Μια φορά κι έναν καιρό η καρδιά της Ελλάδας χτυπούσε στα αναψυκτήρια

1980

Η ήττα της Εθνικής ομάδας από τη Φινλανδία στο Τάμπερε με σκορ 2-0, «ψαλίδισε» σημαντικά τις όποιες ελπίδες πρόκρισης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2020, τουλάχιστον μέσω του Nations League.

Ήταν ένα αποτέλεσμα που προκάλεσε απογοήτευση, ερωτήματα και μελαγχολία, καθώς σε άλλες, όχι τόσο μακρινές εποχές, σε τέτοιου είδους ματς το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έπαιρνε αυτό που ήθελε από τα… αποδυτήρια.

Πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, πάντως, το πιο θλιβερό σημείο των καιρών είναι ότι ο κόσμος γυρνάει την πλάτη του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Αυτό είναι φανερό αν κοιτάξει κανείς τις άδειες εξέδρες όποτε αγωνίζεται στην Αθήνα η Εθνική ή αν ακούσει πώς αναφέρονται πλέον οι φίλαθλοι στην ομάδα που έδωσε τόσες χαρές στο παρελθόν, αλλά πλέον κινδυνεύει να συμπληρώσει έξι χρόνια μακριά από τελική φάση διοργάνωσης.

Ντοκουμέντο: Ο Χάρρυ Κλυνν στον Φίλιππο Συρίγο

Ο κόσμος έχει δίκιο για ένα σωρό λόγους, ενώ κακά τα ψέματα όλοι καλόμαθαν από την πετυχημένη 12ετία (2002-2014) και πολλοί θεώρησαν ότι οι αποκλεισμοί από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 ήταν μία παρένθεση που θα έκλεινε.

Δεν ξέρει φυσικά κανείς πότε θα έρθει η επιστροφή σε τελικές φάσεις, αλλά μέχρι τότε είναι σίγουρο πως η δίψα για μία τέτοια εμπειρία θα έχει μεγαλώσει στο ελληνικό κοινό.

Αυτή η δίψα που χαρακτήρισε κάθε συμμετοχή της Εθνικής σε τελική φάση και έδειχνε να παρασέρνει στον ρυθμό της την καθημερινότητα κάθε Έλληνα φίλαθλου.

Με αφορμή την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η «γαλανόλευκη», το Sport-Retro.gr παρουσιάζει ένα ντοκουμέντο από την πρώτη συμμετοχή της σε τελική φάση, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980.

Αποτελεί ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά παραδείγματα όσον αφορά στο πώς βιώνουμε στην Ελλάδα τα μεγάλα γεγονότα που σχετίζονται με ομαδικά σπορ.

Με την τηλεόραση να έχει αρχίσει να μπαίνει σταδιακά σε κάθε σπίτι, η παρακολούθηση διεθνών διοργανώσεων είχε γίνει σαφώς πιο εύκολη και οι εποχές που οι φίλαθλοι συνωστίζονταν έξω από τους κινηματογράφους της πρωτεύουσας για να παρακολουθήσουν τα ασπρόμαυρα φιλμ με τα στιγμιότυπα είχε περάσει πια στην Ιστορία.

«Για τη Μακεδονία!» Το ντεμπούτο του Ντανιέλ Μπατίστα με την Εθνική Ελλάδας

Η παρουσία της «γαλανόλευκης» στην Ιταλία το 1980, όμως, είχε δημιουργήσει ένα κλίμα που επαναλήφθηκε κυρίως το 1994 και το 2004, καθώς αργότερα έγινε συνήθεια να διακρίνεται η Εθνική, με συνέπεια να δημιουργούνται ακόμη και παράλογες απαιτήσεις, αν αναλογιστεί κανείς την ποδοσφαιρική παράδοση και ανάπτυξη της χώρας γενικότερα μέσα στον χρόνο.

Οι δεκαετίες του 1970 και του 1980 χαρακτηρίστηκαν από τη μόδα των λεγόμενων αναψυκτηρίων, δηλαδή των υπαίθριων χώρων που μετατρέπονταν σε θερινούς κινηματογράφους, φιλοξενούσαν τα πρώτα stand-up comedy της εποχής (σ.σ. με πρωτεργάτη τον αείμνηστο Χάρι Κλυνν), αλλά και μουσικές βραδιές.

Ένα από αυτά, το Βαριετέ-Ερμής στο Αιγάλεω, το οποίο κατεδαφίστηκε το 2008 και στη θέση του ανεγέρθηκε σχολικό συγκρότημα, φιλοξένησε με τον δικό του τρόπο και την Εθνική.

Τα πέντε γκολ του Δημήτρη Σαραβάκου στο ματς της Εθνικής με την Αίγυπτο

Η τηλεόραση είχε μπει σε αρκετά σπίτια, ωστόσο, αφενός με δεν ήταν πάντα έγχρωμη και αφετέρου δε ο κόσμος ένιωθε την ανάγκη να μοιραστεί τα συναισθήματα εκείνης της πρωτόγνωρης εμπειρίας να βλέπει την Ελλάδα σε ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.

Η νεολαία της πρωτεύουσας, ελλείψει μπαρ και καφετεριών με μεγάλες οθόνες ή τηλεοράσεις, έψαχνε στην αρχή εκείνης της δεκαετίας την ταυτότητά της σε παραπάνω από ένα επίπεδα και είχε αποφασίσει ότι αυτή μάλλον δεν βρισκόταν στα καφενεία.

Δεν είναι τυχαίο πως σε μία προσπάθεια να προσελκύσει πιο νεαρές ηλικίες, στο διαφημιστικό που υπήρχε τότε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Φως των Σπορ» αναφερόταν πως πριν από την προβολή των αγώνων θα υπήρχε ζωντανό πρόγραμμα με τον γνωστό τραγουδιστή Πασχάλη, ο οποίος εκείνη την εποχή μεσουρανούσε.

Παράλληλα γινόταν γνωστό πως θα υπάρξει κλήρωση για δώρα και τονιζόταν ότι η προβολή θα γίνει στη μεγαλύτερη οθόνη της πρωτεύουσας με έγχρωμη εικόνα.

Φυσικά στόχος κάθε μαγαζάτορα είναι το κέρδος, αλλά μέσα σε όλα τότε ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε τόσο μεγάλη φίλαθλη ταύτιση και ομοψυχία, η οποία αποδόθηκε με τη μαζική τηλεοπτική παρακολούθηση αγώνων (σ.σ. δεν συμπεριλαμβάνονται οι πανηγυρισμοί μετά από επιτυχίες) και άφησε παρακαταθήκη για το μέλλον.

Τουρκία-Ελλάδα μετά από 40 χρόνια! Το φιλικό του 1988 με τη συμβολική σημασία

Ναι, πλέον ο καθένας έχει σπίτι του συνδρομητική τηλεόραση και κάθεται να παρακολουθήσει ένα ματς με την ησυχία του. Ναι, μπορείς να πας σε μία καφετέρια με 10 οθόνες και να βλέπεις live την εξέλιξη 10 αγώνων ταυτόχρονα. Εντούτοις, η αίσθηση που προκαλεί η μαζική παρακολούθηση ενός γεγονότος αθλητικής-εθνικής σημασίας δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Αν η επιτυχία της Εθνικής αγωνιστικά είναι κάτι το ευκταίο ποδοσφαιρικά, σε επίπεδο φίλαθλης εμπειρίας είναι κάτι αναγκαίο. Όχι μόνο για το ταλαιπωρημένο ελληνικό ποδόσφαιρο – εξάλλου η κάθε ομάδα μπορεί να πετύχει ή να αποτύχει σε μία διοργάνωση.

Η προσμονή, όμως, και η ανταλλαγή συναισθημάτων που μπορείς να βιώσεις μέσα σε ένα πλήθος αγνώστων-γνωστών για 90 λεπτά, το οποίο νιώθει σαν να βρίσκεται στο γήπεδο, παραμένει ένα συναίσθημα αναλλοίωτο που σου μένει για πάντα και έχεις να διηγείσαι ακόμα κι αν στο τέλος πάνε όλα στραβά…

Ιδού το διαφημιστικό της εποχής: