Το πανανθρώπινο μήνυμα του Αθλητισμού και του Ολυμπισμού, έννοιες αλληλένδετες μεταξύ τους, αποτυπώνονται σε μία εικόνα.

Σαν σήμερα (19 Ιουλίου) πριν από 22 χρόνια ο Μοχάμεντ Άλι «μετέφερε» την Ολυμπιακή Φλόγα στον βωμό της Ατλάντα, κηρύσσοντας την έναρξη των Αγώνων της 100ετηρίδας.

Μία από τις πιο ανεξίτηλες εικόνες της Ιστορίας, καθώς ο θρυλικός πυγμάχος υπέφερε από τη Νόσο του Πάρκινσον και μέχρι πριν από λίγους μήνες δεν ήταν ο βασικός υποψήφιος για το άναμμα.

Οι διοργανωτές είχαν αποφασίσει να δώσουν το χρίσμα στον τοπικό «ήρωα» Εβάντερ Χόλιφιλντ, όμως ο Ντικ Έμπερσολ, πρόεδρος και εκτελεστικός παραγωγός του τηλεοπτικού δικτύου NBC είχε αντίθετη άποψη.

VIDEO: Το βάπτισμα του πυρός ενός θρύλου. Τον έλεγαν Μοχάμεντ Άλι…

Σε μία συνάντηση τον Δεκέμβριο του 1995, ο Μπίλι Πέιν, επικεφαλής των Αγώνων της Ατλάντα, καθώς και άλλα μέλη της επιτροπής του έκαναν τη σχετική ενημέρωση.

«Δεν εμπιστεύομαι πολύ τα μαθηματικά μου, αλλά νομίζω ότι ο Εβάντερ Χόλιφιλντ έχει τουλάχιστον πέντε εξώγαμα παιδιά. Ναι, έχει κατακτήσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο, όμως δεν είναι η πιο ξεχωριστή ολυμπιακή, αμερικανική προσωπικότητα που βρίσκεται εν ζωή», τους είπε.

Τότε, ο Πέιν τον ρώτησε ποιον θεωρεί κατάλληλο για τη «μεταφορά» της Ολυμπιακής Φλόγας στον βωμό του «Σεντένιαλ» και ο Έμπερσολ ήταν ξεκάθαρος.

«Δεν νομίζω ότι τίθεται ερώτημα. Θα πρέπει να είναι ο Μοχάμεντ Άλι. Ενδεχομένως να είναι, ίσως μετά τον Πάπα, η πιο αγαπητή φιγούρα στον κόσμο. Στον τρίτο κόσμο αποτελεί έναν ήρωα.

Στον μουσουλμανικό κόσμο αποτελεί έναν ήρωα και έναν συνταξιδιώτη. Για κάθε νέο των ΗΠΑ είναι ένας άνδρας με ξεχωριστό ήθος, που ήταν πρόθυμος να μπει μέχρι και στη φυλακή», ήταν η απάντησή του.

Πέιν: «Μα, λογίζεται ως λιποτάκτης»

Έντερσολ: «Αλλά δεν ήταν. Δήλωνε πρόθυμος να ακολουθήσει τη νομική διαδικασία. Κρίθηκε ένοχος και βρισκόταν στη φυλακή, ωστόσο το ομοσπονδιακό εφετείο της Νέας Υόρκης τον αθώωσε και το Ανώτατο Δικαστήριο αρνήθηκε να παρέμβει τρία χρόνια αργότερα. Έχασε μεγάλα ποσά εκείνη την τριετία, όμως δεν έφυγε από τη χώρα. Δεν πήγε στον Καναδά. Ήταν πρόθυμος να υπερασπιστεί τις αρχές του».

Μοχάμεντ Άλι vs Τζο Φρέιζερ ή αλλιώς… «η μάχη του αιώνα»

Ο πανίσχυρος καναλάρχης έφυγε από τη συνάντηση γνωρίζοντας ότι είχε βάλει για τα καλά στο μυαλό των ιθυνόντων την πιθανότητα αλλαγής ρότας στο πρόσωπο που θα έδινε το έναυσμα για την έναρξη των Αγώνων.

Τώρα πια ήθελε να μάθει αν ο Μοχάμεντ Άλι θα ήταν εις θέση να φωτίσει τον βωμό του Ολυμπιακού Σταδίου της Ατλάντα το βράδυ της 19ης Ιουλίου 1996.

Δύο εβδομάδες αργότερα, η σύζυγος του θρυλικού πυγμάχου, η Λόνι, έδωσε τηλεφωνικώς στον Έμπερσολ την απάντηση που ήθελε να ακούσει.

Οι επόμενοι τέσσερις μήνες κύλησαν με τον ισχυρό άνδρα του NBC και τη διευθύντρια του δικτύου Λίζα Λαξ να ετοιμάζουν τον φάκελο, όπου απαριθμούνταν όλες οι επιτυχίες και οι αξιέπαινες ενέργειες του ταλαιπωρημένου βετεράνου αθλητή.

Στα τέλη Μαΐου, περίπου πέντε μήνες μετά την προαναφερθείσα συνάντηση, ο Έμπερσολ τον απέστειλε στον Πέιν, ο οποίος εκείνη την εποχή ανάρρωνε από χειρουργική επέμβαση.

Έπειτα από την ανάγνωσή του, ο επικεφαλής της επιτροπής απάντησε καταφατικά, όμως υπήρχε ένα τεχνικό πρόβλημα: ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος θα έπρεπε να ανεβεί σε ένα υπερυψωμένο σημείο για να επιτελέσει το έργο του.

Η κόντρα του Φρανκ Σινάτρα με τον Μοχάμεντ Άλι και οι φωτογραφίες από τη «μάχη του αιώνα»

***

Τα εμπόδια αποδείχθηκαν περισσότερα για να πραγματοποιηθεί αυτή η συμβολική πράξη, ωστόσο ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 1960 στη Ρώμη κατάφερε να περάσει το μήνυμα που ανέμενε εναγωνίως η ανθρωπότητα από το 1992.

«Όταν εμφανίστηκε ο Άλι, καταγράφηκε το πιο θερμό χειροκρότημα που είχαμε ακούσει ποτέ. Δεν είχα ενημερώσει τους εκφωνητές (σ.σ. Μπομπ Κόστας και Ντικ Ένμπεργκ) ότι τελευταίος θα είναι ο Άλι. Αυτό που ακολούθησε ήταν το απόλυτο δέος», θυμάται ο Έμπερσον.

Video από την εξέδρα:

To τηλεοπτικό video (το παρακολουθείτε στο YouTube):

https://www.youtube.com/watch?v=Y67KjKfUZ-o

 

«Κύριε Άλι, σας ευχαριστώ που με εμπνεύσατε»

Η Τζάνετ Έβανς αποτελεί μία από τις κορυφαίες κολυμβήτριες όλων των εποχών, αφού μεταξύ άλλων κατέκτησε τέσσερα χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 και του 1992.

Ήταν η αθλήτρια που παρέδωσε την Ολυμπιακή Φλόγα στον Μοχάμεντ Άλι και εκείνη που περιέγραψε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο αυτήν της την εμπειρία.

Στις 19 Σεπτεμβρίου 2015, η Αμερικανίδα κλήθηκε να παρουσιάσει τα «Humanitarian Awards», τα οποία φέρουν το όνομα του αξέχαστου πυγμάχου και απονέμονται σε ανθρώπους που έχουν προσφέρει ποικιλοτρόπως στην κοινωνία.

Αξίζει να διαβάσετε ένα μέρος των λεγομένων της Έβανς από το βήμα του ξενοδοχείου της Λουισβίλ και να αντιληφθείτε το μεγαλείο της στιγμής.

«Νομίζω ότι όλοι έχουμε μέσα μας τις στιγμές Μοχάμεντ Άλι. Εκείνες δηλαδή που μας ενέπνευσαν, μας άλλαξαν τη ζωή μας, μας έκαναν να είμαστε καλύτεροι από πριν.

Περίπου έξι εβδομάδες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μου τηλεφώνησε ένας κύριος που ονομαζόταν Μπίλι Πέιν, ο σπουδαίος κύριος από τον Νότο που έφερε τους Αγώνες στη σπουδαία πόλη της Ατλάντα.

Με ρώτησε αν θα του κάνω τη χάρη να μεταφέρω τη Φλόγα στην τελετή έναρξης των Αγώνων. Δεν μου είπε ποιος θα μου την παρέδιδε, ούτε ποιος θα την παραλάμβανε από μένα, παρά μόνο ότι θα ήμουν η μεσαία και η τελευταία γυναίκα.

Είπα στον κ. Πέιν: «Είμαι κολυμβήτρια. Οι κολυμβητές δεν λαμβάνουν μέρος στην τελετή έναρξης διότι αγωνίζονται την επόμενη ημέρα». Ποτέ δεν είχα παρευρεθεί σε τελετή έναρξης ως αθλήτρια. Ήμουν το 1984 ως θεατής.

Τον ρώτησα: «Πόσοι άνθρωποι θα την παρακολουθήσουν». Και μου απάντησε: «Ω, ξέρετε, περίπου 3.000.000.000 σε ολόκληρο τον πλανήτη».

Επέμενα: «Λοιπόν κ. Πέιν, επαναλαμβάνω είμαι κολυμβήτρια. Οι κολυμβητές δεν τρέχουν. Δεν πρόκειται να φέρω την αναμμένη Φλόγα στο γήπεδο της Ατλάντα, να πέσω και να μείνω στην Ιστορία ως η μικρή κολυμβήτρια που έριξε τη Φλόγα και έβαλε φωτιά στο Στάδιο».

Λοιπόν, ο κ. Πέιν μου έκανε σχετική συζήτηση με το αληθινό στυλ τζέντλεμαν των Νοτίων και τα μεσάνυχτα πριν από την τελετή έναρξης, κάτω από το φως του σκοταδιού, πήγα στο Στάδιο της Ατλάντα και έκανα προπόνηση τρέχοντας με τη δάδα.

Μόνο το πρόσωπο που θα άναβε τον βωμό δεν βρισκόταν εκεί, αλλά όταν μου είπαν ότι θα είναι ο Μοχάμεντ Άλι και πως πρέπει να το κρατήσω μυστικό -καταλαβαίνετε, ήθελα να το πω σε όλους- έγινα πιο νευρική από ποτέ.

Παραδίδεις την Ολυμπιακή Φλόγα στον κορυφαίο, σωστά; Είχα χάσει το μυαλό μου και την επόμενη ημέρα έπρεπε να κολυμπήσω. Έτρεχα και σκεφτόμουν ‘μην πέσεις, Τζάνετ, απλά μην πέσεις, πήγαινε στον Άλι, θα σε περιμένει, μην πέσεις, μην βάλεις φωτιά στο Στάδιο, μην κάψεις τα μαλλιά σου’»,

Κοίταζα προς τα αριστερά μου, η πρώτη μου τελετή έναρξης ως αθλήτρια, και έβλεπα 10.000 αθλητές που εκπροσωπούσαν τις χώρες τους στην Ατλάντα. Έβλεπα τους Αμερικανούς, τους αθλητές της γυμναστικής στους ώμους των μπασκετμπολιστών, τους πολίστες… Δεν έβλεπα τους κολυμβητές, επειδή δεν ήταν εκεί.

Οι φίλοι μου από την ομάδα πόλο μου φώναζαν: «Θα πέσεις!». Δεν έπεσα. Ήταν οι τρίτοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες. Ήμουν το κορίτσι που στο Χωριό έτρωγα με τους Αμερικανούς. Μιλούσα μόνο με τους Αμερικανούς. Δεν είχα ‘τριφτεί’ με τους Αγώνες.

Κοίταζα και έβλεπα αθλητές από ολόκληρο τον κόσμο. Έβλεπα τα αστέρια, αλλά είδα τον αθλητή του πινγκ πονγκ από τη Μογγολία, τον αθλητή της ξιφασκίας από την Τυνησία, τους αθλητές που δεν χαζεύουμε στο NBC. Είδα το βλέμμα τους. Είδα τη λάμψη της συμμετοχής στους Αγώνες που φέρνουν πιο κοντά τους ανθρώπους.

Έτρεξα, ανέβηκα αυτά τα τρία μεγάλα, φαρδιά σκαλοπάτια. Έφτασα στην κορυφή, όπου στεκόταν ο Μοχάμεντ Άλι. Ποτέ δεν έκλαψα μετά από τα ολυμπιακά μου μετάλλια, αλλά τότε ήθελα να το κάνω.

Η στιγμή μαζί του ήταν σύντομη. Είδατε πόσο γρήγορα άναψε τη Φλόγα. Αλλά για μένα αυτή η στιγμή – να βλέπω αυτόν τον άνδρα με το θάρρος και την αποφασιστικότητα να επανέρχεται στο ολυμπιακό προσκήνιο 36 χρόνια μετά το χρυσό του μετάλλιο στη Ρώμη.

Να στέκεται εκεί μπροστά στον κόσμο και να εμπνέει ακόμη περισσότερους νέους ανθρώπους όπως εγώ, προκειμένου να πετυχαίνουμε τους στόχους μας, ήταν ένα δώρο. Μια κομβική στιγμή στην ολυμπιακή μου καριέρα.

Μετά απ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήθελα να σταματήσω να κολυμπάω και να επιστρέψω στο κολέγιο. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Αλλά όταν στάθηκα εκεί και είδα αυτόν τον άνδρα, διαπίστωσα ότι ως Ολυμπιονίκης, μία αποστολές μας είναι να εμπνέουμε τους άλλους.

Και κανείς δεν το πέτυχε αυτό καλύτερα από τον Μοχάμεντ Άλι. Συνεπώς, κ. Άλι, σας ευχαριστώ που με εμπνεύσατε. Σας ευχαριστώ που με κάνατε να εμπνέω νέους κολυμβητές και ανθρώπους να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Σας ευχαριστώ».