Τα μη ομαδικά σπορ ή, για την ακρίβεια, όλα πλην ποδοσφαίρου-μπάσκετ, σπανίως καταφέρνουν να καθηλώσουν την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Ειδικά τα λεγόμενα βαρέα αθλήματα, τα οποία από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και πριν έναν αιώνα είχαν πιστούς φιλάθλους, σταδιακά έχασαν το κοινό τους.
Η έλλειψη «εμπορικότητας», τα κρούσματα ντόπινγκ και ο… δικομματισμός (ποδόσφαιρο-μπάσκετ) έβαλαν σε δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μοίρα την πυγμαχία, την πάλη, την άρση βαρών…
Το 1996, όμως, κι αφού ο Πύρρος Δήμας είχε δείξει τον δρόμο με την πρωτιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, η ομάδα της άρσης βαρών μετατράπηκε σε «δεύτερη επίσημη αγαπημένη» μετά την Εθνική Ανδρών μπάσκετ.
Στην εκατονταετηρίδα της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης (στη σύγχρονη μορφή της), οι απόγονοι του Δημήτρη Τόφαλου κατέκτησαν δύο χρυσά και τρία ασημένια μετάλλια!
Η αρχή έγινε με τη 2η θέση του Λεωνίδα Σαμπάνη στις 21 Ιουλίου και η ένδοξη πορεία συνεχίστηκε την επόμενη μέρα με την πιο συναρπαστική, ίσως, μονομαχία στην ιστορία της άρσης βαρών.
Ναΐμ vs Βαλέριος
Πριν από 22 χρόνια, η Ελλάδα βάδιζε πια στη μετα-Ανδρέα εποχή, η κρίση με την Τουρκία μεταφερόταν από τα Ίμια στην Κύπρο, ο Παναθηναϊκός ήταν πρωταθλητής Ευρώπης και η ΕΟΕ βρισκόταν στην τελική ευθεία για το χρίσμα της διοργάνωσης του 2004.
Στις 22 Ιουλίου 1996, τα ποσοστά τηλεθέασης εκτοξεύθηκαν και χιλιάδες φίλαθλοι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την τιτανομαχία μεταξύ του Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου και του Βαλέριου Λεωνίδη.
Περισσότερο αγώνα μποξ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και λιγότερο άρση βαρών θύμιζε αυτή η βαλκανική συνάντηση, η οποία επισκίασε αλλά δεν μείωσε την 4η θέση του Γιώργου Τζελίλη (έχασε το χάλκινο από τον Ζιάο Γιανγκάνγκ για λίγα γραμμάρια σωματικού βάρους).
Ο γεννηθείς στη Βουλγαρία, τουρκικής καταγωγής και ανατροφής Ναΐμ, προερχόταν από δεκάδες διακρίσεις, με αποκορύφωμα τα χρυσά μετάλλια σε Σεούλ (1988) και Βαρκελώνη (1992).
Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου: Ο ανίκητος αρσιβαρίστας των 147 εκατοστών
Ο αείμνηστος «Ηρακλής τσέπης» θεωρείται ο κορυφαίος αρσιβαρίστας όλων των εποχών, όμως εκείνο το βράδυ δυσκολεύτηκε όσο ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον σε τέτοιο επίπεδο.
Ο Βαλέριος των 63,22κ. απέτυχε να σηκώσει τα 147,5 στο αρασέ, ενώ αντίθετα, ο Ναΐμ των 63,90κ. τα κατάφερε έστω και με τη δεύτερη προσπάθεια.
Ο Τούρκος μετέβη στο ζετέ με αβαντάζ 2,5 κιλών, έναντι των Λεωνίδη, Γιανγκάνγκ, Τζελίλη και, μάλιστα, άνοιξε το… σκορ με τα 180κ. που σήκωσε στην πρώτη του προσπάθεια.
Γιανγκάνγκ και Τζελίλης κινήθηκαν με αμυντικούς προσανατολισμούς για να κυνηγήσουν το χάλκινο, εν αντιθέσει με τον Λεωνίδη που ακολούθησε τον Σουλεϊμάνογλου.
«Μακριά το πόδι. Φύγε!»
Το ποντιακό πείσμα έκανε… Τούρκο τον μεγάλο Ναΐμ, ο οποίος όταν είδε τον άξιο αντίπαλό του να τιθασεύει τα 180κ. φόρτωσε την μπάλα με 5 κιλά επιπλέον.
Ήταν τεράστιος αθλητής και τα σήκωσε. Τώρα πια ο Βαλέριος ήταν υποχρεωμένος να ανεβάσει το βάρος στα 187,5, προκειμένου να υπερκαλύψει και τη διαφορά του αρασέ. Δεν ήθελε να αρκεστεί στη 2η θέση.
«Μακριά το πόδι. Φύγε!», του φώναξε ο Χρήστος Ιακώβου και εκείνος με ολύμπια συγκέντρωση ύψωσε την μπάλα πάνω από το κεφάλι του! Αυτά τα δευτερόλεπτα προστέθηκαν διά παντός στα highlights της σύγχρονης ελληνικής άρσης βαρών. Η μάχη μέχρις εσχάτων…
Τρία παγκόσμια ρεκόρ είχαν καταρριφθεί σε λιγότερο από πέντε λεπτά! Ήδη οι δύο βραχύσωμοι υπεραθλητές είχαν γραφτεί στην Ιστορία.
«Όταν σήκωσα τα 185κ. θεώρησα ότι η μάχη έχει τελειώσει. Δεν πίστευα ότι ο Λεωνίδης θα τα σηκώσει, αλλά τα κατάφερε», δήλωνε αργότερα ο Ναΐμ.
Τώρα πια ο «Ηρακλής τσέπης» έπρεπε να φτάσει σε έναν ακόμη άθλο, τον πιο δύσκολο της καριέρας του, αφού εν αντιθέσει με άλλες φορές δεν είχε τη νίκη στο… τσεπάκι.
Η τρίτη του προσπάθεια στήθηκε στα 187,5κ. Ή θα έκανε νέο παγκόσμιο ρεκόρ ή για πρώτη φορά από τότε που άρχισε να εκπροσωπεί την Τουρκία θα υποχρεωνόταν στη 2η θέση.
Πέντε χιλιάδες θεατές στο «World Congress Centre» της Τζόρτζια κρατούν την ανάσα τους. O Ναΐμ αποδεικνύεται λιοντάρι για πολλοστή φορά και ο προπονητής του εκτονώνεται με μία… κωλοτούμπα.
«Όχι Βαλέριε. Και οι δύο είμαστε οι καλύτεροι»
Η τελευταία πράξη του δράματος ανήκει στον Βαλέριο. Γι’ αυτό και μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί ηθικός νικητής. Εκτοξεύει το βάρος στα 190κ. και προετοιμάζεται για να γίνει ανώτερος του ημίθεου «Ηρακλή τσέπης».
«Ακόμα κι αν δεν παρακολουθούσες, καταλάβαινες τι συνέβαινε. Μπορούσα να ακούσω τις κραυγές των Ελλήνων στις εξέδρες. Είτε έβλεπα είτε όχι, θα ήξερα ποιος είχε νικήσει», τόνιζε αργότερα ο αείμνηστος Ναΐμ.
«Μέσα μου πίστευα ότι μπορούσα να σηκώσω τα 190κ. Επτά κιλά περισσότερα από το παγκόσμιο ρεκόρ που υφίστατο πριν από τη διοργάνωση. Αλλά πίστευα σε μένα», δήλωνε με τη σειρά του ο Βαλέριος.
Ο Πόντιος με τη λιονταρίσια καρδιά ανεβαίνει στην πλατφόρμα και ο Ιακώβου του λέει: «Συγκεντρώσου ωραία. Μην βιάζεσαι. Μην βιαστείς στο πρώτο να γίνει τεχνική ωραία».
Τα σηκώνει μέχρι τους ώμους. Απέχει μερικά εκατοστά και λιγότερα δευτερόλεπτα από το χρυσό. Αλλά δεν τα καταφέρνει. Δεν ξεπερνά τον ημίθεο Ηρακλή, όμως καταγράφει κι εκείνον τον άθλο του. Ο Λεωνίδας από τη Σπάρτη, ο Λεωνίδης από τον Πόντο.
«Κυρίες και κύριοι, μόλις παρακολουθήσατε τη σπουδαιότερη μονομαχία άρσης βαρών στην Ιστορία», προσφωνεί από τα μεγάφωνα ο Λιν Τζόουνς.
Από τα ενδότερα του «World Congress Centre», ο Ναΐμ μαθαίνει ότι αποτελεί πια τον πρώτο αρσιβαρίστα που κατακτά τρία χρυσά μετάλλια και γίνεται ένα με τους συμπατριώτες του.
«Ναΐμ, είσαι ο καλύτερος», αναγνωρίζει πριν από την απονομή ο Βαλέριος.
«Όχι Βαλέριε. Και οι δύο είμαστε οι καλύτεροι», του αποκρίνεται ο Ναΐμ.
Πύρρος, Κάχι, Βαλέριος, «κάτσε κάτω απ’ την μπάρα». Η Ελλάδα παγκόσμια πρωταθλήτρια της άρσης βαρών
Η μάχη των δύο “λιονταριών”:
Ο Βαλέριος ασπάζεται το σκεπασμένο με τουρκική σημαία φέρετρο του Ναΐμ και περνά το μήνυμα της ενότητας:
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα