Μοχάμεντ Άλι vs Τζο Φρέιζερ ή αλλιώς… «η μάχη του αιώνα»

Sport-Retro.gr 8 Μαρ, 2018

«Είμαι ένας μαχητής και δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Σίγουρα θα σκοντάψω και θα πέσω όμως θα σηκωθώ ξανά πάνω. Μπορεί κάποιες φορές να πάρει περισσότερο χρόνο, όμως θα τα καταφέρω θα σηκωθώ και θα συνεχίσω να παλεύω γιατί μόνο έτσι θα φτάσω στη νίκη».

Το συγκεκριμένο μότο αποτελούσε κανόνα ζωής για αυτούς τους δύο θρυλικούς αθλητές που κατέκτησαν τα πάντα στο κόσμο της πυγμαχίας και άφηναν κάθε φορά την ψυχή τους στα ρινγκ.

Στις 8 Μαρτίου 1971, ο Μοχάμεντ Άλι και ο Τζο Φρέιζερ διασταυρώνουν τα ξίφη τους για πρώτη φορά (από τις συνολικά τρεις) και γράφουν ιστορία, συντελώντας έναν από τους πιο συγκλονιστικούς αγώνες όλων των εποχών.

Το Sport-Retro.gr «ταξιδεύει» 47 χρόνια πίσω στο παρελθόν, ώστε να επαναφέρει στις μνήμες όλων την αξέχαστη «μάχη του αιώνα».

Πρωτοπόροι στην εκτόξευση του μποξ

Είναι εξαιρετικά σημαντικό, προτού αναλυθεί τι ακριβώς συνέβη σε εκείνη την συγκλονιστική αναμέτρηση, να γίνει αναφορά στην καριέρα των δυο αυτών θρύλων και το πώς μετέτρεψαν την πυγμαχία σε ένα από τα λαοφιλέστερα σπορ, μεγαλώνοντας και εμπνέοντας εκατοντάδες χιλιάδες γενιές νέων αθλητών.

Ο Κάσιους Κλέι, μετέπειτα Μοχάμεντ Άλι, ήρθε στον κόσμο στις 17 Ιανουαρίου του 1942 στο Λούισβιλ του Κεντάκι και δεν άργησε καθόλου να κυνηγήσει το όνειρό του, το οποίο ήταν να ασχοληθεί με το άθλημα τις πυγμαχίας.

Το ταξίδι του στα ρινγκ άρχισε μόλις από την ηλικία των 12 ετών (!) και ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να διανοηθεί τη γεμάτη τίτλους και διακρίσεις καριέρα που θα ακολουθούσε.

Ο Άλι αυτοχαρακτηριζόταν ως “Ο Μέγιστος”, όμως, δεν παρέμεινε ποτέ μόνο στα λόγια, καθώς αποτέλεσε έναν από τους κορυφαίους πυγμάχους όλων των εποχών και αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες του παγκοσμίου αθλητισμού.

Το μαχητικό στυλ που αγωνιζόταν ήταν χαρακτηριστικό, αφού σε κάθε αγώνα κρατούσε τα χέρια του αρκετά χαμηλά και επιχειρούσε να αποφεύγει τα χτυπήματα περισσότερο με την κίνηση του σώματός του, αντί με τη συνηθισμένη παθητική άμυνα.

Το 1960 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης στην κατηγορία των 87,5 κιλών, ενώ στις 25 Φεβρουαρίου 1964 πανηγύρισε για πρώτη φορά τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή από τον Σόνι Λίστον, γράφοντας ήδη έτσι το όνομά του με χρυσά γράμματα στα βιβλία της ιστορίας.

Όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια ήταν εξίσου σπουδαία, καθώς υπερασπίστηκε με επιτυχία τον τίτλο του, καταγράφοντας επιβλητικές νίκες επί σπουδαίων πυγμάχων όπως ο Λίστον, ο Φλόιντ Πάτερσον, ο Χένρι Κούπερ και ο Μπράιαν Λόντον.

Σε αντιδιαστολή με τις πυγμαχικές του ικανότητες, ο Μοχάμεντ Άλι στιγματίστηκε αρκετές φορές για τα πιστεύω του, δεδομένου ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 ξεχώρισε για τη στάση του σε θέματα σχετικά με την ελευθερία και τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών.

Προσχώρησε ακόμη στους “Μαύρους Μουσουλμάνους”, μια ακραία οργάνωση κατά της λευκής φυλής και τον Απρίλιο του 1967 που μαινόταν ο πόλεμος του Βιετνάμ αρνήθηκε να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό για θρησκευτικούς λόγους.

Αυτό του κόστισε τον τίτλο του πρωταθλητή και την πυγμαχική άδεια, παράλληλα αποκλείστηκε από κάθε αθλητική διοργάνωση των Ηνωμένων Πολιτειών για 3,5 χρόνια, ενώ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης, ποινή που αναιρέθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

«Σιχαίνομαι κάθε λεπτό της προπόνησης, όμως, λέω συνέχεια στον εαυτό μου πως δεν πρέπει να τα παρατήσω. Θα πονέσω τώρα, αλλά θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου ως πρωταθλητής», ήταν μια από τις χαρακτηριστικότερες ατάκες που δήλωνε γεμάτος πάθος και αυτοπεποίθηση.

Στην… αντίπερα όχθη ο Τζόζεφ Γουίλιαμ Φρέιζερ γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1944 στο Μποφόρ της Νότιας Καρολίνας και άρχισε την πυγμαχία στα 15 του.

Το τεράστιο ταλέντο του στο μποξ ανακαλύφθηκε γρήγορα, το στυλ του ήταν παράλληλα ταπεινό και άκρως επιθετικό, τα κροσέ του μπορούσαν να διαλύσουν οποιονδήποτε αντίπαλο και η αντοχή του ήταν απίστευτη.

Οι τεράστιες διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν, αφού ήρθε η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου το 1964 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο στην κατηγορία των βαρέων βαρών, όπου στον τελικό νίκησε τον Γερμανό αντίπαλό του Χανς Χούμπερ αν και είχε σπασμένο τον αριστερό του αντίχειρα.

Στις 16 Φεβρουαρίου 1970 ήρθε και η προσωπική εξιλέωση, αφού ο Φρέιζερ ανέβηκε και επισήμως στην κορυφή, όταν επικράτησε του Τζίμι Έλις στη Νέα Υόρκη και κατέκτησε τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή βαρέων βαρών.

«Πρωταθλητής δεν γίνεσαι στο ρίνγκ, μονάχα κερδίζεις την αναγνώριση σε αυτό. Όλα όσα κάνεις μόνος σου κάτω από το απαλό φως της ημέρας σε βοηθούν να λάμψεις στα φωτεινά χρώματα του ρίνγκ», ήταν ο δικός του κανόνας ζωής.

Πολιτική, θρησκεία και… εκατομμύρια

Οι δύο τρανοί αθλητές της πυγμαχίας δεν απείχαν πολύ στην αγωνιστική τους συμπεριφορά, ωστόσο εκτός ρινγκ η συμπεριφορά τους ήταν διαφορετική.

Ο μεν Μοχάμεντ Άλι αποτελούσε σύμβολο του αριστερού κινήματος, καθώς παρέμενε αήττητος ακόμη και μετά την εξοντωτική τιμωρία που του επιβλήθηκε.

Ο δε Φρέιζερ ήταν ένας απλός, σεμνός, χαμηλών τόνων άνθρωπος, που πήγαινε ανελλιπώς στην εκκλησία της περιοχής του, αντιπροσώπευε το συντηρητικό προπολεμικό κίνημα, ήταν πάντοτε προσιτός στον απλό κόσμο και δεν επιθυμούσε τη σύγκριση με κανέναν.

Αποτελούσε το αντίπαλο δέος και όσο ο Άλι δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω τις τιμωρίας του, ο “Smokin’ Joe” βρήκε την ευκαιρία για να αναρριχηθεί στην κορυφή της πυγμαχίας.

Κατά συνέπεια όλοι μιλούσαν για έναν αγώνα δυο εντελώς διαφορετικών κόσμων, η έκβαση του οποίου θα αναδείκνυε ποιος θα ήταν ο καλύτερος.

Αυτό το γεγονός δημιούργησε τεράστια προσμονή για το ματς μεταξύ των δύο αήττητων πυγμάχων, εκείνο που θα καθόριζε τον παγκόσμιο τίτλο.

Τα εισιτήρια περιμετρικά του ρινγκ κόστιζαν 150 δολάρια, δηλαδή 906 σημερινά δολάρια, ενώ ο καθένας θα έπαιρνε εγγυημένα από 2.500.000 δολάρια, ήτοι το μεγαλύτερο ποσό που είχε δοθεί μέχρι τότε στην ιστορία του αθλητισμού για έναν αγώνα!

Εκτός από τα εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολουθούσαν τη μετάδοση της αναμέτρησης παγκοσμίως (σ.σ. 50 κράτη είχαν αγοράσει τηλεοπτικά δικαιώματα), το “Madison Square Garden” της Νέας Υόρκης ήταν κατάμεστο με 20.455 θεατές, οι οποίοι απέφεραν κέρδος 1.500.000 δολαρίων.

«Η μάχη του αιώνα»

Ο Μοχάμεντ Άλι είχε πλεονέκτημα 9 πόντων στο ύψος (1.91 έναντι 1.82 του αντιπάλου του) και 18 πόντων στο άνοιγμα των χεριών (2.03 έναντι 1.85), ενώ ζύγιζε 97,5 κιλά (ο Φρέιζερ βρισκόταν στα 93,2).

Καλύτερο ξεκίνημα πραγματοποίησε ο Άλι, καθώς κυριάρχησε στους πρώτους τρεις γύρους, όμως ο “Smokin’ Joe” δεν το έβαζε κάτω. Οι κινήσεις και τα εκατέρωθεν χτυπήματα ήταν συνεχόμενα και δυναμικά.

Από τον 4ο γύρο ο Φρέιζερ έφερε τον αγώνα στα μέτρα του και, πλέον, κάθε λεπτό ήταν κρίσιμο και συγκλονιστικό.

Η τεράστια αποφασιστικότητά του από τον 9ο γύρο και μετά τον έφερε σε θέση φαβορί, ενώ στον 10ο ο Άλι βρέθηκε στα σκοινιά για πρώτη φορά στην καριέρα του.

Το τέλος και η κορυφαία νίκη της καριέρας του Φρέιζερ ήρθε στο 25ο δευτερόλεπτο του 15ου γύρου, όταν ο Άλι άφησε τελείως εκτεθειμένη τη δεξιά του πλευρά και δέχθηκε έναν αριστερό “κεραυνό” στο σαγόνι που τον αποτελείωσε.

Ήταν μόλις η τρίτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο στη διάρκεια της καριέρας του Άλι, ο οποίος φανερά ζαλισμένος και επηρεασμένος σηκώθηκε, άντεξε μέχρι το τελευταίο καμπανάκι, αλλά δεν μπόρεσε να ανατρέψει την κατάσταση.

Η απόφαση ήταν ομόφωνη (9-6, 11-4, 8-6 οι βαθμολογίες των τριών κριτών, όλες υπέρ του Φρέιζερ), ωστόσο ο αγώνας ήταν τόσο βίαιος που οι δυο πυγμάχοι μεταφέρθηκαν κατευθείαν στο νοσοκομείο για νοσηλεία.

Από τότε έχουν περάσει 42 ολόκληρα χρόνια και με εξαίρεση ίσως την κόντρα Φλόιντ Μέιγουεδερ-Μάνι Πακιάο της 2ας Μαΐου 2015 δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη μονομαχία στην ιστορία της πυγμαχίας.

Ο απόηχος της τιτανομαχίας

Οι δύο αθλητές έφυγαν από το ρινγκ με τις εξής σκέψεις στο μυαλό τους: Το μεγαλείο του Φρέιζερ είχε επισφραγιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ από την πλευρά του ο Άλι έγινε λαϊκός ήρωας όπου ακόμα και οι επικριτές του επιτέλους αναγκάστηκαν να τον σεβαστούν.

Η υπεράσπιση του τίτλου του Φρέιζερ σταμάτησε 22 μήνες αργότερα, όταν τέθηκε νοκ άουτ από τον Τζορτζ Φόρμαν στη σύντομη αλλά σκληρή αναμέτρηση για τον τίτλο στο Κίνγκστον της Τζαμάικα.

Ο Μοχάμεντ Άλι, από την πλευρά του, αρνήθηκε να παραδεχτεί την ήττα του και εξέφρασε την άποψη ότι το αποτέλεσμα ήταν “απόφαση των λευκών”.

Έχασε μια φορά από τον Κεν Νόρτον το 1973 και θεωρήθηκε από πολλούς ότι η καριέρα του ακολουθούσε καθολική πορεία μέχρι τη νίκη του στη ρεβάνς με τον Φρέιζερ το 1974.

Μεταξύ τους πραγματοποιήθηκαν άλλες δύο επικές μονομαχίες στις 28/1/1974 και στις 1/10/1975, με νικητή τον Μοχάμεντ Άλι.

Οι τρεις μονομαχίες τους προσέφεραν ατελείωτο θέαμα και άφησαν αιώνια παρακαταθήκη για τα επόμενα χρόνια, ενώ ενέπνευσαν άλλους θρύλους του αθλήματος όπως ο Φλόιντ Μέιγουεδερ και ο Μάνι Πακιάο.

«Είμαι πολύ λυπημένος που ο Φρέιζερ είναι θυμωμένος μαζί μου και λυπάμαι που τον πλήγωσα τόσο πολύ. Ο Τζο είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος και δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς εκείνον. Εάν ποτέ ο Θεός με καλέσει σε κάποιον πόλεμο θέλω να πολεμήσω με τον Φρέιζερ στο πλευρό μου».

Η συγκεκριμένη ατάκα ανήκει στον Μοχάμεντ Άλι…