Στις 15 Μαΐου 2002 η Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε στην κατάκτηση του 9ου Κυπέλλου Πρωταθλητριών / Champions League της ιστορίας της.
Με highlight φυσικά εκείνο το γκολ-ποίημα του Ζινεντίν Ζιντάν, οι “μερένγκες” έκαμψαν την αντίσταση της αξιόμαχης Μπάγερ Λεβερκούζεν (2-1) στο “Χάμπντεν Παρκ” της Γλασκώβης.
Εκτός από τον “Ζιζού”, η ομάδα του Βιθέντε ντελ Μπόσκε διέθετε παίκτες όπως ο Ραούλ, ο Λουίς Φίγκο, ο Κλοντ Μακελελέ, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Φερνάντο Μοριέντες, ο αρχηγός Φερνάντο Ιέρο ή ο Ίκερ Κασίγιας, ο οποίος στον τελικό αγωνίστηκε ως αλλαγή.
Με αφορμή την παρουσία της Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του Σαββάτου (26/5) κόντρα στη Λίβερπουλ, το Sport-Retro.gr μεταφέρει τρία κειμήλια από το προσωπικό αρχείο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, καθώς και απόσπασμα από το βιβλίο του “Ταξίδι στ’ Αστέρια” για εκείνο το ματς με τη Λεβερκούζεν.
“Στον τελικό της 15ης Μαΐου το φαβορί ήταν ξεκάθαρο. Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε τον πρώτο λόγο για να επαναλάβει το κατόρθωμα του 1960, όταν στο ίδιο γήπεδο έχει συντρίψει με 7-3 την Άιντραχτ Φρανκφούρτης, κατακτώντας το 5ο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της.
Οι προκρίσεις της Λεβερκούζεν απέναντι σε μεγαθήρια ωστόσο, δεν επέτρεπαν σε κανέναν να προδικάσει πως οι παίκτες του Κλάους Τοπμέλερ θα είχαν ανάλογη μοίρα με αυτή των συμπατριωτών τους πριν από 42 χρόνια.
Η “βασίλισσα” είχε να αντιμετωπίσει, πέραν των μαχητικών Γερμανών, και την πίεση για έναν τίτλο, καθώς το ευρωπαϊκό τρόπαιο ήταν η μοναδική της ελπίδα, προκειμένου να αποφύγει να τελειώσει τη σεζόν με άδεια χέρια.
Σε ανάλογη κατάσταση βρισκόταν και η Λεβερκούζεν που είχε ήδη χάσει με δραματικό τρόπο εντός των τειχών το πρωτάθλημα από την Ντόρτμουντ και το Κύπελλο από τη Σάλκε, αποκτώντας το ενοχλητικό προσωνύμιο “Neverkusen”.
Ο Ρομπέρτο Κάρλος με ασίστ από πλάγιο άουτ έδωσε την ευκαιρία στον Ραούλ να ανοίξει το σκορ μόλις στο 8′, ωστόσο ο Λούσιο έξι λεπτά αργότερα, ισοφάρισε με κεφαλιά σε σέντρα φάουλ του Σνάιντερ.
Ένα λεπτό πριν από τη λήξη του ημιχρόνου ο Ζινεντίν Ζιντάν δικαιολόγησε το ποσό-ρεκόρ των 76.000.000 ευρώ που είχε εκταμιεύσει η “βασίλισσα” για να τον αποκτήσει από τη Γιουβέντους.
Υπάρχουν γκολ τα οποία τη στιγμή που η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα, αυτόματα “φεύγουν” από το γήπεδο και περνούν στη σφαίρα του μύθου. Τη στιγμή που η μπάλα άρχισε να κατεβαίνει προς το σώμα του “Ζιζού” ένιωθες πως ο χρόνος είχε αρχίσει να σταματά. Σαν σε ταινία οι εικόνες είχαν περάσει σε αργή κίνηση και μόλις το αριστερό πόδι του Γάλλου ήρθε σε επαφή με την μπάλα, καταλάβαινες πως η μοίρα είχε επιλέξει τη στιγμή για να παραμείνει αιώνια.
Ήταν ένα γκολ που πανηγυρίστηκε από τους αληθινούς θρύλους της Ρεάλ: τον Ντι Στέφανο, τον Χέντο και τον Πούσκας, που η UEFA είχε επίσημους καλεσμένους.
Όταν, μάλιστα, ο ίδιος ο “Πάντσο, ο οποίος είχε πετύχει τέσσερα τέρματα στον τελικό του 1960, γύρισε προς τον Ντι Στέφανο λέγοντας “ποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο αλήθεια;” όλοι γνώριζαν πως ήταν μπροστά σε ένα έργο τέχνης.
Μία αληθινή σελίδα της ιστορίας που ειλικρινά αισθάνομαι απόλυτα ευτυχισμένος που τη βίωσα και την περιέγραψα, μιλώντας για “γκολ βγαλμένο από σελίδα κόμικ”.
Το τελικό σφύριγμα του Ουρς Μάιερ θα έβρισκε τον Φερνάντο Ιέρο με το 9ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης ανά χείρας, την ίδια ώρα ο μεγάλος πρωταγωνιστής του τελικού Ζινεντίν Ζιντάν προσέφερε στην προσωπική του τροπαιοθήκη το μοναδικό μεγάλο τρόπαιο που του έλειπε, σε μία νύχτα που πάντα θα ανήκει σε αυτόν και στο ωραιότερο γκολ που είδαμε ποτέ σε τελικό”.
Διαιτητής: Ουρς Μάιερ (Ελβετία)
Θεατές: 50.499
ΜΠΑΓΕΡ ΛΕΒΕΡΚΟΥΖΕΝ (Κλάους Τοπμέλερ): Μπουτ, Σεμπέσκεν (65′ Κίρστεν), Ζίβκοβιτς, Λούσιο (90+1′ Μπάμπιτς), Πλασέντε, Σνάιντερ, Ραμέλοφ, Μπαστούρκ, Μπάλακ, Νόιβιλ, Μπρντάριτς (39′ Μπερμπάτοφ).
ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ (Βιθέντε ντελ Μπόσκε): Θέσαρ Σάντσεθ (68′ Κασίγιας), Σαλγκάδο, Ιέρο, Ελγκέρα, Ρομπέρτο Κάρλος, Μακελελέ (73′ Φλάβιο Κονσεϊσάο), Σολάρι, Φίγκο (61′ Μακ Μάναμαν), Ζιντάν, Ραούλ, Μοριέντες.
https://www.youtube.com/watch?v=jjKgMtsfG9M
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα