«Fosbury flops over the bar»

Μάνος Ανδρουλάκης 23 Οκτ, 2017

23 Οκτωβρίου 1968

«Όταν ήμουν νεαρό αγόρι, ο δάσκαλος μας δίδαξε τόσο το western roll όσο το scissors style, τις δύο διαδεδομένες τεχνικές της εποχής.

Αισθανόμουν πιο άνετα με το scissors style και το εφάρμοζα συχνά μέχρι να πάω στο γυμνάσιο, σε ηλικία περίπου 16 ετών, όταν ο νέος μου προπονητής μου εξήγησε τους περιορισμούς αυτού του στυλ και προσπάθησε να μου μάθει το western roll, αλλά με ελάχιστη επιτυχία.

Αργότερα εκείνη τη χρονιά, το 1963, βρισκόμουν σε ένα μίτινγκ και φιλοδοξούσα για ένα νέο προσωπικό ρεκόρ. Αισθανόμουν ότι έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό για να κάνω τη διαφορά.

Προσπάθησα να σηκώσω περισσότερο τους γοφούς μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ώμοι μου να πάνε προς τα πίσω. Τα κατάφερα. Εκείνη την ημέρα πήδηξα 6 ίντσες (σ.σ. 15,24 εκ.) ψηλότερα εν συγκρίσει με το προηγούμενό μου ρεκόρ. Αυτή η αλλαγή με έκανε πιο ανταγωνιστικό.

Κατά την επόμενη διετία άρχισα να προτάσσω τον ώμο μου και με την πάροδο του χρόνου κατάφερα να γυρίσω την πλάτη μου στον πήχη και να δημιουργήσω αυτό το νέο στυλ.

Πήρε το όνομά της νωρίτερα το 1968, όταν ένας δημοσιογράφος με ρώτησε πως ονομάζεται η τεχνική μου κι εγώ δανείστηκα τον όρο που είχε χρησιμοποιήσει μια εφημερίδα της πατρίδας μου σε σχετική λεζάντα φωτογραφίας.

«Fosbury flops over the bar». Ήταν παρηχητικό, ήταν περιγραφικό και μου άρεσε η αντίφαση – ένα flop που θα μπορούσε να αποδειχθεί επιτυχημένο.

Όταν πήγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήμουν σχεδόν άγνωστος. Ποτέ δεν είχα αγωνιστεί εκτός Βορείου Αμερικής. Η διοργάνωση άρχισε και πολλοί αθλητές είχαν παραξενευτεί με αυτό που έκανα. Οι προπονητές τσέκαραν το βιβλίο κανονισμών για να διαπιστώσουν αν ήταν νόμιμο. Βελτιώθηκα σημαντικά το 1968 κι έτσι η επιτυχία μου στο Μεξικό αποτέλεσε μία έκπληξη για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου κι εμένα.

Ακόμα, πάντως, δεν είχα νεύρο. Ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ήμουν ανταγωνιστικός. Το κοινό άρχισε να με παρατηρεί. Αισθάνθηκα την προσήλωσή τους και ήμουν ικανός να τη διοχετεύσω σε ένα υψηλό επίπεδο έντασης. Δεν έχασα άλμα μέχρι τον πήχη για το χρυσό μετάλλιο.

Ήταν ιστορικοί αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τον χαιρετισμό των «Μαύρων Πανθήρων», το άλμα του Μπομπ Μπίμον και άλλα σπουδαία επιτεύγματα. Για τον πολιτισμό μας ήταν ένας καθοριστικός χρόνος. Συμμετείχαμε σε έναν αντιλαϊκό πόλεμο στο Βιετνάμ. Δολοφονήθηκαν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μπόμπι Κένεντι. H μουσική και ο πολιτισμός είχαν προκαλέσει επανάσταση.

Ήταν ένας πολύ έντονος χρόνος. Ήμουν 21. Φυσικά η τεχνική μου έγινε γρήγορα η πιο διαδεδομένη. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το όνομά μου θα ακουγόταν ακόμη και σήμερα, αλλά με συναρπάζει να βλέπω άντρες και γυναίκες να καταγράφουν σημαντικές επιτυχίες με αυτό το στυλ. Αποτελεί μεγάλη τιμή να συνεισφέρω σε ένα άθλημα που αγαπώ».

*******

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Nτικ Φόσμπερι, τον άνθρωπο που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις ύψος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού και κατέρριψε το ρεκόρ διοργάνωσης (και ΗΠΑ) με άλμα στα 2.24μ.

Πέρασε με την πρώτη τα 2.20μ. και τα 2.22μ., ενώ χρειάστηκε τρεις προσπάθειες για τα 2.24μ., εν αντιθέσει με τον Εντ Καράδερς που κατέγραψε 0/3.

Έπειτα, ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης έθεσε τον πήχη στα 2.29μ. για να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ του Βαλέρι Μπρούμελ από το 1963, όμως δεν το κατάφερε.

Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία έγραψε όχι μόνο ότι κατέκτησε την πρωτιά στην Πόλη του Μεξικού, αλλά και πως άλλαξε μια για πάντα τη μορφή του αγωνίσματος.