Πριν από 16 χρόνια, δηλαδή στις 30 Δεκεμβρίου 2002, το ABC έφερε στο φως της δημοσιότητας μια άκρως συναισθηματική ιστορία με πρωταγωνιστή τον Κρις Πολ, το εκκολαπτόμενο διαμάντι και μετέπειτα σούπερ σταρ του ΝΒΑ.

***

Πώς γίνεται μια χαμένη βολή σε ένα άσημο αγώνα λυκείων να ορίζεται ως μια στιγμή αλησμόνητη για τον κόσμο του μπάσκετ; Γίνεται, όταν αυτή η αστοχία αποτελεί «θέλημα Θεού».

Η έννοια της λέξης πρότυπο ήταν ανέκαθεν σημείο αντιπαράθεσης, αν και για πολλούς, η επιλογή ενός προσώπου, το οποίο θα… υποδείξει τις αξίες που πρέπει να περιέχει το μονοπάτι της ζωής τους, συνδέεται με μια δύσκολη ή ριψοκίνδυνη απόφαση.

Στην περίπτωση του Κρις Πολ, όμως, το ερώτημα είχε απαντηθεί προτού καν έρθει στην επιφάνεια: «Ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου. Δεν ξέρω πώς, αλλά πάντα με έκανε να νιώθω ξεχωριστός».

Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που έρχονταν στο μυαλό του τότε σταρ της ομάδας μπάσκετ λυκείου του West Forsyth, όταν έπρεπε να περιγράψει την σχέση που είχε με τον παππού του Ναθάνιελ Τζόουνς.

Ο «Papa Chilli», όπως ήταν το παρατσούκλι του, ήταν το πλέον θρυλικό πρόσωπο της τοπικής κοινότητας και ο πρώτος μαύρος ιδιοκτήτης πρατηρίου καυσίμων της Βόρειας Καρολίνα.

Μα πάνω απ’ όλα; Η αψεγάδιαστη προσομοίωση του ιδεατού ανθρώπου για τον εγγονό και εν τέλει καλύτερο του φίλο, όπως εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο Πολ.

Ο μετέπειτα σταρ του NBA με τη φανέλα των Νιου Όρλεανς Χόρνετς, Λος Άντζελες Κλίπερς και Χιούστον Ρόκετς ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία του Τζόουνς.

Μια αδυναμία τόσο ισχυρή που τον έκανε να κλείνει από νωρίς το πρατήριο του, προκειμένου να παρευρεθεί στους αγώνες του εγγονού του, ο οποίος με τη σειρά του φρόντιζε να μην τον απογοητεύει ποτέ.

Οι εμφανίσεις του, τότε, 17χρονου και μικρόσωμου Πολ κέντρισαν το ενδιαφέρον πολλών κολεγίων, ωστόσο το Wake Forest ήταν εκείνο που απέσπασε τελικά την υπογραφή του.

Η 14η Νοεμβρίου 2002 αποτελεί ορόσημο στη ζωή του νεαρού, καθώς στο κλειστό γυμναστήριο του Λυκείου, μπροστά μόνο σε συγγενείς και φίλους, υπέγραψε την υποτροφία του σε κλίμα έντονης συγκίνησης.

Ο αλάνθαστος ρέκορντμαν Ντομινίκ Γουίλκινς

Εντούτοις, εκείνη η ημέρα δεν θα έμενε αλησμόνητη μόνο στο μυαλό του μικρού, αφού παραπλήσια του, ο γεμάτος ανείπωτη περηφάνια «Papa Chilli» δήλωνε πως θα θυμάται αυτήν τη στιγμή για το υπόλοιπο της ζωής του. Μιας ζωής που δυστυχώς μετρούσε μόνο 24 ώρες ακόμα…

Το βράδυ της 15ης Νοεμβρίου ο Τζόουνς πέφτει θύμα ληστείας από πέντε νεαρούς σε ένα υπόστεγο λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του. Προσπαθεί να αντισταθεί. Αποτέλεσμα; Η τελευταία του ανάσα χάνεται εν μέσω βίαιου ξυλοδαρμού για ένα πορτοφόλι. Το νήμα της ζωής κόβεται αναπάντεχα για τον 61χρονο. Μαζί του κόβεται με την ίδια βαναυσότητα το παραμύθι που έπλαθε έως εκείνη την στιγμή ο Κρις Πολ.

Η δικαιοσύνη στέλνει όλους τους δράστες στην φυλακή, δύο εξ αυτών ισόβια, η δικαιοσύνη όμως δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο που άφησε πίσω το ίδιο το γεγονός.

«Ξέρω πως όλοι κάποια στιγμή πεθαίνουν, όμως αλήθεια ένιωθα ότι εκείνος δεν θα πέθαινε ποτέ», δήλωσε συντετριμμένος ο Κρις Πολ.

Εν μέσω αυτού του καταιγισμού των γεγονότων, ένας έφηβος έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος και με τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας του.

Δύο ημέρες μετά τον θάνατο του προτύπου του, εκείνος καλείτο να βρεθεί και πάλι στο παρκέ, όμως, ένα ερώτημα κυρίευε το μυαλό του.

Πώς θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της περίστασης, ξέροντας πως θα είναι για πρώτη φορά απών ο μεγαλύτερος θαυμαστής του;

Θα έλειπε ο άνθρωπος που έκλεινε το πρατήριο του νωρίτερα, προκειμένου να βρίσκεται πάντα εκεί για να τον καμαρώσει και να τον αγκαλιάσει μετά το τέλος της προπόνησης.

Το αγωνιστικό του κίνητρο είχε σβηστεί από τον χάρτη, μέχρι ένας θείος του να του επιδείξει τον επόμενο του στόχο: την επίτευξη 61 πόντων, έναν για κάθε χρόνο που ο Ναθάνιελ Τζόουνς πέρασε στον πλανήτη Γη.

«Πίστολ» Πιτ Μάραβιτς: Ο βασιλιάς χωρίς στέμμα που… πήρε τη θέση του Γκάλη

Ιδέα φιλόδοξη και για τη συντριπτική πλειονότητα των καλαθοσφαιριστών απλησίαστη, όχι όμως για τον λυσσαλέα πεισμωμένο και αποφασισμένο 17χρονο από το Γουίνστον-Σάλεμ της Βόρειας Καρολίνας.

Στις 17 Νοεμβρίου 2002 ο Κρις Πολ εισέρχεται στη σπουδαιότερη μάχη της μέχρι τότε καριέρας του. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα πως σήμερα αγωνίζεται για κάτι πολύ σημαντικότερο από μια νίκη.

Φροντίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα να καταστήσει σαφές πως κανείς και τίποτα δεν θα του στερήσει τη δυνατότητα να προσφέρει ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης στην γειτονιά των αγγέλων.

Είναι κυριολεκτικά ασταμάτητος. Κάνει κάθε πιθανή αμυντική τακτική να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μόνο στη δεύτερη περίοδο σκοράρει 24 πόντους και εξασφαλίζει από νωρίς μια εύκολη επικράτηση για το West Forsyth.

Στο τέλος της τρίτης περιόδου η διαφορά στο σκορ δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους βασικούς να ξεκουραστούν εν όψει της συνέχειας. Σε όλους εκτός από έναν.

Η ψυχή του Κρις Πολ δεν θα γαληνέψει, αν το κοντέρ δίπλα στο όνομά του δεν σταματήσει στον μαγικό αριθμό 61: «Καθ΄ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού σκεφτόμουν ότι με βλέπει από εκεί ψηλά. Ένιωθα πως όταν δεχτώ ξανά ένα σκληρό φάουλ θα τον δω να σηκώνεται από τη θέση που κάθεται και θα αρχίσει  να διαμαρτύρεται. Τότε άρχισα να πιστεύω πως μπορώ να τα καταφέρω».

Ο Πολ καταθέτει μέχρι και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του. Δύο λεπτά πριν από το φινάλε και ενώ βρίσκεται στους 59 πόντους, πραγματοποιεί ένα drive ανεξήγητα μεγάλης ορμής που μόνο κάτι εξ ουρανού θα μπορούσε να του προσφέρει. Τελειώνει την προσπάθεια του με σπάσιμο της μέσης και σωριάζεται στο παρκέ.

Καλάθι και φάουλ. Αποστολή εξετελέσθη για τον εξουθενωμένο Κρις Πολ: «Έμεινα ξαπλωμένος για λίγα δευτερόλεπτα. Ένιωθα γεμάτος. Ήξερα πως είχα κάνει κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Ένιωθα πως μπορούσα να πεθάνω εκείνη τη στιγμή και να πάω στον παράδεισο».

Ο Πολ σε εκείνο το χρονικό σημείο απείχε μόλις 6 πόντους για να γίνει ρέκορντμαν της Πολιτείας (σε έναν αγώνα), αλλά δεν τον ένοιαζε. Δεν θα άφηνε ούτε το ρεκόρ, ούτε τη γραμμή της φιλανθρωπίας να του στερήσουν την τελειότητα της στιγμής.

Κατευθύνεται με βαριές ανάσες για να εκτελέσει τη συμπληρωματική βολή. Στέλνει την μπάλα επίτηδες στα… προστατευτικά της μπασκέτας, αποχωρεί και βυθίζεται στην αγκαλιά του πατέρα του.

Οι 60 πόντοι του Λάρι Μπερντ, η δυσαρέσκεια για το ματς και η φανέλα που δεν δόθηκε

Μακριά από απαστράπτουσες καταστάσεις και δόξες, κάνει τα λόγια του απτή πραγματικότητα και τον εαυτό του σύμβολο μιας ολόκληρης κοινότητας.

Ανεξαρτήτως της -εντυπωσιακής- καμπής που θα έπαιρνε η καριέρα του στη συνέχεια, ο ίδιος ήξερε πως είχε επιτύχει σε μια δοκιμασία πολύ πιο επίπονη από αυτές που τον περιμένουν. Είχε δώσει ζωή σε έναν νεκρό. Είχε αναστήσει μια λατρεμένη ψυχή.

Για έναν εκλιπόντα, δεν υπάρχει σπουδαιότερο παράσημο από το να «ζει», αφού έχει πεθάνει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ψυχή του Ναθάνιελ Τζόουνς, όπου κι αν βρίσκεται, είναι σίγουρα ευτυχισμένη.

Διότι εκείνος αποτέλεσε την αφορμή της πλέον αξιομνημόνευτης στιγμής στην ζωή του εγγονού του. Εκείνος αποτέλεσε την αφορμή του πιο γλυκού airball της ιστορίας…

Γιάννης Γιανναράκης

Σπουδαστής Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