Η κόντρα του Φρανκ Σινάτρα με τον Μοχάμεντ Άλι και οι φωτογραφίες από τη «μάχη του αιώνα»
Υπάρχουν αγώνες που έχουν μείνει στην ιστορία. Υπάρχουν στιγμές που έχουν σημαδέψει την εξέλιξη του κόσμου. Υπάρχουν εικόνες που έχουν αφήσει τους ανθρώπους απανταχού της γης με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχει η στιγμή που ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι.
Και υπάρχει και ένας αγώνας τον οποίο παρακολούθησαν, μιλώντας κυριολεκτικά, περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσοι είδαν τον πρώτον άνθρωπο να πατά στο φεγγάρι. Ο απόλυτος πυγμαχικός αγώνας. Ή αλλιώς «η μάχη του αιώνα». Πρωταγωνιστές ο Τζο Φρέιζερ και ο Μοχάμεντ Άλι.
O δεύτερος Ολυμπιονίκης στη Ρώμη το 1960 στην πυγμαχία στην κατηγορία των 87,5 κιλών. Παγκόσμιος πρωταθλητής, αδιαμφισβήτητο Νο1, στην κατηγορία των βαρέων βαρών μέχρι το 1967. Είδωλο για πολλούς μαύρους. Αρνήθηκε να πολεμήσει στον πόλεμο του Βιετνάμ, γι’ αυτό και του αφαιρέθηκε η άδεια του πυγμάχου και για 3,5 χρόνια δεν είχε το δικαίωμα να αγωνιστεί σε κανένα επίσημο αγώνα. Ήταν αήττητος.
Η απουσία του Μοχάμεντ Άλι, έδωσε την ευκαιρία στο Τζο Φρέιζερ να πάρει τη σκυτάλη και να κατακτήσει τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή στην κατηγορία βαρέων βαρών.
Όταν άρθηκε η τιμωρία του Άλι και του επιτράπηκε να αγωνιστεί ξανά ήθελε αυτό που τόσο βίαια του στέρησαν: Tη ζώνη του παγκοσμίου πρωταθλητή, ενώ από την άλλη ο Τζο Φρέιζερ θα πουλούσε πολύ ακριβά το «τομάρι» του.
Στις 8 Μαρτίου 1971 κλείστηκε το ραντεβού των δύο θρύλων. Το ρινγκ χωρούσε και τους δύο. Η κορυφή, όμως, μονάχα τον ένα.
Ο Φρανκ Σινάτρα σε ρόλο φωτογράφου
Ο πιο ξεχωριστός αγώνας στην ιστορία της πυγμαχίας δεν μπορούσε παρά να έχει και τον πιο ξεχωριστό φωτογράφο. Το όνομα αυτού; Φρανκ Σινάτρα!
Ο Σινάτρα ήταν μοναχογιός του Σικελού μποξέρ και πυροσβέστη Αντονίνο Μαρτίνο Σινάτρα, συνεπώς εκτός από αξεπέραστος καλλιτέχνης του άρεσε να παρακολουθεί πυγμαχία.
Στα τέλη του 1970 έκανε τις τελευταίες του ηχογραφήσεις, προτού αποσυρθεί επισήμως το επόμενο καλοκαίρι, ωστόσο ήταν πολυπράγμων. Δεν του άρεσε να κάθεται και ήθελε πάντοτε να ασχολείται με κάτι που θα τον έβαζε στο επίκεντρο.
Παράλληλα βέβαια, όπως όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, είχε τις ιδιορρυθμίες του. Αν και μοναχικός, όταν δεν είχε με κάτι να ασχολείται, είχε τάσεις αυτοκτονίας.
Την άνοιξη του 1971 αυτό με το οποίο «έπρεπε» να ασχοληθεί ήταν ο αγώνας τίτλου του Μοχάμεντ Άλι κόντρα στο Τζο Φρέιζερ στο “Madison Square Garden”.
Παρόντες στον αγώνα ήταν σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Μάιλς Ντέιβις, ο Γούντι Άλεν και ο Γουόλτ Κλάιντ Φρέιζερ….
Ο Μπαρτ Λάνκαστερ θα ήταν ο σχολιαστής του αγώνα, ο Νόρμαν Μέιλερ είχε προσληφθεί από το περιοδικό “Life” προκειμένου να γράψει μια ιστορία για τον αγώνα, με τον κατάλληλο τίτλο “Ego”. To «εγώ» του κάθε μονομάχου ήταν έτσι κι αλλιώς τεράστιο.
Ο Σινάτρα δεν ήταν τυχαία εκεί
Ούτε ο Σινάτρα δεν μπορούσε να λείπει. Έπρεπε να είναι εκεί. Εκτός από την ανάγκη να παρακολουθήσει τον αγώνα και την ανάγκη του να έχει με κάτι να καταπιάνεται, ο τραγουδιστής είχε μια μακρά ιστορία με την πυγμαχία και με τον Άλι.
Έξι χρόνια νωρίτερα, στον κολοφώνα της δόξας του, ο Σινάτρα υποστήριξε με τρομερή θέρμη τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή και ακτιβιστή των πολιτικών δικαιωμάτων Φλόιντ Πάτερσον για να νικήσει τον Άλι, τον «ισχυρό μαύρο μουσουλμάνο προδότη που είχε γυρίσει την πλάτη στη χώρα του» και το “κίνημα”.
Έτσι έβλεπε τον Άλι ο Σινάτρα, ήλπιζε ότι ο Πάτερσον θα τον συντρίψει, θα αποδείξει την ανωτερότητα των λευκών φιλελεύθερων ΗΠΑ και ότι θα κερδίσει “τον τίτλο πίσω για τις ΗΠΑ”.
Όταν ο Πάτερσον δεν τα κατάφερε και ο Άλι τον νίκησε πανηγυρικά, ο Σινάτρα του γύρισε την πλάτη και ουδέποτε του ξαναμίλησε…
Η ευκαιρία για «ρεβάνς»
Την άνοιξη του 1971 ήταν ο σπουδαίος αγώνας, η ευκαιρία για τον Σινάτρα να δει τον Άλι και όλα όσα πρέσβευε να κατατροπώνονται.
Ως φιλελεύθερος, οπαδός του πολέμου στο Βιετνάμ και ακόμα ορκισμένος εχθρός του, ο Σινάτρα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να βρεθεί στον αγώνα του με τον Φρέιζερ.
Και αν έβαζε κάτι στο μυαλό του μπορούσε να το επιτύχει με οποιοδήποτε τρόπο, καθώς δεν μπορούσε να λείπει από αυτό το ραντεβού.
Τα εισιτήρια ήταν σπάνια ακόμη και για ανθρώπους με τρομερό κύρος και ισχυρή οικονομική επιφάνεια.
Ο Σινάτρα, βέβαια, βρήκε τον δρόμο του για το ρινγκ, στην πρώτη σειρά όπως του άρμοζε, ανέλαβε τον ρόλο του γκεστ φωτογράφου για το περιοδικό “Life”, το οποίο αναζητούσε “κλικς” προκειμένου να συνοδεύσει την ιστορία του Μέιλερ.
Φωτογράφος για μια νύχτα
Ο τρόπος με τον οποίο ο Σινάτρα πήρε τη «δουλειά» εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης.
Κάποιοι λένε ότι ο τραγουδιστής δεν μπόρεσε να βρει μόνος του μια θέση μπροστά, οπότε προσέγγισε τον επικεφαλής συντάκτη του “Life”, ο οποίος σταθμίζοντας τη μεγάλη προβολή που θα είχε το περιοδικό να έχει ως φωτογράφο έναν από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες, άδραξε την ευκαιρία.
Ο Ραλφ Γκρέιβς, βέβαια, αμφισβήτησε αυτή την εκδοχή, καθώς είπε ότι ο Σινάτρα θα ήταν ούτως ή άλλως στον αγώνα και πάντα σχεδίαζε να φέρει μαζί του μια μηχανή, καθώς η φωτογραφία ήταν ανέκαθεν το χόμπι του.
“Για τις φωτογραφίες της δράσης, στηρίξαμε τους φωτογράφους που συνήθιζαν να καλύπτουν τα μεγάλα γεγονότα, ειδικά τον Νι Λάιφερ του “Sports Illustrated” και τον Τόνι Τριόλο, οι οποίοι έδωσαν εξαιρετικές φωτογραφίες. Αλλά ποτέ δεν πονάει να έχεις ένα… πέταλο στο γάντι σου”, είπε χαρακτηριστικά ο Γκρέιβς.
Έδωσε, δηλαδή, το στίγμα ότι η παρουσία του Σινάτρα, όπως ήταν αυτονόητο, θα ήταν μια έξτρα προβολή για το περιοδικό, ασχέτως αν κανένας δεν περίμενε ότι θα τραβήξει αξιόλογες φωτογραφίες.
Ήταν περισσότερο ένα έξυπνο διαφημιστικό κόλπο, όμως μιας και είχε τραβήξει αρκετές, οι ιθύνοντες του περιοδικού δεν έχαναν τίποτα να ρίξουν και μια ματιά, δεδομένου ότι ήταν ήσυχοι με τους λοιπούς επαγγελματίες φωτογράφους που κάλυπταν τη μάχη.
Σόκαρε το περιοδικό
Οι ιθύνοντες του περιοδικού σοκαρίστηκαν, καθώς ο Σινάτρα ήταν πολύ καλύτερος από ότι περίμεναν.
Τουλάχιστον τέσσερις από τις φωτογραφίες του, κατέληξαν στο 9σέλιδο αφιέρωμα του περιοδικού, ενώ μία από αυτές κόσμησε και το εξώφυλλό του.
Ο Σινάτρα δήλωσε αργότερα στον Μπιλ Γκάλο, συντάκτη των “New York Daily News”: «Πήρα κάποιες καλές φωτογραφίες εκείνη τη νύχτα, αλλά συνέχισα να βλέπω τον Φρέιζερ να βγάζει το κεφάλι του πολύ μακριά από τον υπόλοιπο κορμό, με αποτέλεσμα να είναι εύκολο να τον χτυπήσει ο Άλι.
Έβλεπα τον Φρέιζερ να επικρατεί, όμως είπα στο δημοσιογράφο που ήταν δίπλα μου: ‘Μπορεί να νικήσει, αλλά αν διατηρήσει αυτή τη στρατηγική, θα πάει σίγουρα στο νοσοκομείο, εισπράττοντας όλες αυτές τις γροθιές’».
Τραγουδιστής, ηθοποιός, φωτογράφος και τώρα προπονητής μποξ! Ο Φρέιζερ επικράτησε εκείνο το βράδυ με ομόφωνη απόφαση και υποχρέωσε τον Άλι σε ήττα για πρώτη φορά στην καριέρα του, ενώ ο Σινάτρα επαληθεύθηκε πλήρως αφού αμφότεροι χρειάστηκαν νοσηλεία μετά τον σκληρό αγώνα.
Οι δύο θρύλοι τέθηκαν ακόμα δύο φορές αντιμέτωποι στο μέλλον (νικητής ο Άλι) και ο Σινάτρα επέστρεψε στο τραγούδι δύο χρόνια αργότερα.
Κατά την πρώτη και τελευταία αποστολή του ως ελεύθερος επαγγελματίας φωτογράφος, ο εμβληματικός καλλιτέχνης «άρπαξε» το πιο πολυπόθητο βραβείο στην ιστορία της φωτογραφίας: το εξώφυλλο του “Life Magazine”.
Η επιστολή διαμαρτυρίας
Αν κι αυτή η φωτογραφία, η συγκλονιστική εικόνα του πρησμένου Φρέιζερ να έχει στριμώξει στα σχοινιά τον Άλι, βοήθησε να «ξεπουλήσει» το ούτως ή άλλως δημοφιλές περιοδικό, δεν έμειναν όλοι ευχαριστημένοι.
Σε μια επιστολή προς τον αρχισυντάκτη που δημοσιεύθηκε την επόμενη εβδομάδα, ο πρώην φωτογράφος του περιοδικού Ρόμπερτ Κέλεϊ ήταν λάβρος κατά του τέως εργοδότη του: “Κύριοι, είμαι έξαλλος. Είμαι επαγγελματίας φωτογράφος ειδήσεων 34 χρόνια (σ.σ. περίπου τα 18 στο περιοδικό “Life”) και με ενοχλεί αφάνταστα το εξώφυλλό σας.
Προφανώς επιλέχθηκε επειδή το τράβηξε ο Φρανκ Σινάτρα και μάλλον όχι γιατί ήταν καλή φωτογραφία. Στην πραγματικότητα, ήταν μια κακή εικόνα. Αυτό που εκατομμύρια αναγνώστες του “Life” ήθελαν να δουν ήταν η γροθιά του Φρέιζερ να… εμφυτεύεται σταθερά στο στόμα του Μοχάμεντ Άλι».
Ο Κέλεϊ γνώριζε πολύ καλά το αντικείμενο, καθώς στα 20 χρόνια που εργαζόταν στο “Life” είχε φτιάξει όνομα, καλύπτοντας πολλά σπουδαία γεγονότα με αποκορύφωμα το κίνημα των υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ.
Κάποτε, μάλιστα, στα πλαίσια του ρεπορτάζ, αποκόμισε ως «παράσημο» ένα σπασμένο πόδι, προσπαθώντας να απαθανατίσει ορδές διαδηλωτών. Ήταν ένας πραγματικά μάχιμος δημοσιογράφος.
Φωτογράφος και φωτογραφιζόμενος
Το αυτί του Σινάτρα δεν… ίδρωσε βέβαια καθόλου, αφού είχε πετύχει πλήρως τον σκοπό του.
Και αυτό γιατί οι αναφορές λένε ότι ήταν ο τρίτος πιο φωτογραφημένος άντρας στο “Madison Square Garden” εκείνο το βράδυ του Μαρτίου του 1971, μπροστά κι από τον Μάιλς Ντέιβις.
Μεταξύ των γύρων, οι φωτογράφοι γυρνούσαν τις κάμερες από το ρινγκ και φωτογράφιζαν τον σπουδαίο τραγουδιστή που στεκόταν δίπλα τους και κρατούσε μια δική του κάμερα.
Ακόμη και οδεύοντας προς τη συνταξιοδότηση, ο Σινάτρα βρήκε έναν τρόπο για να παραμείνει στο επίκεντρο.
Σε κάθε περίπτωση, συνεπώς, ήταν η μάχη του αιώνα ανάμεσα σε δύο αήττητους πρωταθλητές που διεκδικούσαν το ίδιο στέμμα. Συγκρούστηκαν δύο κόσμοι, δύο διαφορετικές ιδεολογίες, δύο μύθοι του αθλήματος.
Ακόμα κι έτσι ο Σινάτρα κατάφερε, απαθανατίζοντας τον αγώνα, να γίνει κομμάτι αυτής της σπάνιας ιστορίας. Και να γράψει ακόμα μια φορά τη δική του…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα