Αγαπημένο παιδί του Ερυθρού Αστέρα, μεγάλο κεφάλαιο της Λάτσιο, σημαία της Ίντερ και αναπόσπαστο κομμάτι των εθνικών του ομάδων (τρεις τον αριθμό, λόγω των μετονομασιών).
Σαν σήμερα (11 Σεπτεμβρίου) το 1978 ο Ντέγιαν Στάνκοβιτς είδε το πρώτο φως της ζωής και το Sport-Retro.gr θυμάται τις κυριότερες στιγμές της καριέρας του.
Στεναχώρησε τον Ρεχάγκελ
Γεννημένος το 1978 σε ένα προάστιο του Βελιγραδίου, ονόματι Ζέμουν, ο μικρός άρχισε να αγωνίζεται στις ακαδημίες της τοπικής ΦΚ Τελεόπτικ από τα 7 του.
Ο πατέρας του (Μπόρισλαβ) ήταν ποδοσφαιριστής της ΟΦΚ Βελιγραδίου, ενώ η μητέρα του (Ντράγκιτσα) υπήρξε μέλος της Σλόγκα Ζέμουν.
Στα 14 του χρόνια τράβηξε τα βλέμματα τον ανθρώπων του Ερυθρού Αστέρα, οι οποίοι έσπευσαν να τον εντάξουν άμεσα στα δικά τους φυτώρια.
Στην ηλικία των 16 έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, καθοδηγούμενος από τον Λιούπκο Πέτροβιτς (άρτι αφιχθείς από την ελληνική θητεία σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό).
Μόλις στα 19 του ο ταλαντούχος αυτός μέσος έφτασε στο σημείο να γίνει ο νεότερος αρχηγός στην ιστορία της ομάδας, με την οποία κατέκτησε το νταμπλ της σεζόν 1994-95, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και ένα από τα αγαπημένα παιδιά της κερκίδας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1995 βρήκε δίχτυα σε ένα ματς με την Μπούντουτσνοστ και έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία του Ερυθρού Αστέρα, πάνω από τον θρυλικό Ντράγκαν Τζάιτς.
Τη σεζόν 1996-97, στον α’ γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων κόντρα στην Καϊζερσλάουτερν του Ότο Ρεχάγκελ, η σερβική ομάδα έχασε 1-0 επί γερμανικού εδάφους.
Στη ρεβάνς ο πιτσιρικάς Στάνκοβιτς πέρασε στον αγωνιστικό χώρο ως αλλαγή, ισοφάρισε το σκορ του πρώτου αγώνα και έστειλε τη σειρά στην παράταση, όπου προσέθεσε ακόμη ένα γκολ στο εμφατικό, εν τέλει, 4-0 του Ερυθρού Αστέρα.
Ειρήσθω εν παρόδω, η Καϊζερσλάουτερν προερχόταν από το πρωτάθλημα στη β’ κατηγορία (σ.σ. παραδόξως είχε κατακτήσει το κύπελλο), αλλά στο τέλος της σεζόν κατέκτησε την Bundesliga!
Σε ηλικία 19 ετών ο Στάνκοβιτς αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης του σερβικού πρωταθλήματος (15 γκολ σε 28 ματς), ωστόσο δεν πανηγύρισε τίτλο, επειδή η Όμπιλιτς αναδείχθηκε πρωταθλήτρια και η Παρτίζαν κυπελλούχος.
Εκτέλεση στα 25 δεύτερα
Ο «Ντέκι», όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά, απέκτησε θερμούς θαυμαστές όπου κι αν αγωνίστηκε, λόγω του πάθους, των ηγετικών ικανοτήτων του και της φοβερής «συνήθειας» που είχε να σκοράρει είτε από στημένες φάσεις είτε από εξωφρενικά μεγάλες αποστάσεις.
Τα πολλά και θεαματικά γκολ απέναντι στη Μίλαν, αλλά και αυτό απέναντι στη Σάλκε (σ.σ. άνοιξε το σκορ στον προημιτελικό του Champions League τη σεζόν 2010-2011, όταν εκτέλεσε με μονοκόμματο σουτ τον Μάνουελ Νόιερ από το κέντρο του γηπέδου μόλις 25 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του αγώνα, αποτελούν τα highlights του με τη φανέλα της Ίντερ.
Άρχισε την καριέρα του ως «δεκάρι», όμως όταν έκλεισε πια την καριέρα του το 2013 στην αγαπημένη του Ίντερ θεωρείτο ένα από τα καλύτερα αμυντικά χαφ που είχαν φορέσει την φανέλα της ομάδας, ενώ παράλληλα αγωνιζόταν και ως δεξιός χαφ όποτε το επέβαλλαν οι συνθήκες.
Μεταξύ της πρώτης αγάπης που λεγόταν Ερυθρός Αστέρας και του μεγάλου έρωτα (Ίντερ), υπήρξε μία στάση 5,5 ετών στη Ρώμη, αφού το 1998 η Λάτσιο είχε ξοδέψει 7.500.000 λιρέτες για να τον κάνει δικό της.
Με τους «αετούς» κατέκτησε το νταμπλ το 2000, το τελευταίο της ομάδας μέχρι σήμερα, ενώ πρόλαβε να στεφθεί και Κυπελλούχος Ευρώπης στον τελευταίο τελικό του θεσμού το 1999 κόντρα στη Μαγιόρκα.
Δύο ιταλικά Σούπερ Καπ και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ ήταν τα άλλα δύο τρόπαια που πανηγύρισε στη Ρώμη, προτού βρεθεί στο Μιλάνο για λογαριασμό της Ίντερ τον Ιανουάριο του 2004.
Οι «νερατζούρι» πρόλαβαν στο νήμα τη Γιουβέντους και εξασφάλισαν τις υπηρεσίες του διεθνούς άσου, ο οποίος αποτελεί τον μοναδικό που έχει εκπροσωπήσει τρεις διαφορετικές χώρες (ή τρία διαφορετικά ονόματα αν θέλετε) σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το 1998 ήταν μέλος της αποστολής της Γιουγκοσλαβίας, το 2006 της Σερβίας & Μαυροβουνίου και το 2010 μόνο της Σερβίας, αφού το Μαυροβούνιο είχε πλέον ανεξαρτητοποιηθεί.
Επιπλέον, υπερηφανεύεται για το γεγονός ότι ήταν ο τελευταίος αρχηγός της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και ο πρώτος της ανεξάρτητης Σερβίας.
Οι ατυχίες, βέβαια, δεν έλειψαν, με αποκορύφωμα τον τραυματισμό του μόλις στο 1ο λεπτό μιας αναμέτρησης με τη Γαλλία, απόρροια μιας σύγκρουσης με τον Τιερί Ανρί.
Αυτό, μάλιστα, θεωρητικά θα ευνοούσε τον… Παναθηναϊκό, επειδή λίγες ημέρες αργότερα θα αντιμετώπιζε την Ίντερ στο πλαίσιο της 1ης αγωνιστικής των ομίλων του Champions League.
Ο Σέρβος μέσος απουσίασε από το ματς του κατάμεστου ΟΑΚΑ, όμως οι πρωταθλητές Ιταλίας δεν είχαν πρόβλημα να επικρατήσουν 2-0.
Αν και σε εθνικό επίπεδο δεν πέτυχε κάποια ιδιαίτερη διάκριση, ο Στάνκοβιτς αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους συμπατριώτες του.
Με την Ίντερ γνώρισε στιγμές δόξας, καθώς κατέκτησε πέντε σερί πρωταθλήματα (σ.σ. υπολογίζεται και αυτό του 2006 λόγω του υποβιβασμού της Γιουβέντους), ενώ αποκορύφωμα αποτέλεσε η σεζόν 2009-10.
Τότε, η ομάδα του Μιλάνου κατέκτησε το τρεμπλ με τον ίδιο να αποτελεί βασικό στέλεχος, ασχέτως αν είχε προηγηθεί η κόντρα με τον Ζοζέ Μουρίνιο που τον είχε φέρει μια ανάσα από τη «γηραιά κυρία» το προηγούμενο καλοκαίρι (σ.σ. οι οπαδοί των «μπιανκονέρι» δεν ήθελαν ούτε να τον βλέπουν).
Το 2013 ο Στάνκοβιτς αποσύρθηκε από τη δράση αν και είχε ένα χρόνο ακόμα στο συμβόλαιό του με την Ίντερ, επειδή οι τραυματισμοί τον είχαν ήδη καταπονήσει αρκετά.
Στα 35 του πια είχε κατακτήσει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, δεν διαφαινόταν ότι η Σερβία θα υποστεί περαιτέρω διάσπαση για να προλάβει να χριστεί διεθνής και με τέταρτη εθνική ομάδα.
«Ήταν τα καλύτερα 9 χρόνια της ζωής μου και ήταν τιμή μου να φορώ αυτήν τη φανέλα. Τη μέρα που ολοκληρώθηκε η μεταγραφή μου συνάντησα τον επίτιμο πρόεδρό μας Τζακίντο Φακέτι. Ήταν εκείνη που κατάλαβα ότι θα είμαι ‘νερατζούρι’ για πάντα.
Το γεγονός ότι δεν θα ξαναφορέσω τη φανέλα της Ίντερ με κάνει να θέλω να κλάψω. Να ξέρετε ότι τα χρώματα της ομάδας, όμως, έχουν αποτυπωθεί στην καρδιά μου και αυτή η πόλη είναι το σπίτι μου», δήλωσε ο Ντέγιαν Στάνκοβιτς κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε τη μέρα που ανακοίνωνε το τέλος της καριέρας του.
Η ΙΝΤΕΡ ΧΑΛΑΣΕ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ «ΣΑΝ ΣΙΡΟ» ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΕ Η PIRELLI ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΛΑΝ ΤΟ 1926
Ο Στάνκοβιτς, ο οποίος είναι παντρεμένος με την Άνα Ατσίμοβιτς, αδερφή του παλιού του συμπαίκτη Μιλένκο Ατσίμοβιτς, επέλεξε τελικά για μόνιμη κατοικία της οικογένειάς του, το Μιλάνο.
Εκεί μεγαλώνουν οι τρεις γιοι του, εκ των οποίων οι δύο ανήκουν στις ακαδημίες της Ίντερ και θέλουν να μοιάσουν στον μπαμπά τους.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα