Γουλανδρής, Πετρόπουλος, Γκλέζος… Ο Βασίλης Σιώκος φέρνει τον Ολυμπιακό των 70s’ στο Sport-Retro.gr

Στην 92χρονη, αισίως από την Παρασκευή (10/3), και άκρως επιτυχημένη Ιστορία του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού, αρκετές ήταν οι ομάδες που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους.

Η δεκαετία του 1930, όταν έλαβε διά παντός το παρατσούκλι «Θρύλος», εκείνη του 1950 με τα έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα, το δεύτερο μισό των 90s’ με την αναγέννηση από τα «πέτρινα» χρόνια…

Όλες οι παραπάνω φουρνιές είχαν τα τρανταχτά προτερήματά τους, καμία όμως δεν διέθετε την αρτιότητα της τριετίας 1972-1975 σε άμυνα και επίθεση.

Ως είθισται, η γραμμή κρούσης είναι αυτή που παίρνει τα περισσότερα «μπράβο» και δικαιολογημένα, καθώς το γκολ αποτελεί την πεμπτουσία του αθλήματος. Πόσο μάλλον, για παράδειγμα, όταν έχουν σημειωθεί 102 σε 34 αγωνιστικές, επίδοση ρεκόρ από το 1974 μέχρι σήμερα.

Εντούτοις, και με αφορμή τα 92^α γενέθλια του Ολυμπιακού, το Sport-Retro.gr θέλησε να δώσει τον λόγο σε έναν από εκείνους που δεν συνήθιζαν να βρίσκουν δίχτυα, αλλά να αποτρέπουν τους αντιπάλους από το σκοράρισμα.

Ο Βασίλης Σιώκος ήταν ο βασικός λίμπερο των «ερυθρολεύκων» επί μια δεκαετία και πρώτος αρχηγός για αρκετά χρόνια. Όπως στον αγωνιστικό χώρο έτσι και στη ζωή, προτιμά να παραμένει αθόρυβος, σεμνός… Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που λένε.

Η ομάδα του Sport-Retro.gr τον συνάντησε στο καφέ που διατηρεί σε κεντρικό σημείο της Καλλιθέας και, όπως εύκολα έγινε αντιληπτό, η φιλοξενία του ιδίου και των πολύ ευγενικών υπαλλήλων βρίσκεται σε υψηλότατα επίπεδα.

Καμία σχέση δηλαδή με την προ 40ετίας (και βάλε) “φιλοξενία” του στους αντιπάλους, όταν έκαναν το λάθος να πατήσουν στην περιοχή του Ολυμπιακού.

Σε… υψηλότατα επίπεδα ήταν και η πελατεία του καφέ, αφού την ώρα που άρχιζε η συνέντευξη αποχωρούσε ο μπασκετμπολίστας Βαγγέλης Σκλάβος με προορισμό το Αίγιο (σ.σ. αγωνίζεται στον τοπικό Κεραυνό) και, βέβαια, ο Γιώργος Σιώκος, γιος του Βασίλη και πρώην μπασκετμπολίστας.

Ύστερα από αυτήν την… πορτοκαλί παρένθεση είναι η ώρα για επιστροφή στο ερυθρόλευκο χρώμα της συνέντευξης, αρχής γενομένης από το ξεκίνημα του Ιλισιώτη αμυντικού στον Ολυμπιακό.

-Από τον Ηλυσιακό δεν πήγατε στους κοντινούς Αμπελοκήπους για χάρη του Παναθηναϊκού, αλλά στον Πειραιά. Γιατί προτιμήσατε τον Ολυμπιακό;

«Τότε αγωνιζόμουν στην Εθνική Νέων, ήμουν πολύ μικρός κι έπαιζα στον Ηλυσιακό. Υπήρχε ένας έφορος των Εθνικών ομάδων, ο Βασίλης Ανδριανόπουλος, ο γνωστός, κι ενώ έπαιζα στην Εθνική μου πρότεινε όταν θα γίνουν μεταγραφές αν θέλω να πάω στον Ολυμπιακό.

Το δέχθηκα και αφού με πλησίασαν οι παράγοντες του Ολυμπιακού, μεταπήδησα το 1967. Στην πρώτη ομάδα έπαιξα το 1968-1969 γιατί ήμουν φαντάρος και δεν μπορούσα να πάρω άδεια».

-Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια στον Ολυμπιακό;

«Τα πρώτα χρόνια ήταν λίγο δύσκολα, όπως για κάθε ποδοσφαιριστή. Μετά, όμως, με βοήθησαν ορισμένοι, όπως ένας Γιουγκοσλάβος προπονητής ονόματι Σπάιτς. Με βοήθησε πάρα πολύ. Έκτοτε, συνέχισα την πορεία μου».

-Ήσασταν 10 χρόνια βασικός σε μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας και αρχηγός για μεγάλο διάστημα. Πώς καταφέρατε να φτάσετε μέχρι αυτό το σημείο;

«Το ποδόσφαιρο μπορεί να μην ήταν 100% επαγγελματικό όπως είναι σήμερα, αλλά εγώ ήμουν ένας επαγγελματίας. Δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω. Καθιερώθηκα όλα αυτά τα χρόνια και δεν έλειψα λεπτό για σχεδόν τρεις σεζόν».

Ο Βασίλης Σιώκος αγωνίστηκε σε 104 διαδοχικά ματς από την 31η αγωνιστική της περιόδου 1971-72 μέχρι και την 32^η της σεζόν 1974-75, ενώ συνολικά κατέγραψε 279 συμμετοχές στην Α’ Εθνική και 340 σε όλες τις διοργανώσεις με την ερυθρόλευκη φανέλα.

-Εκτός από τον εκπληκτικό αριθμό των διαδοχικών συμμετοχών είχατε φτιάξει και ένα τρομερό αμυντικό δίδυμο με τον αείμνηστο Λάκη Γκλέζο.

«Με τον Λάκη δεν παίζαμε μόνο δίπλα-δίπλα. Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας μας, συμπτωματικά, ήμασταν πάλι δίπλα-δίπλα, αυτή τη φορά επαγγελματικά με τα μαγαζιά μας. Υπήρχε χημεία.

Επίσης, είχαμε έναν άριστο προπονητή, ο οποίος ήταν μπροστά από την εποχή του, ο Λάκης Πετρόπουλος, και νομίζω ότι εκείνη η ομάδα ήταν η καλύτερη στην Ιστορία του Ολυμπιακού.

Βρισκόμασταν ο ένας με τον άλλον με κλειστά μάτια. Γι’ αυτό κάναμε αυτά τα τρομερά ρεκόρ και στην άμυνα και στην επίθεση».

-Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή στον Ολυμπιακό και ποια η πιο δυσάρεστη;

«Η καλύτερη στιγμή μου ήταν όταν υπέγραψα στον Ολυμπιακό. Ήμουν στρατιώτης και μου έφεραν στη μονάδα μου το δελτίο για να υπογράψω. Έκτοτε, τα νταμπλ που παίρναμε επί εποχής Γουλανδρή. Πάρα πολύ ωραίες στιγμές.

Υπήρχαν, βέβαια, άσχημες στιγμές. Πέρασα και «πέτρινα» χρόνια. Για παράδειγμα, είχαμε φτάσει στη 13^η θέση και κινδυνεύαμε να πέσουμε στη Β’ Εθνική, που λέει ο λόγος. Βέβαια, μετά πήραμε το Κύπελλο, αλλά αυτές ήταν άσχημες στιγμές.

Ανακάμψαμε γρήγορα σαν Ολυμπιακός. Γιατί είναι το μέταλλο που έχει η ομάδα. Παραπάνω από 6 μήνες-1 χρόνο, δεν μπορεί να διαρκέσει μία κρίση. Δεν είναι όπως οι άλλες ομάδες. Γιατί διαθέτει πάρα πολλούς φιλάθλους και φανατικούς. Και δεν αφήνουν την ομάδα, όπως σήμερα, να μην πάρει πρωτάθλημα 4-5-10 χρόνια που έχουν άλλες ομάδες. Αυτό το έχει μόνο ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα».

-Νίκος Γουλανδρής.

«Ήταν πολύ μεγάλος πρόεδρος, ο μεγαλύτερος που έχει υπάρξει μέχρι τώρα. Ήταν συνέχεια κοντά μας. Τον είχαμε σαν πατέρα μας. Θα μείνει στην Ιστορία για πάρα πολλά χρόνια».

-Λάκης Πετρόπουλος.

«Μεγάλος προπονητής. Μπροστά από την εποχή του, όπως είπα και προηγουμένως. Βλέπω σήμερα προπονητές που κάνουν ακόμα τα συστήματα και τις προπονήσεις που έκανε. Ήταν λίγο οξύθυμος και ιδιότροπος, αλλά ήταν μεγάλος προπονητής».

-Λάκης Γκλέζος.

«Πολύ καλός φίλος. Μας έφερε η μοίρα πάρα πολύ κοντά και στο ποδόσφαιρο και στα επαγγελματικά και στο τέλος ήμουν ακόμα πιο κοντά. Δηλαδή, σαν να ήμουν γιατρός και να τον κουράριζα. Όλα αυτά ήταν της μοίρας τα παιχνίδια. Ήταν γραφτό».

