Επί σειρά ετών ο Ολυμπιακός είχε συνδέσει το όνομά του με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, δεδομένου ότι μετρά 27 επιτυχίες σε 40 συμμετοχές σε τελικό.
Τα κατορθώματα των «ερυθρολεύκων» κατά τη δεκαετία του 1950 και 1960 ενδεχομένως να μην ξεπεραστούν ποτέ ούτε από τους ίδιους ούτε από άλλη ελληνική ομάδα.
Αν μιλήσουν οι αριθμοί, θα διαπιστώσετε ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε τα 11 από τα 15 τρόπαια κατά το διάστημα 1951-1965, ενώ εξωαγωνιστικοί λόγοι δεν του επέτρεψαν να διεκδικήσει εκείνα του 1962, του 1964 και του 1966!
Εν προκειμένω, το Sport-Retro.gr επικεντρώνεται στο Κύπελλο του 1961, το οποίο σηκώθηκε στον αττικό ουρανό σαν σήμερα (2 Ιουλίου) και που αποτέλεσε το 5ο διαδοχικό (ρεκόρ) για την ομάδα του Πειραιά.
Η «πεντάρα» στον Παναθηναϊκό και η πορεία στο Κύπελλο
Ο Παναθηναϊκός είχε αρχίσει τη δυναστεία του στην Α’ Εθνική, όμως στις 8 Ιανουαρίου 1961 ο Ολυμπιακός ήταν ασυγκράτητος και τον συνέτριψε 5-1 σε αναμέτρηση για το Κύπελλο Χριστουγέννων.
Ο Αριστείδης Παπάζογλου άνοιξε το σκορ στο 3’, ο Μπέμπης διπλασίασε τα «ερυθρόλευκα» γκολ στο 24’, ο Ποσειδών κλείδωσε τη νίκη των γηπεδούχων στο 35’, ο Γεωργιάδης μείωσε προσωρινά στο 38’ και οι Πολυχρονίου (43’), Καμπόλης (64’) διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα.
Ο Παναθηναϊκός, πάντως, κατέκτησε πανηγυρικά το πρωτάθλημα με 7 βαθμούς διαφορά από τον Ολυμπιακό, ο οποίος έπρεπε να στραφεί στον θεσμό του Κυπέλλου για έναν τίτλο.
Πρώτος αντίπαλος ήταν η Παναχαϊκή (σ.σ. κατετάγη στη 2η θέση του ομίλου Αθήνας στη Β’ Εθνική), ενώ η αναμέτρηση διεξήχθη στις 2 Απριλίου στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
Ο σύλλογος της Πάτρας παρατάχθηκε αρκετά ανταγωνιστικός, καθώς οι Κοζαδίνος (17’) και Κακαβάς (32’) ανέτρεψαν το προβάδισμα που είχαν πάρει οι γηπεδούχοι με την κεφαλιά του Ψύχου στο 8ο λεπτό.
Τελικά, ο Πολυχρονίου ισοφάρισε στο 39’, προτού ο αδικοχαμένος Τάσος Σουρούνης… αποκαταστήσει την τάξη στο 56’ και ο Κεκάτος διαμορφώσει το τελικό 4-2 με αυτογκόλ στο 65’.
Ακόμα πιο δύσκολο ήταν το έργο του Ολυμπιακού στη φάση των «16», αυτή τη φορά με αντίπαλο τον Άρη και πάλι στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
Ο Κώστας Παπάζογλου στο 17’ και ο Σιδέρης στο 20’ έδωσαν ένα σαφές προβάδισμα στην ομάδα του Τζίνα Σιμονόφσκι, αλλά σε ένα πεντάλεπτο οι «κίτρινοι» έφεραν το ματς στα ίσα με το αυτογκόλ του Πολυχρονίου (55’) και το γκολ του Βαβουλίδη (60’).
Το γκολ που λύτρωσε τον επί 4 διαδοχικά έτη κάτοχο του θεσμού και έγραψε το 3-2 σημειώθηκε στο 69ο λεπτό με εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Σιδέρη.
Ακριβώς έναν μήνα αργότερα, δηλαδή στις 7 Ιουνίου, ο Ολυμπιακός κλήθηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο του Απόλλωνα στο γήπεδο της Ριζούπολης.
Το αυτογκόλ του Τάσου Βασιλείου στο 41’ και το γκολ του Σιδέρη στο 60’ αποδείχθηκαν βάλσαμο για τους φιλοξενούμενους, καθώς εκείνη τη σεζόν η «ελαφρά ταξιαρχία» ήταν ισχυρότατη και είχε τερματίσει στην 5η θέση του πρωταθλήματος.
Ο Σκόδρας μείωσε στο 87ο λεπτό, όμως η λήξη του αγώνα βρήκε τον Ολυμπιακό νικητή με 2-1 και αντιμέτωπο με μία παλιά γνώριμη, τη Δόξα Δράμας, την οποία είχε καταβάλει στους τελικούς του 1954, του 1958 και του 1959.
Στην προκειμένη, οι «ερυθρόλευκοι» του Σιμονόφσκι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να επικρατήσουν 3-0 με δύο γκολ του Κ. Παπάζογλου και ένα αυτογκόλ, κλείνοντας ραντεβού στον τελικό με τον Πανιώνιο.
Ο σπουδαίος Πανιώνιος
Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, λέει ένα ρητό και, κατά συνέπεια, αξίζει να αφιερωθεί λίγος χρόνος προκειμένου να αναφερθούν μερικά στοιχεία για τον Πανιώνιο.
Η δεκαετία του 1960 γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην Ιστορία του συλλόγου της Νέας Σμύρνης, καθώς μόνο το 1963, το 1965 και το 1968 τερμάτισε κάτω από την πρώτη εξάδα του βαθμολογικού πίνακα.
Επιπλέον, ο Πανιώνιος προκρίθηκε δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου, όμως ηττήθηκε από Ολυμπιακό (1961) και Παναθηναϊκό (1967) αντίστοιχα.
Θ. Σαραβάκος, Ιντζόγλου, Χάιτας, Δέδες, Σκρέκης, Καζαντζίδης, Χρήστου, Κουρκουβέλας, Παπουλίδης, Αθανασούλας, Κυριαζής ήταν μερικοί από τους άσους που ανέβασαν επίπεδο την ομάδα με την κυανέρυθρη εμφάνιση.
Αναφορικά με την πρόκριση στον τελικό της 2ας Ιουλίου 1961, ο Πανιώνιος ξεπέρασε κατά σειρά τα εμπόδια των Ατλαντίδας Χανίων (2-0 εκτός), Ηρακλή Καβάλας (3-0 εντός), Παναθηναϊκό (2-1 εντός) και Ηρακλή (1-0 εκτός).
Με «αρχικανονιέρη» τον Θανάση Σαραβάκο (σ.σ. πατέρας του Δημήτρη), ο οποίος σημείωσε 14 γκολ, η ομάδα της Νέας Σμύρνης κατέλαβε την 3η θέση στο πρωτάθλημα (3 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό), με απολογισμό 17 νίκες, 6 ισοπαλίες και 7 ήττες.
Να σημειωθεί ότι οι δύο σύλλογοι είχαν τεθεί αντιμέτωποι και στον τελικό της σεζόν 1951-52, όταν οι «ερυθρόλευκοι» επικράτησαν 2-0 στον επαναληπτικό (σ.σ. το πρώτο ματς είχε λήξει 2-2).
Κοσμοσυρροή μέσα στο κατακαλόκαιρο
Ο τελικός είχε οριστεί για τις 17:00 της 2ας Ιουλίου στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αλλά από τις 16:00, παρά τον καυτό ήλιο, οι εξέδρες ήταν σχεδόν γεμάτες.
Περίπου 25.000 θεατές, μεταξύ των οποίων ο υπουργός εμπορικής ναυτιλίας Γ. Ανδριανόπουλος, ο υφυπουργός προεδρίας κυβερνήσεως Τρ. Τριανταφυλλάκος και ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ Γ. Αθανασιάδης, στοιβάχτηκαν στα τσιμέντα του πιο μοντέρνου αθλητικού χώρου της εποχής.
Στις 16:55 εμφανίστηκε o διαιτητής Τσέζαρε Γιόνι (σ.σ. δεύτερος σε παρουσίες στην Ιστορία της Serie A με 263) με τους συμπατριώτες βοηθούς του.
Λίγες στιγμές αργότερα βγήκαν και οι δύο φιναλίστ σε διπλό ζυγό, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους χιλιάδες θεατές.
Ο Ολυμπιακός του Τζίνα Σιμονόφσκι παρατάχθηκε με τους Τσανακτσή, Ρωσσίδη, Στεφανάκο, Σημαντήρη, Πολυχρονίου, Σπετσέρη, Kαβέζο, Κ. Παπάζογλου, Σουρούνη, Σιδέρη και Ποσειδώνα.
Στον αντίποδα, ο Πανιώνιος του Γιάννη Σκορδίλη χρησιμοποίησε τους Σώχο, Καψή, Παπουλίδη, Χρήστου, Μαυρίδη, Γιάν. Γιαννακόπουλο, Χάιτα, Σαραβάκο, Αθανασούλα, Γιώρ. Γιαννακόπουλο και Χρονόπουλο.
Ο τελικός της Λεωφόρου Αλεξάνδρας άρχισε εν μέσω απόλυτης ησυχίας με τον κάτοχο του τίτλου Ολυμπιακό στη σέντρα.
«Ερυθρόλευκος» θρίαμβος
Οι «κυανέρυθροι» μπήκαν πιο αποφασιστικά στο ματς, αλλά στο 12ο λεπτό τραυματίστηκε σοβαρά στην αριστερή ωμοπλάτη ο Γρηγόρης Καψής και για ένα τέταρτο βρισκόταν εκτός αγωνιστικού χώρου.
Το γεγονός αυτό αποδυνάμωσε τον Πανιώνιο, δεδομένου ότι ο δαιμόνιος (και μόλις 21 ετών τότε) μέσος Στάθης Χάιτας υποχρεώθηκε να οπισθοχωρήσει σε ρόλο δεξιού μπακ.
Ο Καψής επανήλθε στον αγωνιστικό χώρο στο 27’ και απλώς βρισκόταν στη δεξιά πτέρυγα, αφού τότε δεν υπήρχαν ακόμη αλλαγές στο ποδόσφαιρο.
Το πρώτο ημίωρο κύλησε με δύο αξιόλογες φάσεις για τον Ολυμπιακό (σουτ των Kαβέζου και Παπάζογλου) και άλλη μία για τον Πανιώνιο (ψαλιδάκι του Γιώργου Γιαννακόπουλου).
Το σκορ άνοιξε με σουτ ο Παπάζογλου στο 34ο λεπτό, έπειτα από φάση διαρκείας στα «κυανέρυθρα» καρέ και δύο αποκρούσεις του Στέλιου Σώχου.
Το φινάλε του α’ ημιχρόνου βρήκε τον Ολυμπιακό προηγούμενο, καθώς στο 40ό λεπτό ο Γιώργος Γιαννακόπουλος βγήκε τετ α τετ με τον Τσανακτσή, αλλά σούταρε πάνω του και έχασε μοναδική ευκαιρία για την ισοφάριση.
Με τη σέντρα του β’ ημιχρόνου, οι Ηλίας Ρωσσίδης και Θανάσης Σαραβάκος συγκρούονται κεφάλι με κεφάλι και το ματς διακόπτεται για λίγα λεπτά.
Ο ηγέτης του Ολυμπιακού επέστρεψε με επίδεσμο και έδωσε την ευκαιρία στους φωτογράφους να απαθανατίσουν μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του, δεδομένου ότι αυτός ήταν ο τελευταίος επίσημος αγώνας της καριέρας του.
Μάλιστα, η απόδοσή του ως έξω δεξιά (εκεί αγωνίστηκε μετά τον τραυματισμό του) ήταν εμφανώς βελτιωμένη εν συγκρίσει με την παρουσία του στα μπακ.
Σημείο κλειδί του τελικού αποδείχθηκε το πεντάλεπτο 64’-69’. Αρχικά, ο Θανάσης Σαραβάκος έστειλε την μπάλα στο δοκάρι και στην επαναφορά η κεφαλιά του Γιώργου Γιαννακόπουλου πέρασε λίγο άουτ, ενώ μετά ο Σιδέρης διπλασίασε τα «ερυθρόλευκα» γκολ με διαγώνιο σουτ.
Ο Πανιώνιος προσπάθησε να αντιδράσει γρήγορα, αλλά δεν κατάφερε να σημειώσει το γκολ που θα του έδινε ελπίδες, εν αντιθέσει με τον Ολυμπιακό που έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, έπειτα από λάθος του Σώχου και πλασέ του Σιδέρη σε κενή εστία στις καθυστερήσεις.
Ξέφρενοι πανηγυρισμοί
Ύστερα, ο υφυπουργός προεδρίας κυβερνήσεως Τρ. Τριανταφυλλάκος απένειμε το τρόπαιο στον ηρωικό Ηλία Ρωσσίδη και ακολούθησε ένας… ημιτελής γύρος του θριάμβου.
Ο Ολυμπιακός είχε μόλις αναδειχθεί Κυπελλούχος για 5η διαδοχική χρονιά, επίδοση που αποτέλεσε ρεκόρ, το οποίο κρατά μέχρι σήμερα και δύσκολα θα καταρριφθεί.
Προτού γίνει αναφορά στα επινίκια των φιλάθλων των «ερυθρολεύκων», θα παρατεθούν μερικές δηλώσεις των νικητών, όπως τις κατέγραψε ο Τύπος της εποχής.
Ρωσσίδης: «Είχα την ατυχία να τραυματιστώ. Παρ’ όλα αυτά συνέχισα να αγωνίζομαι για τα χρώματα της λατρευτής μου ομάδας. Τώρα οι αντίπαλοί μας έχουν να πουν τίποτα;»
Στεφανάκος: «Το παιχνίδι ήταν δύσκολο. Εμείς είχαμε κλείσει στην καρδιά μας τον «Θρύλο» και θριαμβεύσαμε. Σήμερα ένιωσα τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου γιατί πήραμε Κύπελλο και επιπλέον πήρα και την μπάλα του αγώνα. Λίγο είναι αυτό;»
Πολυχρονίου: «Πιστέψαμε στην αξία μας γι’ αυτό κερδίσαμε έναν αντίπαλο αποφασισμένο. Άλλωστε το είχα δηλώσει ότι το Κύπελλο ήθελε… θάλασσα. Τέτοιους άθλους μόνο εμείς οι Ολυμπιακοί καταφέρνουμε. Ας το βλέπουν οι άσπονδοι… φίλοι μας».
Σιδέρης: «Είμαι ευτυχισμένος γιατί με τα δύο γκολ που πέτυχα συνέτεινα στη νίκη της αγαπημένης μου ομάδας. Του χρόνου θα είμαστε άπιαστοι και θα δείξουμε την πραγματική μας αξία».
Τσανακτσής: «Πάντα τα δύσκολα παιχνίδια λόγω ιστορίας τα κερδίζουμε. Έτσι συνέβη και σήμερα. Πιστεύω ότι έστω και καθυστερημένα αποζημιώσαμε τους οπαδούς μας, τους καλύτερους του κόσμου».
Κ. Παπάζογλου: «Τέτοιες νίκες και θριάμβους μόνο εμείς οι Ολυμπιακοί μπορούμε να χαρούμε γιατί ο σύλλογός μας δεν είναι ομάδα, αλλά ιδέα».
Πράγματι, οι Ολυμπιακοί χάρηκαν με την ψυχή τους γι’ αυτήν την εμφατική νίκη και, μάλιστα, οργάνωσαν αυτοκινητοπομπή που πέρασε από «πράσινες» περιοχές, όπως η Φωκίωνος Νέγρη, η οδός Πατησίων και η πλατεία Ομονοίας, προτού καταλήξει σε Μοσχάτο, Φάληρο και Πασαλιμάνι.
Πρώτα απ’ όλα, όμως, αρκετοί είχαν κατέβει στα αποδυτήρια του γηπέδου του Παναθηναϊκού για να αγκαλιάσουν τα ινδάλματά τους και όλοι μαζί να τραγουδήσουν τον ύμνο της αγαπημένης τους ομάδας.
Ο έφορος Ανδριανόπουλος, ο γενικός γραμματέας Καρύδης και όλοι οι παίκτες φώναξαν: «Κόκκινο και άσπρο το σύνθημα μας και περηφάνια στα μέτωπά μας, μπαίνει στο γήπεδο, παντού αλαλαγμός, θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός…».
Οι στιγμές είναι μοναδικές. Ο απών του τελικού Ηλίας Υφαντής δακρυσμένος δηλώνει «του χρόνου θα είμαι μαζί σας» και όλοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα, ενώ λίγο αργότερα ο Αντώνης Ποσειδών κραδαίνει το Κύπελλο στην Κυψέλη, ως επικεφαλής της πομπής.
Είκοσι «κούρσες» φτάνουν στη Φωκίωνος Νέγρη, δύο ταξί έχουν αναρτήσει δύο μεγάλες σημαίες του Ολυμπιακού, ο φίλαθλος του Παναθηναϊκού κ. Αντωνάκος συγχαίρει τους νικητές.
Έπειτα, η πορεία περνά από την οδό Πατησίων, την Ομόνοια, την οδό Πειραιώς, το Μοσχάτο και εν συνεχεία στη λέσχη των «ερυθρολεύκων», εν μέσω αποθέωσης από φιλάθλους καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Κατόπιν, δύο στροφές στην πλατεία του Πασαλιμανίου, παραλιακό πέρασμα από Καστέλλα, Νέο Φάληρο, Τζιτζιφιές, στο τέλος Κουκάκι και επιστροφή από τις ίδιες περιοχές.
Θρυλική επίδοση
Έπειτα από τις 4 διαδοχικές κατακτήσεις (1951-1954), ο Ολυμπιακός έκανε νέο ρεκόρ με το 5Χ5 (1957-1961) και είχε συμμετοχή σε 12 συνεχόμενους τελικούς (1951-1966).
Μάλιστα, ο «Θρύλος» έχασε την ευκαιρία να πανηγυρίσει 10 (!) σερί τρόπαια, αφού το 1962 δεν ορίστηκε επαναληπτικός μετά τη διακοπή του τελικού με τον Παναθηναϊκό, το 1964 ο ημιτελικός με τον Παναθηναϊκός δεν ανέδειξε νικητή λόγω επεισοδίων (σ.σ. το Κύπελλο κατέληξε στην ΑΕΚ) και το 1966 δεν παρατάχθηκε στον τελικό με την ΑΕΚ.
Παρά τις εξωαγωνιστικές διακοπές του σερί, πάντως, ο Ολυμπιακός δικαιούται να καμαρώνει για το 5Χ5, αφού στην Ευρώπη μόνο 5 ομάδες έχουν καταγράψει καλύτερη επίδοση, κι αυτές σε διοργανώσεις με ελάχιστο ανταγωνισμό.
Η Βαντούζ του Λιχτενστάιν έχει πάρει 14 διαδοχικές φορές το Κύπελλο, η γεωργιανή Ντιναμό Τιφλίδας 7 και οι Πρινσιπάτ (Ανδόρα), Σάμροκ Ρόβερς (Ιρλανδία), Ζαλγκίρις (Λιθουανία) από 6.
***
Όσοι πίστεψαν ότι οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού είχαν χορτάσει από το 5ο διαδοχικό Κύπελλο, διαψεύστηκαν πανηγυρικά δύο ημέρες αργότερα.
Στις 4 Ιουλίου 1961, ο σύλλογος του Πειραιά πανηγύρισε την περίφημη και χιλιοτραγουδισμένη φιλική νίκη επί της Σάντος στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία…
Διαβάστε ακόμη:
Ο… μεθυστικός Ολυμπιακός του 1963
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα