Καλοσύνη, εργατικότητα, χιούμορ, ταλέντο, αλληλεγγύη, αγάπη για την πατρίδα: Ορισμένα από τα στοιχεία που συνέθεταν την προσωπικότητα του αείμνηστου Xoσέ Κουσιούφο.
Ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής, λόγω του υπέροχου χαρακτήρα του, κέρδιζε τη συμπάθεια και την εκτίμηση των γύρω του, ωστόσο, η μοίρα θέλησε να του παίξει άσχημο παιχνίδι.
Το κυνήγι κατείχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και έμελλε να αποτελέσει αφορμή για να «φύγει» από τη ζωή νεότατος, σε ηλικία μόλις 43 ετών…
Σαν σήμερα (11/12) ο «Cuchu» (σ.σ. το ίδιο παρατσούκλι έχει και ο Εστέμπαν Καμπιάσο) αποχαιρέτησε τον κόσμο και το Sport–Retro.gr γυρίζει τον χρόνο πίσω, προκειμένου να παραθέσει όλα του τα επιτεύγματα σε επίπεδο συλλόγων και εθνικής ομάδας.
Τα πρώτα βήματα
Την 1η Φεβρουαρίου 1961 ο Χοσέ Λουίς Κουσιούφο αντίκρισε για πρώτη φορά το φως του ηλίου, στην πόλη Κόρδοβα της Αργεντινής.
Το πάθος του για τη «στρογγυλή θεά» εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, όταν στους δρόμους της συνοικίας Σαν Μαρτίν αφιέρωνε ατέλειωτες ώρες παίζοντας μπάλα με τους φίλους του.
Το μεγαλύτερο όνειρό του ήταν να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, προκειμένου να το υλοποιήσει.
Όπως αποκάλυψαν αργότερα οι φίλοι του, τα Σαββατόβραδα προτιμούσε να παραμένει στο σπίτι από το να πηγαίνει σε σχολικά πάρτι, αφού θεωρούσε ότι έτσι αποφεύγει την περιττή κούραση και αποδίδει καλύτερα στην προπόνηση.
Τη διετία 1978-1980 αγωνίστηκε στο τοπικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Κλουμπ Ατλέτικο Ουρακάν και η εξαιρετική απόδοσή του προσέλκυσε το ενδιαφέρον σπουδαίων συλλόγων σε ολόκληρη τη χώρα.
Την υπογραφή του απέσπασε τελικά η Ταγέρες, η οποία για να… ψηθεί αποφάσισε να τον παραχωρήσει με τη μορφή δανεισμού στη νεοφώτιστη Τσάκο Φορ Έβερ.
Παρ’ όλα αυτά, δεν έπαψε λεπτό να σκέφτεται τον σύλλογο με τον οποίο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, γεγονός που αποδεικνύεται από τη σημαντική οικονομική ενίσχυση που του παρείχε κατά καιρούς.
Μάλιστα ο Χόρχε Μαρτίνες, γνωστός Αργεντινός δημοσιογράφος και ένθερμος υποστηρικτής του κλαμπ, δήλωσε κάποτε για εκείνον: «Πρόκειται για ένα ταπεινό παιδί που αγαπά την οικογένεια, τους φίλους και τους γείτονές του. Ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του»!
Λόγω της περήφανης κορμοστασιάς του, ο Χοσέ Λουίς Κουσιούφο πέρασε στην Ιστορία ως «ο τύπος από την Κόρδοβα με το φουσκωτό στήθος».
Η θέση που καθιερώθηκε ήταν αυτή του σέντερ μπακ, ωστόσο, μπορούσε να αγωνιστεί εξίσου αποτελεσματικά και ως δεξιός οπισθοφύλακας.
Το παιχνίδι του σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτηριζόταν «βρώμικο», αλλά ήταν σκληροτράχηλος στόπερ, με δύναμη στα πόδια, ταχύτητα και εξαιρετική αντίληψη εντός αγωνιστικού χώρου.
Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Ταγέρες, η οποία εκείνη την περίοδο διέθετε στις τάξεις της τους Λουίς Γκαλβάν, Χοσέ Ντανιέλ Βαλένσια και Μιγκέλ Οβιέδο, παγκόσμιους πρωταθλητές με την Αργεντινή το 1978.
Οι συμπαίκτες του έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση προς το πρόσωπό του, με τον Βαλένσια να δηλώνει μετά τον θάνατό του: «Ήταν ένας ιδιαίτερα χαρισματικός παίκτης και πάνω από όλα ένας εξαιρετικός άνθρωπος! Βοηθούσε πολύ την ομάδα, καθώς προσαρμοζόταν σε οποιαδήποτε θέση της άμυνας και παρά το γεγονός ότι για στόπερ δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, απέδιδε περίφημα».