-Τι θυμάστε από τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό;

«Θυμάμαι πολλά. Εγώ σαν παίκτης του Ολυμπιακού, νομίζω ότι έχω χάσει μόνο ένα παιχνίδι, ένα επεισοδιακό. Είχα αποβληθεί με τον συγχωρεμένο τον Αλβαρέζ νομίζω (σ.σ. είχαν αποβληθεί και οι Κυράστας για τους «ερυθρόλευκους, Παπαδημητρίου για τους «πράσινους» στο ντέρμπι της 9ης Οκτωβρίου 1977).

Την τριετία 1972-1975 με τους τρεις διαδοχικούς τίτλους, ο Ολυμπιακός δέχθηκε 48 γκολ σε 102 ματς, δηλαδή μόλις 0,4 ανά αγώνα, ενώ τη σεζόν 1973-74 σημείωσε 102 γκολ, ρεκόρ που δεν έχει καταρριφθεί ούτε από τον ίδιο ούτε από άλλη ομάδα.

Γινόντουσαν μάχες σε όποια κατάσταση βρισκόταν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Ήταν ένα ντέρμπι που δεν μπορούσες να προεξοφλήσεις ποιος θα κερδίσει. Και τότε που είχαμε την καλή ομάδα εμείς, ο Παναθηναϊκός κατέβηκε σε έναν τελικό με τη δεύτερη ομάδα και τον κερδίσαμε δύσκολα (σ.σ. 1974-75 με 1-0). Και τώρα ακόμα, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται κάθε ομάδα, όλα τα παιχνίδια είναι αμφίρροπα».

-Πώς ζήσατε ως παίκτης του Ολυμπιακού την επταετία της δικτατορίας;

«Ήταν πολύ δύσκολα γιατί 2-3 χρόνια δεν πηγαίναμε καλά και είχαμε πρόβλημα μεγάλο. Ακόμα και με τους κυβερνώντες. Μας καλούσε πχ. ο Ασλανίδης στο γραφείο του και μας ρωτούσε “τι γίνεται, πού πάτε την ομάδα;” Όχι ότι ήταν Ολυμπιακός. Aπλά ήθελε τις μεγάλες ομάδες που είχαν κόσμο να είναι πρώτες. Εμείς περνάγαμε τότε μια μικρο-κρίση και είχαμε προβλήματα απ’ αυτούς».

-Ήσασταν από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΣΑΠ. Κι αυτό συνδέεται με τον Ολυμπιακό.

«Ακριβώς. Αυτή η ιδέα να συνδικαλιστούμε ξεκίνησε από μια δική μας απεργία. Παίζαμε ένα παιχνίδι με την Καστοριά και πήγαμε μόνοι μας. Δεν μας πλήρωναν, μας χρωστούσαν, είχε φύγει ο Γουλανδρής και ξεκινήσαμε μια απεργία. Επί τη ευκαιρία συνδικαλιστήκαμε και ήμουν από τους πρωτεργάτες του συνδέσμου. Κάναμε πρόεδρο τον Αντωνιάδη τότε».

-Τέλος, τι μήνυμα θα στέλνατε στους φιλάθλους του Ολυμπιακού με αφορμή τα 92^α γενέθλια;

«Θα στείλω σε λίγους φιλάθλους γιατί οι άλλοι είναι σωστοί. Να είναι πιο ήπιοι στις εκδηλώσεις, στις φασαρίες κ.τ.λ. Νομίζω ότι στους σωστούς φιλάθλους έχουν εκχωρήσει κάποια στοιχεία και δεν πρέπει.

Ο Ολυμπιακός είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ομάδα και το αποδεικνύει τώρα γιατί κατ’ εμέ είναι σε κρίση. Παρά ότι γεγονός, όμως, ότι είναι σε κρίση είναι πρώτος με πολλούς βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο. Είναι αυτό το μέταλλο που έχει σαν ομάδα. Συνιστώ να μην γίνονται οι φασαρίες που βλέπουμε σε ορισμένα -ελληνικά- παιχνίδια».

H συνέντευξη ολοκληρώθηκε με τον αρχοντικό και σεμνό Βασίλη Σιώκο να μας ξεναγεί στα ενδότερα του καφέ, όπου μεταξύ άλλων φιλοξενούνται πολλές ιστορικές φωτογραφίες της εποχής. Μιας εποχής πιο αγνής που το Sport-Retro.gr θα φροντίσει να μην ξεχαστεί ποτέ και να κρατά τα θετικά της…

Συνέντευξη: Μάνος Ανδρουλάκης

Παραγωγή: Θοδωρής Κώτσικας

 

Διαβάστε ακόμη: 

Το πρώτο Ευρωπαϊκό του εορτάζοντος Ολυμπιακού. Ο Γιάννης Λάιος στο Sport-Retro.gr

*Κάντε like στο Facebook και follow στο Twitter και το Instagram για να μαθαίνετε άμεσα τις ιστορίες της πιο… ρετρό ιστοσελίδας της χώρας