Η μέρα που η τηλεόραση ερωτεύτηκε και στην Ελλάδα με το «παιχνίδι των λαών»

Ball EpoqueReplay... by Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Χρήστος Σωτηρακόπουλος 23 Μαρ, 2018

Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, μέσω της στήλης “Replay” στο Sport-Retro.gr, αναφέρεται λεπτομερώς στην αναμέτρηση της Εθνικής ομάδας με την αντίστοιχη της Ελβετίας τον Οκτώβριο του 1969.

Εκτός από τη σπουδαιότητα, αφού με νίκη η “γαλανόλευκη” θα βρισκόταν πολύ κοντά στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Μεξικού, εκείνος ο αγώνας έμεινε στην Ιστορία και για έναν ακόμη λόγο…

*******

“Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα λαϊκό που η δύναμη του πηγάζει ανάμεσα στα αλλά από την απλότητα των κανονισμών του. Και καθόλου τυχαία έχει αποκληθεί το «παιχνίδι των λαών» αφού πραγματικά σε κάθε γωνία της γης παίζεται ποδόσφαιρο!

Η Ελβετία που είναι αντίπαλος μας σε αυτό το φιλικό στο ΟΑΚΑ την Παρασκευή (23/3) το βράδυ, ήταν η Εθνική ομάδα απέναντι στην οποία στις 15 Οκτωβρίου του 1969, πριν από σχεδόν μισό αιώνα δηλαδή που η ελληνική τηλεόραση δοκίμασε το δικό της μετέωρο βήμα στο μέλλον επιχειρώντας την πρώτη τηλεοπτική της παραγωγή.

Η Ελβετία ήταν η αντίπαλος μας στο (ανακαινισμένο) Καυτανζόγλειο Στάδιο στην Θεσσαλονίκη και με μια νίκη θα ήμασταν μία ανάσα από τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό.

Τελικά το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο γιατί παρά το εντυπωσιακό 4-1 επί των Ελβετών, οι Ρουμάνοι πήραν την ισοπαλία που τους χρειαζόταν στο τελευταίο ματς στο Βουκουρέστι και πήγαν στα τελικά αντί για τη δική μας Εθνική.

Μια ομάδα που είχε ονόματα όπως του Δομάζου, του Σιδέρη, του Κούδα, του Παπαϊωάννου, του Ελευθεράκη, του Καμάρα, του Χάιτα, του Οικονομόπουλου, του Δέδε και του Μποτίνου.

Μόνοι είχαμε βγάλει τα μάτια μας, αφού εκείνη η ελληνική ομάδα, ίσως η πληρέστερη από πλευράς σούπερ σταρ και ρόστερ όλων των εποχών, είχε την ατυχία να βρίσκεται στα χέρια ενός εκκεντρικού και εγωιστή ανθρώπου, του αείμνηστου Νταν Γεωργιάδη.

Όταν πια έγινε η αλλαγή, με τον αείμνηστο Λάκη Πετρόπουλο να αναλαμβάνει, παρά την βελτίωση και τις νίκες ήταν αργά για να διορθωθεί το κακό.

Εκείνη η μέρα όμως θα τη μνημονεύουμε ως σημαδιακή για την ελληνική τηλεόραση αφού το ΕΙΡ (Εθνικό ίδρυμα Ραδιοφωνίας) έκανε την προσπάθεια να μεταδώσει με δική του παραγωγή, ζωντανά, ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Από τότε η «τσίχλα των ματιών», όπως αποκαλούσαν οι Άγγλοι την τηλεόραση, θα ερωτευόταν και στην Ελλάδα παράφορα το ποδόσφαιρο, αρχίζοντας το γαϊτανάκι των μεταδόσεων που με τα χρόνια θα γινόταν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής της.

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αφού μέχρι τότε, το ποδόσφαιρο υπήρχε μόνο με μαγνητοσκοπημένες μεταδόσεις των δευτέρων ημιχρόνων από παιχνίδια του πρωταθλήματος συν τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1969 από την Μαδρίτη ανάμεσα σε Μίλαν και Άγιαξ.

Μάλιστα και σε αυτό το ματς η σύνδεση έγινε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο γιατί υπήρχε ο φόβος μήπως ο κόσμος δεν πρόκειται να κάτσει να δει με ενδιαφέρον ολόκληρο το ματς!

Η συνάντηση της Θεσσαλονίκης καλύφτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τα δεδομένα της εποχής, με τέσσερις κάμερες. Μάλιστα υπήρχε και ριπλέι από την βασική κάμερα και χρησιμοποιήθηκε στις φάσεις των γκολ!

Ο εξοπλισμός ήταν ολοκαίνουριος και είχε αποκτηθεί λόγω των Πανευρωπαϊκών Αγώνων στίβου που είχε διοργανώσει η χώρα μας, στο Στάδιο Καραισκάκη τον Σεπτέμβρη του 1969. Είχε έρθει, λοιπόν, η ώρα να δοκιμάσει η ελληνική τηλεόραση τα πρώτα της βήματα και σε μία ποδοσφαιρική μετάδοση.

Σκηνοθέτης ήταν ο Κώστας Περπερίδης, ο οποίος μετέπειτα κάλυψε όλα τα μεγάλα γεγονότα που επωμίστηκε η ΕΡΤ. Ένας σπάνιος άνθρωπος και δάσκαλος που είχα την τύχη να βρεθεί δίπλα μου στο ξεκίνημα της τηλεοπτικής μου σταδιοδρομίας, όταν πρωτοπαρουσίασα την “Αθλητική Κυριακή” το 1984 και γενικά στην ΕΡΤ που μου έμαθε πάρα πολλά.

Στις τέσσερις κάμερες ήταν ο Πέτρος Ζωίδης, ο Βαγγέλης Σκιάνης, ο Πέτρος Παδουβάς και ο Γιάννης Παπανδρέου. Στον σχολιασμό και την περιγραφή του αγώνα ήταν φυσικά ο Γιάννης Διακογιάννης που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε παρουσιάσει και την πρώτη “Αθλητική Κυριακή”, η οποία παραμένει η παλιότερη εκπομπή, με το ίδιο ηχητικό σήμα στην ελληνική τηλεόραση.

Η μετάδοση του Διακογιάννη, μάλιστα, έγινε μέσα από τον αγωνιστικό χώρο, σχεδόν δίπλα στην γραμμή της σέντρας!

Το ματς κρίθηκε υπέρ μας κυρίως λόγω της εκπληκτικής παρουσίας και των δύο γκολ του Βασίλη Μποτίνου στο καλύτερο ματς του με το εθνόσημο στο στήθος.

Ενός βιρτουόζου επιθετικού ο οποίος αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό και η καριέρα του δυστυχώς, επισκιάστηκε από σοβαρούς τραυματισμούς. Η ευθύνη των κακών ιατρικών χειρισμών και η πίεση για να αγωνίζεται αν και ανέτοιμος κόστισαν στο να αναγκαστεί σε ηλικία μόλις 27 χρόνων να σταματήσει.

Επέστρεψε για λίγο, στα 29 του χρόνια με την φανέλα του Παναιγιάλειου και για λίγους μήνες με εκείνη του Πανιωνίου, αλλά το καλοκαίρι του 1974, μόλις έκλεισε τα 30 του, επέλεξε να αποσυρθεί και να κλειστεί στον εαυτό του.

Σε μία εκπομπή στον “ΣΠΟΡ FM” το 2004, μιλώντας για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό, μου είχε εκμυστηρευτεί πόσο πολύ τον πλήγωνε αυτή η ιστορία.

«Όλοι με ξέχασαν» είχε πει. «Είχα προτάσεις από τη Σάλκε, η οποία έδινε πάρα πολλά λεφτά για την εποχή και την Αντβέρπ η οποία με ήθελε για παρτενέρ του Σιδέρη. Δεν με έδωσαν και αντίθετα με πίεζαν να κάνω ενέσεις κορτιζόνης για να παίζω.

Κατέστρεψα το πόδι μου και την καριέρα μου χωρίς να ακούσω ποτέ ούτε ένα ευχαριστώ. Πλήρωσα όλα τα έξοδα από τις οικονομίες μου για να γίνω καλά και κάποιοι σφύριζαν αδιάφορα όταν με έβλεπαν» ήταν τα λόγια του που έσταζαν πίκρα.

Σε μία χώρα που ξεχνά πάρα πολύ εύκολα θα ήταν ουτοπικό να ζητήσει κανείς να συντηρεί το ποδόσφαιρο τις μνήμες του. Όμως μια μέρα σας αυτή που το ποδόσφαιρο παντρεύτηκε την τηλεόραση πρέπει να τη θυμόμαστε πάντα…