12 Δεκεμβρίου 2000
Ήταν μία συνηθισμένη χειμωνιάτικη ημέρα στο Βελιγράδι. Γκρι ουρανός, ομίχλη και υγρασία που διαπερνούσε κόκαλα…
Το ίδιο βράδυ, το καταθλιπτικό αυτό τοπίο θα γινόταν έτι μελαγχολικότερο, εξαιτίας ενός φρικτού συμβάντος που έμελλε να καταγραφεί στην πρωτεύουσα της Σερβίας.
Έξω από το γήπεδο της Παρτίζαν, ο Χάρις Μπρκιτς δέχτηκε δύο σφαίρες στο κεφάλι από έναν άγνωστο, ο οποίος εν συνεχεία ετράπη εις άτακτον φυγήν.
Μερικές ημέρες αργότερα, ο άτυχος μπασκετμπολίστας έκλεισε για πάντα τα μάτια του στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου και σκόρπισε τη θλίψη σε ολόκληρη τη χώρα.
Η υπόθεση της δολοφονίας του δεν εξιχνιάστηκε ποτέ, ενώ το γεγονός ότι δεν ήταν γνωστές οι διαφορές του με κανέναν περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Σαν σήμερα (15 Δεκεμβρίου) ο Μπρκιτς «αποδήμησε» για άλλες πολιτείες, οπότε το Sport-Retro.gr ετοίμασε αφιέρωμα στη μνήμη του αδικοχαμένου αθλητή.
«Η είσοδος του Χάρις»
Ο Χάρις Μπρκιτς γεννήθηκε στο Σαράγεβο στις 24 Ιουλίου 1974 κι η ενασχόλησή του με την καλαθοσφαίριση άρχισε 10 χρόνια αργότερα, όταν εντάχθηκε στις ακαδημίες της Μπόσνα.
Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του πραγματοποίησε το 1992, χρονιά κατά την οποία μεταγράφηκε στην Παρτίζαν του ανερχόμενου Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ενώ τη χρονιά που ακολούθησε δόθηκε δανεικός στην Μπόρατς.
Το καλοκαίρι του 1994 ο 20χρονος, τότε, μπασκετμπολίστας επέστρεψε στο κλαμπ του Βελιγραδίου και όντας πια «ψημένος» άρχισε να λαμβάνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής στη βασική ομάδα.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Μπρκιτς διέγραψε αξιόλογη πορεία με την Παρτίζαν, δεδομένου ότι κατέκτησε 3 πρωταθλήματα Σερβίας και ισάριθμα Κύπελλα.
Η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Τουρκίας το 1996 με την εθνική Νέων Γιουγκοσλαβίας υπήρξε η πρώτη και μοναδική επιτυχία με το εθνόσημο.
Με την εθνική Ανδρών συμμετείχε σε πολλά φιλικά προετοιμασίας, όμως, ποτέ δεν έδωσε το «παρών» σε μεγάλη διοργάνωση. Αγωνιζόταν ως γκαρντ και ξεχώρισε για τον έντονο διασκελισμό του που επικράτησε να χαρακτηρίζεται «η είσοδος του Χάρις».
Την αγωνιστική περίοδο 1997-98 ο νεαρός αθλητής έζησε τη σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του σε επίπεδο συλλόγων, καθώς η Παρτίζαν έφτασε έως τα ημιτελικά της Euroleague, αλλά αποκλείστηκε από τη μετέπειτα κάτοχο του τροπαίου Κίντερ Μπολόνια.
Τη σεζόν 1999-00 ο Μπρκιτς φόρεσε τη φανέλα της Μπούντουτσνοστ, με την οποία αναδείχθηκε πρωταθλητής και τον Νοέμβριο του 2000 ντύθηκε για μία ακόμη φορά στα ασπρόμαυρα.
Δολοφονία εν ψυχρώ
Ο χρόνος είχε αρχίσει να μετρά αντίστροφα για τον αθλητή… Μετά την επιστροφή του στην ομάδα του Βελιγραδίου αγωνίστηκε σε 3 μόλις επίσημα παιχνίδια, ώσπου δεν άργησε να έρθει το μοιραίο απόγευμα.
Οι παίκτες της Παρτίζαν έκαναν μία τελευταία προπόνηση, προτού ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη για να αντιμετωπίσουν την Εφές, στο πλαίσιο της SuproLeague.
Πιθανότατα, ο τελευταίος άνθρωπος (πλην του δολοφόνου του) που είδε ο Μπρκιτς προτού κλείσει για πάντα τα μάτια του να ήταν ένας δημοσιογράφος που βρισκόταν στον χώρο αναμονής, ενόσω προθερμαίνονταν οι παίκτες.
Η προπόνηση δεν έχει ολοκληρωθεί και ο Χάρις ξεπροβάλλει από τα αποδυτήρια. Ο ρεπόρτερ τον πλησιάζει, αλλά η μόνη δήλωση που καταφέρνει να αποσπάσει από το στόμα του ήταν: «Είμαι λίγο άρρωστος, θα σου μιλήσουν τα υπόλοιπα παιδιά».
Παρά το γεγονός ότι ο αθλητής δεν είχε ούτε χρόνο ούτε όρεξη για κουβέντα, έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου του στον δημοσιογράφο (σ.σ. όπως, βέβαια, αναφέρει η μαρτυρία του ίδιου).
Έπειτα από μερικά λεπτά ακούστηκε ένας δυνατός κρότος έξω από το γήπεδο. Ένας νεαρός πετάχτηκε απ’ την πόρτα που είχε βγει ο Μπρκιτς λίγο νωρίτερα και φώναξε: «Κάποιος κείτεται έξω τραυματισμένος».
Η καρδιά όλων… σταμάτησε, όταν συνειδητοποίησαν ότι το πρόσωπο αυτό ήταν ο Χάρις, ο οποίος δέχτηκε δολοφονική επίθεση από έναν άγνωστο που εξαφανίστηκε.
Ο άτυχος καλαθοσφαιριστής βρέθηκε με δύο σφαίρες στο πρόσωπο, μία κάτω από το δεξί μάτι και μία στο ζυγωματικό, οι οποίες βάσει της ιατροδικαστικής έρευνας που ακολούθησε, προήλθαν από ένα περίστροφο μικρού διαμετρήματος.
Ανεξιχνίαστη υπόθεση
Σύμφωνα με μία εκδοχή, η ομάδα ειδοποιήθηκε από έναν περαστικό που εντόπισε αναίσθητο τον μπασκετμπολίστα στον δρόμο, σενάριο που λογικά δεν υφίσταται, καθώς είναι αδύνατον κανένας εντός γηπέδου να μην είχε ακούσει τον κρότο απ’ το ρεβόλβερ.
Η σκηνή του εγκλήματος καταγράφηκε μπροστά στο αυτοκίνητο του αθλητή κι όπως αναφέρει μία πηγή, τα μπροστινά ελαστικά του οχήματος ήταν τρυπημένα, γεγονός που αποδεικνύει ότι επρόκειτο για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας.
Η ομάδα έσπευσε να βοηθήσει τον Χάρις, ο οποίος διακομίσθηκε στο κοντινότερο νοσοκομείο, υποβλήθηκε σε νευροχειρουργική επέμβαση και στη συνέχεια έπεσε σε κώμα.
Τα ξημερώματα της 15ης Δεκεμβρίου 2000 (σ.σ. στη 01:35), το καρδιογράφημα του μπασκετμπολίστα έγινε μία ευθεία γραμμή και άρχισε να χτυπά παρατεταμένα. Το μοιραίο είχε μόλις συμβεί…
Η αστυνομία ερεύνησε εκτενώς την υπόθεση, ωστόσο δεν υπήρχε καμιά υποψία για το ποιος θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από τη δολοφονία κι αν υπήρχε κίνητρο.
Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ο γιατρός της ομάδας Μόμα Γιακόβλιεβιτς δήλωσε ότι ο Χάρις δεν αισθανόταν καλά εκείνο το απόγευμα.
Οι διοικούντες την Παρτίζαν είπαν ότι ο Μπρκιτς ήταν υπόδειγμα ανθρώπου, όπως επίσης ότι άφησε ανεξίτηλα το σημάδι του στην ομάδα, ενώ ο θάνατος του ήταν ό,τι πιο λυπηρό για το σερβικό μπάσκετ.
Κατόπιν συμφωνίας όλων των ομάδων, η 9η αγωνιστική του πρωταθλήματος που θα πραγματοποιείτο το Σαββατοκύριακο μετά τον θάνατο του αθλητή, αναβλήθηκε για τις 6 Ιανουαρίου.
Ο Μπρκιτς δεν ήταν παντρεμένος, ούτε είχε παιδιά. Άλλωστε, δολοφονήθηκε πάνω στο άνθος της νιότης του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι τρεις σύλλογοι με τα χρώματα των οποίων είχε αγωνιστεί, οργανώνουν έκτοτε κάθε καλοκαίρι ένα τουρνουά για να τιμήσουν τη μνήμη του.
«Ουδείς είχε να πει κάτι κακό»
Ο Ισμέτ και η Ράντα, γονείς του Μπρκιτς, έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους.
«Κάθε φορά που πλησιάζει η ‘μαύρη’ επέτειος της δολοφονίας του παιδιού μας, οι εφιάλτες ζωντανεύουν ξανά. Κάθε χρόνο τα πράγματα γίνονται χειρότερα για εμάς. Είμαστε συνταξιούχοι, ζούμε με ταπεινότητα, είμαστε αγαπημένοι, αλλά αυτό έχει μικρή σημασία πια. Στις 15 Δεκεμβρίου 2000, μία γραμμή χώρισε τη ζωή μας σε δύο μέρη. Από την ημερομηνία αυτή κι έπειτα υπάρχει ένα κενό, το απόλυτο σκοτάδι.
Στην αρχή της έρευνας, τόσο οι φίλοι όσο κι οι γνωστοί του γιου μας ρωτήθηκαν για τον χαρακτήρα του και ουδείς είχε να πει κάτι κακό για εκείνον. Όλοι αναρωτιούνταν ποιος μπορεί να ήθελε να τον βλάψει. Ο Χάρις ήταν όλος ο κόσμος μας», τόνισε με τρεμάμενη φωνή ο πατέρας του αθλητή σε μία συνέντευξη που παραχώρησε με τη σύζυγό του, ανήμερα του θανάτου του γιου τους το 2012.
«Ο Χάρις μάς είχε πει ότι θα επιστρέψει νωρίς στο σπίτι, προκειμένου να απολαύσει ένα ιδιαίτερο δείπνο μαζί μας, αφού λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων θα ‘πετούσε’ την επόμενη ημέρα για Κωνσταντινούπολη. Δεν αισθανόταν πολύ καλά, οπότε ο προπονητής Ντάρκο Ρούσο (σ.σ. μεταξύ άλλων, εργάστηκε σε Απόλλωνα Πάτρας, Μαρούσι και Ηρακλή) τον αποδέσμευσε νωρίτερα. Και μετά το τηλέφωνο χτύπησε…
Η αδερφή μού είπε ότι άκουσε στις ειδήσεις πως ο Χάρις δέχτηκε δύο σφαίρες. Προσπάθησα να πείσω την ίδια και τον εαυτό μου ότι έκανε λάθος. Υπήρχε έντονη εγκληματικότητα στην πόλη εκείνη την περίοδο. Έπειτα από λίγο κάποιοι γείτονες μάς επισκέφθηκαν για να μας ενημερώσουν για το τραγικό συμβάν», επεσήμανε η μητέρα του στην ίδια συνέντευξη, ενώ ξέσπασε σε κλάματα.
Ο πατέρας του συνέχισε τη συγκινητική εξομολόγηση: «Πάσχισα να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους της Παρτίζαν, όμως, επί ματαίω… Όλοι είχαν απενεργοποιήσει τα κινητά τους».
«Γιατί;»
«Πώς μπορώ να εκφράσω με απλά λόγια τα συναισθήματα του συζύγου μου και τα δικά μου; Όταν περπατούμε στην πόλη νιώθουμε ότι ο δολοφόνος του παιδιού μας μπορεί να περιπλανιέται τριγύρω μας. Στο νεκροταφείο πολλοί μας πλησιάζουν και μας ρωτούν αν υπάρχει κάποιο νέο απ’ τις έρευνες της αστυνομίας. Στη συνέχεια αναρωτιόμαστε για ποιον λόγο όλοι αυτοί να θέλουν να μάθουν. Πού αποσκοπούν;», υπογράμμισε η μητέρα του.
«Αν βρεθεί ο δολοφόνος, θα θέλαμε να τον ρωτήσουμε ένα πράγμα: ‘Γιατί;’. Ποιος ήταν ο λόγος που σκότωσε τον γιο μας; Κανένας δεν είχε κακό λόγο να πει για τον Χάρις. Υπήρξε ιδιαίτερα κοινωνικός και όλοι τον αγαπούσαν».
Στην ερώτηση αν οι ίδιοι ερεύνησαν μόνοι τους την υπόθεση, απάντησαν: «Ποτέ δεν επιχειρήσαμε να πραγματοποιήσουμε κάποια προσωπική έρευνα, καθώς δεν έχουμε τα ίδια μέσα και την ίδια δύναμη με τις αρχές. Η Παρτίζαν ως οργανισμός έχει μεγάλη δύναμη και μέχρι τώρα δεν έχει ανακαλύψει τίποτα. Το μόνο που μας είπε η αστυνομία είναι ότι πιθανόν ο δολοφόνος δεν ήταν πληρωμένος».
Καθώς έπασχε από διαβητοπάθεια, ο πατέρας του απεβίωσε το 2018 και «έφυγε» με το παράπονο ότι δεν αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του ψυχρού δολοφόνου.
«Ζωντανός» μέσω ενός αριθμού
Επί σειρά ετών, ο δημοσιογράφος που μίλησε στον Μπρκιτς έξω από τα αποδυτήρια, είχε στις επαφές του κινητού του τον αριθμό του αθλητή. Προφανώς, ήθελε να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμη ζωντανός.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσες φορές κι αν καλούσε, η φωνή του μπασκετμπολίστα δεν θα ακουγόταν στην άλλη άκρη της γραμμής…
«Όταν φτάνουμε στα μέσα του Δεκεμβρίου, οι φίλοι του μπάσκετ ξεθάβουμε απ’ τη μνήμη μας όσα αφορούν στον αδικοχαμένο καλαθοσφαιριστή: το γλυκό πρόσωπό του, το Νο 5 της φανέλας του και τα χαρακτηριστικά βήματά του που καμιά άμυνα δεν μπορούσε να σταματήσει», είχε γράψει ο ρεπόρτερ μερικά χρόνια πριν.
«Έφυγες» Χάρις, η θλίψη δεν φεύγει, θα σε αγαπούν πάντα οι «Grobari» από τον Νότο», τραγουδούν για χάρη του οι οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας, σε μία παραλλαγή συνθήματος για έναν άλλο αθλητή, ποδοσφαιριστή για την ακρίβεια, τον 22χρονο Ντράγκαν Μάντσε, ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό το 1985.
Ο Χάρις Μπρκιτς δολοφονήθηκε άδικα ένα παγωμένο βράδυ έξω από το γήπεδο της Παρτίζαν. Η ψυχή του πια περιπλανιέται στους δρόμους του Βελιγραδίου, ανάμεσα στα πρόσωπα που αγάπησε και αγαπήθηκε. Ίσως, κάπου εκεί να κυκλοφορεί και ο δολοφόνος του… Ελεύθερος… Ατιμώρητος…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα