Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν μία διοργάνωση, η κορυφαία αθλητική διοργάνωση για την ακρίβεια, που έχει προσφέρει πληθώρα συγκινητικών στιγμών ανά τα χρόνια.
Δάκρυα χαράς και λύπης, ιστορίες που αποτελούν μνημεία στο κουράγιο, το θάρρος και την αυταπάρνηση που μπορεί να δείξει ένας άνθρωπος.
Μία τέτοια ιστορία, η οποία έγινε σαν σήμερα (3 Αυγούστου) στους Αγώνες του 1992 με πρωταγωνιστή τον Ντέρεκ Ρέντμοντ, θυμάται το Sport-Retro.gr.
Άδοξο φινάλε στη Σεούλ
Ο Ντέρεκ Άντονι Ρέντμοντ, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1965 στο Μπλέτσλεϊ του Μπάκιγχαμσαϊρ από γονείς μετανάστες με καταγωγή από τις Δυτικές Ινδίες.
Όπως κάθε παιδί γεννημένο στην Αγγλία, αρχικά τον τράβηξε το ποδόσφαιρο και ως οπαδός της Νιούκαστλ, ονειρευόταν να παίξει για την ομάδα της καρδιάς του.
Τα πόδια του ίσως τον βοηθούσαν σε μία τέτοια προσπάθεια, αλλά τελικά ήταν τόσο γρήγορα που σε εφηβική ηλικία τον κέρδισε ο στίβος.
Το 1985 σε ηλικία 20 ετών κατέρριψε το βρετανικό ρεκόρ στα 400 μέτρα, με χρόνο 44:82, ενώ το 1986 στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στη Στουτγκάρδη και το 1987 κατετάγη δεύτερος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ρώμης με την ομάδα σκυταλοδρομίας στο αγώνισμα 4Χ400.
Είχε φτάσει η ώρα της πρώτης συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1988 στη Σεούλ, αλλά λίγο πριν από τον αγώνα αποσύρθηκε, καθώς υπέφερε από τενοντίτιδα και οι δύο ενέσεις που είχε κάνει εκείνο το πρωί δεν τον είχαν βοηθήσει.
Σαν να μην έφτανε αυτό τραυματίστηκε περαιτέρω στον αχίλλειο τένοντα στο ζέσταμα και έτσι η πρώτη παρουσία του στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση έληξε άδοξα.
Ο Ρέντμοντ είχε αρχίσει να ταλαιπωρείται από τραυματισμούς από το 1986, όταν και είχε απουσιάσει από τους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες στο Εδιμβούργο και πράγματα όσο πήγαιναν και χειροτέρευαν.
Ένδοξο φινάλε στη Βαρκελώνη
Το καλοκαίρι του 1989 έφτασε κοντά στην απόσυρση από τη δράση, αλλά βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει και το 1991 στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στο Τόκιο στα 4Χ400, όταν η βρετανική ομάδα έκανε την έκπληξη απέναντι στους Αμερικανούς.
Αυτή έμελλε να είναι και η κορυφαία στιγμή του στα ταρτάν, όμως οι μεγαλύτερες διακρίσεις δεν μετριούνται μόνο με μετάλλια, κύπελλα και βάθρα…
Παρά τα οκτώ χειρουργεία της προηγούμενης εξαετίας, ο Ντέρεκ Ρέντμοντ δίνει το “παρών” στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 και, μάλιστα, ορισμένοι στη Βρετανία «ψιθυρίζουν» ότι έχει ελπίδες για μετάλλιο.
Το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακό, καθώς στον προημιτελικό των 400 μέτρων τερματίζει πρώτος στη σειρά του και έχει τον καλύτερο χρόνο συνολικά.
«Ένιωθα έτοιμος από κάθε άποψη και δεν έδωσα καν το 100% στον προημιτελικό. Έτσι αποφάσισα μετά από συζήτηση με τον πατέρα μου και τον προπονητή μου, να δώσω κάτι παραπάνω στον ημιτελικό για να πάρω καλύτερη θέση εκκίνησης στον τελικό», δήλωσε το 2006 σε συνέντευξή του.
Στον ημιτελικό ξεκινά καλά και μετά από 150 μέτρα είναι μέσα σε όσους προπορεύονται αλλά ξαφνικά σταματάει: «Όλα πήγαιναν άψογα. Είχα επιτύχει την καλύτερη εκκίνηση απ’ όλους και ετοιμαζόμουν μετά την πρώτη στροφή να επιταχύνω στο μέγιστο, αλλά εκεί ένιωσα ένα τράβηγμα».
Ο Ρέντμοντ πιάνει το ισχίο του και πέφτει στα γόνατα προδομένος από τους τένοντες, βάζει τα κλάματα, αλλά λίγο αργότερα θα γράψει μία από τις πιο χρυσές σελίδες πείσματος και θάρρους στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
«Θα το τελειώσουμε αυτό μαζί»
Οποιοσδήποτε αθλητής θα περίμενε κανονικά τους γιατρούς και τους τραυματιοφορείς να τον βοηθήσουν να αποχωρήσει από το γήπεδο, αλλά μόλις αυτοί τον πλησίασαν ο Ρέντμοντ σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει κουτσαίνοντας!
«Σηκώθηκα στα πόδια μου αμέσως. Δεν υπήρχε πιθανότητα να αποχωρήσω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες πάνω σε ένα φορείο. Επίσης από τον πόνο και το σοκ, δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν και πραγματικά πίστευα ότι μπορούσα ακόμα να προκριθώ. Νόμιζα ότι έτρεχα και μάλιστα γρήγορα, μόνο όταν είδα το video κατάλαβα την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν», δήλωσε αργότερα.
Παρά την προσπάθειά του φαινόταν ότι δεν θα καταφέρει να φτάσει στον τερματισμό, αλλά τότε συνέβη κάτι αναπάντεχο και μοναδικό στα χρονικά: ένας μεσήλικας με καπέλο και λευκό T-shirt εισέβαλε στον στίβο και τον κράτησε όρθιο.
Ο μεσήλικας ήταν ο Τζιμ Ρέντμοντ, πατέρας του Ντέρεκ, ο οποίος τον βοήθησε να φτάσει ως το τέρμα, τη στιγμή που αυτός έκλαιγε με λυγμούς πάνω στον ώμο του.
«Όταν τον είδα να πέφτει, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είχα παρακολουθήσει το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας του για τους αγώνες και ήμουν σε θέση να γνωρίζω ότι ήταν στο υψηλότερο επίπεδο φυσικής κατάστασης που είχε φτάσει ποτέ. Έδωσα αμέσως στον Τομ Χάντλεϊ να φυλάξει την κάμερά μου και έτρεξα προς το στίβο.
Αντέδρασα όπως θα αντιδρούσα αν τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο. Δεν είχα σκοπό να τον βοηθήσω να συνεχίσει τον αγώνα, αλλά να τον σταματήσω. Δεν μπορούσα να τον βλέπω να πονάει. Μόλις έφτασα δίπλα του, του είπα να σταματήσει και να αφήσει τους γιατρούς να το αναλάβουν, έτσι ώστε αν είναι καλύτερα μετά, να αγωνιστεί αργότερα στην σκυταλοδρομία. Αρνήθηκε. Οπότε του είπα ‘εντάξει τότε, ας το τελειώσουμε αυτό μαζί’», αποκάλυψε αργότερα ο Τζιμ Ρέντμοντ.
Την ίδια στιγμή, πίσω στην πατρίδα, η μητέρα και η αδερφή του Ντέρεκ παρακολουθούσαν σοκαρισμένες το γεγονός από την τηλεόραση.
Η 28χρονη Κάρεν, μάλιστα, ήταν έγκυος και από το άγχος οδηγήθηκε σε πρόωρο τοκετό, γεγονός που ο Ντέρεκ έμαθε αργότερα από τους δημοσιογράφους.
Όταν πατέρας και γιος πέρασαν τη γραφή του τερματισμού, οι 65.000 άνθρωποι που βρίσκονταν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης τους αποθέωναν ασταμάτητα.
«Δεν είχα ακούσει ποτέ τον πατέρα μου να βρίζει, αλλά σε εκείνα τα τελευταία μέτρα μέχρι το τέρμα, άκουσα αρκετές ‘καινούργιες’ λέξεις από το στόμα του. Με το που τέλειωσε πήγα αμέσως στους γιατρούς κλαίγοντας και είδα αργότερα το video. Πίστευα ότι μπορεί να αποδοκιμαζόμουν από τον κόσμο, ωστόσο τελικά συνέβη το ακριβώς αντίθετο», λέει σήμερα ο Ρέντμοντ.
Η αγγλική «Guardian» την επόμενη μέρα είχε πρωτοσέλιδο πατέρα και γιο, όμως εντός περιορίστηκε σε μία μικρή αναφορά του ανταποκριτή Τζον Ρόντα, ο οποίος σε μία προσβλητική επίδειξη αγγλικής φλεγματικότητας έγραψε: «Μια θεατρινίστικη παράσταση που όσοι τη χαρακτηρίζουν θαρραλέα μάλλον είναι πολύ μπερδεμένοι».
Η αποδοχή, πάντως, και η αποθέωση από συναθλητές, φιλάθλους προς το πρόσωπο του Ντέρεκ Ρέντμοντ ήταν άνευ προηγουμένου.
Φεύγοντας από το στάδιο εκείνο το βράδυ, ο άτυχος “νικητής” συναντήθηκε με τον αρχηγό της ομάδας στίβου Κρίστι Λίνφορντ. Δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις, αλλά κοίταξαν ο ένας τον άλλον και απλά αγκαλιάστηκαν δακρυσμένοι…
Χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης έφτασαν τις επόμενες ημέρες στον Ρέντμοντ, ανάμεσά τους κι ένα από την ομοεθνή του κολυμβήτρια Σάρον Ντέιβις, με την οποία παντρεύτηκε αργότερα.
Αυτό όμως που του έμεινε στη μνήμη, όπως έχει δηλώσει, ήρθε από έναν Καναδό συναθλητή του με τον οποίο δεν γνωριζόταν καν: «Αρκετό καιρό αφότου τα ονόματα των νικητών θα σβηστούν από τη μνήμη πολλών, όλοι θα θυμούνται εσένα επειδή τερμάτισες.
Θα θυμούνται την προσπάθειά σου και την αγάπη με την οποία στήριξε ένας πατέρας τον γιο του. Σε ευχαριστώ για το πιο αγνό παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας που αντίκρισα ποτέ μου. Θα θυμάμαι εσένα και την κούρσα σου για πάντα».
To θάρρος δεν μπορείς να το μετρήσεις
Τα επόμενα δύο χρόνια ο Ρέντμοντ υποβλήθηκε σε 11 ακόμα εγχειρίσεις και το 1994 έβαλε τέλος στην καριέρα του, ενώ παράλληλα αντιμετώπισε και προβλήματα έλκους λόγω της μεγάλης ποσότητας παυσίπονων χαπιών που λάμβανε.
Ο γιατρός του είπε πως ο πρωταθλητισμός τέλειωσε και η απάντηση του Ντέρεκ ήταν να του στείλει τη φωτογραφία από τη στιγμή που επιλέχθηκε στην ομάδα μπάσκετ της Μεγάλης Βρετανίας…
Αργότερα ασχολήθηκε με το ράγκμπι και παραλίγο να κληθεί στην εθνική, καθώς τα πήγαινε άψογα με την ομάδα της Κόβεντρι όπου αγωνιζόταν, ενώ σήμερα ασχολείται ερασιτεχνικά με τις πολεμικές τέχνες.
Επίσης, ο Ρέντμοντ έκανε ένα σύντομο πέρασμα από την τηλεόραση στο ενδιάμεσο, ως παρουσιαστής του τηλεπαιχνιδιού «Μονομάχοι».
Σήμερα ασχολείται με το αναπτυξιακό πρόγραμμα στίβου της Μεγάλης Βρετανίας από τη θέση του διευθυντή, ενώ ταυτόχρονα είναι ομιλητής σε εκδηλώσεις που αφορούν κοινωνικές ομάδες με διάφορα προβλήματα.
Η κούρσα του ημιτελικού των 400 μέτρων του 1992 χρησιμοποιήθηκε το 2008 σε ένα διαφημιστικό σποτ προώθησης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, όπου ο ηθοποιός Μόργκαν Φρίμαν σε ρόλο αφηγητή αναφέρει: «Αυτός και ο πατέρας του τερμάτισαν τελευταίοι, αλλά τερμάτισαν».
Οι κριτές του αγώνα, πάντως, θεώρησαν ότι ο Ρέντμοντ δεν τερμάτισε καθώς είχε βοήθεια από άλλον, όμως αυτό ήταν το λιγότερο, αφού στην καρδιά και τη μνήμη όλων είναι ο νικητής της κούρσας.
«Λίγο πριν να συμβεί το περιστατικό ένιωθα υπέροχα. Το σώμα και το μυαλό μου ήταν σε πλήρη συγχρονισμό και αρμονία, αλλά ξαφνικά τέλειωσαν όλα. Ένιωσα ότι τέλειωσαν όλα όσα για τα οποία είχα παλέψει. Μισούσα τους πάντες και τα πάντα. Ένιωθα οργισμένος που είχα τραυματιστεί.
Ήθελα να τελειώσω τον αγώνα και άρχισα να προχωράω κουτσαίνοντας. Τότε, στα 100 μέτρα πριν από το τέλος κι ενώ οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν, ένιωσα κάποιον να με κρατάει από το χέρι. Γύρισα και είδα τον πατέρα μου».
Ο Τζιμ Ρέντμοντ, από την πλευρά του, ο οποίος χρίστηκε λαμπαδηδρόμος στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012, δήλωσε: «Είμαι ο πιο περήφανος πατέρας στον κόσμο. Θέλει πραγματικό θάρρος για να κάνεις αυτό που έκανε ο Ντέρεκ. Είμαι πιο περήφανος γι’ αυτόν ακόμα κι από το να κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο».
Όπως αναφέρει εξάλλου και αντίστοιχο σποτ που είχε λανσάρει η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή σε καμπάνια της με μότο «Γιορτή της Ανθρωπότητας»: «Η δύναμη μετριέται σε κιλά, η ταχύτητα σε δευτερόλεπτα. Το θάρρος δεν υπάρχει τρόπος να το μετρήσεις».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα