Η ταχύτητα που οι ελληνικές ομάδες αλλάζουν τους προπονητές τους είναι παροιμιώδης και η φράση «δεν βγάζει ούτε παρέλαση» έχει γίνει κλισέ.
Πόσες φορές έχετε προσπαθήσει να υπολογίσετε τα χρόνια του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην τεχνική ηγεσία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή του Αρσέν Βενγκέρ στην Άρσεναλ;
Καλά, ας μην «ακουμπάμε» περιπτώσεις όπως του Γκι Ρου, ο οποίος κοουτσάρισε την Οσέρ από το 1961 μέχρι το 2005!
Κι όμως, υπήρξε ένας προπονητής που όχι μόνο… στρογγυλοκάθισε σε πάγκο ελληνικής ομάδας, αλλά ταυτίστηκε με εκείνη, την ανέβασε επίπεδο μια για πάντα και τελικά δεν απαρνήθηκε ποτέ τη φιλοξενία των υποστηρικτών της (και όχι μόνο).
Eugène Marie Gerards, κύριες και κύριοι. Ποιος είναι αυτός; Ε, βέβαια, πώς να καταλάβει κάποιος ότι το όνομα αυτό αντιστοιχεί στον Ευγένιο Γκέραρντ, τον Ολλανδό ή μάλλον «Ολλανδό», αφού από ένα σημείο κι έπειτα ιδιαίτερη πατρίδα του έγινε η Ελλάδα.
Η ομάδα που έδωσε τα κλειδιά σε προπονητή για 15 ολόκληρα χρόνια δεν ήταν άλλη από τον ΟΦΗ, ο οποίος από το 1985 μέχρι το 2000 έγραψε τις πιο «χρυσές» σελίδες της Ιστορίας του και καθιερώθηκε στην ελίτ του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Σαν σήμερα (7/5) το 1940, ο Ευγένιος Γκέραρντ είδε το πρώτο φως της ημέρας στο Μπρούνσουμ της Λιμβουργίας και το Sport-Retro.gr έδωσε τον λόγο σε έναν από τους πιο μαχητικούς δημοσιογράφους που έβγαλε ποτέ ο τόπος, τον Μανώλη Δανδουλάκη.
«Ο Θόδωρας τον άκουγε όσο κανέναν άλλον»
Ο κ. Δανδουλάκης ζήτησε να αφηγηθεί όλα όσα θυμόταν για τον θρυλικό Ευγένιο Γκέραρντ και εν συνεχεία να απαντήσει σε ερωτήσεις.
Δικός του, λοιπόν, ο λόγος:
«Το καλοκαίρι του 1985, που ήρθε στο Ηράκλειο ο Ολλανδός, κανείς δεν μπορούσε να υποστηρίξει ότι θα έμενε για 15 χρόνια. Τόσο επειδή στην Ελλάδα οι προπονητές δεν μένουν πολύ σε μια ομάδα όσο επειδή ο ΟΦΗ δεν είχε ακόμη την Ιστορία για να κινηθεί με τέτοιο επαγγελματισμό. Όπως είδαμε, όμως, ποτέ ξανά δεν υπήρξε κάποιος στον ΟΦΗ που να πλησιάσει έστω τα χρόνια του.
Αρχικά, τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά, αλλά στη συνέχεια ο ΟΦΗ έκανε έναν φοβερό 2ο γύρο, με αποτέλεσμα να βγει Ευρώπη την πρώτη χρονιά. Το καλοκαίρι του 1986 βγήκε 2ος πίσω από τον Παναθηναϊκό και την επόμενη σεζόν πήρε το Κύπελλο και βγήκε στο UEFA. Έτσι ο Ολλανδός έγινε κατά κάποιο τρόπο ακλόνητος στην ομάδα.
Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε το γεγονός ότι κέρδισε την απόλυτη εμπιστοσύνη του χρηματοδότη της ομάδας Θόδωρα Βαρδινογιάννη. Ο Βαρδινογιάννης, επειδή δεν κατέβαινε συχνά εξαιτίας επαγγελματικών λόγων, ήθελε έναν άνθρωπο να του έχει εμπιστοσύνη.
Ήταν η εποχή που γινόταν ό,τι ζητούσε ο Ολλανδός. Ο Θόδωρας τον άκουγε όσο κανέναν άλλον. Είχε καταφέρει να γίνει πανίσχυρος στο Ηράκλειο και στον ΟΦΗ εξαιτίας της εμπιστοσύνης του Θόδωρα».
«Του είχαμε κολλήσει το παρατσούκλι «κηπουρός»
«Ταυτόχρονα ήταν και δουλευταράς. Ξημεροβραδιαζόταν στο αθλητικό κέντρο. Δεν ασχολείτο μόνο με το ποδόσφαιρο, αλλά και με πολλά άλλα θέματα. Η μεγάλη του αγάπη ήταν το χορτάρι. Οι κατευθύνσεις που έδινε ήταν νόμος και γινόταν ό,τι έλεγε. Ήταν τόσο πολύ προσηλωμένος με το χορτάρι που του είχαμε κολλήσει το παρατσούκλι «κηπουρός».
Εκτός από τον Θόδωρα, για τον οποίον έπινε νερό στο όνομά του, ο Ολλανδός αγαπούσε πολύ και το προσωπικό της ΠΑΕ. Δεν είχε πει ποτέ κακή κουβέντα για τους σωστούς υπαλλήλους. Αγαπούσε ιδιαιτέρως τον μασέρ Λεωνίδα Σακούτη και τον φροντιστή Δημήτρη Παπυράκη.
Είχε άποψη για όλα τα θέματα που αφορούσαν την ομάδα ανά πάσα στιγμή. Σε συνδυασμό με την εργατικότητά του και την εμπιστοσύνη του Θόδωρα αυτοί ήταν οι λόγοι που έμεινε στον ΟΦΗ για 15 χρόνια.
Η κατάσταση άρχισε να χαλάει από τον Σεπτέμβριο του 1996, όταν «έφυγε» ο Θόδωρας. Παρ’ όλα αυτά με το κύρος που είχε αποκτήσει, ο Γκέραρντ έμεινε μέχρι το 2000. Αρχικά, όταν παραιτήθηκε από την τεχνική ηγεσία, είχε αναλάβει πόστο μάνατζερ, μέχρι που του έδωσαν το πασαπόρτι».
-Με τους δημοσιογράφους πώς ήταν;
«Ισχύουν περίπου τα ίδια. Προσωπικά δεν μου χάλασε ποτέ χατήρι, ούτε σε εκπομπές μου δεν αρνήθηκε να έρθει ούτε τίποτα. Με αρκετούς τα πήγαινε καλά, αλλά δεν τους έβλεπε όλους ίσα κι όμοια. Εκείνους που δεν συμπαθούσε, τους το έδειχνε. Δεν ήταν δημοσιοσχεσίτης. Μερικούς δεν ήθελε να τους βλέπει καθόλου».
-Ποια ήταν τα πρότυπά του;
«Είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ρίνους Μίχελς. Τον είχε φιλοξενήσει και στο Ηράκλειο. Κι εμείς τον είχαμε βγάλει τότε σε εκπομπές. Ο Γκέραρντ ήταν «καθαρός» Ολλανδός, θιασώτης της συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής σχολής».
-Τι σχέση είχε με τους παίκτες του;
«Σίγουρα υπήρχαν παίκτες που είχε αδυναμία, αλλά δεν χρειάζεται να πω ονόματα. Αρκετούς τους αγαπούσε πολύ και το έδειχνε. Ήταν πλακατζής, είχε χιούμορ… Πολύ ωραίος τύπος. Συνεχώς πείραζε, έκανε χαβαλέ με τους παίκτες, δεν ήταν μουρτζούφλης».
-Η ζωή στην Κρήτη;
«Σταδιακά αγάπησε τόσο πολύ το Ηράκλειο… Περισσότερο κι από την Ολλανδία. Θυμάμαι μου έλεγε μια φορά που είχε πάει στην Ολλανδία: ‘Όλο έβρεχε κι έβρεχε κι έβρεχε. Βαρέθηκα. Εδώ έρχομαι κι έχει λιακάδα, είναι ωραία η ζωή…’».
-Εκτός γηπέδων;
«Πολύ ανοικτός τύπος. Πήγαινε στην ταβερνούλα να πιει το κρασάκι του, αγαπούσε τη λιακάδα, το Ηράκλειο. Του αρέσει η ζωή, του αρέσει να βλέπει ανθρώπους. Όπου πήγαινε, γινόταν σεισμός από τον κόσμο».
-Δεν έφυγε, όμως, πολύ ειρηνικά από τον ΟΦΗ.
«Όταν ξέσπασε η κόντρα με την ΠΑΕ, πράγματι το «διαζύγιο» δεν ήταν καλό. Ειπώθηκαν σκληρές κουβέντες και από τις δύο πλευρές. Από τη μεριά του ΟΦΗ όχι όλοι. Ορισμένοι παράγοντες. Μου έκανε φοβερή εντύπωση, όμως, ότι στη συντριπτική του πλειοψηφία ο κόσμος τάχθηκε ανοικτά υπέρ του Γκέραρντ. Οργανωμένοι και μη. Είχε κερδίσει τη συμπάθεια όλων. Είναι πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο αυτό και πρέπει να τονιστεί».
-Πώς έζησε τα ευρωπαϊκά ματς του ΟΦΗ με αντιπάλους όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης, η Αταλάντα κ.τ.λ;
«Τα είχα δει όλα αυτά τα ματς γιατί τα μετέδιδα για το ραδιόφωνο. Ήταν πολύ εκδηλωτικός την ώρα των αγώνων, αλλά και πολύ προσεκτικός στις δηλώσεις του. Δεν θυμάμαι να είπε ποτέ κακή κουβέντα για αντίπαλο».
-Κάποια χαρακτηριστική στιγμή που θυμάστε με τον Γκέραρντ στον πάγκο;
«Θυμάμαι ένα ματς με την ΑΕΛ στη Λάρισα. Το μετέδιδα και βρισκόμουν δίπλα από τον πάγκο. Εκείνος καθόταν με τους αναπληρωματικούς. Κάποια στιγμή βάζει γκολ ο ΟΦΗ, εγώ ήμουν συγκρατημένος γιατί το «Αλκαζάρ» είχε και πολύ κόσμο, αλλά εκείνος έφυγε από τον πάγκο, ήρθε, με σκούντηξε… Ήταν πολύ χαρούμενος. Πετάχτηκε να πανηγυρίσει».
-Ο επίλογος δικός σας.
«Του εύχομαι να πάει όσο πιο μακριά μπορεί. Περνά δύσκολες ώρες. Εμείς θα τον θυμόμαστε για όσα προσέφερε τόσο στην ομάδα όσο και σ’ εμάς».
***
Όταν ένας δημοσιογράφος της αξίας του Μανώλη Δανδουλάκη αναφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο για έναν άνθρωπο που έζησε από την αρχή μέχρι το τέλος στον ΟΦΗ, τότε τα περαιτέρω σχόλια είναι υπερβολή.
Αντί επιλόγου, ένα λακωνικό «ευχαριστούμε» προς τον σύντεκνο (χωρίς εισαγωγικά) Ευγένιο Γκέραρντ για την πολύ σημαντική προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Διαβάστε ακόμη:
Η «τεσσάρα» του ΟΦΗ στον Ολυμπιακό
Νίκος Μαχλάς: το «κοπέλι» που έγινε «Ζορμπάς». Συνέντευξη στο Sport-Retro.gr
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα