Ντιέγκο Μαραντόνα vs Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας σε περιγραφή Γιάννη Διακογιάννη και Νίκου Κατσαρού

Το 1986 ήταν η χρονιά του Ντιέγκο Μαραντόνα σε εθνικό επίπεδο. Είχε άξιους συμπαραστάτες, αλλά με όσα εξωπραγματικά έκανε στα γήπεδα του Μεξικού, η ατάκα «το πήρε μόνος του» δεν αποτελεί υπερβολή. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα γκολ με την Αγγλία και το Βέλγιο, την πάσα για το νικητήριο γκολ στον τελικό επί της Δυτικής Γερμανίας;

Το 1990 πήγε για το back to back και, μάλιστα, στα ιταλικά γήπεδα, όπου δοξάστηκε όσο ελάχιστοι. Έφτασε μέχρι την πηγή, ξανά απέναντι στα «πάντσερ», αλλά μία αμφισβητούμενη απόφαση έδωσε το τρόπαιο στην παρέα του Λόταρ Ματέους.

Μέχρι να προκριθεί στον τελικό, η Αργεντινή κλήθηκε να υπερκεράσει το εμπόδιο της Βραζιλίας στη φάση των «16», της Γιουγκοσλαβίας στα προημιτελικά και της Ιταλίας στα ημιτελικά.

Απέναντι στους «πλάβι», ο Ντιέγκο Μαραντόνα παραλίγο να αποδειχθεί μοιραίος, αφού δε βρήκε στόχο στη διαδικασία των πέναλτι, ύστερα από το 0-0 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης.

Είχε αγωνιστεί με αιμάτωμα στον αριστερό αστράγαλο, όπως μαρτυρούσε και ένα μικρό τσιρότο που του είχε τοποθετηθεί εκείνες τις ημέρες.

«Υπέφερα αρκετά στον αγώνα με τη Γιουγκοσλαβία στη Φλωρεντία, αλλά έκρινα ότι έπρεπε να πέσω στη μάχη. Δεν επικαλέστηκα τη δικαιολογία του αστραγάλου για να καθίσω στον πάγκο. Μετά το χαμένο πέναλτι, το μόνο που ήθελα ήταν να κρυφτώ μέσα στην… μπάλα», θα δήλωνε μεταξύ άλλων πριν από τον αξέχαστο ημιτελικό με την Ιταλία.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ονειρευόταν το ραντεβού μεταξύ της πατρίδας του και της οικοδέσποινας, στα γήπεδα της οποίας διέπρεπε από το 1984, να δοθεί στον τελικό του «Ολίμπικο» στις 8 Ιουλίου.

Τελικά αυτό συνέβη πέντε ημέρες νωρίτερα και, μάλιστα, στο «Σαν Πάολο» της Νάπολης, όπου λατρευόταν σαν Θεός από τους υποστηρικτές της ομώνυμης ομάδας.

Σε συνέντευξή του πριν από το μεγάλο ματς, ο Ντιέγκο Μαραντόνα κλήθηκε να σχολιάσει την εχθρική ατμόσφαιρα που είχε αρχίσει να διαχέεται, καθώς και την εικόνα του αντιπάλου.

«Η έχθρα αυτή έχει προκληθεί στο πρωτάθλημα και λόγω του Μαραντόνα, το μίσος μεταφέρεται και στην Αργεντινή. Σιχαίνομαι τον σοβινισμό. Σέβομαι τους πάντες.

Η αλήθεια είναι ότι η Ιταλία αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα, ωστόσο, ο Μπαρέζι είναι εκπληκτικός. Θα παλέψουμε σκληρά και θα βγάλουμε το 90λεπτο, θα το δείτε.

Τα περισσότερα παιχνίδια κρίνονται στη μεσαία γραμμή. Λίγες είναι οι ομάδες που αποσπούν αποτελέσματα, στηριζόμενες στην άμυνά τους», ήταν τα λόγια του.

Ερωτηθείς αν θα «ραγίσει» την καρδιά των κατοίκων της Νάπολης, είχε δώσει την ιστορική απάντηση: «Η επιστροφή μου στη Νάπολη με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να ‘ραγίσω’ την καρδιά κανενός.

Πιστεύω, για την ακρίβεια είμαι σίγουρος, ότι το κοινό δεν θα πανηγυρίζει για την Ιταλία, επειδή σέβεται την εθνική ομάδα μου. Λυπάμαι που οι κάτοικοι της Νάπολης ερωτώνται αν θα υποστηρίξουν τη χώρα τους, τη στιγμή που η συγκεκριμένη πόλη είναι περιθωριοποιημένη και δέχεται μονίμως… σφαλιάρες από ολόκληρη την Ιταλία.

Επειδή είναι φτωχή, η πόλη του ιταλικού Νότου αντιμετωπίζεται ρατσιστικά απ’ τον πλούσιο Βορά και παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοί της θεωρούνται 364 ήμερες τον  χρόνο ξένοι στην ίδια τους τη χώρα, μόνο για μία ημέρα καλούνται να υποστηρίξουν την πατρίδα. Εγώ, ωστόσο, εκτιμώ τη Νάπολη όλο τον χρόνο. Θα έχουμε κοινό, όμως, αυτό δεν είναι αρκετό για να αφήσουμε εκτός διοργάνωσης την ομάδα του Βιτσίνι».

Στις 3 Ιουλίου 1990, το «Σαν Πάολο» ήταν ασφυκτικά γεμάτο και προς απογοήτευσή του, η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών υποστήριζε την Ιταλία. Προς απογοήτευση δική τους, η Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα πήρε τη νίκη στα πέναλτι.

Το Sport-Retro.gr παραθέτει στους αναγνώστες του δύο ντοκουμέντα από εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Επί της ουσίας, πρόκειται για τις τελευταίες διεθνείς παραστάσεις του θρύλου των γηπέδων, προτού επανέλθει για το τελευταίο του ματς κόντρα στην Εθνική Ελλάδας στη διοργάνωση των ΗΠΑ το 1994.

Ντιέγκο Μαραντόνα απέναντι σε Γιουγκοσλαβία και Ιταλία, σε μετάδοση Νίκου Κατσαρού και Γιάννη Διακογιάννη αντίστοιχα στην ΕΡΤ.