Aκόμα και οι αδαείς με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα γνωρίζουν ότι οι νοτιοαμερικανικές μονομαχίες φημίζονται για τη σκληρότητα και τις εντάσεις τους.
Το Sport-Retro.gr γυρίζει τον χρόνο ακριβώς 82 χρόνια πίσω και επικεντρώνεται σε μία από τις πιο επεισοδιακές αναμετρήσεις μεταξύ της Αργεντινής και της Ουρουγουάης: τον τελικό του Πρωταθλήματος Νοτίου Αμερικής 1935.
Ενδεικτικό της σκληρότητας των κατόχων του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και της ατυχίας, ήταν το γεγονός ότι μέχρι το 31ο λεπτό η «αλμπισελέστε» είχε προβεί σε τρεις αλλαγές, συμπεριλαμβανομένου του τερματοφύλακα Φερνάντο Μπέλο!
Στη σκιά του 1930
O τελικός του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου, το 1930 στην Ουρουγουάη, κάθε άλλο παρά θετικές εντυπώσεις άφησε στους Αργεντινούς.
Η ομάδα τους ηττήθηκε 4-2, ενώ τα στελέχη της κατήγγειλαν σειρά απειλών και κακομεταχείρισης από πλευράς διοργανωτών.
Η ομοσπονδία της Αργεντινής διέκοψε κάθε επαφή με εκείνη της Ουρουγουάης και είναι χαρακτηριστικό ότι απόρροια της συγκεκριμένης διαμάχης, το Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής (σ.σ. πρόγονος του Copa America) δεν διεξήχθη από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 μέχρι το 1935.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημανθεί ότι μέχρι τότε μόλις μία φορά δεν είχε προκριθεί σε τελικό μία από τις δύο ομάδες: το 1922 στη Βραζιλία, όπου η οικοδέσποινα είχε αντιμετωπίσει (και νικήσει) την Παραγουάη.
Η Ουρουγουάη είχε πανηγυρίσει ήδη έξι κατακτήσεις (1916, 1917, 1920, 1923, 1924, 1926), ενώ η Αργεντινή δύο λιγότερες, αλλά προερχόταν από δύο επιτυχίες (1927, 1929).
Ας όψεται η Λίμα
Με αφορμή την 400ή επέτειο από την ίδρυση της Λίμα, οι δύο κορυφαίες, τότε, ομάδες της Νοτίου Αμερικής έριξαν νερό στο κρασί τους και αποφάσισαν να δώσουν το «παρών» στη διοργάνωση του Περού.
Η μοίρα έφερε την Αργεντινή και την Ουρουγουάη στο ματς της 3ης αγωνιστικής, το οποίο είχε χαρακτήρα τελικού, αφού προηγουμένως αμφότερες είχαν νικήσει τους διοργανωτές και τη Χιλή.
Η «αλμπισελέστε» του Μανουέλ Σεοάνε, αποκαλούμενου και «γουρούνι», φάνταζε το φαβορί για τον τελευταίο αγώνα της διοργάνωσης, δεδομένου ότι είχε επιβληθεί με 4-1 των αντιπάλων της.
Αιχμή του δόρατος εκείνης της ομάδας ήταν ο Ερμίνιο Μασαντόνιο, αστέρι και πρώτο σκόρερ στην Ιστορία της Ουρακάν, ο οποίος ήδη είχε βάλει τέσσερα γκολ (χατ-τρικ με το Περού, ένα με τη Χιλή).
Στον αντίποδα, η Ουρουγουάη προερχόταν από την κατάκτηση δύο χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων (1924 Παρίσι, 1928 Άμστερνταμ) και, βέβαια, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930, όμως, αρκετοί άσοι της βρίσκονταν πια σε προχωρημένη ηλικία.
Σε ερυθρόλευκο φόντο!
Υπό το βλέμμα 30.000 θεατών στο Εθνικό Στάδιο της Λίμα, ο Χιλιανός διαιτητής Ουμπέρτο Ρεγκινάτο έδωσε το έναυσμα για να αρχίσει το σπουδαίο ματς.
Παραδόξως, η Αργεντινή παρατάχθηκε με ολόλευκη εμφάνιση και η Ουρουγουάη, η οποία έχαιρε της στήριξης συντριπτικής μερίδας του κοινού, με κόκκινη.
O Έκτορ Κάστρο έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά στην Αργεντινή, αφού άνοιξε το σκορ στο 18’ (το γκολ δεν έπρεπε να μετρήσει λόγω επιθετικού φάουλ) και χτύπησε στο στομάχι τον τερματοφύλακα Μπέλο, ο οποίος αντικαταστάθηκε στο 25’ από τον Σεμπαστιάν Γκουάλκο.
Ο «μονόχειρας», όπως αποκαλείτο ο Κάστρο, επειδή σε ηλικία 13 ετών είχε ακρωτηριαστεί από τον δεξιό αγκώνα, συνέχισε τη σχετική… παράδοση, καθώς στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1930 είχε τραυματίσει στον μηρό τον, επίσης τερματοφύλακα, Χουάν Μποτάσο.
Γκολ εσείς; Αλλαγή εμείς!
Λίγο αργότερα και συγκεκριμένα στο 28’, ο Aλμπέρτο Ταμποάδα διπλασίασε το προβάδισμα της «σελέστε», ενώ στο 29’ ο Ντιέγκο Γκαρσία έδωσε τη θέση του στον Βισέντε Ζίτο.
O επί σειρά ετών άσος της Σαν Λορένσο αγωνιζόταν από την αρχή με δεμένο κεφάλι, διότι στο προηγούμενο ματς με το Περού είχε δεχθεί ένα μπουκάλι. Τόσο πολύ είχαν υποτιμήσει οι Αργεντινοί τους σκληροτράχηλους Ουρουγουανούς…
Η επόμενη ενέργεια της «αλμπισελέστε» δεν ήταν το γκολ που θα την έβαζε ξανά στη διεκδίκηση του τροπαίου, αλλά η τρίτη (!) αλλαγή στο 31ο λεπτό.
Έπειτα από σύγκρουση με τον Ερέμπο Σουνίνο, ο Αντόνιο ντε Μάρε έδωσε τη θέση του στον Ρομπέρτο Σμπάρα, έναν νεαρό αμυντικό της Εστουδιάντες, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε παίξει λεπτό στη διοργάνωση.
Πέντε λεπτά αργότερα, ο Ανίμπαλ Τσιόκα κατάφερε τη χαριστική βολή στην αποδεκατισμένη Αργεντινή και μετέτρεψε σε τυπική διαδικασία το υπόλοιπο διάστημα του αγώνα.
Μασαντόνιο vs Φερνάντες
Ο σούπερ σταρ και γκολτζής της Αργεντινής, ο Eρμίνιο Μασαντόνιο, υπέφερε τα πάνδεινα από τον Λορένσο Φερνάντες, τον σκληροτράχηλο αμυντικό που γεννήθηκε στη Γαλικία της Ισπανίας, αλλά αγωνίστηκε στην εθνική Ουρουγουάης.
Σε μία από τις τελευταίες ποδοσφαιρικές του παραστάσεις, καθώς την ίδια χρονιά αποσύρθηκε από τη δράση, ο μετέπειτα τεχνικός της Πενιαρόλ χτύπησε ουκ ολίγες φορές εκτός φάσης τον πιο επικίνδυνο αντίπαλό του.
Μία, δυο, τρεις… Ύστερα από μία ακόμη κλωτσιά κι έναν μειωτικό χαρακτηρισμό («σήκω πάνω πούσ…»), ο Μασαντόνιο γρονθοκόπησε τον προκλητικό Φερνάντες, ο οποίος άφησε ένα μακρόσυρτο «ωχχχχχ» και σωριάστηκε στον αγωνιστικό χώρο.
Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που χρειάστηκε η επέμβαση της Αστυνομίας για να συνεχιστεί η αναμέτρηση και να ολοκληρωθεί εν τέλει χωρίς άλλα γκολ.
Οι συνθέσεις του αγώνα
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (Μανουέλ Σεοάνε): Μπέλο (25’ Γκουάλκο), Γουίλσον, Σκαρτσέλα, Ντε Χόνχε, Μινέλα, Ντε Μάρε (31’ Σμπάρα), Λάουρι, Σάστρε, Μασαντόνιο, Γκαρσία (29’ Ζίτο), Αριέτα.
ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ (Ραούλ Μπλάνκο): Μπαλεστρέρο, Νασάτσι, Μουνίς, Σουνίνο (75’ Ντένις), Λ. Φερνάντες, Πέρες, Ταμποάδα, Τσιόκα, Ε. Κάστρο, Ε. Φερνάντες, Μ. Κάστρο.
Η Ουρουγουάη δικαιολόγησε για πολλοστή φορά ότι αποτελεί τον «κακό δαίμονα» της Αργεντινής στη διοργάνωση και, κυρίως, αποδείχθηκε εκ νέου ότι νοτιοαμερικανική μονομαχία χωρίς ένταση δεν υφίσταται.
Αυτό ήταν το 7ο από τα 15 συνολικά Copa America της «σελέστε» τη στιγμή που ο πιο ανταγωνιστικός της αντίπαλος έχασε έδαφος (έμεινε στις 4 κατακτήσεις).
Τότε ήταν που, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο κι ερευνητή Λουίς Πρατς, η εθνική ομάδα της Ουρουγουάης άρχισε να αποκτά το προσωνύμιο «garra charrúa», φράση που σε μία τοπική ινδιάνικη διάλεκτο μεταφράζεται σε πάθος, δύναμη, αγωνιστικό πνεύμα… Το αξίζει, ασχέτως αν οι παίκτες της ξεπερνούν τα όρια σκληρότητας σε μερικές περιπτώσεις.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα