«Έτσι έζησα τη Σφαγή του Μονάχου». Ο Βασίλης Παπαδημητρίου στο Sport-Retro.gr
Ολυμπιακοί Αγώνες: Η κορυφαία αθλητική διοργάνωση που, υποτίθεται, περνά το μήνυμα της παγκόσμιας ειρήνης και συνδέεται αυτόματα με την εκεχειρία, δηλαδή την προσωρινή παύση των εχθροπραξιών στον πλανήτη.
Πριν από 45 χρόνια, όμως, επί γερμανικού εδάφους και συγκεκριμένα στο Μόναχο, έμελλε να γραφτεί η πιο μελανή σελίδα στην Ιστορία του σύγχρονου Ολυμπισμού.
Στις 5 Σεπτεμβρίου 1972, μέλη της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» κατόρθωσαν να εισβάλλουν στο Ολυμπιακό Χωριό και να κατευθυνθούν στο απομονωμένο κτίριο της ισραηλινής αποστολής.
Οι πρωινές ώρες της 11ης ημέρας της διοργάνωσης προμήνυαν ότι ο πλανήτης θα σοκαριστεί, αρχής γενομένης από τη δολοφονία ενός προπονητή κι ενός αρσιβαρίστα.
Κατόπιν, οι 8 ένοπλοι συνέλαβαν 9 ομήρους και για τη σωτηρία τους αξίωσαν από τις κυβερνήσεις της Δυτικής Γερμανίας και του Ισραήλ την απελευθέρωση 234 Παλαιστινίων που κρατούνταν από τους Ισραηλινούς, την αποφυλάκιση 2 Γερμανών τρομοκρατών, καθώς και την ασφαλή διαφυγή των ιδίων από τη χώρα.
Τα αιτήματά τους δεν έγιναν αποδεκτά τόσο από τον καγκελάριο Βίλι Μπραντ όσο και από την Ισραηλινή πρωθυπουργό Γκόλντα Μέιρ, ωστόσο προσπάθησαν να τους δελεάσουν με ένα σεβαστό χρηματικό ποσό ή με την αντικατάσταση των ομήρων από Γερμανούς πολίτες.
Οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν την προσφορά, επέμειναν στους όρους τους και τότε εκπονήθηκε ένα σχέδιο από τις τοπικές αρχές, με στόχο να τους εγκλωβίσουν σε ένα κοντινό αεροδρόμιο.
Αργά το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου, οι Γερμανοί σκοπευτές που είχαν κατακλύσει το αεροδρόμιο άνοιξαν πυρ και τότε οι τρομοκράτες σκότωσαν τους 9 ομήρους.
Από την ανταλλαγή πυροβολισμών, τον θάνατο βρήκαν επίσης οι 5 από τους 8 Παλαιστίνιους (σ.σ. οι 3 συνελήφθησαν) κι ένας Γερμανός αστυνομικός.
Συνολικά, η τρομοκρατική ενέργεια του Μονάχου κόστισε 17 ανθρώπινες ζωές, ενώ οι συλληφθέντες απελευθερώθηκαν έπειτα από μία αεροπειρατεία, προτού πέσουν θύματα της Μοσάντ (σ.σ. ισραηλινή ΕΥΠ).
***
Αυτά, περιληπτικά, συνέβησαν τη «μαύρη» εκείνη ημέρα του Σεπτεμβρίου του 1972, κι ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες όδευαν προς την ολοκλήρωσή τους.
Το Sport-Retro.gr δίνει τον λόγο στον Βασίλη Παπαδημητρίου, τον περίφημο πρωταθλητή του ύψους με τις σπουδαίες διακρίσεις σε βαλκανικό, μεσογειακό, αλλά και πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο 69χρονος βετεράνος άλτης, ο οποίος κατετάγη 12ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, περιγράφει όσα έζησε εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές.
«Εγώ δεν είχα αγωνιστεί ακόμα. Τότε είχε τραυματιστεί ο Βασίλης ο Παπαγεωργόπουλος. Τα δωμάτιά μας ήταν δίπλα-δίπλα κι εγώ πήγαινα τα βράδια και του κρατούσα παρέα γιατί είχε απογοητευθεί. Έκλαιγε, επειδή δεν πίστευε κανένας ότι είχε τραυματιστεί. Κουταμάρες…
Πίναμε, λοιπόν, ένα ποτό και κάποια στιγμή το βράδυ εκεί στο δωμάτιό του, ακούσαμε πυροβολισμούς. Αναρωτηθήκαμε τι έγινε, αλλά σκεφτήκαμε ότι κάποιος θα κέρδισε κανα μετάλλιο και πως το πανηγύριζαν. Εκεί έληξε το θέμα.
Πρωί-πρωί την άλλη μέρα πήγα με το τρένο στο Μόναχο για να αγοράσω κάτι σουβενίρ. Γύρισα κατά τις 11 και είδα μαζεμένο πολύ κόσμο. Αστυνομίες, στρατούς… Έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο στις κάρτες όσων ήθελαν να περάσουν την είσοδο. Μου έκανε εντύπωση αυτό, ρώτησα τι είχε συμβεί και τότε έμαθα.
Η αποστολή των Ισραηλινών αθλητών ήταν κοντά στο δικό μας κτίριο. Εγώ δεν είχα γνωστούς, αλλά είχαν τα παιδιά της άρσης βαρών (σ.σ. τα 4 από τα 11 θύματα της αποστολής ασχολούνταν με το συγκεκριμένο άθλημα).
Οι Αγώνες σταμάτησαν για μία ημέρα λόγω πένθους. Φυσικά, αυτή η ιστορία μας επηρέασε και μας έβγαλε από τους ρυθμούς μας. Δεν σου κρύβω ότι φοβόμασταν κιόλας όταν μάθαμε ότι έγινε αυτή η ενέργεια».
Ερωτηθείς αν η τραγωδία αυτή θα μπορούσε να αποφευχθεί, ο κ. Παπαδημητρίου ήταν σαφής: «Θα μπορούσε. Το λάθος ήταν των Γερμανών, οι οποίοι είχαν κάποιες διαμάχες με τους Ισραηλινούς. Τώρα θα μου πεις ότι δεν πρέπει να μεταφέρεις τον πόλεμο μέσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έτσι δεν είναι;
Οι Παλαιστίνιοι ζητούσαν να τους δώσουν ένα αεροπλάνο και να φύγουν. Αν οι Γερμανοί ήταν πιο ψύχραιμοι και τους άφηναν, δεν θα άνοιγε ρουθούνι. Θα τα έβρισκαν κάποια στιγμή. Πιστεύω ότι οι Γερμανοί δεν ήθελαν να αιωρείται η αμφιβολία ότι τους άφησαν να φύγουν χωρίς να κάνουν τίποτα».
***
Ο ένας θα πει ότι η πολιτική δεν πρέπει να μπαίνει στον αθλητισμό. Ο άλλος ότι και ο αθλητισμός είναι πολιτική. Κι όσο εμείς ψάχνουμε η εκεχειρία θα γίνεται ολοένα και πιο άγνωστη λέξη.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα