Οι μάχες του Αθηναϊκού με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Τάσος Χατζηαγγελής στο Sport-Retro.gr

Το ρολόι δείχνει το 84ο λεπτό του τελικού Κυπέλλου Ελλάδος της σεζόν 1990-91 και ο Νίκος Κουρμπανάς μόλις έχει σημειώσει το δεύτερο γκολ του Παναθηναϊκού απέναντι στον Αθηναϊκό γράφοντας το τελικό 2-1.

Η ομάδα του Βύρωνα έπεσε μαχόμενη σε διπλούς τελικούς όπως προέβλεπε τότε ο κανονισμός, καθώς αρχικά έχασε 3-0 ως γηπεδούχος στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και εν συνεχεία 2-1 στο ΟΑΚΑ, ασχέτως αν προηγήθηκε με γκολ του Γιώργου Ζώταλη.

Παρά τις ήττες, όμως, κάποιος μπορούσε να διακρίνει μόνο χαμόγελα στα πρόσωπα των παικτών του Γκερντ Πρόκοπ, αφού αν και «νεοφώτιστοι» κατέλαβαν την 6η θέση στην Α’ Εθνική, προκρίθηκαν στον τελικό Κυπέλλου και κέρδισαν το εισιτήριο για το Κύπελλο Κυπελλούχων, αφού ο Παναθηναϊκός θα συμμετείχε στην πειραματική μορφή του Champions League.

Τα χαμόγελα θα έλεγε κανείς ότι πάγωσαν όταν η κλήρωση για τον 1ο γύρο έφερε στον δρόμο του Αθηναϊκού τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία είχε κατακτήσει τον θεσμό την προηγούμενη χρονιά στον τελικό του Ρότερνταμ κόντρα στην Μπαρτσελόνα (σ.σ. 2-1 με δύο γκολ του Μαρκ Χιουζ).

Τη σεζόν 1991-92 η ομάδα του σερ Άλεξ Φέργκιουσον είχε ξανά τον ίδιο στόχο, αλλά πάνω απ’ όλα έμοιαζε ανυπέρβλητο εμπόδιο για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα, πολλώ δε μάλλον για τον άπειρο σε τέτοιο επίπεδο Αθηναϊκό.

Ο Τάσος Χατζηαγγελής, ρέκορντμαν του Αθηναϊκού στις επαγγελματικές κατηγορίες με περίπου 500 συμμετοχές, αγωνίστηκε τότε και στα δύο ματς με τους «κόκκινους διαβόλους».

Ο επί 15 χρόνια κεντρικός αμυντικός των «λόρδων» μίλησε στο Sport-Retro.gr για τις αξέχαστες μονομαχίες, η πρώτη εκ των οποίων διεξήχθη σαν σήμερα (18 Σεπτεμβρίου) το 1991.

 

«Θα μας ξεφτιλίσει ο Αθηναϊκός»

-Τι ήταν τελικά εκείνος ο Αθηναϊκός;

«Ήμασταν μία παρέα παικτών που παίζαμε μαζί από τη Β’ Εθνική, δεμένοι. Είχαμε κάνει μία φοβερή πορεία την προηγούμενη σεζόν και μπορώ να πω ήμασταν άτυχοι που ήταν διπλοί οι τελικοί με τον Παναθηναϊκό. Στο πρώτο ματς στη Λεωφόρο το σκορ ήταν 0-0 μέχρι το 70’, ενώ στο δεύτερο στο ΟΑΚΑ προηγούμασταν με 1-0 περίπου 20 λεπτά πριν από το τέλος.

Βλέπαμε τα ευρωπαϊκά ματς σαν ευκαιρία για διάκριση καθώς πέραν του Χρήστου Δημόπουλου, του Νίκου Σαργκάνη και του Κρίστο Κόλεφ που είχαν έρθει από τον Παναθηναϊκό μόλις κερδίσαμε την άνοδο, κανείς άλλος δεν είχε ευρωπαϊκή εμπειρία στο παρελθόν».

 

-Πώς αντιδράσατε όταν ακούσατε το όνομα «Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ»;

«Είχαμε μεν δίψα για διάκριση, αλλά μόλις μας έτυχε η Γιουνάιτεντ κυριάρχησε ο φόβος για ενδεχόμενη συντριβή και διασυρμό. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι ένας παράγοντας του ΟΦΗ, που δεν θυμάμαι να κατονομάσω, είχε δηλώσει στις εφημερίδες ότι ‘ομάδες σαν τον Αθηναϊκό δεν πρέπει να βγαίνουν στην Ευρώπη γιατί θα μας ξεφτιλίσουν’.

Γενικώς υπήρξε ένα κλίμα ότι θα διασυρθούμε, καθώς η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε μία πολύ καλή ομάδα, η οποία μόλις την προηγούμενη χρονιά είχε νικήσει την Μπαρτσελόνα με 2-1 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων».

-Πώς κύλησε η προετοιμασία εν όψει των αγώνων;

«Ο αείμνηστος προπονητής μας, ο Γκερντ Πρόκοπ, είχε πάει να παρακολουθήσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και γυρνώντας από την Αγγλία μας μάζεψε στην προπόνηση και μας είπε ‘οι πιθανότητες είναι 50-50. Έτσι όπως παίζει η Γιουνάιτεντ και πέντε χρόνια να παίζουμε δεν θα μας βάλει γκολ!’

Φυσικά εμείς ήμασταν δύσπιστοι, ενώ κάποιοι γέλασαν κιόλας. Αποδείχτηκε, όμως, πως ο Γερμανός είχε δίκιο. Μέρα με τη μέρα αρχίσαμε να το πιστεύουμε περισσότερο ότι τουλάχιστον δεν θα συντριβούμε. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η τεράστια προσωπικότητα του Νίκου Σαργκάνη, ο οποίος έλεγε συνεχώς ’11 αυτοί, 11 κι εμείς. Αφήστε τι λέει ο κόσμος. Θα φτύσουν αίμα για να μας κερδίσουν’».

 

***

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1991 ήρθε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και το ματς έληξε ισόπαλο χωρίς σκορ.

Ο Στιβ Μπρους και ο Πολ Ίνς σημάδεψαν τα δοκάρια του Νίκου Σαργκάνη, ενώ και ο Αθηναϊκός από την πλευρά του είχε δοκάρι με απευθείας εκτέλεση φάουλ του Κρίστο Κόλεφ.

Η ομάδα του Βύρωνα κατάφερε να μπλοκάρει σε πολύ μεγάλο βαθμό όλα τα ατού των «κόκκινων διαβόλων» και πήρε ένα μεγάλο αποτέλεσμα κόντρα στα προγνωστικά.

ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Γκερντ Πρόκοπ): Σαργκάνης, Χατζηαγγελής, Σπηλιώτης, Καπουράνης, Θεοδωράκος, Τζαλακώστας, Χατζηράπτης (70′ Δημόπουλος), Κόλεφ (82′ Τάπραντζης), Σπίτσα, Μποκ, Μπούτζουκας.

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ (Άλεξ Φέργκιουσον): Σμάιχελ, Μπρους, Πάλιστερ, Ίργουιν, Φίλαν, Ινς, Μπέρντσμορ (74′ Γουάλας), Γουέμπ, Μακ Κλερ, Χιουζ, Ρόμπινς.

«Θα πάμε στα πέναλτι και θα περάσουμε!»

-Τι θυμάστε από το πρώτο ματς;

«Δεν απειληθήκαμε ιδιαίτερα. Αν εξαιρέσουμε τα δύο δοκάρια είχαν ελάχιστες ευκαιρίες, ενώ μάλιστα είχαμε κι εμείς την ευκαιρία μας με τον Κόλεφ για να πάρουμε τη νίκη. Τα πράγματα ήταν όπως τα είχε πει ο Πρόκοπ. Η Γιουνάιτεντ έπαιζε με προβλέψιμο τρόπο.

Προσπαθούσε συνεχώς με σέντρες να διασπάσει την άμυνά μας, ενώ προσδοκούσε και στα ριμπάουντ μετά από κάποιο διώξιμο. Τότε το ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικό από σήμερα, εμείς είχαμε δύο στόπερ που έπαιζαν man-to-man κι εγώ από πίσω ως λίμπερο. Ο τρόπος ανάπτυξης των Άγγλων δεν μας δυσκόλεψε ιδιαίτερα».

-Ποια ήταν η αντίδραση της ομάδας και του κόσμου μετά από αυτό το αποτέλεσμα;

«Όλοι ήμασταν χαρούμενοι, αλλά πάνω απ’ όλα αυτό το αποτέλεσμα μας έδινε ώθηση τόσο για τη συνέχεια του πρωταθλήματος όσο και για τη ρεβάνς στην Αγγλία. Ο Τύπος της εποχής εξήρε τον Αθηναϊκό που είχε κοντράρει την Κυπελλούχο Ευρώπης και είχε πάρει ισοπαλία – μάλιστα σχετικά εύκολα. Υπήρχε κόσμος που μας έδινε συγχαρητήρια όπου μας συναντούσε, ενώ ο Νίκος Σαργκάνης έλεγε συνέχεια ‘δεν θα χάσουμε ούτε εκεί. Θα πάμε στα πέναλτι και θα πάρουμε την πρόκριση’».

 

***

Στις 2 Οκτωβρίου 1991 ενώπιον 45.726 οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ», ο Αθηναϊκός είχε την πρώτη ευκαιρία του ματς με ένα σουτ του Βασίλη Τζαλακώστα, αλλά μετά οι γηπεδούχοι τον έκλεισαν στα καρέ του.

Παρά την πίεση που δέχθηκε, ο σύλλογος του Βύρωνα κράτησε το 0-0 και έστειλε το ματς στην παράταση, όπου λύγισε στο δεύτερο ημίχρονο από γκολ του Μαρκ Χιουζ στο 109′ και του Μακ Κλερ στο 112′.

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ (Άλεξ Φέργκιουσον): Σμάιχελ, Φίλαν, Μάρτιν (86′ Μπέρντσμορ), Μπρους, Καντσέλσκις, Πάλιστερ, Ρόμπσον, Ινς, Μακ Κλερ, Χιουζ, Γουάλας (64′ Ρόμπινς).

ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Γκερντ Πρόκοπ): Σαργκάνης, Μπούτζουκας, Καπουράνης, Χατζηαγγελής, Σπηλιώτης (46′ Θεοδωράκος, 72′ Ζώταλης), Αναστασίου, Χατζηράπτης, Σπίτσα, Μποκ, Τζαλακώστας, Τάπραντζης.

 

«Πάω για καρδιογράφημα και θα σας μιλήσω αργότερα»

-Η εμπειρία από το «Oλντ Τράφορντ»;

«Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμάς. Ένα επιβλητικό γήπεδο που σου προκαλούσε δέος ακόμα και όταν ήταν άδειο, όπως τη μέρα πριν από το ματς που κάναμε εκεί προπόνηση. Εμείς μέχρι τότε είχαμε παίξει το πολύ μπροστά σε 20.000 κόσμο, οπότε το να βλέπεις ένα κατάμεστο γήπεδο από 45.000 ήταν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο. Πλην του Σαργκάνη, μιας και ο Δημόπουλος δεν είχε παίξει σε εκείνο το ματς, δεν είχε ζήσει κανείς κάτι ανάλογο.

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση ότι όσο το παιχνίδι έμενε στο 0-0, ο κόσμος τραγούδαγε όλο και πιο δυνατά και έσπρωχνε τη Μάντσεστερ μπροστά. Έχοντας παίξει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και ενθυμούμενος τις αντιδράσεις του κόσμου σε ματς με τους ‘μεγάλους’ που έμεναν στην ισοπαλία όσο περνούσε η ώρα, ένιωσα μεγάλη έκπληξη».

-Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από το ματς;

«Θυμάμαι ότι είχαμε μία ευκαιρία με σουτ του Βασίλη Τζαλακώστα, περίπου στο 15’, που απέκρουσε ο Σμάιχελ και μετά η Γιουνάιτεντ άρχισε να ανεβάζει ρυθμούς, αλλά δεν έβρισκε τρόπο να μας βάλει γκολ. Όσο περνούσε ο χρόνος, η Μάντσεστερ αγχωνόταν κι εμείς είχαμε αμυδρές ελπίδες ότι μπορεί να πετύχουμε ένα γκολ σε κάποια αντεπίθεση και ακόμα και με σκορ 1-1 να προκριθούμε.

Θυμάμαι στο ημίχρονο της παράτασης τον Νίκο (σ.σ. Σαργκάνης) να μου λέει ‘Τάσο, τους κρατάμε μέχρι να πάμε στα πέναλτι και μετά αναλαμβάνω εγώ και μην φοβάστε τίποτα’. Είχε τέτοια σιγουριά όταν το έλεγε που το θυμάμαι 27 χρόνια μετά και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Τελικά δεχτήκαμε γκολ στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης κι ενώ ο Φέργκιουσον είχε ανεβάσει ακόμα και τον Γκάρι Πάλιστερ στην επίθεση, προκειμένου να εκμεταλλευτεί κάποια σέντρα, όπως κι έγινε στη φάση του πρώτου γκολ.

Κομβικό σημείο για εμένα ήταν ο τραυματισμός του Βαγγέλη Σπηλιώτη (σ.σ. αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο από τον Κώστα Θεοδωράκο), ο οποίος είχε κολλήσει πάνω στον Χιουζ και τον είχε ‘σβήσει’ και στα δύο ματς».

-Ποια ήταν τα συναισθήματα και το κλίμα μετά το ματς;

«Αισθανόμασταν καλά γιατί αποκλειστήκαμε μεν, αλλά σταθήκαμε αξιοπρεπέστατα και δώσαμε και κάποιους βαθμούς στην Ελλάδα. Υπήρχε μία αίσθηση ανικανοποίητου. Το να αποκλείσουμε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα ήταν για εμάς σαν να πιάναμε το τζόκερ. Ότι φτάσαμε κοντά και θα μπορούσαμε να πετύχουμε αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο όμως μας έκανε και πάλι να νιώθουμε καλά γιατί πραγματικά είχαμε ζορίσει τους Άγγλους. Θυμάμαι, μάλιστα, τον Φέργκιουσον στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς να λέει ‘πάω να κάνω ένα καρδιογράφημα και θα έρθω να σας μιλήσω αργότερα’».

-Κι αμέσως μετά επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα.

«Στην επιστροφή μας στην Ελλάδα μάς περίμεναν κάποιοι φίλοι του Αθηναϊκού στο αεροδρόμιο για να μας συγχαρούν, ενώ όλη εκείνη τη χρονιά είχαμε ιδιαίτερη αντιμετώπιση από τον κόσμο στις περισσότερες έδρες που πηγαίναμε στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Ήμασταν μία ομάδα που πριν από δύο χρόνια έπαιζε στη Β’ Εθνική, όμως είχαμε κοιτάξει στα μάτια την Κυπελλούχο Ευρώπης κι αυτό ήταν κάτι αξιοθαύμαστο.

Ο Σπύρος Καλογιάννης, μάλιστα, είχε δώσει πριμ 700.000 δραχμές σε κάθε παίκτη, ένα ποσό εξωπραγματικό για την εποχή αν αναλογιστούμε ότι για παράδειγμα ο δικός μου μισθός ήταν 150.000 δραχμές τον μήνα».

 

-Τελικά πώς ήρθε εκείνη η αξιοπρεπέστατη παρουσία και τι ρόλο παίζει στην ιστορία της ομάδας;

«Ήμασταν δεμένοι μεταξύ μας και είχαμε περάσει χρόνια μαζί στις μικρότερες κατηγορίες προτού φτάσουμε εκεί. Έτρωγε κλωτσιά ο Σπηλιώτης και πονούσα εγώ, έτρωγα εγώ και πονούσε ο Αναστασίου και πάει λέγοντας…

Τόσα χρόνια μετά κι ακόμα όποτε μπορούμε πάμε για φαγητό, ενώ κρατάμε και επικοινωνία. Ήρθαν και κάποιοι πρωτοκλασάτοι κι έμπειροι παίκτες, όπως ο Σαργκάνης, ο Μποκ, ο Δημόπουλος και φτιάχτηκε ένα πολύ καλό σύνολο.

Αν προσθέσουμε και τη διοίκηση που είχε τότε η ομάδα με έναν πραγματικό κύριο, όπως ήταν ο Σπύρος Καλογιάννης στη θέση του προέδρου, καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για μία πολύ σπάνια κατάσταση που δύσκολα πλέον μπορεί να δημιουργηθεί σε ομάδες, όπως ο Αθηναϊκός που δεν έχουν μεγάλο πλήθος οπαδών.

Θεωρώ πως αυτά τα δύο ματς, τα οποία για εμένα ήταν και η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου, είναι και η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της ομάδας και ως τέτοια αναφέρθηκε εξάλλου πέρυσι στη γιορτή για τη συμπλήρωση 100 χρόνων ζωής του Αθηναϊκού».