Στο όνομα του πατρός: Η νίκη του Ντέιμον Χιλ στην Ουγγαρία

Χανς & Χανς-Γιόαχιμ Στουκ, σερ Τζακ & Ντέιβιντ Μπράμπαμ, Γουίλσον & Κρίστιαν Φιτιπάλντι, Μάριο & Μάικλ Αντρέτι, Νέλσον & Νέλσον τζούνιορ Πικέ, Ζιλ & Ζακ Βιλνέβ…

Μερικά από τα ντουέτα πατέρα-γιου στον κόσμο της Formula 1, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, όπως αναφέρεται και το τραγούδι που έγραψε ο Φίλιππος Γράψας και ερμήνευσε ο Στέλιος Διονυσίου για τον… πατέρα του, τον θρυλικό Στράτο.

Εν προκειμένω, την τιμητική του έχει ο Ντέιμον Χιλ, o γιος του αδικοχαμένου Γκρέιαμ, που στις 15 Αυγούστου 1993 θριάμβευσε στο ουγγρικό Grand Prix.

 

Προερχόταν από δύο εγκαταλείψεις

Έπειτα από οκτώ Grand Prix στο πρωτάθλημα του 1993, ο Ντέιμον Χιλ βρισκόταν στην 3η θέση της βαθμολογίας, πίσω από τους Αλέν Προστ και Αΐρτον Σένα, με 28 πόντους.

Ο αγώνας της 11ης Ιουλίου στην πατρίδα του αποτελούσε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πλησιάσει τους πρωτοπόρους, δεδομένου ότι εκκίνησε από τη 2η θέση του grid.

Αλίμονο. Ο Βρετανός εγκατέλειψε λόγω προβλήματος στον κινητήρα και κατηφόρισε στην 4η θέση από τη στιγμή που ο Μίχαελ Σουμάχερ τερμάτισε 2ος στο Grand Prix και, κατ’ επέκταση, ανέβηκε 3ος στη γενική κατάταξη.

Δύο εβδομάδες αργότερα κατέλαβε εκ νέου τη 2η θέση στις κατατακτήριες του γερμανικού Grand Prix και, μάλιστα, όδευε ολοταχώς προς την πρώτη του νίκη, αλλά δύο γύρους πριν από την πτώση της καρό σημαίας «ξεφούσκωσε» το πίσω αριστερά ελαστικό του.

Ο Ντέιμον Χιλ θα έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον τρεις εβδομάδες, προκειμένου να κάνει σεφτέ στον κόσμο της Formula 1…

 

Ο Προστ ακινητοποιήθηκε στον γύρο προθέρμανσης!

Στις 15 Αυγούστου 1993, το Ούγκαροριγκ των 77 γύρων φιλοξένησε το 11ο Grand Prix της σεζόν στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας.

Αρχικά, ο πιλότος της Williams και ο «ομόσταβλος» Αλέν Προστ έκαναν το 1-2 στις κατατακτήριες με 1:14.631 και 1:14.835 αντίστοιχα.

Τελικά, ο Βρετανός εκκίνησε πρώτος, καθώς το μονοθέσιο του Γάλλου ακινητοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του γύρου προθέρμανσης (σ.σ. υποχρεώθηκε να ριχτεί στη μάχη από το τέλος).

Στους πρώτους γύρους ο Χιλ προπορευόταν και ακολουθούσαν με τη σειρά οι Αΐρτον Σένα, Γκέρχαρντ Μπέργκερ, Ρικάρντο Πατρέζε, Μίχαελ Σουμάχερ, Ζαν Αλεζί (σ.σ. κανονικά Αλέζι διότι καταγόταν από τη Σικελία).

Στον 4ο ο Γερμανός προσπάθησε να προσπεράσει τον Αυστριακό, αλλά έχασε τον έλεγχο και κατρακύλησε στη 10η θέση, τη στιγμή που οι McLaren του Βραζιλιάνου και του Μάικλ Αντρέτι παρουσίαζαν προβλήματα στην «πεταλούδα» γκαζιού.

Ο Σένα τελικά εγκατέλειψε στον 18ο, σε ένα χρονικό σημείο που ο Χιλ βρισκόταν μπροστά από Πατρέζε, Προστ, Σουμάχερ, Μπέργκερ και Αλεζί.

Τελικά, τη μοίρα του Βραζιλιάνου είχαν και οι Σουμάχερ, Αλεζί, Αντρέτι, ομοίως και ο πιτσιρικάς Ρούμπενς Μπαρικέλο, ενώ ο Προστ απλώς τερμάτισε στην 7η θέση με -7 γύρους από τον «ομόσταβλό» του.

Συνεπώς, το Γκρέιαμ-Ντέιμον Χιλ έγινε το πρώτο δίδυμο πατέρα-γιου που πανηγύρισε νίκη σε Grand Prix της Formula 1 (σ.σ. έκανε 1:47.39 και στο βάθρο τον πλαισίωσαν οι Πατρέζε, Μπέργκερ).

 

Η χρονιά των αλλαγών και εκείνη του Χιλ

Το 1993 ήταν σημαδιακή σεζόν στην ιστορία της Formula 1, καθώς έμπαινε για τα καλά στο παιχνίδι η χρήση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας.

Οι ομάδες λάνσαραν τα πιο εξελιγμένα μονοθέσια όλων των εποχών και ειδικά η FW15C της Williams των Προστ-Χιλ ήταν «ντυμένη» με πολλές καινοτομίες.

Σύστημα απεμπλοκής φρένων, ηλεκτρονικό σύστημα πλοήγησης, σύστημα ελέγχου πρόσφυσης, ημιαυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων που μπορούσε να μετατραπεί σε πλήρως αυτόματο, σύστημα διεύθυνσης με υδραυλική υποβοήθηση, «πνευματικό» σύστημα στα ελατήρια βαλβίδας του κινητήρα ήταν μερικές εξ αυτών.

Επιπλέον, το 1993 ήταν η τελευταία χρονιά που πανηγύρισαν νίκες οι εμβληματικοί Αλέν Προστ (αποσύρθηκε από την F1) και Αΐρτον Σένα (τον αντικατέστησε στη Williams, ώσπου έγινε το μοιραίο δυστύχημα την Πρωτομαγιά του 1994).

Ο Γάλλος κατέκτησε το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν, την επόμενη διετία είχε έρθει η ώρα να λάμψει το άστρο του Μίχαελ Σουμάχερ και το 1996 πήρε τα ηνία για μία και μοναδική φορά ο Ντέιμον Χιλ

Ο αδικοχαμένος πατέρας του, ο οποίος είχε πανηγυρίσει τους τίτλους του 1962 και του 1968, δεν μπορεί παρά να ήταν χαρούμενος από εκεί που βρίσκεται.

Εξάλλου, το γεγονός ότι ο Ντέιμον τον «έχασε» σε ηλικία 15 ετών μαρτυρά ότι δεν είχε προλάβει να διδαχθεί πολλά από εκείνα που χρειάζονταν για να κατακτήσει την κορυφή.

Αυτό και μόνο προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη αξία στις επιτυχίες του και αποδεικνύει ότι μερικές φορές τα γονίδια έχουν τη συμβολή τους.