Παγκόσμιος πρωταθλητής!
Ο «Κούτσου», όπως αποκαλείτο χαϊδευτικά, απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα το 1981, μέσω του σατυρικού περιοδικού «Humor».
Το υψηλού επιπέδου χιούμορ που διέθετε ο Κουσιούφο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους γελοιογράφους, οι οποίοι δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τη μορφή του σε αρκετά σκίτσα.
Στις αρχές του 1982 η Βέλες Σάρσφιλντ πέρασε στα χέρια νέων ιδιοκτητών κι εκείνοι θέλησαν να τον εντάξουν στο ρόστερ του συλλόγου (έμεινε μέχρι το 1987 και σε 185 παιχνίδια σημείωσε 8 γκολ).
Κάπως έτσι οι… μετοχές του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο ανέβηκαν, αφού θεωρήθηκε ένας αρκετά ποιοτικός αμυντικός του πρωταθλήματος της Αργεντινής.
Ο Σέσαρ Λουίς Μενότι δεν τον συμπεριέλαβε στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας το 1982, εντούτοις, ο μετέπειτα τεχνικός Κάρλος Μπιλάρδο εντυπωσιάστηκε από την απόδοσή του και αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει στα προκριματικά της επόμενης διοργάνωσης.
Η αφοσίωσή του αποδείχθηκε σημαντική και του εξασφάλισε μία θέση στην αποστολή που θα ταξίδευε στα γήπεδα του Μεξικού, χωρίς φυσικά να λογίζεται εξαρχής στη βασική 11άδα.
Ο ενθουσιασμός του ήταν τέτοιος που μετά την κλήση δήλωσε: «Όλο αυτό τον καιρό το μοναδικό πράγμα που παρακαλούσα τον Θεό ήταν να συμπεριληφθώ στην 22άδα για την τελική φάση του Mundial.
Όταν τα κατάφερα, το μόνο για το οποίο προσευχόμουν ήταν η Αργεντινή να κατακτήσει τον τίτλο, ανεξαρτήτως από το αν εγώ θα αγωνιζόμουν ή όχι. Βέβαια, βαθιά μέσα μου ήθελα πολύ να παίξω για να αποδείξω ότι δεν επιλέχθηκα τυχαία από τον προπονητή μου».
Στα πρώτα ματς εναντίον της Νοτίου Κορέας και της Ιταλίας δεν έδωσε το «παρών». Στο 2-0 επί της Βουλγαρίας άρχισε ως βασικός, έβγαλε την ασίστ στον Χόρχε Βαλντάνο για το 1-0 και μέχρι το τέλος της διοργάνωσης δεν κάθισε ξανά στον πάγκο.
Στον τελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία αγωνίστηκε ως δεξί μπακ και κέρδισε το φάουλ από το οποίο προήλθε το πρώτο γκολ της Αργεντινής, με σκόρερ τον Χοσέ Λουίς Μπράουν.
Η ομάδα του Μπιλάρδο αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια, επικρατώντας των «πάντσερ» με 3-2 και αυτός ήταν ο μοναδικός τίτλος που κατέκτησε ο Κουσιούφο με την «μπιανκοσελέστε».
Μπόκα και Γαλλία
Όταν επέστρεψε από το Μεξικό ως παγκόσμιος πρωταθλητής, οι συμπατριώτες του στην Κόρδοβα τον υποδέχθηκαν «μετά βαΐων και κλάδων».
Στη γειτονιά διοργανώθηκε πάρτι προς τιμήν του και ο καλύτερος του φίλος, ονόματι Κλαούντιο Μπεριτιάν, είπε ότι παρά την επιτυχία παρέμενε το ίδιο απλός και ταπεινός.
Τον Ιούλιο του 1987 εντάχθηκε στο δυναμικό της Μπόκα Τζούνιορς, με τα χρώματα της οποίας αγωνίστηκε για τρεις σεζόν.
Το 1989 σε ένα Superclásico εναντίον της Ρίβερ Πλέιτ σημείωσε με κεφαλιά ένα γκολ, το οποίο άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει highlight καριέρας, διότι ήταν νικητήριο (1-0 το σκορ).
Με την κιτρινομπλέ φανέλα κατέκτησε το South American Supercup το 1989, όπως και το South American Recopa, έναν χρόνο μετά, ωστόσο, λόγω των συχνών διαφωνιών που είχε με τους προπονητές αποχώρησε από τον σύλλογο τον Μάρτιο του 1990 (102 εμφανίσεις/4 γκολ).
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους μετακόμισε στη Γαλλία, όπου αγωνίστηκε για λογαριασμό των Νιμ και Σταντ ντε Ρεμς, ώσπου το 1993 επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για λογαριασμό της Μπελγράνο.
Μερικούς μήνες αργότερα, ένας σοβαρός τραυματισμός στον μηνίσκο στάθηκε αρκετός για να κρεμάσει οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Έπειτα από την ολοκλήρωση της καριέρας του ασχολήθηκε με κάποιες εμπορικές επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα επισκεπτόταν σχολεία σε ολόκληρο τον κόσμο, με σκοπό να εμφυσήσει στα παιδιά τις ποδοσφαιρικές του γνώσεις.
Από τον επίγειο στον πραγματικό παράδεισο
Η αίσθηση της γαλήνης που δημιουργούσε ο κόλπος Σαν Μπλας στο νότιο τμήμα του Μπουένος Άιρες αποτελούσε πόλο έλξης για τον Κουσιούφο και η μοίρα θέλησε να του στερήσει τόσο άδικα τη ζωή στο υπέροχο αυτό μέρος…
Την ώρα που οδηγούσε, έπεσε σε μία λακκούβα, το πολυμορφικό όχημά του τραντάχτηκε έντονα και την ίδια στιγμή μία καραμπίνα που στηριζόταν μεταξύ των δύο μπροστινών καθισμάτων με το στόμιο προς τα πάνω, έφυγε από τη θέση της, εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα τον βρήκε στην κοιλιακή χώρα…
Ο Όσκαρ Αλμπέρτο Μπελτράμο, ο οποίος βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού, τον μετέφερε στο κέντρο πρώτων βοηθειών της περιοχής σε κρίσιμη κατάσταση, καθώς το συκώτι του είχε καταστραφεί και η σφαίρα είχε σφηνώσει στην αορτή.
Οι γιατροί προσπάθησαν, χωρίς επιτυχία, να αποκαταστήσουν τη μεγάλη ποσότητα αίματος που είχε χαθεί.
Το κοντινότερο νοσοκομείο της περιοχής βρισκόταν σε ακτίνα 100 χιλιόμετρών και την ώρα που μεταφερόταν εκεί με το ασθενοφόρο, ξεψύχησε…
Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση είχε πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο του 2003 σε ένα προπονητικό κέντρο της Γιοκοχάμα, όπου η Μπόκα προετοιμαζόταν για να αντιμετωπίσει στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου τη Μίλαν.
Την επόμενη μέρα από τον θάνατό του, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι του, προκειμένου να του πει το τελευταίο αντίο.
Ο Μπιλάρδο έδωσε επίσης το «παρών» και δήλωσε: «Χάθηκε ένας υπέροχος άνθρωπος που όλοι είχαν στην καρδιά τους. Θα τον θυμόμαστε για πάντα».
Την ώρα της ταφής του όλοι αναφωνούσαν: «Dale, campeón!», δηλαδή «Ζήτω, ο πρωταθλητής» και στο τέλος ακούστηκε ένα θερμό χειροκρότημα.
«Μας λείπεις»
«Μπορώ να μιλάω μία ολόκληρη μέρα για εκείνον. Έκανε τέλεια παρέα, ήταν πολύ θετικός και οι βόλτες μας στην Κόρδοβα έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου», έχει δηλώσει για εκείνον ο Μπράουν.
Μάλιστα, μερικά χρόνια πριν αποκάλυψε ότι όταν έμαθε για τον θάνατό του ήταν με τον Νέρι Πουμπίδο, τερματοφύλακα της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, στη Σάντα Φε.
«Εκείνη την περίοδο εργαζόμουν ως προπονητής στη Ραφαέλα Αθλέτικ και είχαμε πάει οικογενειακώς στο σπίτι του Νέρι για δείπνο. Την ώρα που ψηνόταν το φαγητό, μάθαμε από το τηλέφωνο τα τραγικά νέα. Ο Νέρι έπαθε κρίση πανικού και όταν σταμάτησε να κλαίει, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ότι ο Χοσέ πέθανε. Ήταν μια πολύ σκληρή στιγμή. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε και ούτε τώρα μπορούμε…».
Με αφορμή την επέτειο της εκατονταετηρίδας της εν έτει 2014, η Ουρακάν τίμησε σε αντίστοιχη γιορτή τη μνήμη του.
Ανήμερα της “μαύρης” επετείου το 2012, ο γιος του Εμίλιο έγραψε στο Facebook: «Είσαι πολύ καλός και φροντίζεις για όλους μας. Η ζωή μας είναι δύσκολη χωρίς εσένα, αλλά ποτέ δεν τα παρατάμε. Σε όλους μας λείπεις…».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα