Μεταξύ άλλων, οι ποδοσφαιρόφιλοι της χώρας τον έχουν αποκαλέσει «μάγο της μπάλας», «Έλληνα Μαραντόνα» και «Νουρέγιεφ».
Πλέον, τα παραπάνω παρατσούκλια/χαρακτηρισμοί ωχριούν και μόνο στο άκουσμα του ονόματος «Βασίλης Χατζηπαναγής».
Πριν από 63 χρόνια, στις 26 Οκτωβρίου 1954, γεννήθηκε στην Τασκένδη, τότε πόλη της Σοβιετικής Ένωσης και σημερινή πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν.
Συγκαταλέγεται στις περιπτώσεις των τυχερών ποδοσφαιριστών, υπό την έννοια ότι πολλά κατορθώματά του καλύφθηκαν τηλεοπτικά και εν συνεχεία μεταφέρθηκαν σε διαδικτυακά κανάλια.
Λάθος. Εμείς είμαστε οι τυχεροί που έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ανά πάσα στιγμή και ώρα τις μαγικές του ενέργειες με τα χρώματα του Ηρακλή.
Εκείνος ήταν άτυχος, διότι αν και το επιθυμούσε σφόδρα δεν φόρεσε ποτέ τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών σε αναμέτρηση κάποιας διοργάνωσης (σ.σ. συμμετείχε μόνο σε ένα φιλικό ματς τον Μάιο του 1976 κόντρα στην Πολωνία).
Μέχρι τα 30 του προσπάθησε 2 φορές να αποκτήσει το δικαίωμα της παρουσίας στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, όμως σε αμφότερες τις περιπτώσεις η εκτελεστική επιτροπή της FIFA απέρριψε τις αιτήσεις του, καθώς είχε εκπροσωπήσει τη Σοβιετική Ένωση μέσω της Ολυμπιακής ομάδας, της Εθνικής Εφήβων και της Εθνικής Ελπίδων.
Το συγκεκριμένο αφιέρωμα του Sport-Retro.gr δεν θα επικεντρωθεί αναλυτικά στην καριέρα του, αλλά σε μια ιστορία που μαρτυρά το ήθος του και την καθολική αναγνώριση από τους αντιπάλους του.
Πρώτα τους νίκησε, μετά τον αποθέωσαν
Το ημερολόγιο δείχνει 29 Νοεμβρίου 1987 και ο πρωταθλητής Ολυμπιακός του νεοφερμένου Γιώργου Κοσκωτά δεν έχει σημειώσει νίκη στις πρώτες 8 αγωνιστικές του πρωταθλήματος.
Ο φιλόδοξος ισχυρός άνδρας των «ερυθρολεύκων» κλείνει τον έναν παίκτη μετά τον άλλον, αφού το ρόστερ είναι αποδυναμωμένο και γεμάτο με παίκτες β’ διαλογής.
O Ηρακλής του Νίκου Αλέφαντου επικρατεί 2-1 στο ΟΑΚΑ με γκολ των Κώστα Ηλιάδη (20’) και Βασίλη Χατζηπαναγή (56’ πέν.), αφού στο ενδιάμεσο (52’) ο Βασίλης Χαρδαλιάς είχε ισοφαρίσει.
Ο «Αλέφας» βγάζει τον «Βάσια» στο 86’ και οι 17.000 θεατές τον αποθεώνουν, ασχέτως αν ταλαιπώρησε ουκ ολίγες φορές την αμυντική γραμμή της ομάδας τους.
«Πάρε Κωφίδη και Χατζηπαναγή! Είδες τι έκαναν σήμερα!», είπαν μεταξύ άλλων στον Κοσκωτά μερικοί φίλαθλοι που βρίσκονταν κοντά του και, πράγματι, ο νεότερος του διδύμου αφίχθη στον Πειραιά το καλοκαίρι του 1988.
«Τι να τα κάνω τα λεφτά;»
Πιθανότατα, ο Βασίλης Χατζηπαναγής να αποτελεί τον μοναδικό Έλληνα ποδοσφαιριστή που απαρνήθηκε τα εκατομμύρια του Κοσκωτά.
Εκείνη την περίοδο έληγε το συμβόλαιό του με τον Ηρακλή και, όπως ήταν φυσικό, ο νέος ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού δεν γινόταν να μείνει ασυγκίνητος από τη στιγμή που, ουσιαστικά, δημιουργούσε το ρόστερ από το «μηδέν».
Η πρόταση; 40.000.000 δραχμές και μισθός 500.000 δρχ.! Άκρως δελεαστική αλλά και δίκαιη, ασχέτως αν ο «Βάσια» είχε κλείσει πια τα 33 του.
Η απάντηση; «Τι να τα κάνω τα λεφτά; Μπελάς θα μου είναι. Καλά είμαι εδώ στον Ηρακλή. Ξέρω πως με αγαπάνε, περνάω καλά, ζω όπως θέλω… Γιατί να φύγω;»
Ύστερα ο θρυλικός Χατζηπαναγής ήρθε σε συμφωνία με τον αείμνηστο Πέτρο Θεοδωρίδη και υπέγραψε «λευκό» συμβόλαιο, προκειμένου να μην φαίνονται και, άρα, να μην διασφαλίζονται οι αποδοχές του.
Συνεπώς, ο πιο βιρτουόζος Έλληνας (κι ας γεννήθηκε στην Τασκένδη) ποδοσφαιριστής έγινε πλουσιότερος κατά… μόλις 17-18.000.000 δραχμές και λάμβανε μισθό 100.000 δρχ.
Όντως, τι να τα έκανε; Αφού ο ίδιος ήταν… όλα τα λεφτά. Φινάλε με σόου. Χρόνια Πολλά τεράστιε «Βάσια».
Διαβάστε ακόμη:
9 Ιουνίου 1976: Η βραδιά που ο Ηρακλής έγινε… Θεός. Ο Νίκος Πανταζής στο Sport-Retro.gr
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα