Χτυπημένη από τη μοίρα, γεννημένη για να καλπάζει. Η Ιστορία της ΑΕΛ. Ο Τάκης Παραφέστας στο Sport-Retro.gr

«Έντεκα αετοί του Ολύμπου και του Κισσάβου τα καμάρια, που πετούν αγκαλιασμένα με της νίκης τα φτερά.

Μια ψυχή μες σ’ ένα σώμα, της ΑΕΛ τα παλικάρια, η ελπίδα της Λαρίσης των φιλάθλων η χαρά.

ΑΕΛ, ΑΕΛ, ΑΕΛ, ΑΕΛ, ΑΕΛ…».

***

Ποδοσφαιρικό παραμύθι. Μία φράση που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την Ιστορία αρκετών ελληνικών ομάδων. Στην ΑΕΛ, όμως, ταιριάζει γάντι χωρίς να υπάρχει ίχνος υπερβολής.

Αθλητική Ένωση Λάρισας. Με σήμα το άλογο, το οποίο αποτελεί και έμβλημα της πόλης. Ο μοναδικός επαρχιακός σύλλογος που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα.

Είναι, όμως, κι αυτός που έχει φορέσει τις περισσότερες φορές το μαύρο χρώμα του πένθους. Ένα σωματείο ή του ύψους (Όλυμπος) ή του βάθους (Πηνειός). Μια ζωή αναζητείται το… ίσωμα του κάμπου.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 53 ετών από την ίδρυση της ΑΕΛ, το Sport-Retro.gr ετοίμασε ένα μακροσκελές αφιέρωμα για την πιο… παραμυθένια ομάδα της Ελλάδας.

Χωρίς τον δημοσιογράφο Ηλία Μπίνα, το θέμα θα ήταν λειψό, αφού παρείχε ουκ ολίγες σημαντικές πληροφορίες αναφορικά με την Ιστορία του λαρισαϊκού ποδοσφαίρου.

Μέγιστη τιμή αποτελεί η παρουσία του Τάκη Παραφέστα, ο οποίος παρά την κούραση από τις πολλές ασχολίες του, είχε όλη την καλή διάθεση να μιλήσει για όσα έζησε με τους “βυσσινί”, να θυμηθεί προέδρους, προπονητές και συμπαίκτες, να προβεί σε αποκαλύψεις και πολλά άλλα που θα δείτε παρακάτω.

Έπειτα, με την πολύτιμη “συνοδεία” του φωτογραφικού υλικού του βετεράνου τερματοφύλακα Γιάννη Κουβεντάρη, καθώς και με αρκετά videos, επιχειρείται μία μεγάλη αναδρομή στην Ιστορία της ομάδας.

Ο λόγος περνά στον επί 10 χρόνια αρχηγό της ΑΕΛ, τον απροσπέλαστο δεξιό μπακ, εκείνον που σήκωσε τον πρώτο τίτλο: το Κύπελλο Ελλάδας του 1985.

-Η Λάρισα είναι μία από τις ελάχιστες επαρχιακές πόλεις που η πλειοψηφία των κατοίκων της υποστηρίζει την τοπική ομάδα. Αυτό οφείλεται στις επιτυχίες της ή σε κάποιον άλλο παράγοντα;

«Πιστεύω ότι ο κύριος λόγος είναι οι επιτυχίες της. Ο κόσμος δέθηκε με την ομάδα, οι γονείς μετέδωσαν στα παιδιά τη συμπάθεια κι αυτό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Δεν θα ξεχάσω την περίοδο 2003-2004, που η ομάδα βρισκόταν μεταξύ Γ’ και Δ’ Εθνικής, ότι το γήπεδο είχε 10.000 κόσμο και λίγους λέω».

-Θα μας δώσετε μια εικόνα της ΑΕΛ των 70s;

«Πήγα στην ΑΕΛ το καλοκαίρι του 1975, όταν αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική. Υπήρχαν δυσκολίες μέχρι να καθιερωθεί. Ύστερα από το 1969-1970 άρχισε να διαφαίνεται η καλή πορεία. Προσωπικά ήμουν συνέχεια στο γήπεδο, όπως και πολλοί συμπαίκτες μου. Δουλέψαμε καλά και η ομάδα επέστρεψε στην Α’ Εθνική.

Τότε το «Αλκαζάρ» είχε χώμα και δύο κερκίδες. Μετά το 1975 έφτιαξαν το πέταλο κι από τις δύο πλευρές. Η ομάδα είχε καλή εικόνα στη Β’ Εθνική, αλλά χρειάστηκε τρεις χρονιές για να πετύχει τον στόχο της ανόδου. Η διοίκηση και οι προπονητές προώθησαν τα ταλέντα της περιοχής μέχρι που δικαιώθηκαν».

-Συνυπήρξατε με τους Δημήτρη Κουκουλίτσιο και Δημήτρη Μουσιάρη. Θα μας πείτε δυο λόγια για τους αδικοχαμένους αυτούς συμπαίκτες σας;

«Ο Δημητράκης ο Κουκουλίτσιος ήταν στην Ερασιτεχνική το 1975 και προς το τέλος της σεζόν ο προπονητής τον είχε βάλει σε κάποια παιχνίδια. Ο Μουσιάρης ήρθε το 1977. Πολύ καλά παιδιά και τα δύο. Εκείνη την περίοδο είχε έρθει και ο Βαλαώρας που ήταν μαζί τους στο αυτοκίνητο. Δυστυχώς δεν πρόλαβαν να χαρούν πρώτα τη ζωή και μετά το ποδόσφαιρο».

-Νέος «έφυγε» και ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο Αντώνης Καντώνιας. Πώς οραματιζόταν όλα αυτά που επακολούθησαν;

«Οι Λαρισαίοι είχαν τη διάθεση να δημιουργήσουν μια ισχυρή ομάδα και ο Αντώνης είχε τη θέληση, τη διάθεση και την πίστη στους νέους της περιοχής. Ενδιαφέρθηκε πολύ για εμάς. Τότε, δεν συνηθιζόταν να ενδιαφέρονται για ερασιτέχνες. Είχε το όραμα και τη βλέψη να στηρίζει τους ντόπιους και τους νέους. Αν δεν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις, δεν θα έχεις και αποτελέσματα.

Θα ήταν αδικία, όμως, να μην αναφέρουμε ότι πριν από αυτόν υπήρχαν ο Κίττας, ο Μόζας, ο Κελεσίδης, ο Τουρλακόπουλος και άλλοι διοικούντες, οι οποίοι συνέβαλαν -ο καθένας με τον τρόπο του- στις επιτυχίες του μέλλοντος. Ο Αντώνης Καντώνιας κατέγραψε δύο θητείες: το 1971-72 και από το 1979 μέχρι τον θάνατό του το 1981.

Ύστερα ανέλαβαν ο Παλαιοχωρλίδης, ο Τσάχας, ο Σαμαράς, ο Στέλιος Καντώνιας που ήταν αδερφός του Αντώνη, ο Παπανικολάου και άλλοι».

Μπαίνουμε στην άκρως επιτυχημένη δεκαετία του 1980. Θα μας απαριθμήσετε 5 λόγους που χάρισαν στην ΑΕΛ το πρωτάθλημα του 1988, το Κύπελλο του 1985, τις άλλες 2 συμμετοχές σε τελικούς Κυπέλλου, τη 2η θέση του 1983 και τις αξιοπρεπείς παρουσίες στην Ευρώπη;

«Αρχικά, η πολύχρονη παρουσία των παικτών στην ομάδα. Ήταν ο κυριότερος παράγοντας γιατί έτσι δημιουργήθηκε η ομοιογένεια, το δέσιμο και η οικογένεια. Υπήρχε τέτοιο δέσιμο που σε γιορτές, εξόδους, διακοπές, παντού τέλος πάντων, ήμασταν όλοι μαζί. Αυτό ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση.

Έπειτα υπήρχε η οικονομική συνέπεια των διοικήσεων απέναντι στον εργαζόμενο. Αρχίσαμε να πληρωνόμαστε στην ώρα μας, δίνονταν πριμ, γενικώς όλα έγιναν πιο επαγγελματικά. Ξέχωρα από την αγάπη για το ποδόσφαιρο, αν δεν υπάρχει η αποκατάσταση δεν μπορείς να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις για τη ζωή μετά το τέλος της καριέρας σου.

Ο τρίτος λόγος ήταν ότι όλες οι διοικήσεις πορεύονταν κατά τα επαγγελματικά πρότυπα, ο τέταρτος η τρομερή στήριξη του κόσμου και ο πέμπτος οι αξιόλογες προσωπικότητες των προπονητών που εργάστηκαν στην ΑΕΛ. Από τον Καραμφίλοβιτς, τον Πολυχρονίου και τον Γεωργιάδη που ξεπέταξε όλο αυτό το σύνολο, μέχρι τον Γρηγοριάδη, τον Ζαφειρόπουλο και τον Ρίμπαρ…

Ο Σκότσικ ήταν κύριος με μεγάλα γράμματα, ο Γκμοχ, ο συμπατριώτης του ο Στρειλάου… Μιλάμε για την αφρόκρεμα των προπονητών. Φανταστείτε πόσοι καλοί προπονητές σε συνδυασμό με ένα ρόστερ που χρόνο με τον χρόνο γινόταν καλύτερο.

Έτυχε να περάσω κι εγώ ως προπονητής για 17 μήνες. Και λέω έτυχε γιατί δεν το επεδίωξα. Τότε η ομάδα πάλευε μία για να σωθεί και μία για να βγει στη Β’ Εθνική. Δύσκολες καταστάσεις. Πετύχαμε έναν άθλο και σε αυτό βοήθησε πολύ ο κόσμος. Σε πολύ δύσκολες εποχές έρχονταν 12.000-13.000 φίλαθλοι.

Η ομάδα έκανε την «κοιλιά» της, αλλά μετά ήρθε ο Κώστας Πηλαδάκης και νέοι ποδοσφαιριστές που της ξανάδωσαν αίγλη με το Κύπελλο του 2007 και την ευρωπαϊκή παρουσία. Στη συνέχεια πήρε πάλι τον κατήφορο, όμως είναι και πάλι στην Α’ Εθνική».

Θα μας αποκαλύψετε μία άγνωστη ιστορία από την πορεία μέχρι το Κύπελλο του 1985 ή ακόμα και από τον τελικό με τον ΠΑΟΚ;

«Θυμάμαι ότι μας πήγαν σε ένα ξενοδοχείο στην Πεντέλη, πιο απόμερα από εκεί που είχαμε μείνει στους προηγούμενους δύο τελικούς, του 1982 και του 1984. Στο ζέσταμα την ώρα που αλλάζαμε πάσες, ο Γιώργος ο Μητσιμπόνας σουτάρει, ο Πλίτσης ήταν αφηρημένος, του έρχεται η μπάλα στο πρόσωπο, του ανοίγει η μύτη… Τελικά έπαιξε (γέλια).

Επίσης, ήθελε να φορέσει το Νο10 ο Κμιέτσικ. Αυτή τη φανέλα τη φορούσε ο άλλος αρχηγός και πολύ αξιόλογος παίκτης, ο Χρήστος Ανδρεούδης. Είχα κρύψει, λοιπόν, εγώ τη φανέλα κάπου στα αποδυτήρια. Να την ψάχνει ο Χρήστος, να γίνεται ανακατωσούρα… Ξεκινούσε το ματς και όλοι να ψάχνουν τη φανέλα.

Έβριζε ο Στρειλάου, «ρε τι κάνετε, ο καθένας τη φανέλα που φοράει πάντα». Την εμφανίζω κάποια στιγμή, χαρά ο Χρήστος… Κάναμε χαβά πριν από τα παιχνίδια. Πολλά πειράγματα και καλαμπούρια στα αποδυτήρια. Έτσι δέσαμε ακόμα περισσότερο.

Θυμάμαι επίσης την άλλη μέρα το μεσημέρι που μπήκαμε στην πόλη με άμαξα και το κύπελλο. Υπάρχει και χαρακτηριστική φωτογραφία με τον Μητσιμπόνα, εμένα και άλλους…».

Μου δίνετε πάσα για να σας ρωτήσω ποιος ήταν το μεγαλύτερο πειραχτήρι.

«Ο μασέρ! Έβγαζε και λόγο πριν από τα παιχνίδια. Ο Γουλούλης, αποκαλούμενος και «ο μάγος με τα χρυσά χέρια». Σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό, νομίζω τις Απόκριες του 1984 γιατί φιλοξενούσα και κάτι φίλους από την Αθήνα, του είχα κολλήσει λευκοπλάστ την ώρα του μασάζ. Δήθεν ότι ήταν χαρτονομίσματα (γέλια). Παρεμπιπτόντως σε αυτό το ματς το γήπεδο είχε κόσμο 2 ώρες πριν από τη σέντρα. Είχαμε νικήσει 1-0 με γκολάρα του Βαλαώρα».

Αποσυρθήκατε από τη δράση το 1987. Αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω θα αγωνιζόσασταν για μία ακόμη σεζόν, εκείνη του τίτλου;

«Ε, σίγουρα. Ήμουν 10 χρόνια αρχηγός. Έγιναν πολλά. Ίσως και οι διοικούντες να μην προέβλεψαν κάποια πράγματα. Ήταν λίγο βαρύ να φεύγεις με ένα τηλεγράφημα. Τέλος πάντων, ο χρόνος τα γιατρεύει όλα και η αγάπη για την ομάδα δεν έσβησε. Το θέμα ήταν ότι όχι μόνο εγώ, αλλά και όλα τα παιδιά ήμασταν δεμένα. Δεν υπήρχε η κουτοπονηριά να ενεργήσει κάποιος εις βάρος του άλλου για να πάρει κάτι. Τότε οι αμοιβές, τα πριμ και γενικότερα οι κανονισμοί ήταν δίκαιοι».

Δυστυχώς, η οικογένεια της ομάδας έχει θρηνήσει αρκετούς παίκτες, φιλάθλους και παράγοντες. Ο εμβληματικός Γιώργος Μητσιμπόνας βρίσκεται σε αυτή τη «μαύρη» λίστα. Ποιες είναι οι πρώτες εικόνες που σας έρχονται στο μυαλό όταν κάποιος, όπως εγώ τώρα, αναφέρεται σε εκείνον;

«Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου. Έτυχε να βρεθώ τότε στο νοσοκομείο με τον αδερφό μου για να δούμε έναν συγγενή μας. Αργώ λίγο για να παρκάρω, έρχεται ο τροχονόμος που ήταν φίλος μου και μου λέει «έτσι κι έτσι, τράκαρε ο Γιώργος και μάλλον…». «Άντε ρε», του λέω.

Ανεβαίνω στον 2ο όροφο, περιμένω λίγο έξω από το χειρουργείο, βγαίνει μια νοσοκόμα και μου λέει: «Κάνει μεγάλη προσπάθεια ο γιατρός». Βγαίνει ο γιατρός ο Αγορογιάννης, συγχωρεμένος κι αυτός, και μου λέει: «Τάκη έκανα μεγάλη προσπάθεια, αλλά δυστυχώς τον έχασα». Πάγωσα εγώ. «Σε παρακαλώ», μου λέει, «κάποιος να το πει στους δικούς του». Εγώ να του λέω «γιατρέ δεν μπορώ τέτοια πράγματα».

Ήταν εκεί η γυναίκα του η Βάσω με τους δικούς της, έψαχνε… Πολύ δύσκολες στιγμές. Πήγαμε, τέλος πάντων, όλοι μαζί στον γιατρό, ανακοίνωσε το συμβάν… Συγκλονιστικές στιγμές. Και μετά το δύσκολο κομμάτι να πάρεις τα ρούχα και να πας στο νεκροτομείο να ντύσεις τον άνθρωπο που έπαιζες τόσα χρόνια μαζί. Να βλέπεις τον φίλο, έναν παιδαρά, να είναι μπροστά σου νεκρός.

Τον θυμάμαι νεαρό, ατίθασο, με χίλια προσόντα… Στην προετοιμασία του 1982 με προπονητή τον Γεωργιάδη είχε δώσει μια καρατιά στον διάδρομο του σαλέ στα Τρία-Πέντε Πηγάδια. Ήταν ένα θηρίο με φυσικά προσόντα, που βελτιώθηκε στον μέγιστο βαθμό γιατί δούλεψε πολύ. Εξαίρετος φίλος, όπως και όλα τα παιδιά που διατηρούμε στενές επαφές. Ήταν ένα σημαντικό πρόσωπο που έγραψε Ιστορία, αλλά δυστυχώς «έφυγε» πολύ νωρίς».

Οι παίκτες που έγραψαν την ένδοξη Ιστορία της ΑΕΛ, όπως εσείς, εξακολουθούν να διατηρούν επαφές;

«Όλοι οι παίκτες της εποχής είμαστε κοντά και υπάρχει εκτίμηση. Όχι μόνο οι Λαρισαίοι. Υπάρχει επαφή και δέσιμο με όλα τα παιδιά. Όσοι πέρασαν από την ΑΕΛ είτε πριν είτε μετά από εμάς. Ο Μαλουμίδης, ο Κουμαριάς, ο Κρητικός, ο Πολυζόπουλος και μετά ο Ζιάγκας, ο Κατσάρας, ο Κυπαρίσσης, ο Νταμπίζας, ο Βενετίδης, ο Διγκόζης, ο Κυριακίδης…

Η δική μου γενιά είχε τον Μητσιμπόνα, τον Ζιώγα, τον Βαλαώρα, τον Αλεξούλη, τον Πλίτση, τον Μιχαήλ, τον Βουτυρίτσα, τους Πολωνούς (σ.σ. Άνταμτσικ και Κμίετσικ), λίγο πιο μετά τον Καραπιάλη που ήταν παίκτης μεγάλης κλάσης, τον Αγορογιάννη…

Επίσης, θέλω να αναφερθώ στον κολλητό μου τον Νίκο Αργυρούλη, ο οποίος είχε μεγάλη συμβολή στη δημιουργία αυτής της παρέας. Ο Θωμάς Δράμαλης, ο Γιάννης Ματζουράκης, ο Τάκης Λιάπης… Οι παλιότεροι δεν μας σνόμπαραν. Ίσα-ίσα μας βοήθησαν να εγκλιματιστούμε».

Πώς θα μπορέσει η ΑΕΛ να αποκτήσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

«Το μυστικό σε κάθε επάγγελμα και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο είναι να μαθαίνεις κάθε μέρα. Εγώ είμαι 64 χρονών και δεν έχω πει ποτέ ότι τα έμαθα όλα. Κατ’ εμέ, ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η διοικητική σταθερότητα. Θεωρώ ότι ο κ. Κούγιας έχει τη διάθεση και τη θέληση, αλλά θα πρέπει να έχει και την υπομονή. Μιλάμε για κάτι καινούργιο.

Πιστεύω ότι ο κόσμος επειδή αγαπά την ομάδα, θα πρέπει να αφήσει στην άκρη οτιδήποτε τον ενοχλεί, όπως το έκανε τις τελευταίες αγωνιστικές. Οι διακρίσεις, οι τελικοί Κυπέλλου και η πορεία πρωταθλητισμού δεν γίνονται από τη μία στιγμή στην άλλη.

Τίποτα δεν γίνεται εύκολα. Όλα χρειάζονται δουλειά και μεγάλη συνέπεια. Οι παίκτες θα πρέπει να είναι επαγγελματίες… 1.000 τοις 100. Οι εγκαταστάσεις υπάρχουν, οι παίκτες πρέπει να είναι από το πρωί ως το βράδυ στο γήπεδο. Και να γίνει δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Ταλέντο υπάρχει.

Αναρωτιέμαι γιατί αρκετοί Έλληνες παίκτες, η αφρόκρεμα θα έλεγα, αγωνίζεται στην Ευρώπη. Ίσως ορισμένοι νέοι, που είναι πιο έξυπνοι, βελτιωμένοι και πιο καλοζωισμένοι, να βιάζονται λίγο. Ίσως ο περίγυρος, η πιο εύκολη ζωή μέσω των γονιών τους, να τους δημιουργεί τεράστια ανυπομονησία για μεγάλα πράγματα.

Αν δεν κουραστείς, αν δεν γλύψεις τον ιδρώτα σου, δεν μπορεί να προσδοκάς άμεσες επιτυχίες. Κι αυτοί που διακρίθηκαν και μεσουρανούν, δούλεψαν και πλέον το απολαμβάνουν. Αρχικά, ας κοιτούν την… κάτω πλευρά της μπάλας».

***

Όταν οι… Πελασγοί πρωτόπαιξαν ποδόσφαιρο

Με τη βοήθεια του Ηλία Μπίνα, ο οποίος έχει αφιερώσει αρκετά χρόνια της ζωής του στο ρεπορτάζ της ΑΕΛ, το Sport-Retro.gr επιχείρησε μία μεγάλη βουτιά στην Ιστορία της ομάδας.

Η αφήγηση του Θεσσαλού δημοσιογράφου είχε αφετηρία μισό περίπου αιώνα πριν από την ίδρυση των “βυσσινί” και, πραγματικά, όλοι οι Λαρισαίοι φίλαθλοι αξίζει να διαβάσουν τις παρακάτω αράδες.

Το ποδόσφαιρο άρχισε να κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του στη Λάρισα, κατά τη δεκαετία του 1920.

Πρωτεργάτης ήταν ο Στέλιος Δουβλής, αξιωματικός του ελληνικού στρατού και μάρτυρας της Εθνικής Αντίστασης.

Οι πρώτες ομάδες της περιοχής ήταν η Δάφνη, η Άμιλλα, ο Κεραυνός και ο Εθνικός, ενώ η παρθενική εξακριβωμένη αναμέτρηση πραγματοποιήθηκε στις 4 Ιουλίου 1928, όταν η Δάφνη ηττήθηκε 2-1 από τη Νίκη Βόλου στη Λάρισα.

Αργότερα, οι προαναφερθέντες σύλλογοι είτε διαλύθηκαν είτε απορροφήθηκαν από την Πελασγιώτιδα και τον Όμιλο Εκδρομέων Λάρισας.

Η Πελασγιώτιδα, μάλιστα, ανέδειξε και έναν τερματοφύλακα, τον Χρήστο Ζαντιώτη, ο οποίος αγωνίστηκε στον Εθνικό Πειραιά και έγινε διεθνής.

Τη δεκαετία του 1930 τα σημαντικότερα σωματεία ήταν ο Ηρακλής, ο Λαρισαϊκός και η Δήμητρα, ενώ ο Άρης δραστηριοποιείτο -ανεπίσημα- από το 1925.

Το 1931 ο δήμαρχος Σάπκας αποφάσισε την παραχώρηση 15 στρεμμάτων δημοτικής έκτασης για τη δημιουργία γηπέδου στο Αλκαζάρ, ο οποίος μέχρι τότε ήταν φυσικός χώρος για άθληση.

Τότε, το στάδιο που έμελλε να ταυτιστεί με δεκάδες ένδοξες στιγμές της ΑΕΛ, άρχισε να περιφράζεται με ξύλα κι έπειτα με τσίγκους.

Δύο χρόνια αργότερα, η συγχώνευση της Πελασγιώτιδας και του ΟΕΛ «γέννησε» τον Πελασγικό Α.Ο.

Το 1936 ο Πελασγικός Α.Ο. μετονομάστηκε σε Γ.Σ. Λάρισας, ωστόσο στράφηκε προς τον στίβο και τις αθλοπαιδιές, με συνέπεια στο ποδόσφαιρο να κυριαρχήσει πια ο Ηρακλής.

Το 1942 μία σεισμική δόνηση κατέστρεψε τον τοίχο του Αλκαζάρ, ωστόσο με την Απελευθέρωση του 1944 δημιουργήθηκε ξανά.

 

Τα χρόνια μέχρι την κρίσιμη συγχώνευση

Ο Ηρακλής όχι μόνο εξακολουθούσε να έχει τα ηνία στη Λάρισα, αλλά και να γίνεται γνωστός εκτός νομού, καθώς στις 7 Δεκεμβρίου 1947 κατέκτησε το Κύπελλο Θεσσαλίας με το 2-1 επί της Νίκης Βόλου και στις 25 Απριλίου 1948 έλαβε μέρος στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας (ήττα με 6-0 από τον Ολυμπιακό).

Σταδιακά, άρχισε να κερδίζει έδαφος ο Λαρισαϊκός, ο οποίος μάλιστα πανηγύρισε αρκετά πρωταθλήματα της ΕΠΣ Θεσσαλίας, κατά τη δεκαετία του 1950.

Χαμηλότερης δυναμικής από τον Ηρακλή και τον Λαρισαϊκό ήταν ο Τοξότης, ο Άρης και ο Απόλλων (σ.σ. εξέλιξη της ομάδας Δήμητρα), ενώ ακόμα υποδεέστεροι υπήρξαν ο Πελασγικός (σ.σ. ποδοσφαιρικό τμήμα που αποσπάστηκε από τον Γ.Σ. Λάρισας), ο Πανθεσσαλικός και η ομάδα των Εμποροϋπαλλήλων του νομού.

Το 1960 έγινε η αποφασιστική κίνηση για την άνοδο του τοπικού ποδοσφαίρου, με τη δημιουργία της ΕΠΣ Λάρισας, ενώ λίγο νωρίτερα ο Λαρισαϊκός συμμετείχε στα μπαράζ για την άνοδο στην Α’ Εθνική της περιόδου 1960-61 (τερμάτισε στην 7η θέση).

Με την ίδρυση της Ένωσης, δεκάδες ομάδες άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και, κατά συνέπεια, από τις 24 σταδιακά ξεπέρασαν τις 100.

Στο παρθενικό πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής τη σεζόν 1962-63 συμμετείχαν ο Ηρακλής και ο Λαρισαϊκός, ο οποίος μάλιστα έλαβε μέρος σε όμιλο των 5 ομάδων για άνοδο στην Α’ Εθνική, αλλά τερμάτισε τελευταίος.

Ο κ. Μπίνας μας ενημέρωσε ότι οι αποτυχίες των τοπικών συλλόγων στη νεοσύστατη διοργάνωση έπαιξαν σημαντικό ρόλο για τη γέννηση της ΑΕΛ.

1962-63: 7ος ο Λαρισαϊκός, 9ος ο Ηρακλής

1963-64: 7ος ο Ηρακλής, 12ος ο Λαρισαϊκός (υποβιβάστηκε), 13η η Ανάπλαση Τυρνάβου (υποβιβάστηκε)

 

«Δικό σας το Αλκαζάρ αρκεί να…»

Ο κ. Ράπτης, πρόεδρος του Ηρακλή, ήταν ο πρώτος παράγοντας που έριξε την ιδέα της συγχώνευσης το 1958, ωστόσο έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για να αφιχθούν ο νομάρχης Κακούρης και ο επιθεωρητής σωματικής αγωγής Παπαδάκος, προκειμένου να συζητηθεί ξανά αυτό το ενδεχόμενο.

Ήδη, ο Σ.Φ.Κ. Πιερικός και ο Α.Ο. Τρίκαλα, γειτονικές ομάδες – «παιδιά» συγχώνευσης, είχαν καταφέρει να ανεβούν στην Α’ Εθνική.

Ήταν προφανές ότι μόνο αν ενώνονταν οι σύλλογοι, θα υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να διακριθεί ο νομός σε ποδοσφαιρικό επίπεδο.

Αρχικά, σχηματίστηκε μια μικτή Άρη-Απόλλωνα, αλλά η προσπάθεια κατέληξε σε αποτυχία, σε μία περίοδο που οι παράγοντες δίσταζαν να συναινέσουν σε συγχώνευση και πρότασσαν κάθε είδους εμπόδιο (διαφωνούσαν στο όνομα ή το χρώμα της σχεδιαζόμενης ομάδας).

Ο υποβιβασμός του Λαρισαϊκού το 1964, όμως, ταρακούνησε τους τοπικούς ποδοσφαιρικούς φορείς, οι οποίοι άρχισαν να σκέφτονται σοβαρά την περίπτωση να χτιστεί μία ομάδα γύρω από τον Ηρακλή που διατηρήθηκε στη Β’ Εθνική και τον Απόλλωνα που ανέβηκε στην ίδια κατηγορία.

Κερασάκι στην τούρτα της συγχώνευσης υπήρξε η, μη υλοποιήσιμη τελικά, υπόσχεση του δημάρχου Χατζηγιάννη περί παραχώρησης του γηπέδου Αλκαζάρ στο νέο σύλλογο και, μάλιστα, ως ιδιόκτητο.

Η 17η Μαΐου 1964 έμεινε στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, διότι τότε πραγματοποιήθηκε η τελευταία Γενική Συνέλευση των τοπικών φορέων στο Δημοτικό Ωδείο της Λάρισας.

Μεταξύ άλλων, αποφασίστηκε το νέο εγχείρημα να ονομαστεί Αθλητική Ένωση Λάρισας, η β’ ομάδα (θα έπαιζε στη Β’ Εθνική) Όλυμπος και ο αριθμός μελών να είναι απεριόριστος με εισφορά 20 δρχ. και 30 δρχ. δικαίωμα εγγραφής.

Να σημειωθεί ότι οι φορείς κατέληξαν ότι τα πρώτα χρώματα της ΑΕΛ θα ήταν το άσπρο και το μαύρο, ενώ του Ολύμπου το βυσσινί.

Πέντε ημέρες αργότερα, έπειτα από σύσκεψη στη Λέσχη των Εμποροϋπαλλήλων, αποφασίστηκε ότι για να δημιουργηθεί η ΑΕΛ θα μετατραπεί το καταστατικό του Ηρακλή, ενώ άλλαξαν την απόφασή τους για τα χρώματα, επιλέγοντας το βυσσινί και το άσπρο για την πρώτη ομάδα.

Με βάση αυτή την απόφαση, το Δ.Σ. απαρτίστηκε από τα εξής μέλη: Κ. Τζοβαρίδης (πρ. πρόεδρος του Ηρακλή), πρόεδρος, Θ. Κούρτης (πρ. πρόεδρος του Λαρισαϊκού), αντιπρόεδρος, Α. Κουτσούκης γενικός γραμματέας, Α. Σιούλας ταμίας, Αλ. Μήτσιου γενικός αρχηγός, Ηλ. Παπάζογλου έφορος ποδοσφαίρου και οι Ακριβόπουλος, Καράτζος, Σφόρτσας, Δικόπουλος, Ανάγνου, Θεοχαρούλης, Ναθαναήλ, Νικολόπουλος, Δανιήλ σαν σύμβουλοι).

Επίσης, η β’ ομάδα του νομού ονομάστηκε τελικά Δήμητρα και όχι Όλυμπος, ο οποίος έγινε η ε’ ομάδα με βάση τους πρώην Τοξότη και Πανθεσσαλικό.

Τέλος, αποφασίστηκε η α’ ομάδα, δηλαδή η ΑΕΛ, να αποκτήσει ξένο προπονητή, προκειμένου να κρίνει με αντικειμενικά κριτήρια και όχι με τις συλλογικές του προτιμήσεις.

Μοναδικό μελανό σημείο υπήρξε η αποχώρηση του Απόλλωνα, επειδή δεν έγινε αποδεκτό το αίτημά του η Δήμητρα Λάρισας να αγωνίζεται στην έδρα του, δηλαδή στο γήπεδο Φιλιππούπολης.

Το πένθος σκέπασε τον ενθουσιασμό

Ο Πανιώνιος ήταν ο πρώτος αντίπαλος της νεοσύστατης ομάδας, σε φιλική αναμέτρηση που πραγματοποιήθηκε στις 7 Ιουνίου 1964.

Νικήτρια αναδείχθηκε η ΑΕΛ με 2-1, ενώ τα γκολ σημείωσαν οι Παπακωνσταντίνου (5’), Κάσσας (44’) και για τους φιλοξενούμενους ο Κουμελής (80’).

Οι συνθέσεις

ΑΕΛ: Δεληζώνας (Ευθυμιάδης, Τσόλκας), Καραμουσλής (Μπονίτσης, Κατσάνης, Καρέλιας, Ζάμπας, Παπάζογλου, Χατζίδης, Βουτσιλάς (Κυριάκος, Ζαφειρόπουλος), Λιόκος, Κάσσας, Τρακάλας, Παπακωνσταντίνου (Τσολάκης).

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Μανιάκης, Ερμείδης, Ντουνιάς, Παγώνης, Καραγιαννόπουλος, Καζαντζίδης, Κόλλιας, Ιντζόγλου, Μαυρίδης, Σαραβάκος, Κουμελής.

Την επόμενη ημέρα εγκρίθηκε το καταστατικό της ΑΕΛ, ενώ στις 22 του ίδιου μήνα προσλήφθηκε ο Γιουγκοσλάβος προπονητής Αλεξάντερ Πέτροβιτς.

Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος στο «βυσσινί» στρατόπεδο, ύστερα και από την επικράτηση επί του παλιότερου ελληνικού ποδοσφαιρικού συλλόγου, όμως στις 7 Ιουλίου οι Λαρισαίοι βυθίστηκαν στο πένθος.

Ο λόγος ήταν ότι ο Γιάννης Βαλανιάδης, πρώην τερματοφύλακας του Ηρακλή που επρόκειτο να αποτελέσει και μέλος της ΑΕΛ, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Δυστυχώς, ο ποδοσφαιρικός (και όχι μόνο) κόσμος της Λάρισας έμελλε να βυθιστεί στο πένθος ουκ ολίγες φορές μέχρι σήμερα.

Η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί, αρχής γενομένης από την 1η Αυγούστου, όταν και ξεκίνησε η πρώτη προετοιμασία του νεοσύστατου συλλόγου.

Ιδού και οι παίκτες που επέλεξε ο Πέτροβιτς:

Λαρισαϊκός: Δεληζώνας, Κυριάκος Γ., Κυριάκος Β., Ζάμπας, Καρέλιας, Χατζίδης, Παπακωνσταντίνου, Κυριακίδης, Γιάτσιος, Γιαλαμάς.

Ηρακλής: Κοντοκώστας Δημ., Τσολάκης, Αδάμος, Χαρισούλης, Δημητρίου, Λέλλης, Παπάζογλου, Κάσσας, Κατσιάνης, Σαλταπίδας.

Άρης: Πασσάς, Μπονίτσης, Ζαφειρόπουλος, Βουτσιλάς Γ.

Τοξότης: Λιόκος, Τσιόλκας, Δελφός, Δρούλιας, Κόντσας, Αραπατσάνης, Ντιούδης.

Πανθεσσαλικός: Τσακπίνογλου, Μήτσιου.

Ανάπλαση Τυρνάβου: Παπαδήμας.

Πελασγικός Ν. Σμύρνης: Ευθυμιάδης, Γάτσιος.

 

Η άνοδος του 1973

Σταδιακά η ΑΕΛ άρχισε να αποκτά ομοιογένεια, χαρακτηριστικό που δεν υπήρχε τα πρώτα χρόνια, επειδή οι παίκτες της αγωνίζονταν σε διαφορετικές ομάδες.

Το 1971 κατετάγη 4η, ενώ το 1972 άγγιξε την άνοδο αλλά τερμάτισε πίσω από τον Πανσερραϊκό, έπειτα από το επεισοδιακό ντέρμπι της 25ης Ιουνίου στις Σέρρες, παρουσία περίπου 4.000 υποστηρικτών των «βυσσινί».

Τελικά, η πρωτοφανής δίψα των στελεχών και των φιλάθλων της ΑΕΛ δεν πήγε στράφι, καθώς το 1973 η ομάδα πανηγύρισε την παρθενική της άνοδο στην Α’ Εθνική.

Το τελευταίο ματς με την Καλλιθέα στις 23 Ιουνίου, ημέρα Σάββατο, είχε τον χαρακτήρα φιέστας και το τελικό 3-0 αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα.

Το φαγοπότι άφησε εποχή, αφού οι ιθύνοντες της ομάδας σούβλισαν αρνιά στο κλειστό γήπεδο δίπλα από το Αλκαζάρ και οι φίλαθλοι δεν έμειναν παραπονεμένοι.

Το τσιμπούσι έγινε μετά μουσικής, μιας και προσκεκλημένος της ΑΕΛ ήταν ο δημοφιλής λαϊκός τραγουδιστής Λευτέρης Μυτιληναίος.

 

Χαρμολύπη…

Η ΑΕΛ κατέγραψε μία αξιοπρεπέστατη πορεία την πρώτη της σεζόν στην Α’ Εθνική, αφού κατετάγη στην 9η θέση, ενώ στο Αλκαζάρ έχασε μόνο από τον Ολυμπιακό και τον Πανιώνιο (μεταξύ άλλων νίκησε 2-1 την ΑΕΚ και τον Άρη).

Αντίθετα, το 1975 ο σύλλογος υποβιβάστηκε και τότε ανέλαβε δράση ο Αντώνης Καντώνιας, ο μεγαλύτερος γιος του ιδρυτή της εταιρείας «Βιοκαρπέτ» Ιωάννη Καντώνια.

Ο κορμός της θρυλικής ομάδας της δεκαετίας του 1980 άρχισε να στήνεται με την έλευση των Τάκη Παραφέστα και Γιάννη Βαλαώρα, ενώ αργότερα αφίχθησαν παίκτες όπως ο Γιώργος Μητσιμπόνας, o Κώστας Μαλουμίδης, ο Νίκος Πατσιαβούρας, ο Γιώργος Πλίτσης, ο Θοδωρής Βουτυρίτσας, ο Γιάννης Γκαλίτσιος, ο Σάκης Τσιώλης και ο Μιχάλης Ζιώγας.

Η αναμενόμενη επιστροφή της ΑΕΛ στην Α’ Εθνική πραγματοποιήθηκε το 1978 και έκτοτε η πορεία της ήταν ανοδική, παρά τις αντιξοότητες.

Στις 6 Ιουνίου 1979, οι ποδοσφαιριστές Δημήτρης Κουκουλίτσιος και Δημήτρης Μουσιάρης σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο ύψος του Κάστρου Βοιωτίας, κατά τη διαδρομή τους προς την Αθήνα, όπου θα ενσωματώνονταν στην αποστολή της Εθνικής Ελπίδων.

Ο τρίτος συνταξιδιώτης και βαριά τραυματισμένος Γιάννης Βαλαώρας κατάφερε να παραμείνει στη ζωή και να βιώσει τις μετέπειτα ένδοξες στιγμές της ομάδας.

Δύο χρόνια αργότερα, ο άνθρωπος που οραματίστηκε τη μεγάλη ΑΕΛ, ο Αντώνης Καντώνιας, απεβίωσε από καρκίνο σε ηλικία μόλις 42 ετών και τα ηνία πήρε ο αδερφός του Στέλιος.

Η κατάρα της ΑΕΛ, όμως, δεν είχε χτυπήσει μόνο την ομάδα αλλά και τους φιλάθλους…

“Ευρωπαία”, δευτεραθλήτρια και Κυπελλούχος

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η έφηβη πια ΑΕΛ κάνει αισθητή την παρουσία της και στην Α’ Εθνική, αρχής γενομένης από τη συμμετοχή στον τελικό Κυπέλλου του 1982 (Σάββατο 19 Ιουνίου) κόντρα στον Παναθηναϊκό.

Με γκολ του Γρηγόρη Χαραλαμπίδη στο 49ο λεπτό, το «τριφύλλι» παίρνει το τρόπαιο στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας (1-0 το σκορ), όμως οι «βυσσινί» κερδίζουν τις εντυπώσεις.

Αν ο Γιάννης Γκόλαντας δεν έχανε δύο καλές ευκαιρίες (η μία στο δοκάρι), ενδεχομένως η έκβαση του τελικού να ήταν διαφορετική, ωστόσο και οι «πράσινοι» είχαν εξίσου αξιόλογες φάσεις (δοκάρι και χαμένο πέναλτι).

Η σύνθεση της ΑΕΛ (Αντώνης Γεωργιάδης): Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Αργυρούλης, Δράμαλης (82’ Βουτυρίτσας), Κουτάς (82’ Μητσιμπόνας), Γκόλαντας, Βαλαώρας, Ανδρεούδης, Μαλουμίδης.

Η επόμενη σεζόν φανερώνει ότι η προηγούμενη δεν ήταν ένα «πυροτέχνημα», καθώς οι «βυσσινί» μετατρέπουν το Αλκαζάρ σε φρούριο (σ.σ. αυτό εξάλλου σημαίνει η αραβική του ρίζα) και καταλαμβάνουν τη 2η θέση του βαθμολογικού πίνακα, πίσω μόνο από τον Ολυμπιακό.

Τα… highlights της περιόδου 1982-83: ΑΕΛ-ΑΕΚ 4-1, ΑΕΛ-Ολυμπιακός 2-0, ΑΕΛ-ΠΑΟΚ 1-0, ΟΦΗ-ΑΕΛ 1-4, ΑΕΛ-Εθνικός 5-1, Ολυμπιακός-ΑΕΛ 0-1.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1983, το Στάδιο Αλκαζάρ φορά τα γιορτινά του για να υποδεχτεί τον πρώτο εντός έδρας αγώνα της ΑΕΛ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Να σημειωθεί ότι είχε προηγηθεί η συμμετοχή στο Βαλκανικό Κύπελλο Συλλόγων της σεζόν 1973-74, όπου οι «βυσσινί» αντιμετώπισαν την αλβανική Παρτιζάνι Τιράνων και τη σκοπιανή Βαρντάρ, όπως και εκείνη στο Βαλκανικό Κύπελλο της περιόδου 1981-82 (αποκλεισμός από την αλβανική Νεντόρι Τιράνων).

Η ΑΕΛ υποδέχεται την ουγγρική Χόνβεντ και νικά 2-0 με γκολ των Κώστα Μαλουμίδη (15’ πέν.) και Κάζιμιρ Κμίετσικ (76’), όμως στον επαναληπτικό χάνει με 3-0 και αποκλείεται στον 1ο γύρο του Κυπέλλου UEFA.

Η σεζόν 1983-84 ολοκληρώνεται με την ομάδα του Βάλτερ Σκότσικ να μετέχει ξανά στον τελικό Κυπέλλου, αλλά να ηττάται ξανά από τον Παναθηναϊκό, αυτή τη φορά στο κατάμεστο ΟΑΚΑ με 2-0.

Η σύνθεση της ΑΕΛ (Βάλτερ Σκότσικ): Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Μητσιμπόνας, Γκαλίτσιος, Βουτυρίτσας, Κυριλίδης (46’ Τσιώλης), Ανδρεούδης, Ζιώγας, Κμίετσικ (72’ Γκαμπέτας), Μαλουμίδης.

Το νταμπλ του Παναθηναϊκού δίνει την ευκαιρία στην ΑΕΛ να λάβει μέρος στο Κύπελλο Κυπελλούχων και να γίνει η πρώτη επαρχιακή ομάδα που παίρνει το εισιτήριο για την προημιτελική φάση του θεσμού, ύστερα από τις προκρίσεις επί της ουγγρικής Σιόφοκ και της ελβετικής Σερβέτ.

Η Ντιναμό Μόσχας αποδεικνύεται αξεπέραστο εμπόδιο, ασχέτως αν στο πρώτο ματς του κατάμεστου Αλκαζάρ η ΑΕΛ έχασε κλασικές ευκαιρίες για τη νίκη (0-0 και 0-1 η ρεβάνς της Τιφλίδας).

Η μεγαλύτερη, μέχρι την επόμενη, στιγμή της ΑΕΛ καταγράφεται στις 22 Ιουνίου 1985, όταν επιβάλλεται 4-1 του ΠΑΟΚ στον τελικό του ΟΑΚΑ και κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας.

Η σύνθεση της ΑΕΛ (Αντρέι Στρειλάου): Πλίτσης, Παραφέστας, Κολομητρούσης, Μητσιμπόνας, Γκαλίτσιος, Βουτυρίτσας, Ζιώγας, Ανδρεούδης (86’ Τσιώλης), Άνταμτσικ, Κμίετσικ, Βαλαώρας.

Με ψηλά το κεφάλι πέφτει η ΑΕΛ, όταν καλείται να αντιμετωπίσει τη Σαμπντόρια στον 1ο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων, καθώς το ματς του Αλκαζάρ λήγει 1-1 και στη ρεβάνς της Γένοβας ηττάται με 1-0.

Το επόμενο video σκορπά ανατριχίλα, βουβαμάρα, οργή, ένα μεγάλο γιατί…

Στις 26 Οκτωβρίου 1986, πριν από ντέρμπι ΑΕΛ-ΠΑΟΚ, ένας οπαδός των φιλοξενούμενων εκτοξεύει φωτοβολίδα προς την πλευρά της θύρας 10 και τραυματίζει θανάσιμα τον θεατή Χαράλαμπο Μπλιώνα, ο οποίος απλά ήθελε να περάσει την ώρα του στο Αλκαζάρ μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο για την Αθήνα.

Ο καλπασμός του τίτλου

Η Πρωτομαγιά του 1988 δεν θα ξεχαστεί από κανένα Λαρισαίο, μηδέ από τους υγιείς φιλάθλους όλων των ομάδων.

Τότε που η ΑΕΛ επικράτησε 1-0 του Ηρακλή με την γκολάρα του αείμνηστου Μητσιμπόνα στο Αλκαζάρ και έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα.

Είχε προηγηθεί η περίφημη ιστορία με τον Βούλγαρο ποδοσφαιριστή της Γκέοργκι Τσίγκοφ, ο οποίος είχε βρεθεί θετικός στην ουσία κωδεΐνη, έπειτα από ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στις 27 Δεκεμβρίου 1987.

Ο αθλητικός δικαστής τιμώρησε με αφαίρεση 4 βαθμών την ΑΕΛ, με συνέπεια οπαδοί της ομάδας να αποκλείσουν την εθνική οδό και τις γραμμές των τρένων για να αλλάξει η απόφαση.

Κάτω από την πίεση των γεγονότων, στις 21 Μαρτίου 1988 τροποποιήθηκε το άρθρο 32 του ΚΑΠ και εναρμονίστηκε με την ισχύουσα από τότε νομοθεσία όλων των χωρών-μελών της UEFA, όπου η ομάδα δεν φέρει ευθύνη και δεν τιμωρείται σε περίπτωση ντοπαρισμένου παίκτη της.

Αυτή η απόφαση είχε ως αποτέλεσμα από τη μια να παραμείνει η τιμωρία στον ποδοσφαιριστή και από την άλλη οι βαθμοί να επιστραφούν στην ομάδα.

Με κλαρίνα και παραδοσιακούς χορούς γλέντησαν οι κάτοικοι της Λάρισας τον τίτλο στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Το ρόστερ της ΑΕΛ τη σεζόν 1987-88

Τερματοφύλακες: Χρήστος Μιχαήλ, Θοδωρής Κυριακούλης.

Αμυντικοί: Κώστας Κολομητρούσης, Γιώργος Αγορογιάννης, Γιώργος Μητσιμπόνας, Γιάννης Γκαλίτσιος, Λάζαρος Κυριλλίδης, Γιώργος Παπαντωνίου, Βαγγέλης Νασιάκος.

Μέσοι: Θοδωρής Βουτυρίτσας, Σάκης Τσιώλης, Γιάννης Αλεξούλης, Βάιος Αθανασίου, Κανιέμπα Μουλάμπα, Χάρης Τσιλιάκος.

Επιθετικοί: Μιχάλης Ζιώγας, Γιάννης Βαλαώρας, Βασίλης Καραπιάλης, Γκέοργκι Τσίγκοφ, Κώστας Τσαβαλιάς, Νίκος Κακανούλιας, Γιώργος Κολοβός.

*Ο Αγορογιάννης αγωνιζόταν και στη μεσαία γραμμή, ο Αλεξούλης και στην αμυντική, οι Καραπιάλης, Τσιώλης, Αθανασίου και στην επιθετική, ενώ ο Κυριλλίδης σε όλες.

Προπονητής: Γιάτσεκ Γκμοχ

*Την τελευταία αγωνιστική, στο ντέρμπι της Τούμπας με τον ΠΑΟΚ, στον πάγκο κάθισε ο Οράσιο Μοράλες, βοηθός του Γκμοχ.

Η μοναδική συμμετοχή της ΑΕΛ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών καταγράφεται τον Σεπτέμβριο του 1988 με τις ιστορικές αναμετρήσεις κόντρα στην ελβετική Ξαμάξ.

Στις 7 του μήνα, οι «βυσσινί» επικρατούν 2-1 στο Αλκαζάρ, όμως παρά τη θερμή συμπαράσταση 3.000 οπαδών τους στη ρεβάνς και, βέβαια, το υπέροχο γκολ του Βασίλη Καραπιάλη, αποκλείονται στη διαδικασία των πέναλτι.

Η σεζόν 1988-89 δεν είναι ανάλογη, αφού η ΑΕΛ καταλαμβάνει την 6η θέση στο πρωτάθλημα, ενώ στο Κύπελλο αποκλείεται στην ημιτελική φάση από τον Πανιώνιο.

Τα «πέτρινα» χρόνια

Η δεκαετία του 1990 δεν επεφύλασσε τις ένδοξες στιγμές εκείνης του 1980, με αποκορύφωμα τον υποβιβασμό του 1996, έπειτα από 18 συναπτά έτη στην Α’ Εθνική.

Η διετία 1996-1997 γράφτηκε με ακόμα πιο «μαύρα» γράμματα, απόρροια των θανάτων των Ανδρέα Ζέρμα (6/10/1996), Λεφτέρ Μίλο (8 Μαρτίου 1997) και Γιώργου Μητσιμπόνα (13 Σεπτεμβρίου 1997) σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.

Αναφορικά με το αγωνιστικό σκέλος, η ΑΕΛ συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής από το 1996 μέχρι το 2001, όταν και υποβιβάστηκε στη Γ’ Εθνική.

Το βαρέλι έπιασε πάτο στις 21 Μαρτίου 1999, αφού λόγω οικονομικών εκκρεμοτήτων η ομάδα στερήθηκε του δικαιώματος να αγωνιστεί στον εκτός έδρας αγώνα με τον Παναιτωλικό και ηττήθηκε στα χαρτιά.

Στις 30 Ιουλίου 2002, με την υπ’ αριθμόν 583/02 απόφαση του Εφετείου Λάρισας η ΠΑΕ ΑΕΛ τέθηκε σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης.

Ο στόχος που είχε βάλει ο τότε χορηγός και μετέπειτα μεγαλομέτοχος της ομάδας Νίκος Σωτηρούλης, με κύριο εκφραστή της προσπάθειας αυτής τον αείμνηστο Γιώργο Κατσογιάννη, στέφθηκε με επιτυχία.

Την 1η Ιουνίου 2003, υπό την παρουσία 10.000 υποστηρικτών της, η ΑΕΛ επικράτησε 1-0 της Νίκης Βόλου στο Αλκαζάρ και απέφυγε τον υποβιβασμό στη Δ’ Εθνική. «Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», που λέει και το τραγούδι.

Στο μεταξύ, μία από τις πιο γνωστές φιγούρες των ελληνικών γηπέδων και οργανωτής της «βυσσινί» εξέδρας, ο Γιάννης Παπαϊωάννου ή Καλαμάρας, βρέθηκε νεκρός τα ξημερώματα του Σαββάτου της 11ης Οκτωβρίου 2003.

Επί των ημερών του Κώστα Πηλαδάκη, το 2004 η ΑΕΛ επέστρεψε στη Β’ Εθνική και το 2005 κέρδισε την άνοδο στην Α’ Εθνική, έπειτα από 9 χρόνια απουσίας.

Κύπελλο και Ευρώπη

Στις 5 Μαΐου 2007, η ΑΕΛ του Γιώργου Δώνη επικράτησε 2-1 του Παναθηναϊκού (Κόζλεϊ και Αντσουέ τα γκολ της) στο Πανθεσσαλικό Στάδιο και κατέκτησε το δεύτερο Κύπελλο της Ιστορίας της.

Η σύνθεση της ΑΕΛ (Γιώργος Δώνης): Κοτσόλης, Γκαλίτσιος, Βενετίδης, Φέρστερ, Νταμπίζας, Μπασιλά, Φωτάκης, Διγκόζης, Κλέιτον (85’ Βάλλας), Αλωνεύτης (72’ Καλαντζής), Κόζλεϊ (60’ Αντσουέ).

Το φθινόπωρο του 2007, οι νεότεροι υποστηρικτές της ΑΕΛ πήραν μια γεύση από 80s, αφού η ομάδα τους απέκλεισε την Μπλάκμπερν (νίκη 2-0 στο Πανθεσσαλικό, ήττα 2-1 στο «Ίγουντ Παρκ») και προκρίθηκε στη φάση των ομίλων του Κύπελλο UEFA.

Οι «βυσσινί» εντυπωσίασαν κόντρα σε Έβερτον, Ζενίτ, Άλκμααρ και, πραγματικά, ήταν μεγάλη αδικία το γεγονός ότι ολοκλήρωσαν χωρίς βαθμό τις υποχρεώσεις τους.

Η τελευταία ευρωπαϊκή της συμμετοχή καταγράφηκε το 2009, όταν γνώρισε τον αποκλεισμό από τη Ρέικιαβικ με μία ήττα (2-0) και μία ισοπαλία (1-1).

Η πίκρα μετριάστηκε στις 10 Αυγούστου 2009, αφού μετά από προσπάθεια πέντε ετών εκδόθηκε η υπ’ αριθμόν 220/09 οικοδομική άδεια που έδωσε στην ΑΕΛ τη δυνατότητα να αρχίσει τα έργα για την ανέγερση του νέου γηπέδου στον Πυρήνα Β’ της περιοχής Μεζούρλο της Λάρισας.

Η διετία 2009-2010 επεφύλασσε, όμως, και πολύ δυσάρεστες στιγμές, αρχής γενομένης από τον θάνατο του Μεξικανού παίκτη Αντόνιο ντε Νίγκρις μόλις στα 31 του χρόνια, τα ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου 2009.

Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 13 Αυγούστου 2010, ο πρώην άσος της ομάδας Παναγιώτης Μπαχράμης σκοτώθηκε, όταν τον χτύπησε ταχύπλοο σκάφος ενώ έκανε κατάδυση με ψαροντούφεκο σε παραλία της Κυπαρισσίας.

***

Περίπου 5.000 λέξεις για την Ιστορία της ΑΕΛ. Ελάχιστες.

Με την πολύτιμη βοήθεια του επί 10 χρόνια αρχηγού Τάκη Παραφέστα, του δημοσιογράφου Ηλία Μπίνα και του βετεράνου τερματοφύλακα Γιάννη Κουβεντάρη που διέθεσε το πλούσιο φωτογραφικό του αρχείο, το Sport-Retro.gr αφιέρωσε περισσότερο χρόνο στην παράθεση πληροφοριών μέχρι το 1964 και λιγότερο για όσα τρομερά επακολούθησαν.

Γεροί να είμαστε όλοι και σταδιακά θα δημιουργηθούν ξεχωριστά θέματα για κάθε επιτυχία των «βυσσινί», οι οποίοι είναι αγαπητοί από κάθε υγιή Έλληνα φίλαθλο.

Ο επίλογος δεν θα μπορούσε παρά να έχει εικόνα. Και τι εικόνα. Ένα video με τα πιο ξεχωριστά γκολ στην Ιστορία της ΑΕΛ. Καλή απόλαυση.