκης επανήλθε στον Γ.Σ. Ηλιούπολης για το τελευταίο χειροκρότημα από τους φιλάθλους της ομάδας που τον λατρεύουν.
Πλέον, όμως, έχει ταχθεί σε μία διαφορετική αποστολή. Μέσω του γυμναστηρίου που άνοιξε σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, μεταφέρει σε συνδημότες του και όχι μόνο, τα νοήματα της ατομικής και ομαδικής άθλησης.
Όλοι όσοι συναναστρέφονται μαζί του, γνωρίζουν ότι είναι έντιμος, συντρέχτης και αμετανόητος επαγγελματίας. Ούτως ή άλλως, όσο περνούσαν τα χρόνια στα γήπεδα, έδινε συμβουλές σε νεότερους.
«Το τέλος της διαδρομής μου ήρθε στα 33 μου. Έπειτα από αφόρητους πόνους στον αστράγαλο, σε συνδυασμό με λάθος διαγνώσεις γιατρού, αναγκάστηκα όχι μόνο να σταματήσω το ποδόσφαιρο, αλλά να αντιμετωπίζω πρόβλημα πλέον στην καθημερινότητά μου.
Με τις νέες μου ιδιότητες (σ.σ. γενικός αρχηγός του ΓΣΗ και ιδιοκτήτης γυμναστηρίου) βρίσκομαι συμβουλευτικά στο πλευρό πολλών ανθρώπων. Καταλαβαίνω τη δίψα που έχουν για να διακριθούν. Άλλωστε χωρίς αυτήν δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό.
Πρέπει, όμως, να καταλάβουν πως είναι εγκληματικό να διαπραγματεύονται την υγεία τους. Προσωπικά, έχω χαρεί με πολλές νίκες, με ανόδους, με ατομικές διακρίσεις… Όμως, η βοήθεια προς τους άλλους και ειδικά σε νεότερους, έχει μεγαλύτερη αξία».
Ο Τάσος Ρουσάκης ήταν παλιάς κοπής ποδοσφαιριστής. Αγωνιζόταν για τη φανέλα, πάντοτε πιστός στον τρόπο ζωής ενός αθλητή. Το όνομά του δε σπιλώθηκε ποτέ, ασχέτως αν έλαβε μέρος σε κατηγορίες με περισσότερο παρασκήνιο από προσκήνιο. Επαγγελματίας είτε στο ματς είτε στην αποθεραπεία της Δευτέρας.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα