Εμπνευστές, συνιδρυτές, πρόεδροι, παίκτες, προπονητές, χρηματοδότες… Η οικογένεια των Ανδριανόπουλων είναι, η σημαντικότερη που ασχολήθηκε ποτέ με τον σύλλογο του Ολυμπιακού.

Ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Λεωνίδας και σε μικρότερο, αλλά όχι αμελητέο, βαθμό οι Αριστείδης και Στέλιος, ήταν οι άνθρωποι που στελέχωσαν τον σύλλογο σε κάθε πιθανό πόστο και του έδωσαν την πρώτη ώθηση για να γιγαντωθεί και να γίνει αυτό που είναι σήμερα.

Το Sport-Retro.gr θυμάται σήμερα τον Κωνσταντίνο (Ντίνο) Ανδριανόπουλο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 57 ετών στις 16 Δεκεμβρίου 1962.

***

Γεννημένος στις 18 Οκτωβρίου 1905 στον Πειραιά, ο Ντίνος αγαπούσε από μικρός το ποδόσφαιρο και έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στον σύλλογο της Πειραϊκής Ένωσης.

Ήταν ο μόνος από τα αδέρφια του που επέλεξε την Πειραϊκή Ένωση αντί του Πειραϊκού, με αποτέλεσμα να τους έχει αντιμετωπίσει ως αντίπαλος, προτού τελικά καταλήξουν συμπαίκτες στον Ολυμπιακό μετά την ίδρυση του συλλόγου το 1925.

Ένα αφιέρωμα στον Μιχάλη Κρητικόπουλο

Αγωνιζόταν κυρίως ως δεξί εξτρέμ, ήταν βραχύσωμος και με περιττά κιλά, εξ ου και το παρατσούκλι «μπουλούκος» που του είχαν κολλήσει.

«Ο Ντίνος ήταν μαέστρος στις κοφτές μπαλιές και στην εκμετάλλευση του λεγόμενου κενού χώρου», είχε αυτπει για τον αδερφό του ο Λεωνίδας.

Στα επτά χρόνια (1925-1932) που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό πραγματοποίησε 26 εμφανίσεις, σημείωσε 11 γκολ και συνέβαλε στην κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων Πειραιά και ενός πρωταθλήματος Ελλάδος (1931).

Χρίστηκε ακόμα 6 φορές διεθνής με την Εθνική και σημείωσε ένα γκολ πριν αποσυρθεί από τη δράση μόλις στα 27 του χρόνια αν και εκείνη την εποχή αυτό ήταν σύνηθες.

Υπήρξε μέλος μίας καταπληκτικής φουρνιάς του Ολυμπιακού, της οποίας κορμός ήταν εκείνος και τα  αδέρφια του.

«Νικούσαμε με μικρό σκορ και θεωρείτο αποτυχία. Όλοι έψαχναν να δουν τι έφταιγε», δήλωνε χαρακτηριστικά χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του στον Θεόδωρο Νικολαΐδη στην «Αθλητική Ηχώ».

Άλλη μία ωραία ιστορία που έχει διηγηθεί είναι αυτή μετά από ένα διεθνές φιλικό ματς του Ολυμπιακού, ο οποίος είχε συντρίψει με 5-0 τη Σλάβια Πράγας στο Φάληρο και η εμφάνιση κάποιων παικτών είχε προξενήσει το ενδιαφέρον των αντιπάλων.

«Όταν η τσεχοσλοβακική ομάς Σλάβια έφευγε από την Αθήνα με 5-0 εις βάρος της από τον Ολυμπιακό, οι ιθύνοντές της ζήτησαν από την ομάδα μας τέσσερις παίκτες: τον Λεωνίδα, εμένα, τον Κουράντη και τον Λεκκό. Ήθελαν να μας κάνουν επαγγελματίες. Πού, όμως, εμείς να αφήσουμε τον Ολυμπιακό. Ούτε να το σκεφτούμε δεν θέλαμε».

«Όσους κι αν πεθάνετε, ο Ολυμπιακός θα είναι πάντα μεγάλος»

Πράγματι, μέχρι την τελευταία του στιγμή, τον Ολυμπιακό είχε έννοια ο Ντίνος Ανδριανόπουλος, ο θρυλικός «μπουλούκος» του προπολεμικού ποδοσφαίρου της χώρας.

Αφού είδε τον αδερφό του Γιώργο να θριαμβεύει για άλλη μία φορά στις εκλογές του σωματείου και να παραμένει πρόεδρος, κάθισε να ακούσει στο τρανζιστοράκι που κουβαλούσε μαζί του τον αγώνα της 16ης Δεκεμβρίου 1962 με τον Πιερικό.

Την ώρα που ο Ολυμπιακός σφράγιζε τη νίκη (2-1 το τελικό σκορ) με γκολ του Αριστείδη Παπάζογλου, ο οποίος το 1969 έφυγε από τη ζωή από καρκίνο μόλις στα 29 του χρόνια, ο Ντίνος Ανδριανόπουλος είπε «νιώθω ένα σφίξιμο» σε αυτούς που κάθονταν δίπλα του και αποχώρησε.

Λίγο αργότερα, ο θρυλικός βετεράνος άσος της ομάδας του Πειραιά άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, προδομένος από την καρδιά του.

Ο Ντίνος Ανδριανόπουλος «έφυγε» με τη χαρά μίας τελευταίας νίκης να τον συντροφεύει, εκείνος όμως ακούσια σκόρπισε τη θλίψη στην ποδοσφαιρική και όχι μόνο κοινότητα της εποχής.

Ο Κωνσταντίνος Μπουζάκης έγινε πρόεδρος του Ολυμπιακού το 1968 και σκοτώθηκε μετά από ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ

Πλήθος συλλυπητηρίων επιστολών έφτασαν στα γραφεία του συλλόγου και ακόμα μεγαλύτερο πλήθος κόσμου έδωσε το «παρών» στην κηδεία του «μπουλούκου».

Προεξάρχοντες, φυσικά, η σύζυγος του εκλιπόντος, ο αδερφός του Γιώργος, ο πρόεδρος της ΕΠΟ Θανάσης Μέρμηγκας, αλλά και πολλοί επιφανείς παράγοντες της ομάδας του Παναθηναϊκού, όπως ο πρόεδρος του «τριφυλλιού» Λουκάς Πανουργιάς και ο γενικός γραμματέας Ξενοφών Χατζησαράντος.

Αυτό δεν αποτελούσε έκπληξη, καθώς ο Ντίνος Ανδριανόπουλος ήταν μία προσωπικότητα αποδεκτή και σεβαστή από όλους, ενώ η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό ήταν ανιδιοτελής.

Επιπλέον, δεν είχε παραλείψει να τονίσει την αξία τόσων και τόσων αντιπάλων, όπως και να μνημονεύσει τη στενή φιλία που είχε με τον αδικοχαμένο άσο του «τριφυλλιού» Μίμη Πιερράκο.

Ο Ολυμπιακός, πάντως, ήταν που σημάδεψε και τον σημάδεψε κι αυτός με τη σειρά του, γι’ αυτό μνημονεύεται μέχρι σήμερα και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου.

Εξάλλου, όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος: «Όταν πρωτοφόρεσα την ερυθρόλευκη φανέλα του Ολυμπιακού ένιωσα πραγματική περηφάνια. Δεν θα είναι υπερβολή αν σας πω ότι εκείνη την ημέρα τη θεωρούσα ως τη μεγαλύτερη της ζωής μου».