«Να ξεχάσουμε το Κύπελλο, θέλουμε να δούμε νέα… 1987 μέχρι να πεθάνουμε». Συγκλονιστικός Σηφάκης στο Sport-Retro.gr

Μάνος Ανδρουλάκης 21 Ιούν, 2017

Αν μου επέτρεπε η δημοσιογραφική… αισθητική, θα δημοσίευα τα λόγια του Μύρωνα Σηφάκη χωρίς καμία παρέμβαση. Είναι λόγια ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Σεμνός, ευγενής και πολύ ντόμπρος. Ντρέτος ρε παιδί μου, όπως χαρακτηρίζουν στην Κρήτη τους αθρώπους (χωρίς το «ν») που είναι ευθείς και ειλικρινείς.

Ο Μύρων Σηφάκης δεν είναι μόνο ο πρωταγωνιστής του μοναδικού τίτλου στην Ιστορία του ΟΦΗ, αλλά και ένας θερμός φίλαθλος. Ένας γνήσιος «Ομιλίτης» που τιμά το ένδοξο παρελθόν, θλίβεται για την εικόνα του σήμερα και δίνει ανιδιοτελώς τις συμβουλές του.

Πρωταγωνιστής είπαμε; «Μάνο, δεν θέλω να γράψεις μόνο για μένα. Θέλω να γράψεις για όλη την ομάδα. Υπήρχαν παιδιά και πριν και μετά από μένα, που προσέφεραν περισσότερα στην ομάδα». Τα συμπεράσματα δικά σας.

*******

Πριν από ακριβώς 30 χρόνια, σε μία εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο ταλανιζόταν από ένα σωρό προβλήματα και το ελληνικό μπάσκετ βρισκόταν στο ζενίθ με την κατάκτηση του Eurobasket, ο ΟΦΗ κατακτούσε το Κύπελλο Ελλάδας.

Εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ, η «χρυσή» ομάδα του Έγκε Γκέραρντ έκαμψε την αντίσταση του Ηρακλή με 3-1 στη διαδικασία των πέναλτι (1-1 η κανονική διάρκεια) και κατέκτησε το Κύπελλο.

Μέχρι να φτάσει στον ποδοσφαιρικό… Ψηλορείτη, ο ΟΦΗ είχε θωρακιστεί διοικητικά με την παρουσία του αείμνηστου Θόδωρου Βαρδινογιάννη και είχε εκτοξευθεί αγωνιστικά με την έλευση του Ολλανδού, που στην πορεία έγινε «Ολλανδός».

Ο Μύρων Σηφάκης, 26 χρονών τότε, έμελλε να αποτελέσει τον πιο ουσιαστικό παίκτη του τελικού της 21ης Ιουνίου 1987 χάρη στις αποκρούσεις του στις εκτελέσεις των Χρήστου Ζήφκα και Δημήτρη Αδάμου.

Πριν από την ξεχωριστή αυτή βραδιά, ο ΟΦΗ είχε αποκλείσει τη Θήβα, τον Εδεσσαϊκό, τον Απόλλωνα, την Καλλιθέα και τον Διαγόρα με «όπλο» του τη δύναμη της έδρας, το καμίνι του «Γεντί Κουλέ» που τον ώθησε σε 5 νίκες με συντελεστή 16-1 στα γκολ.

Ο λόγος περνά στον πρωταγωνιστή, όχι της 21ης Ιουνίου 1987 αφού ο ίδιος προτιμά να μοιράζεται τη δόξα με όλους, αλλά της 21ης Ιουνίου 2017. Όχι στο ΟΑΚΑ, αλλά στο… γήπεδο του Sport-Retro.gr.

*******

«Θυμάμαι, λοιπόν, από αυτήν την εποχή, το πάθος και την ανυπομονησία που είχαμε. Περιμέναμε να έρθει η μεγάλη στιγμή του τελικού, παρότι γνωρίζαμε ότι απέναντί μας είχαμε μία από τις καλύτερες ομάδες στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως ήταν ο Ηρακλής. Μεγάλη ομάδα, όμως, είχαμε κι εμείς εκείνη την εποχή.

Τότε υπήρχαν προβλήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο με τη μετάβασή του από το ερασιτεχνικό επίπεδο στο ημιεπαγγελματικό. Θυμάμαι τις απεργίες που κάναμε εμείς οι ποδοσφαιριστές. Παρουσιαζόμασταν στα γήπεδα κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος, απλά εμφανιζόμασταν στον αγωνιστικό χώρο κι έπειτα φεύγαμε απ’ αυτόν. Είχαμε μία αποχή αρκετών μηνών. Παρότι η εποχή δεν ήταν κατάλληλη για ποδόσφαιρο, εμείς το περιμέναμε με ανυπομονησία. Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό που επικρατούσε εκείνη την περίοδο.

Ο Γκέραρντ ήταν ένας άνθρωπος που δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Όλο αυτό το διάστημα εκτελούσαμε καθημερινά πέναλτι στις προπονήσεις. Ήταν προφητικός ο τρόπος που σκεφτόταν, όπως προφητικός ήταν και ο τρόπος που επέλεξε, μυστικά θα έλεγα, να έχει προετοιμάσει ότι εγώ θα είμαι αυτός που θα αγωνιστεί σε αυτό το παιχνίδι, ενώ κανείς δεν το περίμενε.

**O Γκέραρντ με τον Χρήστο Αρχοντίδη πριν από τη σέντρα**

Ήταν ένας άνθρωπος, όπως και ο μεγαλομέτοχος Θόδωρος Βαρδινογιάννης, που είχε οράματα, εμπνεύσεις και διέθετε, βέβαια, και ένα «χρυσό» υλικό από πλευράς ποδοσφαιριστών, που χωρίς αυτόν τον συνδυασμό σίγουρα δεν θα είχαν έρθει οι επιτυχίες. Αυτή η ομάδα εκτός από καλούς ποδοσφαιριστές, είχε και εξαιρετικούς ανθρώπους. Όλοι ήταν σημαντικοί, οπότε δεν θα αναφέρω ονόματα για να μην ξεχάσω κανέναν.

Οι προσωπικότητες και οι χαρακτήρες που υπήρχαν τότε στην ομάδα βοήθησαν για να έχουμε το ιδανικό περιβάλλον και κλίμα. Ήμασταν μια οικογένεια, ήμασταν μαζί καθημερινά σε όλες τις κοινωνικές μας εκδηλώσεις, από τον καφέ μας μέχρι τα προβλήματα που προέκυπταν και προσπαθούσαμε να βρούμε λύση.

Θυμάμαι επίσης ότι εκείνα τα χρόνια αρκετοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές από μεγάλες ομάδες, όπως ο Περσίας, ο Παπαβασιλείου, ο Τσινός, ο Σαμαράς, ο Χαραλαμπίδης, ο Μιχαλήτσος και άλλοι, προτιμούσαν να πάρουν λιγότερα χρήματα και να έρθουν στη δική μας ομάδα.

Γνώριζαν το κλίμα που επικρατούσε και τολμώ να πω ότι από τότε μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει ομάδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο που να είχε όλα αυτά τα σπουδαία χαρακτηριστικά, τα οποία συντελούσαν στο να είμαστε μια οικογένεια, μια παρέα… Να λάμπει το Βαρδινογιάννειο από την παρουσία όλων μας, να λάμπει το «Γεντί Κουλέ», να είμαστε όλοι χαρούμενοι, την Κυριακή να απολαμβάνουμε ποδόσφαιρο και να είμαστε ανυπόμονοι μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα παίζαμε το επόμενο παιχνίδι.

Αυτά είναι πράγματα που δεν μπορούν να ξεχαστούν όσο και να θέλουν κάποιοι «σωτήρες», διότι αυτή είναι η ίδια μας η ζωή. Και όσο και να πληγώνουν αυτήν την ομάδα, εμείς θα εξακολουθούμε να την αγαπάμε ως ιδέα».

-Εκείνη τη χρονιά την εστία υπερασπιζόταν ο Γιώργος Μητσέας, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά. Εν συνεχεία, ο Γκέραρντ έβαλε βασικό για 2 ματς τον Βαγγέλη Χοσάδα και όλα έδειχναν ότι εμπιστεύεται εκείνον για το φινάλε της σεζόν. Πώς άλλαξε γνώμη και έδωσε τα γάντια σε σένα;

«Ο Ολλανδός είχε αυτό το προτέρημα. Να παίρνει τέτοιου είδους αποφάσεις. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Ήταν έμφυτο χαρακτηριστικό του. Όπως έκανε και πολλά από την αντίθετη πλευρά. Δηλαδή για παράδειγμα, θυμάμαι εκείνη την περίοδο που είχαμε 6-7 διεθνείς, όταν αντιλαμβανόταν ότι τα μυαλά κάποιου έχουν πάρει αέρα, την επόμενη Κυριακή τον άφηνε εκτός 16άδας.

Δεν είναι τυχαία όλα αυτά που έχουν συμβεί σε αυτήν την ομάδα. Αυτή η συνέντευξη θα είναι ένας φόρος τιμής εν ζωή σε αυτόν τον άνθρωπο που δίνει τον δικό του αγώνα και δεν πρέπει να τον επευφημούν όλοι αυτοί που κάποτε έλεγαν άλλα για εκείνον. Πρέπει να μάθουν να σέβονται. Ειδικά οι νέοι άνθρωποι και οι νέοι φίλαθλοι να σέβονται το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι, ακόμα κι εγώ, δεν πηγαίνουμε να τον δούμε με τη συχνότητα που θα έπρεπε. Κι αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί κιόλας».

-Καθιερώθηκες τρεισήμισι μήνες πριν από τον τελικό.

**90ό λεπτό: Η αξέχαστη απόκρουση στο κόρνερ του Βασίλη Χατζηπαναγή**

«Δεν είχα φανέλα βασικού σπίτι μου, απλώς ξεκίνησε να με βάζει σε κάποια παιχνίδια που παρουσιαζόμασταν στη… σέντρα. Σε κάποια άλλα μου έλεγε «μην φοβάσαι τίποτα εσύ» κι έβαζε τον Βαγγέλη (σ.σ. Χοσάδα) στην ενδεκάδα. Ίσως είχε τους δικούς του λόγους, που ήθελε να είμαστε όλοι οι τερματοφύλακες σε εγρήγορση. Θυμάμαι και τον αγώνα του Γιώργου του Μητσέα, την υπερπροσπάθεια που έκανε για να επανέλθει γρηγορότερα του αναμενομένου».

-Δημοκρατικός ο Γκέραρντ;

«Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν ξεχώριζε κανέναν. Όλοι γι’ αυτόν ήταν σημαντικοί. Μου έδωσε στοιχεία που στιγμάτισαν την ποδοσφαιρική και μετέπειτα την προπονητική μου ζωή. Αυτά που έκανε ο Ολλανδός ήταν μαθήματα ζωής για όλους μας. Ήξερε ότι στα πέναλτι είχα μια ιδιαίτερη ικανότητα. Το έβλεπε και στις προπονήσεις.

Κάθε παίκτης έχει κάποια ιδιαίτερα θετικά χαρακτηριστικά και κάποιες αδυναμίες. Αυτό είναι de facto και όλοι προσπαθούμε να αξιοποιούμε τα προτερήματά μας και να γινόμαστε καλύτεροι. Ο Γκέραρντ είχε αυτήν την ικανότητα. Ήξερε ότι εκτός από ικανός στα πέναλτι, είχα αυτήν την κουζουλάδα, που λέμε, και δεν φοβόμουν τίποτα. Νομίζω ότι εκ του αποτελέσματος τον δικαίωσα κι εγώ μαζί με τους συμπαίκτες μου για τις επιλογές που έκανε».

-Ο Ηρακλής προηγήθηκε στο 30’ με τον Σάββα Κωφίδη, ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης απάντησε με κεφαλιά στο 34’ και ο τελικός έληξε 1-1 σε κανονική διάρκεια και παράταση.

«Δεν ήμασταν σε φουλ φόρμα, όπως και ο Ηρακλής, γιατί σου είπα ότι το αγωνιστικό κενό ήταν μεγάλο. Ήταν τέλος Ιουνίου που συνήθως εκείνη την περίοδο οι ποδοσφαιριστές κάνουν διακοπές. Σίγουρα είχαμε πίστη, σίγουρα είχαμε αυτοπεποίθηση, σίγουρα δεν φοβηθήκαμε ποτέ το παιχνίδι…

Εγώ αυτό που θυμάμαι είναι ότι ένιωθα πολύ θυμωμένος με το γκολ που δέχθηκα. Θεωρούσα τον εαυτό μου υπεύθυνο για το γκολ του Ηρακλή. Συγκεκριμένα, ο αμυντικός μπροστά μου με πρόλαβε και έδιωξε με κεφαλιά την μπάλα, η οποία βγήκε προς την αριστερή μου πλευρά, εκεί σούταρε ο Κωφίδης, εγώ προσπάθησα να επανέλθω στο τέρμα μου, χτύπησε στα πόδια μου, πέρασε μέσα από αυτά και πέρασε κι από τα πόδια του Βασιλείου που βρισκόταν στο δεύτερο δοκάρι.

Ήμουν πολύ θυμωμένος με τον εαυτό μου στο υπόλοιπο ημίχρονο και το ξεπέρασα όταν ξαναβγήκα στον αγωνιστικό χώρο για το δεύτερο μέρος. Σημαντικό κομμάτι για μας ήταν το ωραίο γκολ του Χαραλαμπίδη, διότι μας προστάτευσε από το άγχος και ταυτόχρονα πιστεύω ότι έδωσε περισσότερη απογοήτευση στους παίκτες του Ηρακλή. Υπήρχε μια ισορροπία συναισθημάτων. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι ήταν πιο πολύ υπέρ μας όσο περνούσε η ώρα.

Δεν θα ξεχάσω το 90′ του τελικού. Ήξερα τα χτυπήματα αυτού του εκπληκτικού παίκτη, του Χατζηπαναγή. Ήταν πολύ επικίνδυνα. Σε ένα κόρνερ που εκτέλεσε από αριστερά μου, στην προσπάθειά μου να αποκρούσω, κουτούλησα γόνατα, κεφάλια, ώμους στο πρώτο δοκάρι. Το χτύπημα αυτό στους συνδέσμους το έχω ακόμα σαν ανάμνηση αυτού του σπουδαίου παιχνιδιού. Όταν πονάει το θυμάμαι και δεν περιμένω να έρθει η 21η Ιουνίου (γέλια)».

-Θα μου περιγράψεις μερικές άγνωστες ή ξεχασμένες ιστορίες;

**Το άστοχο πέναλτι του Τόμας Ζούντμπι**

«Το 1984 είχα ξαναπαίξει στο ΟΑΚΑ. Ήταν ένας τελικός Ερασιτεχνών μεταξύ του ΠΟΑ και της Νίκης Διοικητηρίου που χάσαμε στα πέναλτι. Ήταν η μοναδική φορά στην καριέρα μου που σε διαδικασία πέναλτι, δεν είχα πιάσει κανένα. Θυμάμαι την απογοήτευση και τον θυμό μου. Μάλιστα μετά τον τελικό του 1987 είχα δηλώσει ότι «στον μικρό τελικό δεν τα κατάφερα με τη φανέλα του ΠΟΑ, αλλά ευτυχώς ο Θεός μου έδωσε τη δυνατότητα να ανταποδώσω με ένα μεγάλο Κύπελλο».

Ένα γεγονός που μου έχει μείνει είναι το εξής. Τότε είχαμε συνεργασία με τη Nike. Μας έφεραν μία καινούργια εμφάνιση για τον τελικό και πάνω στη φανέλα μου δεν είχε το σήμα! Δεν προλάβαμε να τυπώσουμε το σήμα του ΟΦΗ. Απλώς ράψαμε πάνω τον χορηγό, που τότε ήταν η «Τράπεζα Κρήτης». Αυτή η φανέλα είναι το μοναδικό κειμήλιο από τον τελικό.

Τα γάντια τα έδωσα σε έναν πιτσιρίκο, ο οποίος πριν από τη διαδικασία των πέναλτι ήρθε και μου είπε «αν πάρετε το Κύπελλο, να μου δώσετε τα γάντια σας». Του υποσχέθηκα ότι θα του τα δώσω. Αν δεις το video του αγώνα, μετά την απόκρουση που έτρεξα να πανηγυρίσω προς την πλευρά του πάγκου, θυμήθηκα τον πιτσιρίκο και γύρισα πίσω για να του δώσω τα γάντια. Το σορτσάκι, οι κάλτσες και τα παπούτσια μου εξαφανίστηκαν. Δεν ξέρω που… πήγανε».

-Ο ΟΦΗ του τότε, ο ΟΦΗ του σήμερα. Θα ήθελα να πεις για όλα αυτά που έχεις μέσα στην καρδιά και το μυαλό σου.

«Όλα αυτά σημάδεψαν τη ζωή μας. Δυστυχώς θυμόμαστε «περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις». Εμείς δεν κλαίμε εξωτερικά, κλαίμε εσωτερικά. Θα έπρεπε να ξεχάσουμε αυτό το Κύπελλο που έχουν περάσει 30 χρόνια και να δούμε καινούργιες ιστορίες, καινούργιους τίτλους… Αυτό θα είναι για όλους εμάς μία ευλογία. Να πεθάνουμε ευτυχισμένοι από τα καινούργια πράγματα που θα κάνει αυτή η ομάδα κι όχι να θυμόμαστε μόνο το παρελθόν.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Τετράκις, ο ΟΦΗ ζήτησε τη βοήθειά μου και εγώ την έδωσα. Δεν πάω στο γήπεδο, παρά μόνο όταν εργάζομαι. Όσες φορές πήγα στον ΟΦΗ, τα χρήματα ήταν το λιγότερο που με ενδιέφερε. Ήταν ασήμαντα μπροστά σε αυτά που έπαιρναν πριν από μένα αυτοί που ήταν εκεί. Ούτε το 1/10.

Επίσης, δεν μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο, δεν μπορώ να πηγαίνω στο Βαρδινογιάννειο. Με στεναχωρεί αυτό που βλέπω. Αυτή η μιζέρια… Λείπει η αύρα από αυτό το κόσμημα που λέγεται Βαρδινογιάννειο. Παρακολούθησα έναν φετινό αγώνα. Αυτή η άθλια εικόνα του αγωνιστικού χώρου, σε συνδυασμό με την κακιά μέρα, ήταν μαχαιριές βαθιές στην Ιστορία αυτής της ομάδας.

Προσωπικά δεν έχω παράπονο. Το μοναδικό μου παράπονο είναι γιατί η ομάδα να λεηλατηθεί τόσο, γιατί αυτή η ομάδα να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, γιατί αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στη διοίκηση να μην μπορούν να καταλάβουν ότι το «εγώ» τους δεν μετράει. Έχουν τα περιθώρια να τα αλλάξουν αυτά γιατί είναι υγιείς άνθρωποι. Δεν είναι απατεώνες, δεν ήρθαν για να βγάλουν χρήματα. Ήδη με την ανανέωση του Παπαδόπουλου αποδεικνύουν ότι κάτι έχουν διαπιστώσει. Μαζί μ’ αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να έρθουν κι άλλοι σπουδαίοι άνθρωποι κοντά και να συμπράξουν. Αυτή η ομάδα τώρα δεν χρειάζεται το «εγώ». Δεν χρειάζεται πολλές φωνές.

Δεν θέλουν να μάθουν περισσότερα για τα ιδανικά της ομάδας. Αυτό είναι που με στεναχωρεί. Και επίσης με στεναχωρεί ότι έχουν κάψει αρκετούς «σπόρους» του Γκέραρντ. Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι να μην «ξεράνουν» και τον εξαίρετο «σπόρο», άνθρωπο και προπονητή, Νίκο Παπαδόπουλο. Η ανανέωσή του αποτελεί ένα καλό βήμα.

Δεν ξέρω αν θα στεναχωρήσω αυτούς που διοικούν, εμένα με ενδιαφέρει να μην στεναχωριούνται οι ψυχές μας, να μην προσβάλλονται η Ιστορία και τα ιδανικά της ομάδας. Αφού μπήκαν στη διαδικασία να θέλουν να εκπροσωπήσουν αυτήν την ομάδα, ας καταλάβουν πόσο μεγάλη είναι και να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει.

Αυτό το λέω με μεγάλο σεβασμό στην ίδια την ομάδα και στους ίδιους τους ανθρώπους. Γιατί δεν είναι ούτε απατεώνες ούτε τυχοδιώκτες. Ας μάθουν να ακούνε. Αυτή η ομάδα τότε είχε τον Γκέραρντ και τον συγχωρεμένο τον Θόδωρα. Δύο σπουδαίους άνδρες. Ο Ολλανδός τότε έκανε τον τεχνικό διευθυντή, έκανε τον σκάουτερ, τα έκανε όλα. Ο Θόδωρας ήταν ένας μεγάλος ηγέτης, ανιδιοτελής παράγοντας.

Η ομάδα ήταν ανεξάρτητη. Πιο ανεξάρτητη δεν γίνεται! Κάποιοι άλλοι, αυτοί που κυβερνούν τώρα το ποδόσφαιρο, ήθελαν να μας βάλουν αλλιώς την ταμπέλα. Και οι πληγωμένοι οπαδοί μιας πράσινης φανέλας, που έχει κι αυτή μεγάλη ιστορία.

Εμείς που ήμασταν μέσα ξέραμε ότι είμαστε μια ομάδα με Κρητικό παράγοντα, που μας είχε όλα τα προβλήματα λυμένα κι εμείς ήμασταν υπερήφανοι για το γεγονός ότι παίζαμε σε αυτή. Κάναμε υπερήφανο τον κόσμο, δημιουργήσαμε νέους φιλάθλους για πρώτη φορά σε τόσο μικρές ηλικίες. Όλοι τώρα γίνονται Ολυμπιακός, κάποιοι λιγότεροι Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ.

Τώρα δεν υπάρχουν ο Θόδωρας κι ο Γκέραρντ. Άρα θα πρέπει να κάνουν μία συστράτευση δυνάμεων στο διοικητικό κομμάτι, αλλά να διοικεί ένας. Το ιδανικό θα ήταν να τοποθετηθεί ένας άνθρωπος δίπλα στον Παπαδόπουλο, ο οποίος θα φροντίζει να λύνει όλα τα προβλήματα του τμήματος, ούτως ώστε ο προπονητής να μένει συγκεντρωμένος στο αγωνιστικό κομμάτι.

Ταυτόχρονα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας “χρυσής” ακαδημίας. Εξάλλου αυτό ήταν και το χάρισμα του Ολλανδού, που γνωρίζουμε όλοι εμείς πολύ καλά και ιδιαίτερα ο Νίκος ο Παπαδόπουλος. Ο Γκέραρντ τον είχε ανακαλύψει, όπως είχε ανακαλύψει και αναδείξει πολλούς ακόμη Κρητικούς ποδοσφαιριστές.

Ο ΟΦΗ ήταν, αλλά τώρα δεν είναι ευρωπαϊκή ομάδα. Όχι λόγω των αποτελεσμάτων και της κατηγορίας που αγωνίζεται, αλλά λόγω της οργάνωσης. Επί 15 χρόνια ο Ολλανδός μιλούσε για την οργάνωση. Ας βάλουν, λοιπόν, τους κατάλληλους ανθρώπους για να τους βοηθήσουν. Μόνοι τους δεν μπορούν. Είναι καιρός να το καταλάβουν».

*******

Δεδομένου ότι ο Μύρων Σηφάκης επιθυμεί, και πολύ καλά κάνει, να μοιραστεί το μερίδιο της τεράστιας και, αισίως, 30ετούς αυτής επιτυχίας του ΟΦΗ, το Sport-Retro.gr παραθέτει τις συνθέσεις τόσο των νικητών όσο και των άξιων ηττημένων, των παικτών του Ηρακλή, καθώς και την ταυτότητα του τελικού.

Οι σκόρερ: 34’ Χαραλαμπίδης – 30’ Κωφίδης.

Η σειρά των πέναλτι (με πρώτο τον Ηρακλή): Ζούντμπι (άουτ), Χαραλαμπίδης 1-0, Ζήφκας (απόκρουση Σηφάκη), Τσινός 2-0, Δ. Παπαδόπουλος 2-1, Γρ. Παπαβασιλείου 3-1, Αδάμου (απόκρουση Σηφάκη).

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Βουτσαράς

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: 23.587

ΟΦΗ (Έγκε Γκέραρντ): Σηφάκης, Γκουλής, Βασιλείου, Τσινός, Μιχαλήτσος (102’ Ανδρεανίδης), Ίσις, Περσίας, Γρ. Παπαβασιλείου, Χαραλαμπίδης, Νιόπλιας (94’ Καρυώτης), Σαμαράς.

ΗΡΑΚΛΗΣ (Χρήστος Αρχοντίδης): Γκεοργκίεφ, Λευκόπουλος, Ζήφκας, Βακαλόπουλος, Ηλιάδης, Κωφίδης, Δ. Παπαδόπουλος, Ζούντμπι, Αναστασιάδης, Χατζηπαναγής (98’ Αδάμου), Καραΐσκος (57’ Γ. Παπαδόπουλος).