“Ο Θεός να βάλει το χέρι του για να νικήσουμε τους Άγγλους…”. Σίγουρα μία από τις σκέψεις των Αργεντινών πριν από τον προημιτελικό του 1986.
Δεν ήταν θέμα τιμής. Δεν ήταν θέμα πρεστίζ. Δεν ήταν για να συνεχιστεί η πορεία προς τον τίτλο. Ήταν πολλά παραπάνω που έκαναν την ανάγκη για επικράτηση όχι απλώς επιτακτική, αλλά εθνικό ζήτημα.
Νίκη με κάθε τρόπο, νίκη με κάθε κόστος. Ακόμα καλύτερα αν γινόταν με τον τρόπο που έγινε. Με το “χέρι του Θεού”. Απλώς ως “Απόστολος” εστάλη ο “Pibe de Oro”, ίσως ο καλύτερος παίκτης που έχει χαϊδέψει τη “στρογγυλή θεά” επί γης.
Αν για την Μπαρτσελόνα λένε “mes que un club” (δηλαδή “κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ”), τότε κατά παράφραση, εκείνο το Αργεντινή-Αγγλία ήταν “mes que un partido” ( δηλαδή “κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι”).
Το αγωνιστικό παρασκήνιο
Οι ποδοσφαιρικοί λόγοι που καθιστούσαν επιβεβλημένη τη νίκη έχουν τις ρίζες τους πίσω στο 1966, τότε που η Αργεντινή είχε αντιμετωπίσει ξανά την Αγγλία στο πλαίσιο της προημιτελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η αμφιλεγόμενη αποβολή του αρχηγού Αντόνιο Ρατίν στο 36′ (ο Γερμανός διαιτητής Ρούντολφ Κρίτλιν υποστήριξε ότι τον αγριοκοίταξε και εν συνεχεία τον προσέβαλε, αν και ο παίκτης δεν γνώριζε ούτε αγγλικά ούτε γερμανικά) σηματοδότησε την έναρξη… εχθροπραξιών των δύο χωρών στον αθλητισμό.
Ο Αργεντινός ισχυρίστηκε ότι τον πλησίασε και απλώς του έδειξε το περιβραχιόνιο, ενώ αρνήθηκε να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο επειδή δεν είχε καταλάβει τι του είχε πει ο διαιτητής.
Αποχώρησε 10 λεπτά αργότερα μόνο μετά από παρέμβαση ενός μεταφραστή και αστυνομικών δυνάμεων, προτού καθίσει στο κόκκινο χαλί που είχε στρωθεί προς τιμήν της βασίλισσας Ελισάβετ εις ένδειξη διαμαρτυρίας.
Επιπλέον, στο 78′ ο Τζεφ Χαρστ σημείωσε το μοναδικό γκολ, σε μία φάση που οι ηττημένοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα για οφσάιντ και είχε ως αποτέλεσμα στην Αργεντινή το ματς να μείνει στην ιστορία ως η “κλοπή του αιώνα”.
Ύστερα από το τέλος του αγώνα, ο σερ Αλφ Ράμσεϊ εμπόδιζε τους παίκτες του να ανταλλάξουν φανέλες με τους αντιπάλους, ενώ σε δηλώσεις του χαρακτήρισε “ζώα” τους αντιπάλους, λέξη η οποία ακούστηκε κατά κόρον στις εξέδρες.
Το εξωαγωνιστικό παρασκήνιο
Δεν έφτανε, όμως, μόνο το ποδοσφαιρικό παρασκήνιο, καθώς υπήρχε και το πολιτικό ντεκόρ που δεν ήταν άλλο από τον Πόλεμο των Φόκλαντ (σ.σ. Μαλβίνας στα ισπανικά).
Συνοπτικά, ήταν μία διαμάχη δέκα εβδομάδων μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αργεντινής με αντικείμενο δύο βρετανικά υπερπόντια εδάφη στον Νότιο Ατλαντικό: τις Νήσους Φόκλαντ και Νότια Γεωργία & Νότιες Σάντουιτς.
Άρχισε την Παρασκευή 2 Απριλίου 1982 όταν η Αργεντινή εισέβαλε και κατέλαβε τις Νήσους Φόκλαντ (και την επόμενη ημέρα τις υπόλοιπες Νήσους) σε μια προσπάθεια να αποδείξει την κυριαρχία που ισχυριζόταν ότι είχε επί μακρόν πάνω τους.
Η βρετανική κυβέρνηση απέστειλε ναυτική δύναμη, η σύγκρουση είχε διάρκεια 74 ημέρες και έληξε με την παράδοση της νοτιοαμερικανικής χώρας στις 14 Ιουνίου 1982.
Συνολικά 649 Αργεντινοί, 255 Βρετανοί και 3 κάτοικοι των Νήσων Φόκλαντ σκοτώθηκαν κατά τις εχθροπραξίες εκείνων των δυόμιση μηνών.
Ή ταν ή επί τας
Ήταν εύκολα αντιληπτό ότι οι Αργεντινοί περίμεναν το ματς προκειμένου να εκδικηθούν για όλα: Νίκη με κάθε κόστος. Νίκη που θα πονούσε τους Άγγλους.
Το α’ ημίχρονο έληξε ισόπαλο χωρίς γκολ παρά την υπεροχή της “αλμπισελέστε”, αλλά στο β’ μέρος ανέλαβε δράση ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Το ρολόι σημάδευε το 51ο λεπτό, όταν ο άσος της Νάπολι έκοψε από αριστερά, έκανε μια διαγώνια πάσα στον συμπαίκτη του Χόρχε Βαλδάνο και συνέχισε το σπριντ του προκειμένου να παίξουν το ένα-δύο.
Εν τέλει, η μπάλα έφτασε στο Στιβ Χοτζ, τον αριστερό μέσο των Άγγλων, ο οποίος είχε γυρίσει για να καλύψει και να “καθαρίσει” τη φάση, αντ’ αυτού όμως, έκανε ένα γύρισμα στην καρδιά της περιοχής της ομάδας του.
Σε εκείνο το σημείο βρέθηκε ο Μαραντόνα, όμως θεωρητικά δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά από τη στιγμή που ο επερχόμενος Πίτερ Σίλτον ήταν 20 πόντους ψηλότερος.
Τότε, ο πονηρός Αργεντινός προέβη στην κίνηση που άλλαξε τον ρου της ιστορίας, καθώς έκανε το άλμα, έβαλε το αριστερό του χέρι και έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα.
Ο διαιτητής Αλί Μπιν Νασέρ πήγε προς τη σέντρα, συμπαίκτες και αντίπαλοι σάστισαν μέχρι να καταλάβουν τι συμβαίνει, ο Μαραντόνα άρχισε να το… απολαμβάνει.
«Ελάτε να πανηγυρίσουμε, αλλιώς ο διαιτητής δεν θα το μετρήσει, θα καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά», αποκάλυψε αργότερα ο ίδιος ότι είπε στους συμπαίκτες του, τη στιγμή που οι Άγγλοι διαμαρτύρονταν στον Τυνήσιο.
Θεία Δίκη
Η ιστορία είχε ήδη αρχίσει να γράφεται. Οι Αργεντινοί εκστασιασμένοι πανηγύριζαν. Ίσως τους άρεσε έτσι ακόμα πιο πολύ. Ήθελαν νίκη με κάθε κόστος, να πονέσουν τους Άγγλους για όλα τα δεινά που θεωρούσαν ότι τους είχαν προκαλέσει.
Ο τρόπος το έκανε πιο γλυκό γι’ αυτούς. Ήταν η απάντηση στην αδικία που είχαν βιώσει, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο πολιτικό επίπεδο. Το απόλυτο ξέσπασμα.
Φυσικά καμία τύψη από τον Μαραντόνα, όπως παραδέχτηκε σε δηλώσεις του: «Αν και πριν τον αγώνα λέγαμε ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με τον Πόλεμο των Φόκλαντ, εντούτοις ξέραμε ότι εκεί είχαν σκοτωθεί συμπατριώτες μας. Τους σκότωναν σαν πουλιά. Ήταν η εκδίκησή μας και γι’ αυτούς».
Ήταν στα μάτια των Αργεντινών ένα είδος Θείας Δίκης, μια ηδονική εκδίκηση, ένα γκολ που έγραψε ιστορία και άνοιξε το δρόμο για την πρόκριση.
Η συνέχεια γνωστή με το “γκολ του αιώνα” από τον ίδιο τον “Πίμπε ντε Όρο”, προτού ο Γκάρι Λίνεκερ διαμορφώσει το τελικό 2-1. Οι Αργεντινοί στα ημιτελικά και κατόπιν παγκόσμιοι πρωταθλητές, οι Άγγλοι… σπίτια τους.
“Το γκολ αυτό μπήκε λίγο από το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο από το χέρι του Θεού. Έτσι καθιερώθηκε ως το “χέρι του Θεού”. Το έχει πει ο ίδιος…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα