«Όταν επιθυμείς κάτι πραγματικά, είναι σίγουρο πως θα το αποκτήσεις». Πόσες φορές δεν έχει ακουστεί αυτή η φράση ή παρόμοια τσιτάτα από καθηγητές, προπονητές, μάνατζερ, αλλά και πόσες φορές δεν υφίσταται η σκέψη ότι αποτελεί απλά μια παρότρυνση που δεν βρίσκει αντίκτυπο, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων;
Παρόμοιας θεματολογίας ήταν και το βιβλίο «Think and Grow Rich» του Ναπολέοντα Χιλ, ο οποίος υπήρξε στενός σύμβουλος επί των οικονομικών του Αμερικανού προέδρου Φρανκλίνου Ρούσβελτ, κατά την περίοδο του οικονομικού κραχ.
Προκειμένου να βρει διέξοδο στην κρίση που μάστιζε τη χώρα του, ο Χιλ πέρασε από συνέντευξη πάνω από 500 επιτυχημένους επιχειρηματίες, συζητώντας μαζί τους λύσεις και τεχνικές ανάπτυξης.
Άγνωστο παραμένει αν τα αποτελέσματα των συνεντεύξεων βοήθησαν τις ΗΠΑ να βγουν από την κρίση, αλλά το σίγουρο είναι ότι ο Χιλ, με βάση τις εμπειρίες και τις συμβουλές των συνεντευξιαζόμενων, εξέδωσε το πόνημα «Think and Grow Rich», το οποίο αποτελεί εγχειρίδιο κινήτρου μέχρι σήμερα.
Τελειότερη εκπροσώπησή του, τουλάχιστον αναφορικά με τον χώρο της πυγμαχίας, δεν είναι άλλη από την περίπτωση του Κεν Νόρτον.
Γεννημένος στις 9 Αυγούστου 1943 στο Ιλινόις, η κλίση του στον αθλητισμό φάνηκε από πολύ νωρίς, όταν ήδη στα 17 του αποτελούσε το αστέρι της ομάδας ποδοσφαίρου του Λυκείου και μέλος της μικτής ομάδας της πολιτείας.
Στο Πανεπιστήμιο, παράλληλα με τις σπουδές, συνέχισε την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο και με την αποφοίτηση κατατάχθηκε στο σώμα των πεζοναυτών.
Από το 1963 έως το 1967 που υπηρέτησε, ο Νόρτον άρχισε να πυγμαχεί ερασιτεχνικά και, μάλιστα, κατέγραψε ένα πολύ καλό ρεκόρ (24 νίκες-2 ήττες).
Επόμενο ήταν όταν ολοκλήρωσε τη θητεία του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το άθλημα που έμελλε να τον καθιερώσει ως έναν από τους μεγαλύτερους μαχητές όλων των εποχών.
Ο Νόρτον έμεινε στην Ιστορία σαν «αχίλλειος φτέρνα» του θρυλικού Μοχάμεντ Άλι, μαζί με τον εμβληματικό Τζο Φρέιζερ, του οποίου στα πρώτα χρόνια της καριέρας του αποτέλεσε sparring partner.
Ένας σεμνότατος «Black Hercules»
Από τότε που έγινε γνωστός στον χώρο της πυγμαχίας, ο Κεν Νόρτον ξεχώριζε για τρία στοιχεία – τα δύο αφορούσαν στο σώμα του και το άλλο στον χαρακτήρα του.
Καταρχάς, ο Αμερικανός έκανε τη διαφορά με την τρομερή σωματοδομή του, που σπάνια έβλεπες εκείνη την εποχή σε αθλητή βαρέων βαρών.
Η γράμμωση των μυών του μπορούσε να συγκριθεί μόνο με αρχαιοελληνικό άγαλμα, εξ ου και το παρατσούκλι «Black Hercules», ενώ ο Τζορτζ Φόρμαν είχε πει χαρακτηριστικά: «Δεν ήθελες τον Νόρτον τριγύρω, όταν συνόδευες την κοπέλα σου». Ίσως γι’ αυτό να έβγαλε τόσο μένος τη φορά που βρέθηκαν αντιμέτωποι στο ρινγκ…
Το δεύτερο στοιχείο ήταν το παράξενο στυλ άμυνας, αφού εν αντιθέσει με το κλασικό guard που τα χέρια προστατεύουν το σαγόνι και το ζυγωματικό, ο πρώην πεζοναύτης είχε το αριστερό χέρι κοντά στο σαγόνι και το δεξί χαμηλά.
Οι δημοσιογράφοι της εποχής το ονόμασαν crossed arm defence και οι ειδικοί ακόμα ερίζουν για την αποτελεσματικότητά του.
Το τρίτο στοιχείο ήταν πως σε αντίθεση με την προκλητική συμπεριφορά των πυγμάχων πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων (σ.σ. πρωτοπόρος και σε αυτό ο Μοχάμεντ Άλι), ο Νόρτον ήταν υπέρ το δέον σεμνός.
Ακόμα και πριν αρχίσει η μάχη, όταν ο διαιτητής έδινε τις οδηγίες, εκείνος κοιτούσε πάντα χαμηλά χαμένος στις σκέψεις του, αντί να προσπαθήσει να επιβληθεί του εκάστοτε αντιπάλου με το ύφος του.
«Γιε μου, γίνε άνδρας!»
Το ξεκίνημα της επαγγελματικής του καριέρας συνοδεύθηκε από αγώνες απέναντι σε μετρίου επιπέδου αθλητές, που νικούσε με σχετική ευκολία.
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι πρώτες 30 αναμετρήσεις έληξαν υπέρ του με νοκ-άουτ, εκτός μίας που έχασε (επίσης με νοκ-άουτ στον 8ο γύρο) από τον Χοσέ Λουίς Γκαρσία, έναν γίγαντα δύο πόντους ψηλότερο (1,93μ.) από τη Βενεζουέλα.
Τότε ήταν που έπεσε στα χέρια του το προαναφερθέν βιβλίο, το οποίο όπως λέει και ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, έμελλε να του αλλάξει δραματικά τη ζωή, αφού του έδωσε αυτοπεποίθηση και δύναμη για τα δύσκολα χρόνια που βίωνε.
Ίσως αυτό να τον κράτησε όρθιο όταν η σύζυγος και μητέρα του γιου του τον έπιασε στα… πράσα με άλλη και τον εγκατέλειψε, παραχωρώντας το παιδί.
Οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν πραγματικά δύσκολες, αφού τα ελάχιστα χρήματα από τους αγώνες του επέτρεπαν να προσφέρει μόνο ένα χοτ-ντογκ στον γιο του.
Όταν απευθύνθηκε στον πατέρα του για βοήθεια, η απάντηση που έλαβε ήταν η εξής: «Γιε μου, αν σε βοηθήσω τώρα, θα πρέπει να σε βοηθώ για πάντα. Γίνε άντρας! Δεν μπορώ να κάνω κάτι για σένα».
Πολλοί στη θέση του θα είχαν καταρρεύσει, όμως, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας άντεξε, επηρεασμένος κατά κύριο λόγο από το βιβλίο του Χιλ, ενώ παράλληλα συνέχισε να προπονείται σκληρά, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε στον ορίζοντα κάποιο σημάδι ότι θα έρχονταν άμεσα καλύτερες ημέρες.
Οι νίκες, ωστόσο, συνεχίζονταν για τον ταλαιπωρημένο λόγω των ατασθαλιών Νόρτον, ώσπου ήρθε ο αγώνας που θα άλλαζε τη ζωή του.
Ο Άλι και η… άλλη γνώμη
Σταδιακά ο Νόρτον έγινε ένας αξιόμαχος πυγμάχος της κατηγορίας, με συνέπεια να επιλεχθεί για να αγωνιστεί κόντρα στον θρύλο του αθλήματος, τον Μοχάμεντ Άλι.
Ο «Greatest», όπως έμεινε στην Ιστορία, είχε χάσει τον τίτλο του πρωταθλητή στον αγώνα εναντίον του Φρέιζερ (σ.σ. «Μάχη του Αιώνα»), όχι όμως και τη λάμψη του, αφού συνέχιζε να επικρατεί εναντίον όλων των αντιπάλων του και να οδεύει ολοταχώς για νέα κατάκτηση της ζώνης του πρωταθλητή.
Σύμφωνα με τον «γκουρού» του χώρου του πυγμαχίας, δημοσιογράφο και σχολιαστή αγώνων Χάουαρντ Κοσέλ, αυτός ο αγώνας θα ήταν από τους πιο άνισους απ’ όσους είχε δώσει ο προσωπικός του φίλος Μοχάμεντ Άλι.
Λογική εκτίμηση, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι ο κορυφαίος όλων των εποχών αγωνιζόταν απέναντι σε έναν σχετικά άγνωστο πυγμάχο που δεν είχε μέχρι στιγμής να επιδείξει κάτι σημαντικό.
Ο μοναδικός με αντίθετη άποψη πριν από τον αγώνα ήταν ο άνθρωπος που είχε υποχρεώσει τον Άλι στη μοναδική ήττα της καριέρας του.
Ο λόγος για τον Τζο Φρέιζερ, ο οποίος είχε προπονηθεί πολλές φορές με τον άσημο μέχρι τότε Νόρτον και είχε προβλέψει πως ο μεγάλος του αντίπαλος θα έβρισκε πολλά προβλήματα απέναντι στον πρώην πεζοναύτη.
Όπερ και εγένετο…
Χτύπημα στον… σωστό χρόνο
Από την αρχή του αγώνα της 31ης Μαρτίου 1973, φάνηκε ότι ο Άλι (σ.σ. εμφανίστηκε με μία ρόμπα που του είχε προσφέρει ο Έλβις Πρίσλεϊ) είχε συναντήσει έναν δεύτερο μαχητή, ο οποίος μετά τον «Smoking Joe» του έβαζε έναν άλυτο γρίφο.
Η παράξενη άμυνα του Νόρτον τον μπέρδευε, ενώ κάθε φορά που προσπαθούσε να τον χτυπήσει με το φαρμακερό ντιρέκτ του, ο αντίπαλος τον μπλόκαρε και απαντούσε άμεσα με δικό του χτύπημα.
Παράλληλα, το πιεστικό και σκυφτό στυλ του αποσυντόνιζε έναν κλασικό «όρθιο» πυγμάχο όπως ήταν ο Άλι, ο οποίος δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του αγώνα να επιβάλει τον ρυθμό του.
Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που στιγμάτισε για πάντα τους δύο μαχητές και που μέχρι σήμερα υπάρχει διαφωνία για το χρονικό σημείο της.
Ο Νόρτον με ένα δυνατό κροσέ έσπασε το σαγόνι του αντιπάλου του και ο Άντζελο Νταντί, προπονητής του Άλι, υποστήριξε πως αυτό συνέβη στον 3ο γύρο.
Αντίθετα, ο πρώην πεζοναύτης επεσήμανε ότι το χτύπημα δόθηκε στον 12ο και τελευταίο γύρο, υποστηρίζοντας ότι ο Νταντί διέδωσε την προαναφερθείσα εκδοχή με σκοπό να παρουσιάσει τον αθλητή του σαν υπεράνθρωπο που αντέχει τον τρομερό πόνο.
Όποια κι αν είναι η αλήθεια, όταν ήχησε το τελευταίο καμπανάκι όλοι οι θεατές ήξεραν ότι η δεύτερη ήττα στην πλούσια καριέρα του «Greatest» ήταν γεγονός.
Και αν η πρώτη είχε έρθει από ένα θρύλο του αθλήματος, τον Τζο Φρέιζερ, η δεύτερη ήρθε από έναν άγνωστο πυγμάχο που άνθρωποι του Άλι είχαν επιλέξει σαν εύκολο «σκαλοπάτι» στην πορεία του για το πρωτάθλημα.
Απάντηση με αμφισβήτηση
Επιστέγασμα της νίκης ήταν η ατάκα-εκδίκηση στον Χάουαρντ Κοσέλ, ο οποίος περιέγραφε τον αγώνα και είχε προεξοφλήσει εύκολη νίκη του φίλου του.
Ο δημοσιογράφος παραδέχθηκε στον Νόρτον ότι με την εμφάνισή του τον έκανε να φανεί ηλίθιος, προτού πάρει την πληρωμένη απάντηση: «Δεν πειράζει Χάουαρντ, πάντα φαίνεσαι ηλίθιος!»
Νωρίτερα, σε φάση κατάρρευσης, ο Μοχάμεντ Άλι είχε δώσει συγχαρητήρια στον αντίπαλό του, ενώ αμέσως μετά οδηγήθηκε στο νοσοκομείο όπου και υποβλήθηκε σε επέμβαση στο σαγόνι, σε αντίθεση με τον Νόρτον που φαινόταν ακμαίος μετά από έναν πραγματικό πόλεμο 12 γύρων.
Η ζωή του νικητή άλλαξε άρδην και όπως είπε σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση, η συγκεκριμένη μάχη του έδωσε την ευκαιρία, εκτός των άλλων, να αγοράσει περισσότερη τροφή και καινούργια ρούχα για τον γιο του.
Συμπληρώνοντας, ο Νόρτον υπογράμμισε πως δεν θα μπορέσει ποτέ να ευχαριστήσει αρκετά τον μεγάλο αυτό άνδρα που λέγεται Μοχάμεντ.
Αυτές οι ατάκες, βέβαια, ειπώθηκαν χρόνια αργότερα, γιατί την επομένη του αγώνα τους, ο Άλι ζήτησε ρεβάνς, προκειμένου να αποδείξει ότι η ήττα του ήταν απλά μια κακή παρένθεση.
Έπειτα από έξι μήνες σκληρών προπονήσεων, οι δύο πυγμάχοι έδωσαν έναν από τους πιο βίαιους αγώνες της Ιστορίας, ενώ ο αριθμός χτυπημάτων που αντάλλαξαν μπορεί να συγκριθεί μόνο με αναμέτρηση μικρότερης κατηγορίας βαρών.
Το τέλος βρήκε αυτήν τη φορά νικητή τον Άλι με μια πολύ μικρή διαφορά στα σημεία, αν και πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Νόρτον είχε επικρατήσει ξανά.
Όπως και να είχε, ο απογοητευμένος πρώην πεζοναύτης είχε καταφέρει κάτι που φαινομενικά ήταν ακατόρθωτο: Να μπει στην ίδια γραμμή με ιερά τέρατα του αθλήματος και, μάλιστα, την περίοδο (δεκαετία 1970) που έμεινε στην Ιστορία σαν η χρυσή εποχή της πυγμαχίας.
Αυτό ήταν το τέλος του πρώτου μέρους της ζωής του Κεν Νόρτον. Σύντομα, θα δημοσιευθεί το δεύτερο στο Sport-Retro.gr.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα