Η ημέρα που η Τασούλα Κελεσίδου περπάτησε από το ΟΑΚΑ μέχρι τους Αμπελοκήπους για… ιερό σκοπό

Στις 5 Αυγούστου 1997 η 24χρονη Τασούλα Κελεσίδου παρατάχθηκε ως φαβορί για την πρόκριση στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Αθήνας.

Η υψηλόσωμη δισκοβόλος προερχόταν από το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, αλλά η διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των δύο διοργανώσεων ήταν προφανής.

Η γεννηθείσα στο Αμβούργο αθλήτρια έριξε βολή 59.22μ. στη δεύτερη προσπάθεια του β’ γκρουπ της προκριματικής φάσης, έμεινε στην 7η θέση (σ.σ. 15η αν συμπεριληφθούν και τα δύο γκρουπ) και τέθηκε πρόωρα νοκ-άουτ.

Αυτή η ατυχία, όμως, έμελλε να της… ετοιμάσει το έδαφος για τις μελλοντικές της διακρίσεις, με αποκορύφωμα φυσικά τα ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και της Αθήνας.

 

«Ήμουν πολύ αγχωμένη»

Καμία όρεξη για δηλώσεις δεν είχε η Τασούλα Κελεσίδου, κατά την αποχώρησή της από τον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ μετά το τέλος του προκριματικού.

«Ήμουν πολύ αγχωμένη», ήταν η μοναδική φράση που κατάφερε να ψελλίσει η 24χρονη και ήταν πέρα για πέρα αληθινή, αν κρίνει κανείς από τη νευρικότητά της τη στιγμή που έκαναν ρίψεις οι άλλες αθλήτριες.

Κυρίως μετά τη δεύτερη προσπάθειά της, η Κελεσίδου πηγαινοερχόταν συνεχώς πάνω-κάτω, χτυπούσε τις παλάμες της, φυσούσε και ξεφυσούσε, ενώ δεν θυμήθηκε καν να ρίξει πάνω της μία φόρμα ή μία μπλούζα, όπως συνηθίζουν στα… διαλείμματα οι αθλητές.

Το 59.22μ. απείχε πολύ από το 66.18μ., τη μέχρι τότε δηλαδή κορυφαία επίδοσή της για το 1997, που παρεμπιπτόντως ήταν η 5η καλύτερη του κόσμου εκείνη τη χρονιά.

Η Στέλλα Τσικούνα, αντίθετα, κατάφερε έστω και στην τελευταία βολή να ρίξει 61.52μ. και να πάρει το εισιτήριο για τον τελικό του αγωνίσματος, εν αντιθέσει με την τρίτη της παρέας Αρετή Αμπατζή που κινήθηκε σε ρηχά νερά.

Για την ιστορία η Χαλκιδαία έριξε αρχικά το ιδιαίτερα ελπιδοφόρο 61.92μ., εν συνεχεία όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει ούτε το φράγμα των 60μ., με συνέπεια να καταλάβει την τιμητική 7η θέση.

 

Ο περίφημος ποδαρόδρομος

Επιστροφή στην Τασούλα Κελεσίδου, η οποία αποχώρησε αμίλητη και με σκυμμένο κεφάλι από το Ολυμπιακό Στάδιο, μην μπορώντας να αποδεχθεί την αποτυχία της.

Περπατούσε με τα πόδια προς το… άγνωστο για να ξελαμπικάρει από όσα είχαν συμβεί και από πίσω της την ακολουθούσε ο προπονητής της Κώστας Σπανίδης.

Σε ολόκληρη τη διαδρομή ο αείμνηστος Καβαλιώτης πρωταθλητής της δισκοβολίας προσπαθούσε να τη συνεφέρει, ώσπου έφτασαν μέχρι το ξενοδοχείο που είχαν καταλύσει!

Περπάτησαν τη Λεωφόρο Κηφισίας και διένυσαν περίπου 7 χιλιόμετρα σε διάστημα 1,5 ώρας, αλλά ουσιαστικά προετοίμαζαν ιδανικά την επόμενη μέρα.

Εξάλλου, η Κελεσίδου δεν είχε γιορτάσει ούτε τα 25α της γενέθλια και, βέβαια, οι προηγούμενες εμφανίσεις της ήταν άκρως ελπιδοφόρες για το μέλλον.

 

Ήταν… γραμμένο

Δύο χρόνια μετά τον ποδαρόδρομο της Αθήνας, η Τασούλα Κελεσίδου κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλλης.

Ανήμερα εκείνου του τελικού, ο Κώστας Σπανίδης είχε βρει ένα στιλό που έκτοτε θεωρήθηκε γούρι, διότι αυτό το φαινόμενο παρουσιαζόταν σε κάθε διοργάνωση που η δισκοβόλος ανέβηκε σε βάθρο!

Η Τασούλα Κελεσίδου διέγραψε μία λαμπρή καριέρα με δύο ολυμπιακά, τρία παγκόσμια και ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο, προτού αποσυρθεί από τη δράση με ατομικό ρεκόρ τα 67.70μ.

Φινάλε με ένα απόσπασμα από συνέντευξη στην εφημερίδα «Τα Νέα» εν έτει 1999: «Μου έλειψαν αρκετά πράγματα στην παιδική μου ηλικία, αλλά και μέχρι πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια. Μην νομίζετε ότι ήταν πράγματα μεγάλα ή σπουδαία. Απλώς, λογικά και αυτά που κάθε νέος έχει και θέλει ν’ απολαύσει.

Ήθελα παρέες. Δεν είχα φίλους. Δεν μπορούσα να κάνω. Χωρίς να φταίω και χωρίς να ψάξω την αιτία. Περνούσε ο καιρός και τα χρόνια χωρίς να βάζω τελεία στις αναζητήσεις μου.

Δεν μιλάω πολύ. Όχι γιατί δεν θέλω ή γιατί δεν μπορώ. Αλλά γιατί δεν ανοίγομαι σε όλους τους ανθρώπους, μετά απ’ όσα είδα και άκουσα ή έμαθα στη ζωή. Δεν μιλάω με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Κάνω παρέα μονάχα με όποιους μπορώ να βρω τα ενδιαφέροντα που η ζωή με έχει διδάξει.

Δεν θέλω να μιλάω πολύ για τον εαυτό μου, γιατί φοβάμαι πως θα πικραθώ. Με ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε δεν μπορώ να κάνω παρέα. Δεν είμαι παράξενη, ούτε δύσκολη.

Είμαι ένας απλός άνθρωπος που έχει τους δικούς του τρόπους και τις δικές του ιδιοτροπίες. Όπως άλλωστε όλοι οι άνθρωποι».