Το καλοκαίρι του 1997 έμπαινα σε εφηβικό στάδιο. Έπειτα από έναν χρόνο αποχής η οικογένεια επέστρεφε στην Κρήτη για τις καθιερωμένες διακοπές. Θάλασσα, ρακέτες, καταδύσεις, ποδόσφαιρο… Όλα τα καλά της ηλικίας.
Αν υπήρχε μία στιγμή που αισθάνθηκα απογοήτευση ήταν ότι δεν προλάβαμε να υποδεχθούμε τον Νίκο Κακλαμανάκη στην ακτή που «προσάραξε», έπειτα από το διήμερο που χρειάστηκε για να κάνει τον διάπλου του Αιγαίου.
Στα… χασομέρια του παιδικού μου μυαλού φάνταζε ακατόρθωτο αυτό που επιχείρησε να πετύχει ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης της Ατλάντα. Τώρα, πατημένος 30άρης πια, εξακολουθώ να νιώθω δέος γι’ αυτήν του την κάθοδο από το Σούνιο μέχρι την Κρήτη.
***
Ούριος άνεμος
Ο Νίκος Κακλαμανάκης γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1968, σε μία περιοχή της Αττικής που έχει συνδεθεί με μία μεταπολεμική Συμφωνία και, βέβαια, με τη θάλασσα.
Όταν εκείνος πραγματοποιούσε τα πρώτα του βήματα στη Βάρκιζα, δεν είχε υπογράψει κάποια συμφωνία με την επιτυχία. Ωστόσο, προπονήθηκε σκληρά, αγάπησε παθολογικά το γαλάζιο χρώμα του Αιγαίου και διακρίθηκε όσο λίγοι Έλληνες αθλητές.
Ίσως η βουτιά που του έκανε ο πατέρας του στα νερά της Άνδρου προτού καν απογαλακτιστεί, να μετέφερε στο «είναι» του την αλμύρα, η οποία αποτελεί κινητήριο μοχλό του.
Σε ηλικία 11 ετών έκανε την αρχή με την ένταξή του στην κατηγορία Mistral, στα 13 του κατέκτησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων και στα 17 του το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών.
Η περίοδος της ενηλικίωσης συνέπεσε με την πρώτη συμμετοχή (και την 3η θέση) σε διεθνή αγώνα: το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων του 1986.
Όταν 3 χρόνια αργότερα, ήτοι το 1989, κατέλαβε τη 2η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ο… θαλάσσιος περίγυρος διαπίστωσε ότι αυτός ο νεαρός ιστιοπλόος έχει λαμπρό μέλλον.
Να σημειωθεί ότι ο Κακλαμανάκης δεν έδωσε το «παρών» στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, επειδή όπως είχε αποκαλύψει πριν από μερικά χρόνια ένα ισχυρό πολιτικό πρόσωπο παρενέβη και έδωσε το χρίσμα σε αθλητή με πολύ λιγότερες επιτυχίες.
Ευτυχώς δεν απογοητεύθηκε ούτε από τον παραγκωνισμό του 1988 ούτε από την 9η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης εν έτει 1992. Τα καλύτερα έρχονταν…
Η εγκατάσταση στον… αφρό
Σπανίως συναντάς έναν Έλληνα αθλητή με τόσες πολλές διακρίσεις σε ολυμπιακό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Ο Νίκος Κακλαμανάκης έκανε την αρχή το 1993 με την πρωτιά στους Μεσογειακούς Αγώνες, ακολούθησε εκείνη του 1994 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ελλάδας και μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα μεσολάβησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1995 και το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς.
«Κατάλαβα από νωρίς ότι κανείς δεν είναι ανώτερος από τη θάλασσα και τον άνεμο. Πόσες φορές έφυγα από τη θάλασσα ματωμένος, πονεμένος και νικημένος… Ξαναγύρισα κοντά της πιο δυνατός. Δεν ήμουν αρχικά καλύτερος από τους αντιπάλους μου, απλά δεν τα παράτησα ποτέ».
Δικά του λόγια στο συγκινητικό video που ανάρτησε όταν συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την κατάκτηση του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου στην Ατλάντα, στις 30 Ιουλίου 1996.
Φυσικά, η θέλησή του τον ανέβασε και τα επόμενα χρόνια στις υψηλότερες θέσεις ουκ ολίγες φορές, με αποκορύφωμα τα χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1996 (Ισραήλ), του 2000 (Αργεντινή) και του 2001 (Ελλάδα).
Οι υπόλοιπες διακρίσεις και η Φλόγα
Ο Κακλαμανάκης κατέκτησε ακόμη 4 χάλκινα μετάλλια στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1992, του 1993, του 1995 και του 1998.
Επιπλέον, επί 2 συναπτά έτη (1995-1996) βρισκόταν στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης της Διεθνούς Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας.
Στις εξωαγωνιστικές διακρίσεις του θα πρέπει να συμπεριληφθεί το γεγονός ότι μαζί με τη Νίκη Μπακογιάννη ήταν οι τελευταίοι λαμπαδηδρόμοι επί ελληνικού εδάφους εν όψει Ατλάντα.
Επίσης, ο «γιος του ανέμου» υπήρξε 2 φορές σημαιοφόρος της «γαλανόλευκης» αποστολής σε Ολυμπιακούς Αγώνες: στην τελετή λήξης της Ατλάντα το 1996 και στην τελετή έναρξης του Σίδνεϊ το 2000.
Η τρίτη συμμετοχή του στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση του πλανήτη δεν συνδυάστηκε με θέση στο βάθρο, καθώς επί αυστραλιανού εδάφους κατέκτησε την 6η θέση.
Το 2003 σε ηλικία πια 35 ετών, πέρασε στον λαιμό του το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας, πίσω μόνο από τον 11 χρόνια νεότερό του Πρζέμισλαφ Μιαρτσίνσκι.
Ενδεχομένως αυτό το γεγονός να του έδωσε δύναμη για να τα δώσει όλα εν όψει της συμμετοχής του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.
Προηγήθηκε η μέγιστη, κατά τον ίδιο, τιμή της καριέρας του, όταν επελέγη ως ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος που άναψε τον βωμό στο ΟΑΚΑ και κήρυξε την έναρξη της διοργάνωσης στις 13 Αυγούστου.
«Μάτωσα τα χείλη μου»
Πράγματι, έπειτα από σκληρές προπονήσεις και ολύμπια θέληση, ο «γιος του ανέμου» έφτασε στο δεύτερο Ολυμπιακό μετάλλιο της ολόχρυσης καριέρας του.
Η 11η κούρσα της 25ης Αυγούστου 2004 δεν εξελισσόταν καλά για τον Έλληνα ιστιοπλόο, καθώς στις πρώτες 3 σημαδούρες δεν βρισκόταν σε θέσεις βάθρου, όμως στην τελευταία ευθεία έδωσε τα πάντα, κατετάγη 10ος και εξασφάλισε το ασημένιο πίσω από τον Γκαλ Φρίντμαν (Ισραήλ).
Αμέσως μετά το τέλος της κούρσας δήλωσε χαρακτηριστικά: «Στα περάσματά μου από τις σημαδούρες έχω δαγκώσει τα χείλη μου τόσες φορές, που τα μάτωσα. Η κούρσα ήταν για πολύ γερά νεύρα. Η ευθύνη βάρυνε τους ώμους μου. Έπρεπε να τα ξεχάσω όλα. Όταν πέρασα 17ος στην τελευταία σημαδούρα, είπα μέσα μου πολλά… ακατάλληλα λόγια.
Στο τέλος της κούρσας χαλάρωσα και πέτυχα τις αλλαγές χάρη στην ψυχή. Ήταν μια από τις δυσκολότερες κούρσες της καριέρας μου, αλλά η πιο σημαντική. Η ιστιοπλοΐα δεν είναι εύκολο άθλημα, θέλει γερά νεύρα. Μεγάλο φορτίο η ελληνική σημαία.
Και τελικά τα κατάφερα, όπως το 1981 όπου εδώ στον Άγιο Κοσμά, κατέκτησα το πρώτο μου μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.
Έπρεπε να ζήσω τέτοιες μεγάλες στιγμές στη χώρα μου. Ήταν σαν να συνωμότησε το σύμπαν. Αυτό που δίνω σήμερα, είναι αυτό που όφειλα στον Θεό και τους Έλληνες».
Το φινάλε, η ανθρωπιά και το παράπονο
Ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής του 1996, τελειόφοιτος του ΤΕΦΑΑ και σμηναγός στην Πολεμική Αεροπορία δεν σταμάτησε παρά τη δήλωση της μητέρας του σε Ισραηλινό δημοσιογράφο, έπειτα από το ασημένιο μετάλλιο του 2004.
«Φινίτο λα μιούζικα, πασάτο λα φιέστα», είχε πει η υπερήφανη μάνα, όμως ο γιος της έδωσε το «παρών» και σε 5η Ολυμπιάδα, το 2008 στο Πεκίνο, όπου κατέλαβε την 8η θέση στα RS:X.
Πέντε χρόνια νωρίτερα, στο πλαίσιο της δοκιμαστικής διοργάνωσης «Αθήνα 2003 Regatta», είχε φανερώσει ένα μικρό δείγμα της ανθρωπιάς του, κατά τη διάρκεια ιστιοδρομίας.
Συγκεκριμένα λίγο πριν να τερματίσει, ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης του 1996 χτύπησε άθελά του την Άνια Κέσερ και αντί να συνεχίσει την πορεία προς την πρωτιά, εγκατέλειψε για να βοηθήσει την Ελβετία, μέχρι να φτάσουν τα διασωστικά σκάφη.
Tα μετάλλια του Νίκου Κακλαμανάκη
[lt id=”79″]
Το «σήμερα» βρίσκει τον Νίκο Κακλαμανάκη να καλείται να μαθητεύσει σε μια σχολή ιστιοπλοΐας, η οποία και θα του χορηγήσει το απαραίτητο πτυχίο, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να προπονεί τον Βύρωνα Κοκκαλάνη.
Ο «γιος του ανέμου» είναι διατεθειμένος να περάσει από αυτή τη σχολή, ασχέτως αν κατά το παρελθόν είχε κληθεί να διδάξει σε αυτή, ωστόσο το πρόβλημα είναι ότι η λειτουργία της επαφίεται στις βουλές των εκάστοτε επικεφαλής της αρμόδιας Ομοσπονδίας.
Αν ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, τότε η χώρα θα έχει αυξημένες πιθανότητες για διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αφού υπάρχει το ρητό «με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις».
Κι ο Νίκος Κακλαμανάκης γνωρίζει όσο κανένας άλλος Έλληνας ιστιοπλόος το σχολείο της θάλασσας. Χρόνια πολλά «γιε του ανέμου». Με ένα «γαλανόλευκο» ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, που γνωρίζουμε ότι εσύ θα το εκλάβεις ως ένα όμορφο δώρο.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα