Με αφορμή το επικείμενο ντέρμπι μεταξύ της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος αναδημοσιεύει μέσω της στήλης Replay στο Sport-Retro.gr μερικά από τα προσωπικά του βιώματα (και όχι μόνο).
***
«Αν το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, οι προφήτες του είναι τα ντέρμπι». Σοφές κουβέντες που άκουσα κάποτε από το στόμα του μεγαλύτερου Ιταλού αθλητικού δημοσιογράφου, του αείμνηστου Τζάνι Μπρέρα.
«Θέλεις να καταλάβεις τι είναι πραγματικά αυτό που μας συγκινεί στο ποδόσφαιρο; Πήγαινε σε όποιο ντέρμπι σε βγάλει ο δρόμος σου», ήταν τα λόγια του και ομολογώ πως φρόντισα να ακολουθήσω με ευλάβεια τη συμβουλή.
Στην Ελλάδα αυτονόητα έχω δει πολλά ντέρμπι. Στην Ευρώπη είχα την τύχη να ζήσω μέσα στο γήπεδο το Ρέιντζερς-Σέλτικ, το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, τα Μίλαν-Ίντερ, Λάτσιο-Ρομα, Γιουβέντους-Τορίνο, ακόμη και το Τζένοα-Σαμπντόρια.
Πήγα στο Ρεάλ-Ατλέτικο, στο Ερυθρός Αστέρας-Παρτίζαν στο Βελιγράδι, όπως και το Λέφσκι-ΤΣΣΚΑ στη Σόφια, έχω δει Σάλκε-Ντόρτμουντ, αλλά και Μπάγερν εναντίον Μόναχο 1860.
Στην Αγγλία το ίδιο. Από Λίβερπουλ-Έβερτον, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μάντσεστερ Σίτι, Άστον Βίλα-Μπέρμιγχαμ, Άρσεναλ-Τότεναμ, Άρσεναλ-Τσέλσι, ακόμη και Σέφιλντ Γιουνάιτεντ-Σέφιλντ Γουένσντεϊ με έφερε ο δρόμος.
Πουθενά, πάντως, δεν βίωσα την τεταμένη ατμόσφαιρα των παιχνιδιών μεταξύ της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Άλλωστε πολύ πριν ακούσω την κουβέντα του Μπρέρα, η μοίρα είχε φροντίσει να μου χαρίσει την εμπειρία ενός τέτοιου ματς.
Το πρώτο καταγεγραμμένο «στημένο» ματς ήταν ένα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Λίβερπουλ του 1915!
Ήταν η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων του 1978, όταν πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του «Ολντ Τράφορντ», προκειμένου να δω την απόλυτη κόντρα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Για ένα παιδί, αυτό ήταν η απόλυτη εμπειρία.
Η Λίβερπουλ πέρασε σαν σίφουνας με 3-0, όμως αυτό που έμενε χαραγμένο στο μυαλό ήταν η εικόνα των οπαδών των ηττημένων που χειροκροτούσαν τους παίκτες τους!
Σε περίοδο άκρατου χουλιγκανισμού και σε μία εποχή που τα αγγλικά γήπεδα ήταν παμπάλαια, χωρίς την παραμικρή άνεση, αυτή η εικόνα ήταν ασυμβίβαστη με το υπόλοιπο τοπίο.
Στην ελληνική σκέψη έμοιαζε αδιανόητο ακόμη και σε μία δεκαετία που οι «νεκρές ζώνες» και οι λοιπές χαριτωμενιές ήταν πράγματα άγνωστα στη χώρα μας.
Τότε ακόμη οι οπαδοί στην εξέδρα στο Καραϊσκάκη, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην Τούμπα και στη Λεωφόρο πήγαιναν μαζί και πολλές φορές κάθονταν ανάμικτα.
Η επιστροφή του «βασιλιά» Ερίκ
Στα χρόνια που ακολούθησαν έχω δει στο γήπεδο τριάντα (και βάλε) ματς μεταξύ των δύο «αιωνίων» του αγγλικού ποδοσφαίρου που έκοβαν την ανάσα.
-Το 3-3 του 1988, όταν η Λίβερπουλ προηγήθηκε 3-1 και η Γιουνάιτεντ ισοφάρισε με 10 παίκτες, ήταν συγκλονιστικό.
-Το 1-1 του 1985 στο «Ολντ Τράφορντ», όπου η Λίβερπουλ μπλόκαρε τη Γιουνάιτεντ, η οποία πήγαινε… τρένο με 10 σερί νίκες.
-Ήμουν εκεί στο 2-3, σκορ όπου η ομάδα του Φέργκιουσον «άλωσε» το «Άνφιλντ» το 1999.
https://www.youtube.com/watch?v=nvVW4tYsTq4
-Στο «Μιλένιουμ» του Κάρντιφ το 2003, είδα τη Λίβερπουλ να κατακτά το League Cup, με τη «φωτοβολίδα» του Τζέραρντ και το πλασέ του Όουεν.
–Ήμουν στην επιστροφή του Καντονά στα γήπεδα στο 2-2 του Οκτωβρίου του 1995, όταν ο νεαρός Ρόμπι Φάουλερ πήγε να κερδίσει σχεδόν μόνος του το ματς.
Σπάνια ένιωθες να μην έχει ενδιαφέρον το ντέρμπι. Σπάνια τα παιχνίδια έληγαν χωρίς γκολ. Χαρακτηριστικά θυμάμαι εκείνο των Χριστουγέννων του 1989 και αυτό του 2005 στο «κύκνειο άσμα» του Ρόι Κιν.
Τον Μάρτιο του 2016 περιέγραψα το ματς, όπου για πρώτη φορά οι δύο ομάδες τέθηκαν αντιμέτωπες σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και η Λίβερπουλ νίκησε άνετα 2-0, προτού αποσπάσει 1-1 στη ρεβάνς και εξασφαλίσει την πρόκριση στην προημιτελική φάση του Europa League.
Πολ Ινς: Η μοναδικότητα ενός «αλαζόνα» εργάτη
Συνήθως, ο… μπαξές βγάζει λουλούδια και οι ιστορίες των μεταξύ τους ματς γεμίζουν βιβλίο:
-Το 1977 η Γιουνάιτεντ στέρησε από τη Λίβερπουλ το τρεμπλ
-Η Γιουνάιτεντ πήρε το τρεμπλ το 1999, χρονιά που συναντήθηκαν και στο Κύπελλο, όπου με τα γκολ των Σόλσκιερ και Γιορκ στα τελευταία λεπτά επικράτησε 2-1
Η Λίβερπουλ αγνοεί τη νίκη επί της Γιουνάιτεντ από εκείνο το εντυπωσιακό 3-0 στο «Ολντ Τράφορντ» τον Μάρτιο του 2014, ενώ στο «Άνφιλντ» νίκησε τον Σεπτέμβριο του 2013 με γκολ του Στάριτζ.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νιώθει πολύ άνετα στο «Άνφιλντ», αφού έχει μια ντουζίνα νίκες την εποχή της Premier League από το 1993 και μετά.
Όσα έχω δει, όμως, μέσα στο γήπεδο μοιάζουν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε μια βραδιά του Ιανουαρίου του 1994, όταν η Γιουνάιτεντ, η οποία είχε γίνει καπνός στην Premiership (με 11 πόντους διαφορά από τη δεύτερη Μπλάκμπερν) προηγήθηκε στο πρώτο 20λεπτο με 3-0 στο «Άνφιλντ».
Η Λίβερπουλ του Γκρέιαμ Σούνες, 8η στη βαθμολογία και με μηδέν ηθικό, έμοιαζε έτοιμη να διασυρθεί. Ο κόσμος διαισθανόμενος πως η ομάδα δεν μπορούσε, προσέφερε αυτό που περνούσε από το χέρι του. Για την ακρίβεια από τη φωνή του.
Άρχισε να τραγουδά το «You ‘ll Never Walk Alone», με έναν τρόπο που μέχρι τότε δεν είχα ποτέ ακούσει. Η φωνή έβγαινε από την ψυχή, από τα βάθη της με τέτοιο τρόπο, που έμοιαζε ως προσευχή στην ελπίδα, ως μια αγωνιστική λιτανεία προς το αδύνατο και το αδιανόητο.
Αυτή η μετριότατη Λίβερπουλ μείωσε με δύο γκολ του Κλαφ και στο τελευταίο δεκάλεπτο, με το γήπεδο να νιώθεις πως θα πέσει από τις φωνές, ήρθε η ισοφάριση από τον Νiλ Ράντοκ με κεφαλιά. Το 0-3 είχε γίνει 3-3 πραγματικά από το πουθενά και χάρη στην εξέδρα!
Μέχρι την ανατροπή του τελικού στην Πόλη το 2005, θα ορκιζόμουν πως δεν έχω ξανακούσει τέτοιο παλμό, τέτοια ζωή, τέτοια δύναμη από τον κόσμο μίας ομάδας προς 11 παίκτες (στην πλειοψηφία τους μετριότατους), που αντιμετώπιζαν έναν σαφέστατα ανώτερο και πιο τεχνικό αντίπαλο. Εκείνο το ματς περιελάμβανε όλα όσα σημαίνουν για τους οπαδούς της Λίβερπουλ τα ντέρμπι με τη Γιουνάιτεντ.
Και το ίδιο συμβαίνει με την άλλη πλευρά. Στα χρόνια της 15ετούς κυριαρχίας της Λίβερπουλ και της ανομβρίας τίτλων στο «Ολντ Τράφορντ», η Γιουνάιτεντ έκανε συχνά… κηδείες στον αιώνιο αντίπαλό της.
Αυτό το παιχνίδι είναι το αγγλικό clásico και σε τέτοια παιχνίδια δεν μετρούν μόνο οι βαθμοί. Είναι το ντέρμπι που κάθε παίκτης, προπονητής, παράγοντας και, κυρίως, οπαδός ζει και αναπνέει για να νικήσει».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα