Συμπληρώθηκαν 49 χρόνια από την ημέρα που η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έχασε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία για να προκριθεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης και συγκεκριμένα το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα του Μεξικού.

Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος θυμάται πώς έζησαν οι Έλληνες εκείνο το ματς της 16ης Νοεμβρίου 1969 κόντρα στη Ρουμανία, με ένα άρθρο του στην εφημερίδα «SportDay» πριν από πέντε χρόνια.

***

«Νοέμβριος του 1969 και η Εθνική ομάδα κοντράρεται στο Βουκουρέστι με έπαθλο για τον νικητή μία θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στα γήπεδα του Μεξικού.

Το 1969 η Ρουμανία ήταν ξεκάθαρο φαβορί, αφού άλλωστε ήταν το τελευταίο ματς του ομίλου, στην έδρα της, ενώ τη βόλευε και η ισοπαλία, αφού είχε έναν πόντο περισσότερο.

Τότε η τηλεόραση έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα στην Ελλάδα και εκείνο το κρίσιμο ματς ήταν μόλις το δεύτερο (μετά τον θρίαμβο επί της Ελβετίας με 4-1) που το «μαγικό κουτί» θα πρόσφερε σε φιλάθλους σε απευθείας μετάδοση!

«Για τη Μακεδονία!» Το ντεμπούτο του Ντανιέλ Μπατίστα με την Εθνική Ελλάδας

Χιλιάδες κόσμου είχαν μαζευτεί από νωρίς στο Πεδίον του Άρεως, τις οδούς Πανεπιστημίου και Πατησίων, καθώς και στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη, όπου είχαν τοποθετηθεί κάποιοι μικροί δέκτες, προσφορά μεγάλου καταστήματος. Ο λόγος απλός: Μόλις 17.000 σπίτια στην Ελλάδα είχαν τότε τηλεόραση!

Οι ουρές ατελείωτες και ο ήχος, προκειμένου να ακούν αυτοί που στέκονταν πολύ πίσω την περιγραφή από τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη, είχε ερασιτεχνικά εντελώς συνδεθεί με μία ντουντούκα μέσω ενός αυτοκινήτου!

Την αναμέτρηση τότε την κάλυψαν ελάχιστοι απεσταλμένοι από τα ΜΜΕ, αφού υπήρχαν δύο καθημερινές αθλητικές εφημερίδες, η «Αθλητική Ηχώ» και το «Φως των Σπορ», μία εβδομαδιαία, η «Ομάδα», και ελάχιστες πολιτικές εφημερίδες.

Τα πέντε γκολ του Δημήτρη Σαραβάκου στο ματς της Εθνικής με την Αίγυπτο

Σήμερα δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω πόσοι δημοσιογράφοι καλύπτουν ένα τέτοιο ματς για τα παραδοσιακά ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδες), αλλά και τις δεκάδες ιστοσελίδες.

Σήμερα το ματς το βλέπεις live και στο κινητό σου ακόμη, τότε υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες σπίτια που δεν είχαν καν τηλέφωνο.

Τότε η Εθνική έμεινε στο 1-1 με τους Ρουμάνους και έχασε την ευκαιρία να πάει στο καλύτερο μέχρι σήμερα Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών, εκείνο του Μεξικού.

Ήταν κρίμα για εκείνη την πιο χαρισματική φουρνιά του ελληνικού ποδοσφαίρου, του Σιδέρη, του Δομάζου, του Παπαϊωάννου, του Κούδα, του Ελευθεράκη, του Χάιτα, του Οικονομόπουλου, του Καμάρα και του Μποτίνου, υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Λάκη Πετρόπουλου, να μην πάρει αυτή την πολυπόθητη πρόκριση.

Μια φορά κι έναν καιρό η καρδιά της Ελλάδας χτυπούσε στα αναψυκτήρια

Ταυτόχρονα, όμως, διαπιστώνει κανείς βλέποντας και τα πρωτοσέλιδα, το πως αντιμετωπιζόταν ως παρ’ ολίγον θρίαμβος μία αποτυχία.

Γιατί τότε η Εθνική ομάδα δεν μας είχε συνηθίσει σε νίκες ούτε είχε γευτεί το νέκταρ κάποιας πρόκρισης, οπότε ο κόσμος την αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη στοργή.

Αντίθετα, η σύγχρονη Εθνική Ελλάδας, η οποία το 2004 ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, αν και ποτέ δεν είχε αντιστοιχία των μυθικών εκείνων ονομάτων, κατάφερε να έχει μία αξιοζήλευτη σταθερότητα.

Πλέον ακόμη κι όταν χάνει στις λεπτομέρειες την απευθείας πρόκριση αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Φυσικά αν αποκλειστεί και στα μπαράζ, δεν θα βρει κανέναν να της προσφέρει μαντίλι για να κλάψει, δείγμα του πόσο απαιτητικοί έως άδικοι γίναμε μαζί της.

Ενώ λοιπόν το 1969 οι αποκλεισμοί αντιμετωπίζονταν ως θρίαμβοι, στην τωρινή εποχή ακόμη και οι νίκες πολλές φορές μοιάζουν με αποτυχία…».

Νίκος Αναστόπουλος: Ο άνθρωπος-γκολ της Εθνικής ομάδας