Ο εκατομμυριούχος ιερέας που στα 45 του (ξανά)έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής πυγμαχίας

Sport-Retro.gr 10 Ιαν, 2018

Στις 10 Ιανουαρίου ο Τζορτζ Φόρμαν, ένας εκ των κορυφαίων πυγμάχων όλων των εποχών, συμπληρώνει 69 χρόνια ζωής και το Sport-Retro.gr το εκλαμβάνει ως αφορμή για να σας παρουσιάσει την απίστευτη ζωή και καριέρα ενός ζωντανού θρύλου του παγκοσμίου αθλητισμού.

Σύρθηκε στη λάσπη και άλλαξε η ζωή του

Ο Τζορτζ Έντουαρντ Φόρμαν, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στο Μάρσαλ του Τέξας στις 10 Ιανουαρίου του 1949.

Όταν βρισκόταν στην ηλικία των 5 ετών ο άνθρωπος που έως τότε θεωρούσε πατέρα του, ο Τζέι Ντι Φόρμαν, εργάτης σιδηροδρόμων, εγκατέλειψε αυτόν και τα 6 αδέρφια του, με συνέπεια η μητέρα Νάνσι Ρι να υποχρεωθεί να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά.

Εκείνη, στην προσπάθειά της για ανεύρεση εργασίας, μετακόμισε με όλα τα παιδιά της στην κακόφημη Φιφθ Γουόρντ του Χιούστον, όπου το σκληρό περιβάλλον της περιοχής σε συνδυασμό με την έλλειψη οικονομικών πόρων της οικογένειας συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του νεαρού Τζορτζ και τον οδήγησαν στην παρανομία.

Η αδυναμία του να αγοράσει έστω και ένα απλό κολατσιό στο σχολείο οδήγησε στην απέχθειά του προς αυτό, καθώς δεν ήθελε να ξεχωρίζει ως ο πιο φτωχός ανάμεσα στους συμμαθητές του. Αντί της μόρφωσης επέλεξε τους δρόμους, μπλέκοντας σε κάθε είδους παράνομη ενέργεια προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην.

Ζούσε σε εγκαταλελειμένα σπίτια, έκλεβε πορτοφόλια, λήστευε τους περαστικούς και γενικότερα έμπλεκε σε κάθε είδους μπελά. Όλα αυτά μέχρι τα 16 του χρόνια.

Τότε, μια νύχτα του 1965, συνέβη κάτι που του άλλαξε τη ζωή. Μετά από τη διάπραξη άλλης μια ληστείας, η αστυνομία τον κυνήγησε με τη συνδρομή σκύλων και εκείνος στην προσπάθειά να κρύψει τη μυρωδιά του, σύρθηκε μέσα στη λάσπη καλύπτοντας τον εαυτό του με αυτή.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησε το πόσο χαμηλά είχε ξεπέσει μην έχοντας κανένα προσανατολισμό στη ζωή.

Την επόμενη μέρα, ενθυμούμενος μια τηλεοπτική διαφήμιση που είχε δει, γράφτηκε στο Σώμα Εργασίας, ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης και ανάπτυξης των εργασιακών δεξιοτήτων των νέων. Εκεί ήταν που έμαθε για πρώτη φορά γραφή και ανάγνωση.

Παράλληλα, όμως, με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα έψαχνε εναγωνίως κάτι για να διοχετεύσει όλη εκείνη την ενέργεια που μέχρι πρότινος ξόδευε στους καυγάδες του στον δρόμο και δεν το βρήκε πουθενά αλλού παρά στο άθλημα της πυγμαχίας.

Η αθλητική καταξίωση

Μέσα σε δύο χρόνια από τον πρώτο του αγώνα ο Φόρμαν είχε εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους ερασιτέχνες πυγμάχους των ΗΠΑ με ρεκόρ 22 νικών και 4 ηττών, εξασφαλίζοντας δικαίως συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού.

Εκεί έλαμψε για πρώτη φορά το άστρο του, καθώς στις 26 Οκτωβρίου του 1968 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία βαρέων-βαρών, μετά την επικράτηση στον τελικό επί του Αϊόνας Τσεπούλις (τεχνικό νοκ-άουτ στον δεύτερο γύρο), εκμεταλλευόμενος πλήρως το μεγάλο του όπλο, το φονικό αριστερό του ντιρέκτ. Η πορεία του προς την κορυφή μόλις είχε αρχίσει…

Μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων και τη μεγάλη του επιτυχία πήρε την απόφαση να ακολουθήσει επαγγελματική καριέρα πυγμάχου, ενώ από το 1969 κι έπειτα άρχισε μία εκπληκτική πορεία με αλλεπάλληλες νίκες.

Μέχρι το φθινόπωρο του 1972 είχε το απόλυτο των 37 νικών σε ισάριθμους αγώνες, με τις 34 εξ’ αυτών να σημειώνονται με νοκ-άουτ. Φυσιολογικά θεωρείτο πλέον ως ο Νο1 διεκδικητής του τίτλου του πρωταθλητή βαρέων-βαρών.

Τον Νοέμβριο εκείνου του έτους καθορίστηκε ο αγώνας απέναντι στον κάτοχο του τίτλου, τον τρομερό (και επίσης αήττητο μέχρι τότε) Τζο Φρέιζερ, ο οποίος θα διεξαγόταν στις 22 Ιανουαρίου στο Κίνγκστον της Τζαμάικα.

Η πολυαναμενόμενη αναμέτρηση εξελίχθηκε σε θρίαμβο του Φόρμαν, ο οποίος κυριάρχησε απόλυτα στο ρινγκ και πλήγωσε τόσο πολύ τον αντίπαλό του που ο διαιτητής αναγκάστηκε να διακόψει τον αγώνα μόλις στο 1:35 του δευτέρου γύρου.

Κατά συνέπεια, ο Φόρμαν αναδείχθηκε νικητής με τεχνικό νοκ-άουτ, γεγονός που τον καθιστούσε ως τον νεότερο έως τότε πρωταθλητή στην κατηγορία.

Στους μήνες που ακολούθησαν αντιμετώπισε 2 διεκδικητές του τίτλου, τους έβγαλε νοκ-άουτ κι έφτασε έτσι το ρεκόρ των 40 νικών σε ισάριθμους αγώνες (37 με νοκ-άουτ).

Η μεγαλύτερη, όμως, πρόκληση στην καριέρα του Φόρμαν δεν είχε έρθει ακόμα…

Μονομαχία στη ζούγκλα

Το 1974 ο μετέπειτα περίφημος διοργανωτής αγώνων πυγμαχίας Ντον Κινγκ πλησίασε από τη μία τον Τζορτζ Φόρμαν και από την άλλη τον Μοχάμεντ Άλι, προσφέροντας στον καθένα τους το αστρονομικό (για την εποχή) ποσό των 5.000.000 δολαρίων, προκειμένου να διασταυρώσουν τα ξίφη τους για τον τίτλο του πρωταθλητή.

Η αναμέτρηση κανονίστηκε να λάβει χώρα στο Ζαΐρ, με τον τότε δικτάτορα του Μομπούτου Σέσε Σέκο να εγγυάται τις χρηματικές απολαβές των δύο πρωταγωνιστών, καθώς έβλεπε τον αγώνα αυτό ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία παγκόσμιας προβολής της χώρας του.

Όχι άδικα, καθώς η συγκεκριμένη μονομαχία δεν ήταν απλώς ο αγώνας μεταξύ δύο κορυφαίων πυγμάχων, αλλά η σύγκρουση δύο τελείως διαφορετικών κόσμων τόσο εντός όσο και εκτός ρινγκ.

Ο μεν Φόρμαν ήταν ο “αντιτουριστικός”, βλοσυρός πρωταθλητής που ξεχώριζε για την ωμή δύναμη και τα φονικά του χτυπήματα, ο δε Άλι ήταν ο θρύλος που διεκδικούσε πίσω τον τίτλο που του είχε αφαιρεθεί, όταν λίγα χρόνια πριν αρνήθηκε να πολεμήσει στο Βιετνάμ και ξεχώριζε για τη ταχύτητα και την υψηλή του τεχνική.

Το σκηνικό είχε στηθεί και η ημερομηνία που επρόκειτο αρχικά να διεξαχθεί ο αγώνας ήταν η 28η Σεπτεμβρίου, ένας τραυματισμός όμως του Φόρμαν στο δεξί μάτι κατά την προετοιμασία του, οδήγησε στην αναβολή της αναμέτρησης για τις 30 Οκτωβρίου.

Στις 04:00 τοπική ώρα (σ.σ. προκειμένου να είναι σε prime time στις Η.Π.Α.), 60.000 άνθρωποι στο στάδιο “20ης Μαΐου” στην Κινσάσα και εκατομμύρια μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες, περίμεναν με κομμένη την ανάσα για να παρακολουθήσουν τη “μονομαχία στη ζούγκλα”, όπως έμελλε να μείνει στην Ιστορία αυτή η αναμέτρηση.

Ο μέχρι τότε αήττητος 25χρονος Φόρμαν θεωρούνταν ο επικρατέστερος να αναδειχθεί νικητής. Tα περισσότερα γραφεία στοιχημάτων να τον δίνουν φαβορί με ποσοστό 3 προς 1 έναντι του 32χρονου διεκδικητή Μοχάμεντ Άλι.

Η εξέλιξη της αναμέτρησης φαινομενικά έμοιαζε να δικαιώνει τις εκτιμήσεις, καθώς ο Άλι την περισσότερη ώρα βρισκόταν στα σκοινιά δεχόμενος σωρεία βίαιων χτυπημάτων από το Φόρμαν. Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική…

Ο Άλι βρισκόταν σε αυτή τη θέση εκούσια, επιλέγοντας να στηρίζεται στα σκοινιά για να προστατεύει το κεφάλι του και να αφήνει τον αντίπαλό του να ξοδεύει συνεχώς ενέργεια. Τακτική με ρίσκο, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα λογική, καθώς ο Φόρμαν σπανίως χρειαζόταν πάνω από 2 γύρους για να βγάλει νοκ-άουτ τους ανταγωνιστές του, έτσι αν ο Άλι κατάφερνε να αντέξει στο σφυροκόπημα, στους μετέπειτα γύρους θα είχε το πλεονέκτημα έναντι του εξαντλημένου αντιπάλου του.

Ήδη από το τέλος του 3ου γύρου η κούραση ήταν εμφανής στις κινήσεις του Φόρμαν και στη συνέχεια θα γινόταν εντονότερη, με συνέπεια 2 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του 8ου γύρου να βγει νοκ-άουτ μετά από ένα συνδυασμό χτυπημάτων του σαφώς πιο ξεκούραστου Άλι, ο οποίος κατ’ αυτόν τον τρόπο γινόταν για δεύτερη φορά στη καριέρα του παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων-βαρών.

Το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα επηρέασε βαθιά τον Φόρμαν, ο εγωισμός του οποίου είχε πληγεί ανεπανόρθωτα.

Χαρακτηριστικό είναι πως για να πιστοποιήσει τόσο στον εαυτό του όσο και στο κοινό ότι δεν θα άφηνε ποτέ ξανά την εξάντληση να του στερήσει τη νίκη, την επόμενη φορά που αγωνίστηκε, έξι μήνες αργότερα, σε ένα ανεπίσημο event στο Τορόντο αντιμετώπισε μέσα σε μια νύχτα 5 (!) διαφορετικούς αντιπάλους.

Mάλιστα, ο παριστάμενος Μοχάμεντ Άλι δεν παρέλειπε να “πικάρει” καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς τον Φόρμαν, ο οποίος ήταν απελπισμένος να αποδείξει την αξία του.

Επισήμως επανήλθε στη δράση το 1976, μάλιστα νίκησε και στους 4 αγώνες που έδωσε εκείνη τη χρονιά, συμπεριλαμβανομένης της 2ης αναμέτρησης του με τον Τζο Φρέιζερ, εντούτοις, εκείνο που τον απασχολούσε σε βαθμό εμμονής ήταν η ρεβάνς από τον Άλι, κάτι που ουδέποτε όμως έγινε πραγματικότητα.

Στον δρόμο του Θεού

Το 1977 ο Φόρμαν έμελλε να βιώσει για δεύτερη φορά μια εμπειρία που θα του άλλαζε τη ζωή. Μετά την ήττα του στον 12ο γύρο στην αναμέτρηση του με τον Τζίμι Γιανγκ στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, άσχημα χτυπημένος και εξαντλημένος από τη ζέστη και την κούραση, κατευθύνθηκε στα αποδυτήρια όπου είχε μια “αλλόκοσμη” εμπειρία.

Συγκεκριμένα, την ώρα που ένιωθε πως πέθαινε, “μεταφέρθηκε” σε ένα, κατά τα λεγόμενά του, σκοτεινό και τρομακτικό μέρος από όπου ένιωσε ένα χέρι να τον τραβάει και να φέρνει πίσω στον κόσμο των ζωντανών.

Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα ο σπουδαίος πυγμάχος αισθάνθηκε πνευματικά αναγεννημένος και αποφάσισε να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής του στα 28 του χρόνια.

Σταμάτησε την πυγμαχία και επέστρεψε στο Τέξας όπου χειροτονήθηκε ιερέας, ξεφορτώθηκε τα πολυτελή του αυτοκίνητα, τα διάφορα σπίτια, την τίγρη και το λιοντάρι που είχε σαν “κατοικίδια” και άρχισε να κηρύττει στους δρόμους.

Στη συνέχεια με τα χρήματα που είχε αποκομίσει τα προηγούμενα χρόνια έχτισε την “Εκκλησία του Κυρίου Ιησού Χριστού” σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του Χιούστον και μαζί με τον αδερφό του ίδρυσε το Αναπτυξιακό Κέντρο για τους Νέους και την Κοινότητα Τζορτζ Φόρμαν, μέσα από το οποία πρόσφερε διέξοδο σε νεαρά παιδιά μακριά από την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά.

Επιστροφή στο ρινγκ

Για μια ολόκληρη δεκαετία παρέμεινε αφοσιωμένος στο ποιμαντικό και ανθρωπιστικό του έργο, ώσπου το 1987 σε ηλικία 38 ετών αποφάσισε να κάνει την επιστροφή του στο χώρο της επαγγελματικής πυγμαχίας, προκειμένου να εξασφαλίσει πόρους για το αναπτυξιακό του κέντρο, το οποίο αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης.

Οι περισσότεροι αντιμετώπισαν την απόφαση αυτή είτε με σκεπτικισμό είτε ακόμα χειρότερα, με άκρως ειρωνικά σχόλια, καθώς ο Φόρμαν πλέον πλησίαζε τα 40, βρισκόταν ήδη 10 χρόνια μακριά από το ρινγκ, ενώ παράλληλα είχε πάρει τόσο βάρος που δεν θύμιζε αθλητή σε τίποτα.

Ωστόσο, η ικανότητά του να εκτελεί πανίσχυρα χτυπήματα δεν είχε εκλείψει. Κατ’ αυτό τον τρόπο κατάφερνε να επικρατεί κατά πολύ νεότερων και με σαφέστατα καλύτερη φυσική κατάσταση αντιπάλων, κερδίζοντας έτσι βαθμιαία τον σεβασμό από κοινό, δημοσιογράφους και συναθλητές.

Παράλληλα, όμως, με το αγωνιστικό comeback ο Φόρμαν είχε φροντίσει να αλλάξει και τη δημόσια εικόνα του. Ο πάλαι ποτέ βλοσυρός, απειλητικός και “αντι-εμπορικός” πυγμάχος είχε πλέον αντικατασταθεί από έναν χαμογελαστό, πρόσχαρο και δημοφιλή μποξέρ, ο οποίος δεν δίσταζε ακόμα και να αυτοσαρκάζεται.

Οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη και με 24 συνεχόμενους νικηφόρους αγώνες από την επάνοδό του το 1987, με όλους πλην ενός να έρχονται με νοκ-άουτ, το 1991 είχε έρθει η ώρα να διεκδικήσει και πάλι τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή απέναντι στον κάτοχο του Εβάντερ Χόλιφιλντ.

Κόντρα σε κάθε προσδοκία ο 42χρονος Φόρμαν κατάφερε να φτάσει την αναμέτρηση μέχρι τέλους, να αγωνιστεί και στους 12 γύρους, προτού χάσει τελικά στα σημεία από τον τότε αήττητο 28χρονο.

Ο Φόρμαν συνέχισε να πυγμαχεί και 3 χρόνια αργότερα, σε ηλικία 45 ετών, του δόθηκε ξανά η ευκαιρία να διεκδικήσει τον προ 20ετίας χαμένο του τίτλο.

Παρά το γεγονός ότι για έναν ολόκληρο χρόνο δεν είχε αγωνιστεί καθόλου και βάσει κατάταξης δεν δικαιούταν τη διεκδίκηση του τίτλου, η δημοφιλία του εξασφάλιζε ότι ένας τέτοιος αγώνας θα ήταν άκρως προσοδοφόρος και με μικρό μάλιστα ρίσκο για τον κάτοχο του τίτλου Μάικλ Μούρερ.

Παγκόσμιος πρωταθλητής στα 45!

Στις 5 Νοεμβρίου 1994, στο Λας Βέγκας της Νεβάδα, λίγες μόνο ημέρες μετά την συμπλήρωση 20 χρόνων από τη θρυλική “μονομαχία στη ζούγκλα”, ο Τζορτζ Φόρμαν είχε την ευκαιρία να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να ξανακάνει δικό του τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή βαρέων-βαρών.

Ουσιαστικά, πάντως, o θρησκευόμενος και βαθιά ανθρωπιστής πυγμάχος κυνηγούσε ένα θαύμα, καθώς απέναντί του είχε έναν αθλητή αήττητο και κυρίως 18 χρόνια νεότερο.

Για πολλούς αυτός ήταν ένας αγώνας που δεν έπρεπε καν να διεξαχθεί, καθώς η αναμέτρηση εθεωρείτο άνιση, ενώ από ορισμένους εκφράζονταν ακόμα και φόβοι για τη σωματική ακεραιότητα του Φόρμαν.

Ο Τζορτζ όμως είχε άλλη άποψη… Φορώντας το ίδιο σορτσάκι που είχε όταν αντιμετώπισε τον Μοχάμεντ Άλι προ 20ετίας, μπήκε στο ρινγκ αποφασισμένος να αποδείξει ότι όταν κάποιος αγωνίζεται με θέληση, αυταπάρνηση και ψυχή μπορεί να υπερκεράσει φαινομενικά αδιαπέραστα εμπόδια.

Ο αγώνας άρχισε με παραπάνω από 12.000 θεατές να παρακολουθούν διά ζώσης την αναμέτρηση και όπως ήταν αναμενόμενο ο Μούρερ ήταν αυτός που είχε την πρωτοβουλία, υπερτερώντας του Φόρμαν καθ’ όλη τη διάρκεια.

Φτάνοντας στον 10ο γύρο για τους περισσότερους μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο 45χρονος στεκόταν στα πόδια του ήταν επιτυχία, αλλά ο ίδιος είχε αντίθετη άποψη.

Έπειτα από μια ξαφνική επίθεση και με ένα συνδυασμό χτυπημάτων, ο Φόρμαν ξάπλωσε τον Μούρερ στο ρινγκ και τον έθεσε νοκ-άουτ! Το αδιανόητο μόλις είχε γίνει πραγματικότητα!

Ο Τζορτζ Φόρμαν στα 45 του χρόνια ήταν ξανά παγκόσμιος πρωταθλητής αψηφώντας όλα τα προγνωστικά, ενώ ταυτόχρονα σημείωνε κάποια απίστευτα ρεκόρ: Έγινε ο γηραιότερος πρωταθλητής βαρέων-βαρών όλων των εποχών, ο δεύτερος γηραιότερος σε οποιαδήποτε κατηγορία κιλών, ενώ η 20ετία που μεσολάβησε μεταξύ των δύο τίτλων του είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχει καταγραφεί ποτέ (για το ίδιο πρόσωπο).

Παρά την πρωτοφανή διάκριση και το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Φόρμαν δεν κρέμασε τα γάντια του αλλά συνέχισε να αγωνίζεται με επιτυχία για 3 χρόνια ακόμα.

Το 1997 απώλεσε τελικά τον τίτλο του από τον Σάνον Μπριγκς, καθώς έχασε στα σημεία μετά από 12 γύρους, αν και η απόφαση των κριτών παραμένει αμφιλεγόμενη, ενώ ακολούθως ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από τη δράση και να κλείσει μία σπουδαία καριέρα με ρεκόρ 76 νικών σε 81 αναμετρήσεις (οι 68 με νοκ-άουτ).

Ο πολυεκατομμυριούχος του telemarketing

Η άκρως επιτυχημένη επιστροφή του Φόρμαν στη δράση το 1987, σε συνδυασμό με την καινούργια περσόνα που είχε υιοθετήσει, τον έκαναν μία από τις πλέον δημοφιλείς προσωπικότητες στις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα πολλές εταιρίες να τον επιλέξουν ως πρωταγωνιστή των τηλεοπτικών τους διαφημίσεων.

Μία εκ των εταιριών αυτών ήταν και η “Salton”, η οποία το 1994 τον προσέγγισε μέσω ενός φίλου του δικηγόρου για να του προτείνει να “υιοθετήσει” την ηλεκτρική ψηστιέρα που προσπαθούσε να προωθήσει στην αγορά.

Εκείνος αρχικά απέρριψε την πρόταση, καθώς η προσφορά δεν προέβλεπε κάποια προκαθορισμένη αμοιβή, παρά μόνο ένα ποσοστό από τις όποιες πωλήσεις θα σημείωνε το προϊόν, σε αντάλλαγμα για την προώθηση του από αυτόν.

Μερικούς μήνες αργότερα, η γυναίκα του Μέρι Τζοάν τον έπεισε και ο ίδιος τηλεφώνησε στον φίλο του για να του πει πως συμφωνεί με την προ μηνών πρότασή του.

Όπως ο ίδιος με αρκετή δόση χιούμορ δήλωνε, η αρχική του προσδοκία από τη συνεργασία με τη “Salton” ήταν απλώς να εξασφαλίσει μερικές δωρεάν ψηστιέρες για τους συγγενείς και τους φίλους του, η ιστορία όμως απέδειξε ότι είχε πάρει την πιο σημαντική επιχειρηματική απόφαση της ζωής του.

Τα τηλεοπτικά σποτ με πρωταγωνιστή τον Φόρμαν εκτόξευσαν τη “δημοφιλία” του προϊόντος, οι πωλήσεις του οποίου αυξάνονται κάθε χρόνο με ρυθμό γεωμετρικής προόδου.

Μέχρι το 1998 ο τζίρος από τα διατεθέντα στην αγορά τεμάχια είχε φτάσει τα 200.000.000 δολάρια, ενώ οι μηνιαίες εισπράξεις του πρώην πυγμάχου κάποια στιγμή πλησίαζαν τα 4.500.000.

Συνεπώς, το 1999 η “Salton” του πρότεινε την εξαγορά του δικαιώματος χρήσης του ονόματος και της εικόνας του για το ποσό των 137.500.000 δολαρίων, ενώ τα επόμενα χρόνια τον πλήρωσε τουλάχιστον επιπλέον 11.000.000 προκειμένου να εμφανιστεί σε διαφημίσεις της.

Συνολικά έως σήμερα ο Φόρμαν έχει αποκομίσει περίπου 200.000.000 δολάρια από τη συνεργασία του αυτή, ποσό κατά πολύ μεγαλύτερο από όσα συνολικά κέρδισε καθ’ όλη την πορεία του ως επαγγελματίας πυγμάχος.

Στα χρόνια μετά την οριστική απόσυρσή του από τον χώρο της πυγμαχίας, ο πολυεκατομμυριούχος εργάστηκε ως αναλυτής αγώνων μποξ για το τηλεοπτικό δίκτυο HBO, συνέγραψε πληθώρα βιβλίων με ποικίλη θεματολογία, από συμβουλές ζωής και πνευματικές-θρησκευτικές εμπειρίες, μέχρι… συνταγές μαγειρικής, ενώ συνέχισε την επιχειρηματική του δραστηριότητα πλασάροντας σειρές πολλών διαφορετικών προϊόντων.

Σήμερα ζει ευτυχισμένος δίπλα στην επί 33 χρόνια σύζυγό του Μέρι Τζοάν και έχει 12 παιδιά, ενώ το 2003 εντάχθηκε στο International Boxing Hall Of Fame ως ένας από τους μεγαλύτερους πυγμάχους όλων των εποχών.